หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 50 มีความสัมพันธ์กัน

ตอนที่ 50 มีความสัมพันธ์กัน

 “อีกอย่าง เจ้าของที่ดินแปลงนั้น สนิทกันกับพ่อของฉัน” …พูดไป ตุลยาก็มองไปที่เปรมศักดิ์ ข้อสุดท้ายนี้ต่างหากที่เป็นไพ่คิงใบสุดท้ายที่อยู่ในมือของตุลยา

เปรมศักดิ์ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้แสดงอาการใดๆออกมา

 “ฉันไม่ได้อยากจะทำอะไรกับจิดาภา แค่อยากให้เขาออกไปจากบริษัทCA แบบนี้ไม่ว่าจะต่อคุณหรือว่าฉัน เราก็ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่หรอ?” ตุลยามองเปรมศักดิ์พร้อมเอ่ยทีละคำๆ

 เพื่อพันเดชแล้ว จะให้ตุลยาเสียสละอะไรไปมากขนาดไหน มันก็คู่ควร

 ต้องยอมรับเลยว่า นี่คือการยั่วยุและหลอกล่อ

 ที่ดินผืนนี้ เป็นที่ที่เปรมศักดิ์อยากจะได้มาใช้ขยายกิจการมาโดยตลอด

 แต่ว่า ไม่กี่ปีก่อน จิดาภาต้องไปอยู่บริษัทธีร์อธิศ เพราะงานแต่งเพื่อธุรกิจระหว่างตระกูลสวันนีย์และบริษัท จีดี ดราก้อน หรือว่าวันนี้ เขายังจะใช้จิดาภาเป็นข้อต่อรองกับตุลยาอีกหรอ?

 เปรมศักดิ์ นั่งครุ่นคิดอยู่ตรงนั้น

 แต่ตุลยากลับยืนอยู่ตรงหน้าเขา มองเห็นเขาที่กำลังครุ่นคิดอยู่ มุมปากเลิกขึ้นยิ้มออกมา

 “คุณผู้จัดการ ข้อเสนอนี้เป็นอย่างไรบ้าง? สำหรับคุณแล้ว ก็ไม่ได้เสียเปรียบแต่อย่างใด!” ตุลยา ยังคงพูดจายั่วยุเขาต่อ เวลานี้ เปรมศักดิ์ได้สติกลับมา มองไปที่ตุลยา “ คุณตุลยา คุณพูดไม่ผิด ข้อเสนอนี้ สำหรับผมแล้วไม่ได้เสียเปรียบใดๆ และผมก็อยากให้จิดาภาออกมาจากCA อยู่แล้ว แต่ ผมเคยเสนอไปแล้ว เธอปฏิเสธ ดังนั้น ผมเคารพในการตัดสินใจของเธอ!” “ถ้าเป็นที่แปลงนั้นที่เธอพูดถึง ฉันจะต้องใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีชิงมาให้ได้ ถ้าเกิดว่าเอามาไม่ได้ ก็ถือซะว่าไม่มีบุญสัมพันธ์ต่อกัน!” เปรมศักดิ์ มองตุลยาบอกออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ หลังจากได้ฟังคำพูดของเปรมศักดิ์ ตุลยาเลิกคิ้วขึ้นสูง “เธอปฏิเสธหรอ?” เปรมศักดิ์หลับตาลง “CA คือวิชาชีพของเธอ เธอเลือกอยู่ที่นั่น มันก็สมควรแล้ว ฉันเคารพในทุกการตัดสินใจของเธอ!” “นายไม่กลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจหรอ!?” ตุลยาเอ่ยถาม เปรมศักดิ์ยังลังเลหลงตามไปครู่หนึ่งจริงๆ จิดาภาจิดาภาคงไม่หวั่นไหวไปกับพันเดชจริงๆใช่ไหม? ถ้าจะหวั่นไหวจริงๆ คงหวั่นไหวไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้วล่ะ! พวกเขาเลิกรากันแล้ว….. แต่ว่า โลกใบนี้มีเรื่องราวที่สามารถเป็นไปได้มากมาย ก่อนหน้านี้ พันเดชก็ไม่เคยสนใจไยดีจิดาภา ตอนนี้สายตาของเขากลับคอยสอดส่องติดตามอยู่กับจิดาภา….. เปรมศักดิ์เริ่มลังเลใจ และที่สำคัญ จิดาภาเป็นคนยึดติดยิ่งนัก ไม่ใช่คนที่เขาจะสามารถห้ามปรามได้ง่ายๆ เวลานี้ เปรมศักดิ์มองตุลยา “คุณตุลยา แม้ว่าผมจะอยากได้ที่ดินผืนนั้นมาก แต่ผมต้องเคารพการตัดสินใจของจิดาภาด้วย อีกอย่าง ผมเชื่อใจ ว่าจิดาภาไม่ได้มีใจให้พันเดชแน่นอน!” เปรมศักดิ์เอ่ยอย่างชัดเจน แม้ว่าจะปรามไม่ได้ ทำไมไม่เพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองสักหน่อย คำพูดของเปรมศักดิ์บอกอย่างชัดเจน ว่าปฏิเสธข้อเสนอนี้ของเธอ “คุณไม่กังวลสักหน่อยเลยจริงๆหรอ!?” “กังวลไปจะมีประโยชน์อะไร ตรงกันข้าม ผมกลับยิ่งมั่นใจในจิดาภา!” เปรมศักดิ์เอ่ยอย่างชัดถ้อย ได้ยินเช่นนั้น ตุลยายิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น “ดูเหมือนว่าท่านผู้จัดการจะมั่นใจเสียเหลือเกินนะ!” เปรมศักดิ์หลับตายิ้ม แม้ว่าจะปรามไม่ได้ทำไมไม่ทำให้ตัวเองดูแล้วมีอิสระสักหน่อย “แบบนี้ ฉันจะคอยดูว่าความมั่นใจของคุณผู้จัดการจะใช้ได้ถึงเมื่อไหร่กัน!” พูดจบ ตุลยาก็ลุกขึ้น หยิบกระเป๋า “ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันก็จะไม่ขอพูดอะไรต่อ คุณผู้จัดการ รบกวนคุณแล้วค่ะ ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อน!” พูดจบ ตุลยาก็จากไป “ยินดีครับคุณตุลยา สามารถมาดื่มกาแฟที่นี่ได้ตลอดเลยนะ คุณเลขาส่งแขก!” เปรมศักดิ์เอ่ยขึ้นขณะที่ยังอยู่ในท่านั่ง ทำราวกับไม่อยากลุกขึ้นมาอย่างนั้น เมื่อเห็นว่าตุลยาเดินออกไปแล้ว สีหน้าของเปรมศักดิ์ค่อยๆนิ่งขรึมลง…คิดถึงคำพูดของเธอเมื่อครู่นี้ จิดาภาจะกลับไปอยู่กับพันเดชอีกครั้งไหมนะ?