หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 330 เกิดเรื่องขึ้นกับเธอ（1）

บทที่330 เกิดเรื่องขึ้นกับเธอ（1）

“คุณพูดอะไรนะ？？”ตุลยามองเขาอย่างไม่กล้าที่เชื่อ

กษิดิสยิ้มร้าย แล้วเก็บของเข้ากระเป๋า “ถ้าหากว่าคุณทำตัวดีๆ พอถึงตอนนั้นที่ผมก็จะไปจากที่นี่ แต่ถ้าหากว่าคุณกล้าที่จะเล่นแง่เล็กๆน้อยๆ ฉันตาย เธอก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตอยู่！”

“คุณ–”

ตอนนี้ กษิดิสสวมทั้งหมวกและแมสไว้เป็นอย่างดี มองเธอ “สิบล้าน ขาดไม่ได้แม้แต่บาทเดียว！”พูดอยู่ เขาก็ยกยิ้มมุมปาก “ไว้พวกเราติดดต่อกันอีก！”

“ไม่ต้องแล้ว！”ตุลยาพูด

ได้ยินแบบนี้ กษิดิสลงจากรถ “ทำไม？เปลี่ยนใจเหรอ！？”

ตุลยายิ้มร้าย “ฉันบอกคุณไว้นะ จิดาภาตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล อยากจะลงมือละก็ สะดวกมากเลยทีเดียว……”

หลังจากกษิดิสลงจากรถ ตุลยานั่งอยู่ในรถ เงียบอยู่นาน

คาดไม่ถึงว่าจะถูกเขาบันทึกเสียง！

คิดเพียงเท่านี้ เธอก็กำมือแน่น ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ต้องหาหนทางเอาโทรศัพท์เขากลับมาให้ได้！

เหยียบที่คันเร่งอย่างแรง แล้วขับรถออกไป…… ไม่มีวันไหนเหมือนวันนี้ กษิดิสขับรถต่อ จนถึงปากประตูโรงพยาบาล เพราะตุลยาบอกว่า กลางคืนวันนี้ ไม่มีใครมาหาเธอ และพันเดช ตอนนี้เวลานี้ก็กำลังดื่มอยู่กับเพื่อนๆ ดังนั้น วันนี้เป็นโอกาสดี！ จอดรถไว้ที่หน้าประตู เขาเปิดประตูแล้วลงจากรถ มองไปรอบๆ ไม่มีใคร ใส่หมวกอำพราง แล้วเดินเข้าไปด้านใน จิดาภากำลังเดินเล่นอยู่ด้านนอกไปแล้วรอบนึง รู้สึกเฉยๆ จึงกลับห้อง เวลานี้ ห้องสี่เหลี่ยมในผับ น่าเบื่อหน่าย ลาภิศมองพันเดชแล้วพูด “ฉันโทรหาจิดาภาดีกว่า ช่วยนายถามไถ่หน่อย ว่าเป็นไงบ้าง？” พันเดชเหลือบตาใส่เขา พูดทิ้งท้ายใส่เขาอยู่สองคำ “น่าเบื่อ！”พูดอยู่ ก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ลาภิศก็ไม่เข้าใจเขา！ ถึงแม้ปากจะบอกว่าเบื่อ แต่ในใจพองโต ตะโกนว่า โทรเลย โทรเลย！ คิดเท่านี้ ลาภิศก็กดเบอร์จิดาภา ท่าทางสง่ายกโทรศัพท์นาบที่ข้างหู พันเดชขมวดคิ้ว ดูท่าทางกิริยาของเขา “นายโทรจริง？” “ฉันดูเหมือนล้อเล่นเหรอ？”ลาภิศพูด “นี่นายมีเบอร์เธอได้ยังไง！？”พันเดชถาม น้ำเสียง ค่อนข้างหึง “อยากรู้เบอร์โทรคนแค่ข้นเดียวนี่มันยากหรือไง？”ลาภิศถามกลับ หลังจากนั้นก็มองสีหน้าพันเดช “ฮัลโหล นายไม่ได้กำลังหึงอยู่ใช่ไหม！？” “ฉันไม่ชอบหึงหรอกนะ！”พันเดชทิ้งท้ายไม่สองสามคำอย่างเย็นชา ลาภิศยิ้ม โทรศัพท์ยังดังอยู่ ตอนนี้ จิดาภากลับจากด้านนอก เพิ่งจะถึงห้องก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แต่หมดหนทาง เธอขยับไม่ค่อยถนัด เดินเร็วไม่ได้ ทำได้เพียงเดินให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี กว่าเธอจะรับ ก็ตัดสายไปแล้ว มองไปที่หมายเลข เป็นเบอร์แปลก จิดาภาขมวดคิ้ว ใครกัน？ เมื่อกี้ เธอคิดว่าพันเดชที่โทรเข้า เขาไม่โผล่หน้ามาทั้งวัน ไม่คิดว่าจะเป็นเบร์แปลก！ คิดอยู่ ว่าจะโทรกลับดีไหม และทางฝั่งนั้น ลาภิศขมวดคิ้ว “ไม่มีคนรับ！” ได้ยินแบบนี้ พันเดชขมวดคิ้ว เธอเดินเองไม่ได้ โทรศัพท์ก็วางอยู่ข้างตัวตลอด ไม่น่ามีเหตุผลที่ไม่รับนะ หรือว่า จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น？ ขณะที่กำลังคิดอยู่ โทรศัพท์ของลาภิศก็ดังขึ้น