หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 322 ฉันชอบเธอ（5）

บทที่322 ฉันชอบเธอ（5）

“ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่โรงพยาบาล คุณอยู่โรงพยาบาลไหน！？”สงชัยถาม

ด้วยเหตุนี้ จิดาภาจึงอยู่ที่อยู่กับเขา แล้วถาม “คุณคงไม่เข้ามาตอนนี้ใช่ไหม？”

“ผมเพิ่งกลับมาจากทำงานข้างนอกก็ได้ยินเรื่องที่คุณเข้าโรงพยาบาล คุณรอก่อนนะ ผมกำลังไป！”สงชัยพูด

ได้ยิน จิดาภาก็อึ้ง แล้วรีบพูด “จริงๆแล้วไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไร！”

“รอผม！”

ทิ้งท้ายไว้เพียงสองคำนี้ ก็กดวางโทรศัพท์ มีเสียงตู๊ดตู๊ดดังออกมาจากด้านในโทรศัพท์ จิดาภาชะงัก

อย่างที่คาดไว้ ในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที สงชัยก็ปรากฏตัวขึ้นในโรงพยาบาล

“คุณเป็นยังไงบ้าง？เจ็บตรงไหน？”ทันทีที่เจอหน้า สงชัยก็มองจิดาภาแล้วถาม

“ไม่เป็นอะไร แค่ไม่ได้ระวังเท้าเลยแพลง กระดูกพลิกนิดหน่อย เลยต้องรอเช็คดูอาการ ไม่ได้มีอะไรมาก！”จิดาภาพูด แล้วมองไปที่เขา “คุณเพิ่งกลับมาจากทำงานต่างประเทศเหรอ？”

สงชัยพยักหน้า “ใช่ เพิ่งลงเครื่อง！”

ตอนนี้ผู้ช่วยที่กำลังดูอยู่อีกฝั่ง “ทีแรกตั๋วเครื่องบินที่เร็วที่สุดคือไฟล์ทพรุ่งนี้ แต่พอได้ยินข่าวว่าคุณเกิดอุบัติเหตุ ประธานสงชัยก็รีบเปลี่ยนเวลาทันที！” “เอาหล่ะ ไม่มีอะไรแล้วคุณกลับก่อนเถอะ！”สงชัยมองมายด์ที่พูดอยู่ด้านหลัง มายด์ชะงัก แล้วพยักหน้า “ก็ได้ค่ะ งั้นฉันกลับแล้วนะคะ ประธาน อย่าลืมทานข้าวนะคะ！” สงชัยขมวดคิ้วหน้าบึ้ง ไม่ได้พูดอะไรต่อ มายด์ก็เดินออกไป เขาก้าวเท้ามาข้างหน้า จิดาภาจึงมองหน้าสงชัย “คุณยังไม่ได้ทานข้าวเหรอ！？” “ทานบนเครื่องมาหน่อยแล้ว！”สงชัยพูด จิดาภา “……” “คุณรีบออกไปหาอะไรทานเถอะ！” “ฉันยังไม่หิว เห็นว่าคุณไม่เป็นอะไร ผมก็สบายใจแล้ว！”สงชัยพูด ฟังสิ่งที่เขาพูด จิดาภาก็รู้สึกกดดันอย่างหนัก สงชัยมีท่าทีแบบนี้ จะให้เธอรับมือยังไงดี！ “ฉันไม่เป็นอะไร แต่ถ้าคุณไม่ทานข้าวละก็ อีกไม่นานนี่เป็นแน่！”จิดาภาพูด “หรือว่าหิวจนท้องไม่ปวดแล้ว เลยอวดเก่งเหรอคะ？” มองไปที่รอยยิ้มของจิดาภา ยิ้มราวกับดอกไม้ จะเปรียบเทียบกับอะไรดี สงชัยเองก็ยิ้ม “ใช่ ไม่ปวดนานแล้ว！” “คุณนี่พอหายแล้วเลยลืมความเจ็บปวด รีบไปหาไรทานเถอะค่ะ！”จิดาภากำชับ เวลานี้ พันเดชมองไปด้านนอกหน้าต่าง “เธอมั่นใจเหรอว่าเวลาแบบนี้ด้านนอกยังจะมีของกินอยู่？” จิดาภาเองก็มองดูเวลา นี่มันก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว เวลานี้ส่วนใหญ่ก็ปิดกันหมดแล้ว “ทำไงดีล่ะทีนี้？？” “ทำไงได้ล่ะ？พรุ่งนี้ก็ค่อยทาน！”สงชัยพูด ตอนนี้ก็ได้แค่เป็นแบบนี้！ ด้วยเหตุนี้ สงชัยจึงคุยกับจิดาภาเป็นเวลานาน จนกระทั่งถึงตีสอง เห็นว่าจิดาภาเริ่มง่วงแล้ว สงชัยจึงออกมา “เอาหล่ะ คุณรีบพักผ่อน พรุ่งนี้ผมจะมาหา！”สงชัยพูด จิดาภาพยักหน้า ไม่ลืมที่จะกำชับ “กลับไปถ้ามีของกินก็ทานสักหน่อยนะคะ！” “โอเค ฉันรู้แล้ว！”สงชัยตอบกลับอย่างรับทราบ สำหรับเธอแล้ว เสียงกำชับหนึ่งเสียงของจิดาภานั้นมีค่ามากสำหรับเขา “คุณรีบพักผ่อนนะ！” “ค่ะ！” ดังนั้น สงชัยจึงกลับไป จิดาภาเองก็ไม่ได้คิดอะไร หลังจากที่เขากลับ จิดาภาก็นอนลงบนเตียงเพื่อที่จะพักผ่อน คืนนี้ ทั้งสองไม่พูดถึงชื่อของพันเดชอย่างเป็นที่รู้กัน สำหรับสงชัยแล้ว ตอนนี้พันเดชเป็นเพียงแค่คู่แข่งคนหนึ่ง เขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจิดาภา แค่เธอไม่เป็นอะไร ก็เพียงพอแล้ว！ แต่จิดาภา ท่าทางการแสดงออกของสงชัยยิ่งชัดเจนมากขึ้น เธอไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น เวลานี้ เพียงแค่เดินตามทางใจของตัวเอง