หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 314 ไปด้วยกันไม่ได้（3）

บทที่314 ไปด้วยกันไม่ได้（3）

“มีใครตั้งกฎ ว่าต้องกินโจ๊กงั้นเหรอ？”พันเดชมองเธอแล้วพูดอย่างไม่พอใจ

“ไม่มี！”จิดาภาพูด จากนั้นก็กินต่อ

พันเดชที่ยืนอยู่อีกด้าน เห็นเธอกินน่าอร่อยขนาดนั้น ก็ยื่นหน้าออกมา “อร่อยมากไหม？”เขาถามออกมาอีกครั้ง

แบบนั้น ใครๆก็ดูออกว่า เขาอยากลอง

จิดาภามองไปยังเขา“งั้นคุณอยากลองชิมไหมล่ะ？”

“มันจะพะอืดพะอมไหม？”พันเดชถาม

จิดาภา“！！！ไปกินอาหารยุโรปของคุณเถอะ！”ขณะที่พูด จิดาภาก็จะกินต่อ

ตอนนี้ พันเดชกลับหยิบช้อนอันเล็กๆมาจากบนโต๊ะ ตักไปหนึ่งคำ จากนั้นเอาเข้าปาก

จิดาภาชะงักไป

ใครจะไปรู้ว่าหลังจากที่พันเดชกินไปแล้ว เขาพยักหน้า “ถึงมันจะจืดๆ แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น！”ขณะที่พูด เขาก็เอาชามในมือของจิดาภา แล้วก็เดินไป

จิดาภาที่นั่งอยู่ตรงนั้น ก็หันไปมอง แล้วก็พูดอย่างไม่พอใจว่า “พันเดช แล้วฉันจะกินอะไร！？” ตอนนี้ พันเดชอยู่ที่โซฟา หยิบอาหารยุโรปที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา “เธอกินอันนี้ พวกเรามาแลกของกินกัน！” “นี่มันของที่คุณกินเหลือ！”จิดาภาพูด ได้ยินเช่นนั้น พันเดชก็ขมวดคิ้ว “ไม่เอางั้นเหรอ？” จิดาภาก็ไม่ได้ตอบกลับไปในทันที“งั้นก็ช่างมันเถอะ ฉันจะเอาไปทิ้ง！”ขณะที่พูด พันเดชก็จะเอาไปทิ้ง “นี่……พันเดช！”จิดาภาที่อยู่ด้านหลังตะโกนออกมา พันเดชคาดว่าเธอ จะพูดด้วยน้ำเสียงอันธพาล“ทำไมล่ะ？จะกินเหรอ？” “คิดว่าฉันไม่หิวรึไง？”จิดาภามองเขาแล้วกัดฟันถามไป ภายในจิตใต้สำนึก ก็ยอมรับโดยปริยาย พันเดชก็ยิ้มออกมา แล้วก็เอาอาหารยุโรปไปวางไว้ตรงหน้าเธอ จากนั้นก็ไม่ลืมที่จะกล่าวเตือน “ไม่เป็นไร ฉันไม่รังเกียจที่จะkissเธอทางอ้อม！” จิดาภามองเขาด้วยสายตาดุ พันเดชกลับยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา แล้วก็นั่งไขว่ห้าง นั่งกินโจ๊กอยู่บนโซฟาอย่างสง่างาม กินไป ก็ไม่ลืมที่จะพยักหน้าไป“อืม ใช้ได้！” จิดาภามองเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ แล้วก็กิน ข้าวมื้อหนึ่ง มีทุกรสชาติจริงๆ หลังกินข้าวเสร็จ พันเดชก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะกลับ แต่จิดาภาอยากนอนแล้ว พันเดชมองไปยังเธอ“เธอจะทำอะไร！？” “เข้าห้องน้ำ！”จิดาภาพูด “เธอเดินได้เหรอ？”พันเดชมองเธอแล้วถาม เพิ่งจะใส่เฝือก เธอจะนอนได้เหรอ？ ใช้เวลาและความพยายามอย่างมาก จิดาภาก็ยังทำไม่สำเร็จ พันเดชก็ยืนอยู่ข้างๆตลอด รอให้เธอขอความช่วยเหลือ แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะของความช่วยเหลือจากเขา และพูดขึ้น“พันเดช รบกวนคุณช่วยเอารถเข็นมาให้ฉันหน่อย！” รถเข็น…… “เธอพิการเหรอ？ถึงจะเอารถเข็น！”พันเดชพูดอย่างไม่พอใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้จึงไม่รู้จักที่จะขอความช่วยเหลือจากเขากันนะ จิดาภาพูดออกมาอย่างไม่อะไร“ตอนนี้มันต่างอะไรกับคนพิการล่ะ？” “ที่จริง มีวิธีที่เร็วกว่านี้！”พันเดชพูด จิดาภาหันไปมองเขา“วิธีอะไร！？” วินาทีถัดไป พันเดชพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ใช่การกระทำเป็นคำตอบ เดินเข้าไป แล้วอุ้มจิดาภาขึ้นมาจากบนเตียง “นี่ คุณทำอะไร！？”จิดาภาชะงักไป พันเดชกลับอุ้มเธอแล้วพูดว่า “แบบนี้ไม่ง่ายกว่ารึไง！” ขณะที่พูด ก็เดินยังห้องน้ำ ไม่รู้ทำไม หน้าของจิดาภา ไม่คิดว่ามันจะแดงขึ้น