หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 303 เป็นหนึ่งเดียวกัน（1）

บทที่303 เป็นหนึ่งเดียวกัน（1）

ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอีกอย่าง！

แต่ถึงเขาจะพูดแบบนั้น แต่ว่าชัดเจนมาก เขาขับรถเร็วขึ้น ขับไปยังโรงพยาบาล

จิดาภาที่นั่งอยู่ตรงนั้น ทนความเจ็บปวดไว้ แต่จริงๆแล้วเจ็บมาก เธอไม่มีแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมา มีแต่ชั้นบนหน้าผาก

เหงื่อไหลออกมา

พันเดชหันกลับมามองจิดาภา ผู้หญิงคนนี้เมื่อไหร่จะไม่อวดดีบ้างนะ！

“เจ็บก็ร้องออกมา！”พันเดชพูด“ฉันไม่ขำเธอหรอก！”

“ร้องออกมาก็จะไม่เจ็บแล้วใช่ไหม？”จิดาภาถามกลับไป

“อย่างน้อย ก็ได้ระบายอารมณ์ออกมา！”

“ฉันไม่เป็นไร！”

มองไปยังเธอที่ปากแข็งอย่างนั้น พันเดชพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ แล้วขับรถไปด้วยความเร็ว

ไม่รู้ว่านั่งรถของพันเดชจนชินแล้วหรืออะไร จิดาภาไม่กลัวเลย ขณะที่ไม่รู้ตัว ทำให้พันเดชเบาใจได้เยอะ ในโรงพยาบาล จิดาภาชอบไปโรงพยาบาลกับพันเดช โดยที่ไม่ต้องกดหมายเลขหรือรอคิวอะไรทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหมอและพยาบาลโดยเฉพาะ หลังจากตรวจเสร็จ หมอก็มองไปยังจิดาภาแล้วพูดว่า “กระดูกร้าวเล็กน้อย คุณจิดาภา หมอแนะนำให้นอนโรงพยาบาลดูอาการหน่อยจะดีกว่า！” “กระดูกร้าว！？”ได้ยินเช่นนั้น จิดาภาก็ตกใจเล็กน้อย “แค่ข้อเท้าเคล็ด มันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ？”จิดาภาถามหมอ หมอพยักหน้า“ใช่ครับ เพื่อไม่ให้กระทบกับการเดินภายหลัง แนะนำให้นอนโรงพยาบาลดูอาการจะดีกว่า！” จิดาภาขมวดคิ้วขึ้น แต่พันเดชกลับพยักหน้า “รบกวนด้วยนะครับคุณหมอ！” “มันเป็นสิ่งที่ควรทำครับ！”หมอพยักหน้า ตอนนี้ พันเดชมองไปยังจิดาภา“เธอรอตรงนี่นะ ฉันจะไปจัดการเรื่องนอนโรงพยาบาล！” “ไม่นอนไม่ได้เหรอ？”จิดาภาถาม พันเดชคิดดีแล้ว จากนั้นพยักหน้า “ได้สิ！” เพิ่งพูดเสร็จ แล้วเขาก็พูดมาอีกว่า“ถ้าเธอไม่เอาขาเธอแล้ว！” จิดาภา“……” มองเขาด้วยสายตาที่โมโห พันเดชไม่ได้พูดอะไรต่อหันไปแล้วไปจัดการเรื่องนอนโรงพยาบาล 1ชั่วโมงต่อมา จิดาภาอยู่ที่ห้องผู้ป่วย พันเดชฟุ่มเฟือยมาก ห้องส่วนตัว อีกทั้งยังมีคนดูแลส่วนตัว นี่เป็นเงื่อนไข สบายกว่าบ้านเสียอีก แต่ สำหรับจิดาภาแล้ว ยังไงบ้านก็สบายกว่า นั่งอยู่ที่เตียงผู้ป่วย หลังจากใส่เฝือกที่ขา จิดาภาก็ซาบซึ้งนิดหน่อย จากนั้นพูดขึ้น“คุณพันเดช นี่นับว่าเป็นการบาดเจ็บจากการทำงาน เบิกเงินคืนได้ใช่ไหม？” ได้ยินเช่นนั้น พันเดชก็เลิกคิ้วขึ้น “นี่มันได้รับบาดเจ็บจากการทำงานตรงไหน？เบิกไม่ได้！” จิดาภา“……ขี้เหนียว ขี้งก！” “อย่างฉันไม่ได้เรียกว่าขี้เหนียว ขี้งก เขาเรียกว่าความจริง！”พันเดชพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “งั้นเหรอ？งั้นถามหน่อยนะคะคุณพันเดช ถ้าไม่ใช่เพราะคุณที่ให้ฉันกลับบ้านไปเป็นเพื่อน ฉันจะโดนแอบถ่ายได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะโดยถ่ายได้ ฉันจะโดนนักข่าวล้อมได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพาะนักข่าวล้อม ฉันจะบาดเจ็บได้ยังไงกัน？ ดังนั้น ทั้งหมดนี้ มันเป็นเพราะคุณ ถ้าไม่ใช่การได้รับบาดเจ็บจากการทำงาน แล้วก็ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ ดังนั้นคุณพันเดชคะ ยังไงคุณก็ต้องรับผิดชอบโดยตรง！”จิดาภามองไปยังพันเดช ถามคำถามเขา จากนั้นพูดว่า “ตัดสิน”แล้ว ได้ยินเช่นนั้น พันเดชหันมาอย่างกะทันหัน ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบก็อยู่ตรงหน้าเธอ ไรผมที่หน้าผากก็ได้รับความรู้สึกขึ้นมา ดวงตาที่ลึกซึ้งราวกับปกคลุมไปด้วยหมอก จมูกที่โด่งเป็นสัน ไหนจะริมฝีปากหยักได้รูปที่ป่าเถื่อนนั่น ผู้ชายคนนี้กำลังโกหก！ โกหกรูปลักษณ์ภายนอก！