หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 28 วางแผน

บทที่28 วางแผน

ประธานสินยกยิ้มเย็น “จิดาภา คุณนี่ปากดีจริงๆ”

คิดว่า พูดเช่นนี้ เขาจะปล่อยไปงั้นหรือ?

จิดาภาใจเต้นตึกตัก ดูเหมือนประธานคนนี้จะรับมือยากจริงๆ

ในเมื่อเป็นแบบนี้ คงไม่ต้องอธิบายอะไรเยอะแล้วล่ะ

จิดาภานั่งด้วยท่าทีสงบ ใบหน้ายิ้มเรียบ “ท่านประธานคะ พวกเรามาคุยเรื่องงานกันเถอะค่ะ”

“คุยกันนานแล้ว คุณคงคอแห้ง มาเถอะ ผมรินให้” ประธานสินชูแก้ว

จิดาภาลังเล “ท่านประธานคะ คือ ฉันไม่ดื่มค่ะ”

“อย่าพูดเล่นสิ คุยธุรกิจไม่ดื่มเหล้าได้อย่างไร จะไม่ให้เกียรติผมสักหน่อยหรือ” พูดอย่างวางอำนาจ ไม่ว่าอย่างไรก็จะให้จิดาภาดื่มให้ได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอไม่ดื่มก็คงน่าเกลียด

“โอเคค่ะ งั้นฉันดื่มสักแก้วก็ได้” จิดาภาเอ่ย “หวังว่าดื่มเสร็จแล้วคุณจะคุยเรื่องสัญญานะคะ”ประธานสินไม่ตอบ รอให้จิดาภาดื่มเหล้าแก้วนั้นเข้าไปจิดาภามองเหล้าด้านหน้า ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ จึงยกแก้วเหล้าดื่มความจริงเธอดื่มเหล้าบ่อย ที่บอกว่าไม่ดื่มคือโกหกดื่มเหล้ากับคนบ้ากามก็รู้อยู่แล้วว่าอันตราย จิดาภาจึงปฏิเสธแต่ในเมื่อปฏิเสธแล้วไม่สำเร็จ เธอจึงจำเป็นต้องดื่มอย่าเสียไม่ได้จิดาภาดื่มรวดเดียวจนหมด จากนั้นก็แสร้งทำเป็นไอออกมาเล็กน้อยราวกับเป็นการดื่มครั้งแรกประธานสินไม่ละสายตาออกจากเธอ“ท่านประธานคะ เริ่มคุยเรื่องงานได้หรือยังคะ” เธอพูดพร้อมกับวางแก้วลงเขาไม่สนใจที่เธอพูด “คุณดื่มเก่งจริงๆ’“ประธานอย่าพูดเล่นสิคะ”“มา ดื่มอีกแก้ว” เขาพูดต่อจิดาภาขมวดคิ้ว “พวกเราคุยงานกันก่อนเถอะค่ะ”“รีบทำไมกัน ดื่มแก้วนี้ก่อนสิแล้วค่อยคุย”“ถ้าดื่มเข้าไปอีก ฉันเมาแน่ๆค่ะ” พูดอย่างมั่นใจ“ถ้าเมา วันหลังค่อยคุยก็ได้” ประธานสินบ่ายเบี่ยงจิดาภารู้ได้ทันทีว่าประธานสินไม่ได้จะคุยเรื่องงานตั้งแต่แรกแล้ว“ประธานสินคะ งานนี้สำคัญกับฉันมากจริงๆนะคะ…” จิดาภาพยายามขอร้อง“งั้นเธอคงจะรู้นะ คุยงานกับฉัน ต้องคุยเรื่องอะไรก่อน!”คิ้วเรียวของเธอขมวดยุ่ง มองประธานสินที่ขยับเข้าใกล้ตน“คุณจะทำอะไรคะ!” จิดาภาถามขึ้นด้วยความตกใจ“มาหาฉันถึงที่นี่ เลิกเสแสร้งได้แล้ว…” มือของประธานสินยื่นออกไปหาเธอจิดาภาอยากจะขยับหนี แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเวียนหัวศีรษะหันขวับไปยังประธานสิน “อย่ากลัวไปเลย ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอกน่า แต่ว่าเธอหน้าเหมือนกับรักแรกของฉันจริงๆ…”จิดาภามองด้วยความรู้สึกรังเกียจ “ประธานสิน พิจารณาให้ดีนะคะก่อนจะลงมือทำอะไร ”อีกฝ่ายทำหน้าสงสัย “หมายความว่าไง?” จิดาภามองนาฬิกาข้อมือ “คุณมีเวลาแค่สิบนาที”