หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 252 แค่ในนาม（1）

บทที่ 252 แค่ในนาม（1）

“ทำกับข้าวคนเดียวก็พอแล้ว ทำไมต้องสองคน จิดาภา เธอมาเก็บเลย” พันเดชบอกอย่างกับเขาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ไม่ผิด

จิดาภาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินที่พันเดชสั่ง “คุณพันเดช คุณไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร แต่นี่ยิ่งทำให้ยุ่งยากเข้าไปอีก” พูดจบเธอก็เดินเข้าไปเก็บกวาด

นี่เธอกำลังรังเกียจเขาอย่างนั้นหรือ

เขานั่งอยู่ตรงนั้นหลังจากที่ฟังเธอพูดจบ แล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า “ฉันเองก็ทำไม่เป็น แล้วจริงๆมันก็เป็นหน้าที่ของผู้หญิง ผู้ชายก็ทำงานอยู่นอกบ้าน

เขาตั้งใจพูดประโยคนี้ใส่สงชัย

ตั้งใจเยาะเย้ยซะขนาดนั้น ทำไมสงชัยจะไม่ได้ยิน

จิดาภาได้ยินก็เก็บกวาดไปแล้วก็พูดไปว่า “คุณพันเดช ใครบอกว่าการทำกับข้าวเป็นเรื่องของผู้หญิง

“ประวัติศาสตร์เมื่อห้าพันปีที่แล้ว

จิดาภาเงียบไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นท่าทางอันหยิ่งผยองของเขา จิดาภาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณพันเดช ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว เรื่องทำกับข้าวเองก็ไม่ใช่แค่เรื่อ‘’ผู้หญิงที่ต้องทำแล้ว

“คุณรู้ไหมว่าคุณลักษณะที่ดีสามประการของผู้ชายคืออะไร“คืออะไร”“ทำกับข้าวได้ ไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนได้ และพร้อมเปย์” จิดาภาพูดด้วยท่าทีสบายๆพันเดชได้ยินก็ทำหน้างง นี่มันสมัยไหนกัน“ทำไมเขาไม่รู้” พันเดชถามกลับพันเดชมองไปที่จิดาภาแล้วถาม “ใครบอกคุณ”“ค้นดูในเน็ตประโยคแรกสุดก็โชว์เลย”“โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว คุณพันเดช คุณนี่อยู่ในยุคสมัยไหนกันเนี่ย” จิดาภาพูดอย่างจริงจังไม่ว่าพันเดชจะพูดอะไร จิดาภาก็ตอบอย่างนิ่งๆเรียบๆสีหน้าของพันเดชก็ไม่สู้ดีหนักสงชัยยืนอยู่ทีนั่นได้ยินว่าพันเดชกับจิดาภาคุยกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนิสัยไม่เหมือนกัน ปฏิบัติตัวก็ไม่เหมือนกัน เขาไม่มีความจำเป็นต้องไปใส่ใจกับเรื่องของพันเดชจิดาภาที่กำลังนั่งคุกเข่าเก็บกวาดแก้วที่แตก พันเดชก็รีบเข้าไปแย่ง จิดาภานิ่งแล้วถามว่า “ทำอะไรของคุณ”“ช่วยเธอเก็บ”จิดาภาเงียบในใจเธอคิด เขาดีขนาดนี้หรืออาจจะเป็นเพราะเขาถูกสอนมาดี“ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้” จิดาภาต้องการเก็บเอง ถ้าให้เขาช่วยเดี๋ยวต้องยุ่งไปมากกว่านี้แน่แต่พันเดชเองก็ไม่ฟังใครอยู่แล้ว ให้เขาทำอะไร เขาก็จะไม่ทำ“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจะช่วย”“ไม่ต้องจริงๆ”ตอนที่สองคนกำยังแย่งกันเก็บเศษแก้วที่แตกอยู่นั้นเมื่อของพันเดชก็ไปโดนเศษแก้วเข้าทำให้เลือดไหลทั้งคู่ตกใจแล้วตอนนั้นเองที่พันเดชก็ร้องเสียงดังขึ้นมาว่า “จิดาภาเธอจะฆ่าสามีตัวเองเหรอ”จิดาภาเงียบเธอมองดูพันเดชทำเสียงเอะอะมะทึงด้วยสายตาไม่พอใจแต่ที่เธอไม่พอใจก็คือประโยคนั้นของพันเดช“นี่ก็เป็นเพราะคุณจะเข้ามาช่วยให้ได้ อีกอย่างก็แค่โดนบาดแค่นั้นต้องเสียงดังขนาดนั้นด้วยเหรอ” จิดาภาพูด“ที่โดนบาดหน่ะมันไม่ใช่มือเธอไง จิดาภา คุณรู้ไหมว่ามือผมมี่ค่าขนาดไหน นาทีนึงทำเงินเป็นล้านๆ” พันเดชมองจิดาภาแล้วพูดอย่างจริงจัง“เดี๋ยวฉันทำแผลให้”เธอพูดแล้วก็เดินเอาเศษแก้วไปทิ้งถังขยะ หลังจากนั้นก็หยิบกล่องปฐมพยาบาลมาเขามองเธอจากทางด้านหลัง กลับไปนั่งที่โซฟาแล้วยิ้มสงชัยที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองดูพวกเขาด้วยสายตาโศกเศร้า แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา