หลงรักเมียเจ้าเล่ห์ - ตอนที่ 247 อยากจะลองดูอีกสักครั้ง（4）

บทที่ 247 อยากจะลองดูอีกสักครั้ง（4）

เห็นจิดาภายืนกรานแล้ว เปรมศักดิ์คิดแล้วก็พยักหน้า “ในเมื่อเธอยืนกรานที่จะเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่ทำอะไรแล้ว” เปรมศักดิ์พูด

ไม่อยากให้จิดาภาไม่สบายใจ

ได้ยินที่เปรมศักดิ์พูดแล้วจิดาภาก็หัวเราะอย่างสบายใจ “พี่ ฉันรู้ว่าพี่เป็นห่วงฉัน แต่ว่าเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ฉันไม่อยากให้พี่ต้องไปคิดเรื่องพวกนี้ยิ่งไม่อยากให้พี่ไปทำอะไร ความตั้งใจของพี่ฉันเข้าใจดี” จิดาภาพูด

เมื่อเปรมศักดิ์ได้ยินก็พยักหน้า “อืม ฉันเข้าใจแล้ว”

ได้ยินที่เปรมศักดิ์รับปากจิดาภาก็วางใจ

เปรมศักดิ์อยู่คุยกับจิดาภาอยู่สักพักก็กลับไป

เขาจากไป จิดาภาก็นอนอยู่บนโซฟา คุยกันตั้งนานรู้สึกง่วงขึ้นมาแล้ว ไม่รู้สึกหิวแม้แต่สักนิดก็เลยหลับไป

นอนหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายแล้ว

โทรศัพท์ที่ปิดเสียงไว้วางอยู่บนโต๊ะ ทุกครั้งที่ตื่นนอนก็หยิบโทรศัพท์ตามความเคยชิน พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็มีวายเรียกเข้ามาพอดี สายนั้นคือไปรยาเองจิดาภาก็รับโทรศัพท์เลยทันทีอย่างไม่ต้องคิด“ฮัลโหล”“จิดาภา ทำไมเพิ่งจะรับโทรศัพท์ “ พอก็รับโทรศัพท์ไปรยาก็ตะโกนผ่านทางสายโทรศัพท์ออกมาเสียงดัง“มีอะไร” จิดาภาถามอย่างขี้เกียจ เพิ่งจะตื่นตายังไม่อยากจะลืมเลย“เธอรู้ไหมว่าฉันโทรหาเธอกี่วายแล้ว เธอก็ไม่รับ” ไปรยาพูดพูดถึงเรื่องนี้จิดาภาก็นิ่งไป “ฉันนอนอยู่ไม่ได้เปิดเสียงโทรสัพท์เลยไม่ได้ยิน” “ตอนนี้ได้ยินแล้วสินะ” ไปรยาพูดจิดาภาได้ยินเสียงเธอถอนหายใจอย่างโล่งอก “โทษทีที่ทำให้เป็นห่วง เธอทำอะไรอยู่”“ฉันต้องไปทำงานต่างจังหวัดเบยว่าจะโทรหาเธอ ก็ใครจะไปรู้ว่าเธอจะไม่รับ ฉันเลยลางานแล้วจะไปหาเธอแล้ว” ไปรยาพูดจิดาภารู้สึกผิดมากเมื่อได้ฟัง“เอาล่ะ ฉันขอโทษ ฉันปิดเสียงโทรศัพท์นอนเพราะฉะนั้นเลยไม่ได้ยินที่เธอโทรมา” จิดาภาพูด“ช่างเถอะ ฉันให้อภัยเธอ ฉันตกใจจนเตรียมจะโทรหาพี่ชายเธออยู่แล้ว” ไปรยาพูดจิดาภาหัวเราะ “งั้นก็ไปต่างจังหวัดเลย ไม่ต้องมาแล้ว”“เธออยู่คนเดียวไม่เป็นไรนะ” ไปรยาถาม“ไม่เป็นไรอยู่แล้ว ฉันอยู่คนเดียวจนชินแล้ว จะไปมีปัญหาอะไร” จิดาภาคุยกับไปรยาอีกไม่กี่ประโยคก็ตื่นแบบเต็มตาไปรยาพยักหน้าเมื่อได้ฟัง “งั้นก็ดี จำไว้นะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาฉัน งั้นฉันไปหาเธอแล้วนะ”“อืม โอเค”“แค่นี้นะ ฉันวางแล้ว เดี๋ยวฉันไปรายงานก่อน”“โอเค” จิดาภาขานรับแล้วทั้งคู่วางสายลงไปจิดาภานอนคิดไปคิดมา แล้วก็มองดูโทรศัพท์พบว่าไปรยาโทรมาหาเธอหลายสาย คิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกสบายใจมากมีคนเป็นห่วง มีคนคิดถึง เป็นเรื่องดีจริงๆวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วก็นอนเล่นอีกสักพัก พออยู่สึกตื่นดีเธอถึงได้ลุกขึ้นคิดไม่ถึงว่านอนไปนานมาก ตอนนี้ก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว เธอลุกขึ้นไปเตรียมอาหารสองวันที่ไม่ได้อยู่บ้าน ในตู้เย็นก็เลยไม่มีอะไรกิน จิดาภาเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเดินออกไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของผ่านเรื่องราวร้ายๆมา ก็ควรจะฉลองสักหน่อย เธอตั้งใจว่าจะทำอาหารดีๆสักเพื่อปลอบใจตัวเอง