ทันทีที่ก้าวท้าวเล็กเข้ามาในคอนโดหรู ฉันก็โดนมือหนาดึงเข้าสู่อ้อมกอดแล้วถือวิสาสะลุกล้ำโดยไม่ให้เวลาฉันได้ตั้งตัวหรือพักหายใจเลยสักวินาทีเดียว
ผลัก
ปึก
“โอ๊ย”
เขาจูบฉันอยู่ตรงประตูห้องโดยไม่สนเลยว่าหลังฉันจะกระแทกกำแพงหรือประตูเจ็บแต่ไหน เขาจูบจนพอใจก็ลากฉันมาเหวียงบนโซฟาหนากลางคอนโดหรูถึงโซฟาจะหนานุ่มแต่แรงเหวี่ยงของเขาไม่ได้เบาก็ทำให้ฉันเจ็บจนจุกตัวงอได้เหมือนกัน ฉันจะรู้สึกอย่างไรจะเป็นอย่างไรเจ็บมากแค่ไหนเขาก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้วเขาสนแค่ความต้องการของตัวเองเท่านั้น เขาผลักฉันหงายหลังอย่างแรงอีกครั้งตามด้วยร่างสูงที่ล้มลงมาใส่อย่างแรงแต่เป็นแค่ท่าทางที่เหมือนรุนแรงเท่านั้นที่จริงแล้วเขาไม่ได้ล้มใส่ฉันจริงๆ เค้าแค่ล้มมาคร่อมบนตัวฉันเท่านั้นมือหนานิ้วเรียวสวยทั้งสองข้างของเขายันพื้นโซฟาข้างตัวฉันไว้
“จ๊วบ โอ๊ย อ่าส์”
พรับ พรับ พรับ
“โอ้ย เจ็บ หนูเจ็บ เบาๆ โอ้ยเจ็บ หนูเจ็บ อ๊ะ อ๊ะ โอ้ย ไม่ไหวแล้ว”
พรับ พรับ พรับ
“อ้ากรี๊ด…/อ่าส์”
ผ่านมาเกือบ 1 ชั่วโมงก็จบเกมส์รักที่ร้อนแรงของเขา ฉันได้ยินเสียงของเขาแค่คำสุดท้ายเท่านั้น
พรึบ
ปัง
ทุกคนอย่าคิดว่าทุกอย่างจะจบลงแค่นี้ ป่าวเลย เขาคนนี้ไม่เคยหยุดอยู่ที่คำว่าหนึ่ง
ตอนนี้เขาลากฉันเข้ามาในห้องนอนแล้วเกมส์รักบทที่สอง สาม สี่ ก็ตามมา โดยที่เราทั้งคู่ไม่ได้เอ่ยปากคุยกันแม้แต่คำเดียว
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกหัวเตียงดังขึ้น ไม่ต้องดูก็รู้ว่านี่ 6 โมงเช้าแล้ว ทำไมถึงรู้นะหรอก็เพราะฉันเก่งไง ฮ่าฮ่า ยังจะตลกได้อีกนะอิงชาเอ้ย บ่นตัวเองได้นักเลงพอ
ฉันที่พึ่งนอนไปได้ยังไม่ถึง 3 ชั่วโมงก็ต้องลุกขึ้นจากที่นอนซึ่งไร้เงาคนเมื่อคืน ลากสังขารด้วยแรงที่มีอันน้อยนิดเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัว เดินไปหยิบโทรศัพท์และซองสีขาวที่วางคู่กันไว้ แล้วรีบออกจากคอนโดหรูกลับสู่หอพักธรรมดาของเราเถอะอิงชา
ทุกคนสงสัยกันใช่มั้ยว่าทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้ อิงชาคนนี้จะเล่าให้ฟังค่ะ
ฉันอิงชาเด็กผู้หญิงบ้านนอกคนหนึ่งมาจากจังหวัดทางภาคเหนือของประเทศไทยที่บังเอิญสอบได้ทุนที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในกรุงเทพมาแบบงงๆ
ด้วยความที่บ้านเราไม่ได้ร่ำรวยมีเงินเหมือนใครๆ พ่อแค่ทำงานรับจ้างทั่วไป หลังบ้านมีสวนผักแปลงเล็กๆ ไว้แค่ได้กินได้ขายพอเป็นค่ากับข้าวของคนในครอบครัวเท่านั้น เมื่อพ่อกับแม่รู้ว่าลูกสาวคนโตของบ้านสอบได้ทุนที่กรุงเทพท่านดีใจมาก ถึงจะได้ทุนไม่ต้องเสียค่าเทอมก็จริง แต่เรื่องความเป็นอยู่ที่กรุงเทพก็ต้องใช้เงินเพราะอย่างนั้นพ่อกับแม่ต้องทำงานหนักมากขึ้นเป็นสองเท่าในช่วงเวลานั้นแต่ก็ยังไม่เพียงพออยู่ดี ต้องไปขอกู้ยืมคนอื่นเขามาเพื่อให้พอกับค่าหอพักและการใช้ชีวิตในกรุงเทพช่วงแรกของฉัน
เพราะอย่างนั้นตั้งแต่วันแรกที่ฉันเข้ามาอยู่ในกรุงเทพ ตั้งแต่ปี 1 จนตอนนี้ฉันอยู่ปี 4 แล้ว ฉันก็ยังทำงานพิเศษเหมือนกับตอนเข้ามาอยู่กรุงเทพใหม่ๆ ไม่เคยหยุดเลยสักวัน เพราะฉันต้องส่งเงินกลับไปที่บ้านเพื่อใช้หนี้และฉันก็ไม่อยากให้พ่อกับแม่ทำงานหนักไม่มากกว่านี้ และไหนจะค่าหอพัก ค่ากินของตัวเองอีก ผ่านมาจะ 4 ปีแล้ว ฉันก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิมๆ เรียน ทำงาน และก็นอน
จุดเปลี่ยนชีวิตอิงชาเกิดขึ้นเมื่อ … 6 เดือนก่อน น้องชายคนเดียวของฉันโทรมาบอกว่าพ่อไม่สบายทำงานไม่ได้มาหลายวันแล้วที่บ้านแทบจะไม่มีเงินติดบ้านกันแล้ว ฉันเลยโอนเงินเดือนทั้งหมดจากการเป็นเด็กเสิร์ฟร้านอาหารที่พึ่งได้รับมายังไม่ถึง 2 ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ
พอโอนไปแล้วตัวเองก็ต้องมาคิดต่อว่าจะทำอย่างไรกับเงินติดตัวแค่ 300 บาท แล้วจะใช้ชีวิตยังไงต่อล่ะอิงชาเอ้ย
ด้วยโชคชะตาบังเอิญให้เดินไปเจอกับป้ายรับสมัครเด็กเสิร์ฟของผับแห่งหนึ่ง เป็นงานกลางคืนซึ่งก็เป็นเวลาหลังจากเลิกงานที่ร้านอาหารพอดี กินเหล้าเที่ยวผับ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเที่ยวไม่เคยดื่ม เพื่อนฉันนี่แหละตัวดีว่างเมื่อไหร่ต้องพามาทุกทีอย่างน้อยสองเดือนครั้ง แต่ที่ฉันเคยไปมา ไม่น่ากลัวเหมือนที่นี่เลยนะ ผับเหมือนกันแต่ทำไมบรรยากาศช่างแตกต่างกันมากขนาดนี้
แต่ความจนทำให้ฉันจำเป็นต้องมาทำงานกลางคืน ที่ผับกว่าฉันจะเอาตัวรอดออกมาได้แทบแย่ หลังจากรับเงินและทิปออกมายอมรับเลยว่าเงินดีมาก แค่วันเดียวได้ถึง 2,500 บาทแน่ะ โดยเฉพาะโต๊ะสุดท้ายก่อนผับปิดแลกกับการช่วยเขาดื่มเหล้าแค่ครึ่งแก้วแลกกับทิปตั้ง 1,000 บาทแน่ะ มีหรออิงชาจะไม่เอา เอาสิคะเหล้าแค่ครึ่งแก้วสบายมาก
MANGA DISCUSSION