ผมมีเพื่อนสนิทอยู่ 3 คน คนแรกวาโยที่พึ่งลากม้าลายขึ้นห้องไปเมื่อกี้ ประธานบริษัทโฆษณาอันดับ 1 ของประเทศถือกรรมสิทธิ์นำเข้ารถหรูรายใหญ่อีกด้วยไม่รู้มันจะรวยไปไหน คนที่สองนิครองประธานโรงแรม 10 ดาว มีสาขาทั่วประเทศ ต่างประเทศอีกไม่นับ คนที่สาม ไคโอมาเฟียมือสะอาดเปิดบ่อนถูกกฎหมาย เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ หมู่บ้านคอนโดหรูกลางกรุงเทพเกิน 70% ของมันทั้งนั้น ส่วนผมก็แค่หมอศัลกรรมโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งในใจกลางกรุงเทพ

พวกผม 4 คน ร่วมหุ้นกันเปิดผับจะว่าเปิดใหม่ก็ไม่ใช่เพราะผับนี้อดีตเคยเป็นของพี่ชายผม แต่เฮียมันวางมือแล้วเลยยกให้ผมรับช่วงต่อแทน ด้วยความที่ผมเรียนหมอใครๆ ก็รู้ว่าการเรียนหมอนั้นแค่เวลาจะนอนยังโคตรยากเลยยิ่งได้เป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลรัฐอย่างตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเลยยิ่งแผนกที่ผมเลือกด้วยแล้วอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาบ่อยไปที่โดนเรียกตัวกลางดึก ผมเลยชวนไอ้พวกเพื่อนเวร 3 คนนี้มาร่วมหุ้นด้วยกันใครว่างก็มาช่วยกันดูแล แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่ผม ผมมีหน้าที่แค่รอรับส่วนแบ่งผลกำไรในแต่ละเดือนเท่านั้น และชื่อผับก็มาจากชื่อพวกผม 4 คนรวมกันยังไงล่ะ ไคโอ นิค นาคิน วาโย (โย)

“ไหนมาดูหน้าหน่อยสิ กูเกือบลืมหน้ามึงไปแล้วนะไอหมอ” ไอนิคมาจับหน้าผมหันซ้ายหันขวาตาจ้องตาซะเหมือนผมเป็นเมียมันอย่างนั้นแหละ

“เชี้ยนิคกูขนลุก” ผมผลักหัวมันออกให้พ้นตัว ไอนี่มันเป็นตัวป่วนประจำกลุ่ม หรือง่ายๆ คือมันกวนตีนที่สุดนั่นเอง

โครมมมม

นิคมึงลงไปนอนทำไมวะ มันหันมามองหน้าผมอย่างแค้น กูป่าวครับ กูนั่งของกูเฉยๆ ครับเพื่อน หันมาอีกทีมึงก็ลงไปนอนบนพื้นแล้ว

“มึงถีบกู”

“เชี้ยกูทำอะไรมึงกูนั่งของกูเฉยๆ เหอะ”

“กูเอง”

ขวับ!!

ผมไม่ได้บอกนะว่าผมเป็นคนดี พวกผมไม่ใช่คนดีแต่พวกผมเป็นคนเลวฝังในครับ เวลาไม่ค่อยมีแต่ถ้ามีเมื่อไหร่จะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปเด็ดขาด

ติ้ง

พายุ : 15 นาที

เห้อ เสียงถอนหายใจเบาๆ ของฉันเองหมดกันชีวิตยามค่ำคืนแสนสบายของอิงชา ทันทีที่ได้รับข้อความฉันที่กำลังจะล้มตัวลงนอนต้องติดสปีดเร็วกว่าพายุทรอนาโดเปลี่ยนเสื้อผ้า วิ่งใส่เกียร์หมาไปโบกวินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยหอพักนักศึกษาเก่าๆ มุ่งหน้าสู่คอนโดหรูที่สุดในย่านนี้ที่อยู่ไม่ไกลมากนักจากหอพักของฉัน แต่กว่าจะมาถึงก็เล่นเอาเหนื่อยหอบมาทันแบบเฉียดฉิวไปเหมือนกัน

ติ้ง……

แกร๊ก…แอด

แค่กดออดครั้งเดียวคนข้างในก็เปิดประตูทันทีเหมือนกับเขายืนรออยู่แล้ว แต่ฉันว่าไม่เหมือนหรอก เขายืนจับเวลารออยู่เลยต่างหาก เขาคอยจะเล่นงานฉันอยู่แล้วเพราะถ้าฉันมาไม่ตรงเวลาพายุจะเข้าอิงชาไม่ได้ผุดได้เกิดกันเลยทีเดียว

พรึบ

ปึก

“อะ……จ๊วบ จ๊วบ อื้ม”

“อ๊ะ อ๊ะ จุ๊บ”

ทันทีที่ก้าวท้าวเล็กเข้ามาในคอนโดหรู ฉันก็โดนมือหนาดึงเข้าสู่อ้อมกอดแล้วถือวิสาสะลุกล้ำโดยไม่ให้เวลาฉันได้ตั้งตัวหรือพักหายใจเลยสักวินาทีเดียว