เล่มที่ 35 ตอนที่ 1041 จบบริบูรณ์

เถี่ยเจินจื่อเหวยสูดหายใจลึก มองไปยังสภาพของตงฟางซวี่ในตอนนี้ มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มดูแคลน

“องค์หญิงเช่นข้าจะกลับเถี่ยเจินแล้ว…”

ใช่ นางยอมแพ้แล้วจริงๆ นางไม่ใช่ตู้หย่วนซิ่ว มิอาจอยู่ในพระราชวังอันเย็นยะเยือกเพื่อเผาผลาญแสงสว่างในชีวิตของตนไปจนตาย

หากให้โอกาสนางเลือกใหม่อีกครั้ง นางก็ไม่ต้องการแล้วจริงๆ ไม่ต้องการคิดเพ้อฝันเช่นนี้อีก ไม่อยากเพ้อฝันว่าบุรุษที่ไม่รักตนคนหนึ่งจะเห็นความดีของตนตามเวลาที่ไหลผ่าน

หรือบางที…

เถี่ยเจินจื่อเหวยอาจยอมรับว่าตนเองพ่ายแพ้แล้ว มิใช่ว่าบุรุษทุกคนบนโลกใบนี้จะต้องชอบนาง

อีกทั้งนางสู้ตู้หย่วนซิ่วไม่ได้จริงๆ มิอาจเทียบได้กับสตรีในตำหนักอันลึกล้ำแห่งนี้ได้ อีกฝ่ายมีทั้งความสงบนิ่งดังสายน้ำทั้งความอบอุ่นดุจเพลิง

“จื่อเหวยรู้สึกจริงๆ ว่าเหนียงเหนียง…เหมาะสมกับฝ่าบาทยิ่งนัก”

นี่คือคำพูดจากใจของเถี่ยเจินจื่อเหวย บางทีตู้หย่วนซิ่วอาจเป็นสหายเพียงหนึ่งเดียวที่นางมีในพระราชวังแห่งนี้ ต่อให้พวกนางไม่เคยไปมาหาสู่กันมากมาย แต่สำหรับเถี่ยเจินจื่อเหวย ตู้หย่วนซิ่วคือผู้มอบบทเรียนที่ทำให้ตนมิอาจลืมเลือนไปชั่วชีวิต

ตู้หย่วนซิ่วยิ้มบาง “ขอบคุณองค์หญิง”

เถี่ยเจินจื่อเหวยสูดหายใจลึก มองไปยังบุรุษในน้ำอย่างจริงจัง จากนั้นจึงมองไปยังดวงตาสงบนิ่งของตู้หย่วนซิ่ว มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มขมขื่น

“หวังว่า…จะเป็นดั่งที่เหนียงเหนียงตรัส หวังว่าฝ่าบาทจะฟื้นขึ้นมาในสักวันหนึ่ง จื่อเหวยรอให้ฝ่าบาทเปลี่ยนพระทัยไม่ได้ แต่จื่อเหวยหวังว่าเหนียงเหนียงจะมีโอกาสนั้น”

ใช่แล้ว นี่คือคำพูดจากใจประโยคสุดท้ายที่นางจะพูดในแผ่นดินแคว้นเฉิน

อย่างไรก็ตาม เถี่ยเจินจื่อเหวยยังคงใช้แววตาเห็นใจมองไปที่ตงฟางซวี่

จักรพรรดิเฉินเป็นบุรุษโดดเด่นยอดเยี่ยมจริงๆ เพียงแต่น่าเสียดายที่โง่งมเช่นเดียวกับนาง มิใช่ว่าเขารักคนคนหนึ่งอย่างลึกซึ้งหรือ แต่กลับโยนสิ่งที่ควรหวงแหนที่สุดไว้ด้านหลัง

จู่ๆ เถี่ยเจินจื่อเหวยก็รู้สึกว่าความกดดันในใจถูกคลายออก นางดึงสายตากลับมาจากร่างตงฟางซวี่ ค่อยๆ หมุนตัวเดินจากไป

“เหนียงเหนียง รักษาตัวด้วย”

การเคลื่อนไหวในมือตู้หย่วนซิ่วชะงักไป นางหลุบตาลงเล็กน้อย มิได้กล่าวคำใด เพียงคิดในใจว่าท่านก็เช่นกัน

ในพระราชวังแห่งนี้มีคนมากมายเข้ามาอยู่ด้วยกัน สุดท้ายก็ยังแยกย้ายกันไป

มีเงาร่างของสตรีมากมายเคยปรากฏที่นี่ แต่มีเพียงไม่กี่คนที่อยู่ได้นาน ตอนนี้ในใจตู้หย่วนซิ่วรู้สึกขอบคุณยิ่งนัก มองบุรุษเบื้องหน้าอย่างสงบนิ่งอยู่เช่นนั้น

สุดท้ายนางยังรู้สึกว่าฝ่าบาทควรค่าแก่การรอคอยของนาง

เพราะข้างกายฝ่าบาทมีสตรีผ่านเข้ามามากมาย แต่เขายังรักท่านหมอเพียงคนเดียว ไม่มีผู้ใดทิ้งเงาเอาไว้ในใจเขาได้แม้เพียงคนเดียว แม้จะกล่าวว่าเขาโหดเหี้ยม แต่ก็ยังรักลึกซึ้งเพียงนี้

บนใบหน้าของตู้หย่วนซิ่วปรากฏรอยยิ้มเปี่ยมความรักออกมา เช็คใบหน้าให้ตงฟางซวี่เบาๆ

“ฝ่าบาท หม่อมฉันเชื่อว่าพระองค์ต้องฟื้นขึ้นมาในสักวันหนึ่ง…เชื่อมาตลอด ไม่ว่าจะเป็นสามปีหรือสามสิบปี หม่อมฉันจะรออยู่ข้างพระวรกายฝ่าบาทตลอดไป”

อย่างไรก็ตาม ตู้หย่วนซิ่วไม่ได้สังเกตเลยว่ามือของบุรุษที่อยู่ในน้ำกระตุกเล็กน้อย

…

สามเดือนต่อมา

ผืนดินผืนใหญ่ที่เคยเป็นสีเทาแห้งแล้ง ยามนี้เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ของฤดูวสันต์ เมื่อทอดสายตามองไป ต้นหญ้าเล็กๆ อันเขียวขจีขึ้นอยู่เต็มเนินเขา ฝั่งตรงข้ามเป็นเมืองหลวงอันคึกคักโอ่อ่าหาใดเปรียบ กำแพงวังสีแดงห้อมล้อมราวกับปิดกั้นโลกทั้งสองออกจากกัน

“เสด็จพี่ วันนี้…ข้าถูกเสด็จพ่อตำหนิอีกแล้ว”

ข้างโต๊ะหิน ผู้เยาว์ที่ไร้ซึ่งความไร้เดียงสาเช่นเคยเอ่ยคำพูดที่เต็มไปด้วยความจนใจออกมา

ตรงข้ามเขามีบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่อย่างเกียจคร้าน

“ถูกตำหนิอีกสักหลายครั้งก็คุ้นชินเอง” คิดไม่ถึงว่าบุรุษรูปงามเป็นเอกที่อยู่ตรงข้ามกลับกล่าวประโยคนี้ออกมาอย่างเฉยเมย

หวงฝู่รุ่ยขมวดคิ้ว “เสด็จพี่ช่างดียิ่งนัก หลังจากวันนี้ท่านก็พาพี่สะใภ้ไปท่องเที่ยวทั่วหล้าได้แล้ว รุ่ยเอ๋อร์เสียใจตอนนี้ยังทันหรือไม่?”

ใช่แล้ว ตอนนี้เฟิ่งหลิงเป็นเพียงองค์ชายว่างงานของแคว้นเหลียนเท่านั้น ส่วนด้านของจักรพรรดิเหลียน เพื่อจะทำตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับซูฉินจึงเริ่มมอบหมายงานในราชสำนักให้หวงฝู่รุ่ยเรียนรู้แล้ว

ส่วนหวงฝู่หลินก็เริ่มได้รับความสำคัญจากจักรพรรดิเหลียนเช่นกัน เพียงแต่ความสัมพันธ์พี่น้องของเขากับหวงฝู่รุ่ยก่อนหน้านี้ลดลงไปมากจริงๆ

“เจ้ากับน้องสามเป็นอย่างไรบ้าง?”

บนใบหน้าของหวงฝู่รุ่ยปรากฏรอยยิ้ม “เสด็จพี่สามหรือ? อืม รุ่ยเอ๋อร์คิดว่าตอนนี้ดีมาก”

“ดีมากหรือ?” เฟิ่งหลิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย คล้ายเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในรอยยิ้มของหวงฝู่รุ่ย

ใช่แล้ว บางทีภายภาคหน้า ระหว่างพี่น้องอย่างพวกเขาอาจมีการแก่งแย่งชิงดี แต่ทุกสิ่งนี้มิใช่อะไรที่ใครจะควบคุมได้

นี่เป็นทางเลือกของพวกเขาเอง

ตอนนี้เอง บริเวณไม่ไกลมีเงาร่างงดงามร่างหนึ่งปรากฏขึ้น เฟิ่งหลิงรีบลุกขึ้นยืน บนใบหน้าของซูฉินคล้ายจะแขวนไปด้วยน้ำตาจางๆ นางเงยหน้าขึ้นมองไปยังทั้งสองที่อยู่บนเนินเขาฝั่งตรงข้าม รีบเก็บรอยยิ้มโศกเศร้ากลับมา

“เสด็จแม่ มาได้อย่างไร?”

“เสด็จแม่” หวงฝู่รุ่ยคารวะอย่างนอบน้อม ซูฉินยิ้มอ่อนโยน ยื่นมือไปลูบศีรษะองค์ชายเยาว์วัย

ผู้เยาว์อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง ช่วงเวลาที่ได้ใกล้ชิดกันในระยะนี้ทำให้เขาชอบเสด็จแม่ฮองเฮาที่หายตัวไปหลายปีและกลับมาอย่างกะทันหันผู้นี้มาก

เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย หวงฝู่รุ่ยก็เข้าใจบางอย่างขึ้นมาโดยพลัน “เสด็จแม่ ลูกทูลลาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากกล่าวประโยคนี้จบก็ให้เวลาสองแม่ลูกอยู่ด้วยกัน

เฟิ่งหลิงสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าของซูฉินจึงเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “หรือว่าท่านตา…”

ไม่นานก่อนหน้านี้ท่านราชครูกลับมาที่พระราชวังแห่งแคว้นเหลียน นำเรื่องชีพจรแห่งแคว้นที่รู้มาบอกแก่ซูฉิน ไม่นานพวกเขาก็หารือกันเรื่องแผนรับมือ และอออกคำสั่งให้คนไปล่อคนของมหาราชครูไปยังหุบเขาที่พวกเขาพบ

ที่นั่นถูกวางกับดักไว้แล้ว

แต่จะอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าผู้นำตระกูลหวังจะตามไปด้วย เดิมทีคิดเล่นงานมหาราชครู ไม่นึกว่าทั้งสองฝ่ายจะปะทะกันในค่ายกลที่ซูฉินวางไว้จนไปแตะสลักกลไกเข้า

ผลคือทางออกเพียงหนึ่งเดียวของหุบเขาถูกก้อนหินขนาดใหญ่นับไม่ถ้วนปิดเอาไว้ ทำให้คนของตระกูลมหาราชครูและคนของตระกูลหวายหวังถูกขังอยู่ในนั้น เป็นตายไม่แน่ชัด

ซูฉินถอนใจเบาๆ นางรู้ว่าตนไม่อาจใจอ่อนได้อีก ต่อให้ท่านราชครูเคยบอกว่าในหุบเขาแห่งนั้นมีต้นไม้และแหล่งน้ำทำให้คนสองกลุ่มยืนหยัดอยู่ได้ระยะหนึ่งก็ตาม

แต่ใครเล่าจะทราบว่าคนทั้งสองกลุ่มที่มีแผนการอยู่ในใจจะพบเจอเรื่องอันใดในนั้น

“แต่ละคนล้วนมีโชคชะตาของตนเอง นั่นคือเส้นทางที่ท่านตาของเจ้าเลือกด้วยตัวเอง หลิงเอ๋อร์ ตัดสินใจได้แล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด?”

พรุ่งนี้เฟิ่งหลิงจะพาอวิ๋นซูไปจากที่นี่ เริ่มใช้ชีวิตที่มีเพียงพวกเขาสองคนอย่างแท้จริง

บุรุษหนุ่มเบื้องหน้ายิ้มอย่างผ่อนคลายหาใดเปรียบ “ตอนนี้ซูเอ๋อร์กำลังตั้งครรภ์ พวกเราคิดจะกลับไปดูที่แคว้นเฉินเสียหน่อยและถือโอกาสท่องเที่ยวไปตลอดทาง”

เขาได้รับจดหมายจากเฟิ่งอวี่แล้ว ตอนนี้ตู้หย่วนซิ่วจัดการงานของแว่นแคว้นได้อย่างดีโดยมีอัครมหาเสนาบดีจี้เป็นผู้ช่วยเหลือ ส่วนตงฟางเนี่ยนที่ยังเยาว์ก็มีอัครมหาเสนาบดีจี้และราชครูอีกหลายคนเป็นผู้ชี้แนะด้วยตนเอง อีกไม่กี่วันจะทำพิธีราชาภิเษกขึ้นเป็นจักรพรรดิ

ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ กลับเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้อง ทุกคนต่างก้าวหน้าไปในเส้นทางที่แตกต่างตามวันเวลาที่ไหลไป

“ไปพบชางติ้งโหวหรือ? ฝากถามไถ่สารทุกข์สุขดิบชางติ้งโหวแทนแม่ด้วย รอจัดการเรื่องที่นี่เสร็จก่อน แม่จะหาเวลาออกไปจากที่นี่กับเสด็จพ่อของเจ้าไปท่องเที่ยวให้ทั่ว”

ในน้ำเสียงของซูฉินเต็มไปด้วยความคาดหวัง นางคิดว่าตนรอมานานหลายปีเพียงนี้แล้ว หากต้องรออีกสักหลายวันย่อมไม่ใส่ใจ

สองแม่ลูกสบตากันด้วยรอยยิ้ม รู้สึกว่าชีวิตในตอนนี้ทำให้พวกเขาหวงแหนยิ่งนัก ความผ่อนคลายและความสงบเงียบเช่นนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาได้กลับมาจากความยืนหยัดแน่วแน่ของตัวเอง

“หลิงเอ๋อร์ ซูเอ๋อร์มาแล้ว”

เฟิ่งหลิงมองไปยังสตรีที่ถูกชุนเซียงประคองมาอย่างระมัดระวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน

ซูฉินเดินเข้าไปกล่าวกับอวิ๋นซูหลายประโยค จากนั้นจึงยิ้ม หันมาส่งสายตาเป็นสัญญาณให้เฟิ่งหลิงแล้วเดินหายไปจากเนินเขา

“ซูเอ๋อร์ ที่นี่ลมแรง เหตุใดไม่พักอยู่ในห้องเล่า?”

อวิ๋นซูลูบท้องของตนที่ยื่นนูนออกมาแล้ว รู้สึกได้ถึงชีวิตซุกซนที่อยู่ด้านใน ใบหน้าแดงระเรื่อเจือไปด้วยความสบายใจ

“ท่านโหวเฟิ่งส่งจดหมายมาหรือ?”

เฟิ่งหลิงยิ้ม “ใช่แล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นน้องสี่ที่ก่อเรื่องวุ่นวาย ต้องการพาองค์หญิงหย่งหนิงมาหาพวกเราที่แคว้นเหลียน ทั้งยังมีหลิงเอ๋อร์เด็กคนนั้นอีก นางกล่าวว่ารอไม่ไหว อยากมาเจอพี่สะใภ้สามที่นางชอบที่สุดเสียหน่อย”

เมื่อคิดถึงใบหน้าอันน่ารักของคุณหนูเจ็ดเฟิ่งหลิง อวิ๋นซูก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วยิ่งนัก ทว่าใบหน้าของคนเหล่านั้นยังคงกระจ่างชัดราวกับเพิ่งเจอเมื่อวาน

“ใช่แล้ว ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะรู้สึกดีกับคุณชายซีอยู่หลายส่วน น้องสี่กำลังคิดหาทางช่วยพวกเขาสานสัมพันธ์”

ดวงตาของอวิ๋นซูเปล่งประกาย คิดไปถึงตอนแรกที่เด็กทั้งสองเอาแต่ทะเลาะกัน ไม่นึกว่าจะมีวาสนาเช่นนี้

ทันใดนั้นจึงมองไปยังชุนเซียงสาวใช้ที่ติดตามข้างกายตน อีกฝ่ายมองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าคุณหนูของตนกำลังคิดอะไร “คุณหนูเจ้าคะ บ่าวจะอยู่ปรนนิบัติคุณหนูไปตลอดชีวิต คุณหนูอย่าได้ผลักไสบ่าวเลย!”

“ข้าจะทำให้เจ้าเสียเวลาไปชั่วชีวิตได้อย่างไร มิสู้…”

“อา! บ่าวคิดได้ว่ายังมีบางเรื่องไม่ได้จัดการ องค์ชายเพคะ ต้องรบกวนท่านดูแลคุณหนูแล้ว!” ชุนเซียงหัวเราะเบาๆ จากนั้นจึงหมุนตัววิ่งเหยาะๆ จากไป กลัวว่าอวิ๋นซูจะยกเรื่องหาครอบครัวดีๆ ให้ตนขึ้นมาพูดอีก

ทั้งสองสบตากันพลางยิ้มอย่างจนใจ จากนั้นจึงนั่งอิงแอบกันอยู่บนเนินเขา สัมผัสถึงสายลมที่พัดคลอเข้ามา

“ซูเอ๋อร์ เซียวอี้เชินยังไม่ตาย”

เมื่อคำนี้ถูกกล่าวออกมา แววตาของอวิ๋นซูพลันเปลี่ยนไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตามนางกลับทำเพียงตอบรับเบาๆ

“แต่แคว้นอี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้จักรพรรดิเซียวมิอาจเคลื่อนไหวได้ตามใจ ได้ยินว่าเรื่องในราชสำนักล้วนมอบหมายให้ขุนนางผู้สำเร็จราชการดูแล บางทีภายหลัง แคว้นอี้คงค่อยๆ ล่มสลาย”

เฟิ่งหลิงจับมืออวิ๋นซูแน่นราวกับกำลังพูดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ใช่แล้ว ความแค้นเหล่านั้นห่างไกลจากพวกเขาไปพร้อมกับการต่อสู้คราวนั้นแล้ว

เซียวอี้เชินจะเป็นเช่นไร แคว้นอี้จะเป็นเช่นไร ไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาต้องใส่ใจ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นสวรรค์ลิขิต

“ท่านแม่กล่าวว่าอยากตามพวกเราไปแคว้นเฉินเสียหน่อย” ความจริงฮูหยินอวิ๋นเพียงอยากอยู่ดูแลบุตรีเท่านั้น

คนตระกูลอวิ๋นทำลายตระกูลอู่สายในได้สำเร็จโดยได้รับความช่วยเหลือจากเฟิ่งหลิง ต่อให้มีคนสองคนรอดไปได้ก็ไม่อาจก่อคลื่นลมอันใดได้ แคว้นเหลียนในตอนนี้สงบสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ได้ มีท่านแม่ยายคอยดูแล ข้าก็วางใจ”

เสียงของบุรุษประหนึ่งสายลมยามฤดูใบไม้ผลิพาให้ผู้คนรู้สึกอบอุ่น อวิ๋นซูซบไหล่เฟิ่งหลิงอย่างเงียบงัน รู้สึกว่าตอนนี้ตนได้ใช้ชีวิตอย่างแท้จริงแล้ว

ชีวิตเช่นนี้ พวกเขาเฝ้ารอมานานเหลือเกิน

“เกรงว่าพรุ่งนี้หลานอวิ๋นคงไม่ได้มาส่งพวกเราเดินทาง เขาต้องเตรียมแต่งงานกับคุณหนูฟู่ ทั้งยังมีคุณชายหนาน…ได้ยินว่าตอนนี้เขาอยู่ที่เจียงหนาน คอยดูแลกิจการที่นั่น ส่วนกู้สวิ๋นฟางพาซูหลิงเอ๋อร์กลับไปแคว้นเฉินแล้ว เมื่อถึงเวลาก็จะมาพบพวกเราเอง ใช่แล้ว ข้าคิดว่าท่านอัครมหาเสนาบดีซือถูและคุณหนูหลานอาจจะ…”

อย่างไรก็ตามคำพูดของเฟิ่งหลิงยังไม่ทันจบก็พบว่าเสียงลมหายใจของสตรีในอ้อมกอดเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ

เขาก้มหน้าลงมองใบหน้าที่หลับอย่างสุขสงบ ในใจเกิดความรู้สึกซาบซึ้งหาใดเปรียบ

เขายื่นมือออกไปลูบท้องที่นูนขึ้นมาเล็กน้อย หวังจริงๆ ว่าเด็กคนนี้จะออกมาในเร็ววัน ไม่ทรมานผู้เป็นมารดาเช่นนี้อีก

“ซูเอ๋อร์ ข้าเพียงอยากบอกว่า ขอบคุณพวกเขา ขอบคุณเจ้า ที่ทำให้ตอนนี้ข้า…มีความสุขเพียงนี้”

เฟิ่งหลิงจุมพิตลงบนหน้าผากอวิ๋นซูเบาๆ ก่อนจะกระชับอ้อมกอด

สายลมเย็นพัดมา สตรีในอ้อมกอดขยับตัวเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาอ่อนโยนของเฟิ่งหลิง

“ข้าก็เช่นกัน”

ทั้งสองสบตากันยิ้มๆ อุปสรรคที่ผ่านพ้นในอดีต ยามนี้ขมวดรวมกันกลายเป็นคำสาบานอันไร้เสียง มีเพียงการจุมพิตที่ถูกถ่ายทอดแก่กันและกัน…

กุมมือเจ้า ร่วมฝ่าอุปสรรคนับพันหมื่นไปกับเจ้า ยินดีกลับมาเกิดใหม่กับเจ้านับพันหมื่นชาติภพ

กุมมือเจ้า ข้ามผ่านความหนาวเหน็บไปกับเจ้า ยินดีใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักเจ้า

จบบริบูรณ์