หนุ่มเศรษฐีลึกลับ - ตอนที่ 86 กลัวจนฉี่ราด

บทที่ 86 กลัวจนฉี่ราด

เมื่อเห็นอันธพาลมากมายหลายคนวิ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยางหลิวจิ้งรู้สึกกังวลมาก

แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งเมื่อครู่นี้ แต่มันก็เป็นแค่การชกต่อยธรรมดาเท่านั้น เพราะการ์ดในร้านคาราโอเกะและลูกสมุนของจางต้าฉีต่างก็เป็นแค่นังเลงต๊อกต๋อยเท่านั้น ซึ่งแตกต่างกับคนกลุ่มนี้มาก

“หมดกัน เย่สวนคงต้องเป็นแม่ม่ายแล้วล่ะ” หลิวจิ้งคิดในใจ

หากเป็นก่อนหน้านี้เธอต้องดีใจเป็นอย่างมาก เพราะเย่สวนจะได้หาสามีใหม่ได้อย่างสบายใจ แต่หลังจากเรื่องราวในคืนนี้ ลู่เสี้ยงหยางเข้ามาปรากฏตัวตรงหน้าเธอโดยไม่เกรงกลัวอะไร มันทำให้มีความรู้สึกที่แปลกใหม่เข้ามาใจจิตใจของเธอ

สายตาอันโลภลาภของจางต้าฉีจับจ้องมาที่หลิวจิ้ง หลังจากที่ถังหลงจัดการกับไอ้เด็กเปรตลู่เสี้ยงหยางคนนี้เสร็จ หลิงจิ้งก็จะเป็นของลูกไก่ในกำมือของเขา

ในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางกับลูกสมุนของถังหลงก็ได้เริ่มต่อสู้กันแล้ว แม้ลูกสมุนของถังหลงจะเก่งกว่าสุนัขรับใช้ของจางต้าฉี แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยางแล้วพวกเขาก็เป็นแค่ของกล้วย ๆ เท่านั้น

หลังจากความเร็วระเบิดถึงขีดสุด ร่างกายของเขากระพือปีกท่ามกลางคนเหล่านี้ ทุกหมัดหรือทุกเท้าที่พุ่งออกไปก็จะมีชายคนหนึ่งถึงสองคนล้มลงกับพื้น

ใช้เวลาแค่นาทีเดียวลูกสมุนของถังหลงก็ล้มกองอยู่ที่พื้นกันหมด

“แมร่งเอ้ย!” ไวน์ที่เพิ่งกินเข้าปากของถังหลงก็พวยพุ่งออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของจางต้าฉีพอดี

ไม่คิดเลยว่าไอ้เด็กเปรตคนนี้จะต่อสู้ได้เก่งขนาดนี้ สองสามทีก็อัดลูกน้องทั้งหมดของเขาร่วงลงพื้นกันไปหมด

พรึบ!

จางต้าฉีตกลงมาจากโซฟา เขาตกใจจนอ้างปากค้างแล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

แมร่งเอ้ย บทที่คิดไว้ไม่ใช่แบบนี้นี่นา

ลู่เสี้ยงหยางล้มคนไปทีละกลุ่ม ๆ มันคือเงาจางเฟยในสามก๊กเหรอวะ?

“หือ……” หลิวจิ้ง โห้กาง หม่าเจินเจินและคนอื่น ๆ ต่างก็ไม่รู้จะพูดยังไงกับสิ่งที่เห็น ใครจะไปคิดได้ ลูกเขยธรรมดาคนหนึ่งที่แต่งเข้าบ้านภรรยาจะน่ากลัวได้ขนาดนี้

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางนิ่งสงบและไม่สนใจต่อความประหลาดใจของทุกคน เขาได้แต่เดินตรงเข้าไปหาถังหลงแล้วตบหน้าเขาและพูดว่า “ถ้าไม่เห็นแก่พี่สาวคุณ วันนี้ผมจะทำให้คุณพิการแน่”

ซี๊ด!

ถังหลงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แม้เขาจะรู้สึกประหลาดใจกับความเก่งกาจของลู่เสี้ยงหยาง แต่เขาก็ไม่ได้กลัวและยังคงแสดงสีหน้าหยิ่งผยอง

“ไอ้หนู มึงช่างกล้าพูดจริง ๆ เลยนะ ถ้ามึงกล้าทำร้ายกูจนพิการ ตระกูลถังของกูคงไม่ปล่อยครอบครัวมึงไว้อย่างแน่นอน” ถังหลงยังคงยิ้มอย่างเย่อหยิ่งและไม่มีความเกรงกลัวต่อลู่เสี้ยงหยางเลยสักนิด

“โอ้ จริงเหรอ? ไม่ปล่อยครอบครัวผมเลยเหรอ น่ากลัวจริง ๆ” ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวพูด

“แมร่งเอ้ย ไอ้กระจอก คุกเข่าขอโทษคุณชายเดี๋ยวนี้นะ กูอาจจะให้โอกาสมึงได้ตายดีอยู่” ถังหลงยังคิดว่าคำพูดของเขาจะข่มขู่ให้ลู่เสี้ยงหยางเกรงกลัวได้ เขาจึงพูดด้วยความเย่อหยิ่งอีกครั้ง

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเบา ๆ เขาชอบคนที่ไม่รู้จักความกลัวอย่างถังหลงมาก เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้มต่อ “คุณก็มีความกล้าหาญอยู่นะ มีคุณสมบัติที่จะได้เป็นลูกน้องของผมอยู่”

อะไรนะ?

ลูกน้อง?

ทันทีที่เขาพูดคำนี้ก็ทำให้ทุกคนต้องตกใจจนลูกตาแทบหลุดออกมา

คำพูดของลู่เสี้ยงหยางมันมากเกินไปแล้ว จะให้ถังหลงเป็นลูกน้องของเขาได้ไง?

ถังหลงคือใคร? คุณชายตระกูลถังนะ!

แล้วตระกูลถังคือใคร? คือผู้ที่มีอิทธิพลระดับต้น ๆ ในเมืองปินเหอเชียวนะ

พฤติกรรมในตอนนี้ของลู่เสี้ยงหยางไม่เพียงแต่มีเรื่องกับถังหลงคนเดียว แต่เขากลับท้าทายทั้งตระกูลถังแล้ว

แมร่ง!

นายจะให้คนอย่างถังหลงเป็นลูกน้องของนาย นั่นไม่ได้หมายความว่านายจะให้ทั้งครอบครัวตระกูลถังก้มหัวให้นายหรือ?

“เย็ดแมร่ง มึงว่าไงนะ? ไอ้โง่ ลองพูดอีกครั้งสิ๊” ถังหลงกระโดดลงจากโซฟาเหมือนแมวถูกเหยียบหาง

ลู่เสี้ยงหยางยังคงนิ่งสงบแล้วพูดชัด ๆ ทีละคำ “ต่อไปคุณต้องเป็นลูกน้องของผม ต้องเรียกผมว่าพี่ใหญ่”

ถังหลงโกรธมากแล้วชี้หน้าด่าลู่เสี้ยงหยาง “เรียกแม่มึงสิ มึงเชื่อไหมว่ากู……โอ๊ย……”

ถังหลงถึงกับกรีดร้องโดยไม่ทันพูดจบประโยค

เห็นเพียงลู่เสี้ยงหยางเอื้อมมือไปจับมือขวาของถังหลงแล้วบิดเบา ๆ จนทำให้แขนขวาทั้งแขนของเขาก็ทรุดลง

“ไม่เป็นไร ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบบังคับใครอยู่แล้ว คุณคิดให้ดีก่อน คิดได้ค่อยมาบอกผมก็แล้วกัน” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดกับถังหลง

ถังหลงเหงื่อแตกไปทั้งตัว แม้ในขณะนี้ลู่เสี้ยงหยางจะพูดด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนี้ในสายตาของถังหลงนั้นน่ากลัวเหมือนปีศาจ

ลู่เสี้ยงหยางแค่บิดเบา ๆ แต่ทำให้กระดูกข้อต่อแขนขวาของเขาหยุด ณ เวลานี้เขารู้สึกเจ็บปวดข้อไหล่อย่างรุนแรงราวกับว่ามีเข็มหลายพันเล่มติดอยู่ในข้อต่อนั้น

ถ้าเป็นคนธรรมดาคงต้องนอนกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดแล้ว

โชคดีที่กระดูกของถังหลงค่อนข้างแข็งแรง แต่ถึงอย่างนั้นหน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อและกล้ามเนื้อที่มุมปากก็กระตุกอยู่ตลอดเวลา

หลังจากจัดการกับถังหลงเสร็จ สายตาของลู่เสี้ยงหยางก็จับจ้องไปที่ตัวร้ายตัวฉกรรจ์จางต้าฉี

สีหน้าของจางต้าฉี ดูแย่ไปกว่าตอนร้องไห้เสียอีก เดิมทีคิดว่าหลิวจิ้งและครอบครัวจะเป็นลูกพลับอ่อน ๆ ให้หยิกเล่นตามต้องการ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือลู่เสี้ยงหยางกลับแข็งเหมือนแผ่นเหล็ก

“สองเรื่องนะ เรื่องแรกคือคุณต้องไปขอโทษแม่ยายผมก่อน ส่วนเรื่องที่สองคือคุณต้องจ่ายค่าเสียขวัญให้แม่ยายผมด้วย” ลู่เสี้ยงหยางพูดเบา ๆ

“หือ! นี่มัน……”

จางต้าฉีดูเหมือนจะไม่พอใจแล้วมองไปที่ถังหลงโดยไม่รู้ตัว

แต่ในเวลานี้ถังหลงเองยังเอาตัวไม่รอด แล้วจะมีอารมณ์ไหนไปสนใจเขา

ลู่เสี้ยงหยางมองหน้าถังหลงแล้วพูดกับเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่เป็นอันตรายต่อสิ่งมีชีวิต “ถ้าอาของคุณทำสองเรื่องที่ผมขอไม่ได้ ผมจะหักแขนอีกข้างของคุณทิ้งซะ”

ตูม!

ทันทีที่ได้ยินคำนี้ก็เหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางอกของถังหลง สีหน้าของเขาหวาดกลัวมาก ตอนนี้เฉพาะแขนขวาก็เจ็บปวดอย่างรุนแรงแล้ว ถ้าแขนซ้ายต้องเจ็บแบบนี้อีกเขาคงต้องทรุดลงกับที่อย่างแน่นอน

ถังหลงตะโกนใส่จางต้าฉีโดยไม่ลังเล “ยังเหม่ออะไรอยู่? ทำตามที่เขาสั่งสิ”

ณ ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เขาทำได้เพียงก้มหัวให้กับลู่เสี้ยงหยาง หลังจากกลับบ้านแล้วเขาจะไปหาหมอเพื่อรักษาแขนของเขาให้หาย จากนั้นค่อยเรียกกองทัพของเขามาจัดการกับไอ้เปรตลู่เสี้ยงหยางคนนี้

“ได้ อาหลง” แม้จางต้าฉีจะฝืนใจ แต่ถังหลงก็พูดไปแล้ว เขาจึงต้องจำใจทำตาม

เขาเดินเข้าไปหาหลิงจิ้งแล้วโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง “ขอโทษนะครับคุณหลิว คืนนี้เป็นความผิดของผมเอง ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ”

“หือ! นี่มัน” หลิวจิ้งถึงกับตกใจ เธอคิดว่าตัวเองฝันไป จางต้าฉีที่มีชื่อเสียงคนนี้จะมาขอโทษได้อย่างไร?

“ไม่จริง!” พวกเถาหงเหมยและหม่าเจินเจินยิ่งตกใจจนฉี่จะราด มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ

ต่อมาในขณะที่หลิวจิ้งยังคงตกตะลึงอยู่ จางต้าฉีได้รับหมายเลขบัญชีของหลิวจิ้งจากปากของลู่เสี้ยงหยาง เขาจึงรีบโอนเงิน 10 ล้านเข้าบัญชีทันทีโดยที่ไม่กล้าพูดอะไร

“อื้ม ดีมาก เรื่องของวันนี้ก็จบลงเท่านี้ก่อน ถ้าวันหลังแม่ยายผมต้องการใช้เงินอีกผมจะไปหาคุณเอง” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดกับจางต้าฉี

แมร่ง!

ไอ้เปรตนี่จะมาหากูทำไม!

จางต้าฉีเข่าอ่อนจนแทบจะนั่งลงกับพื้น ใบหน้าของเขามีแต่รอยยิ้มที่ขมขื่น

แม้ในใจอยากจะฆ่าลู่เสี้ยงหยางคนนี้ให้ตาย แต่ก็ทำได้เพียงอดทนไว้เท่านั้น ตอนนี้ถ้าคิดจะสู้กับลู่เสี้ยงหยางซึ่ง ๆ หน้าก็มีแต่ดิ้นหาที่ตาย หากทำให้ลู่เสี้ยงหยางไม่สบอารมณ์มากไปกว่านี้แล้วถ้าเกิดเขาให้จ่ายเพิ่มอีก 10 ล้าน จางต้าฉีคงต้องเป็นบ้าแน่นอน

“พวกเรากลับ” ถังหลงจะไม่ยอมเสียเปรียบตอนนี้อีก เขาโบกมือและเตรียมพาลูกสมุนทั้งหมดของเขากลับไป

แต่เขาเพิ่งเดินไปถึงประตูห้องก็ได้ยินเสียงพูดของลู่เสี้ยงหยางดังขึ้นอีกครั้ง “ไอ่น้อง พี่จะเตือนน้องนะ นอกจากพี่แขนของน้องน่ะไม่มีใครรักษาได้หรอก ถ้าอยากหายจริง ๆ น้องต้องจ่ายพี่มาอีก 10 ล้าน พี่อาจจะช่วยรักษาให้หายได้”

“.…..” ทันทีที่คำพูดนี้ออกจากปาก ทุกคนในห้องก็งงกันไปหมด

อะไรคือสิงโตอ้าปาก? นี่แหละที่เขาเรียกกันว่าสิงโตอ้าปาก ไม่รู้จักพอ

ลู่เสี้ยงหยางบิดคอเสียงดัง เขากล้าเรียกค่ารักษาแพงถึง 10 ล้าน ถ้าหมอข้างนอกรู้เข้า เกรงว่าเขาจะถ่มน้ำลายจนทำให้เขาจมน้ำลายตายไปเลยก็ได้

“ไอ้เปรต! มึงรอกูไว้ มึงอยู่รอดไม่เกินห้าวันในเมืองปินเหอนี้หรอก” ถังหลงคิดในใจด้วยความโกรธแค้น เขาไม่ได้ตอบกลับลู่เสี้ยงหยางและออกจากที่นั่นทันทีพร้อมกับลูกสมุนทั้งหมด

หลังจากนั้นสายตาของลู่เสี้ยงหยางก็จับจ้องไปที่เถาหงเหมยกับหม่าเจินเจินและผู้จัดการของร้านคาราโอเกะ

ตูม ตูม ตูม !

เถาหงเหมย หม่าเจินเจินและคนอื่น ๆ ก็ล้มลงกับพื้นทันที ในเวลาเดียวกันก็มีของเหลวสีเหลืองฉุนกระจายอยู่ที่หว่างขาของพวกเธอ

มันตกใจจนฉี่ราดกางเกง

ผู้จัดการร้านได้แต่ตัวสั่นและไม่กล้าสู้หน้ากับลู่เสี้ยงหยาง