หนุ่มเศรษฐีลึกลับ - ตอนที่ 81 การตัดสินใจของหลิวจิ้ง

บทที่ 81 การตัดสินใจของหลิวจิ้ง

แม้ชิวเจียงหั้วจะไม่ชอบหลิวจิ้งก็ตาม แต่ต่อหน้าเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางผู้น้อยสองคนนี้ เธอจึงไม่อยากมีเรื่องกับเธอ แต่เธอไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะไร้มารยาทและยังหาเรื่องเธอไม่หยุดแบบนี้

ทั้งนี้ทั้งนั้น จึงทำให้จุดประกายความโกรธของเธอขึ้นมาทันที

“หลิวจิ้ง เธอกำลังคุยกับฉันอยู่เหรอ?” เธอหันไปมองหลิวจิ้งและรอยยิ้มบนใบหน้าของชิวเจียงหั้วหายไปอย่างสิ้นเชิง

หลิวจิ้งเป็นคนชอบหาเรื่องคนอื่นจนเคยตัวแล้ว เธอเป็นคนไม่เคยยอมใครตั้งแต่ไหนแต่ไรและในสายตาเธอทุกคนก็ต้องยอมเธอด้วยเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงมือเท้าสะเอวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า “เธอก็แค่มีบริษัทเป็นของตัวเองไม่ใช่เหรอ? มีอะไรน่าอวดต่อหน้าคนอื่นล่ะ ก็แค่บริษัทเล็ก ๆ บริษัทหนึ่ง ตอนนี้ลูกสาวของฉันอายุน้อย ๆ ก็เป็นถึงประธานกรรมการตระกูลเย่กรุ๊ปแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่สวนก็ถึงกับทำตัวไม่ถูก แม่ของเธอกล้าพูดแบบนี้ได้ไง เธอเป็นแค่ตัวแทนประธานกรรมการเท่านั้น แต่เมื่อถึงปากของแม่แล้วคำว่าตัวแทนก็หายไป

“อ้าว จริงเหรอ? เย่สวนเป็นประธานตระกูลเย่กรุ๊ปแล้วเหรอ? ฉันคงต้องยินดีกับเย่สวนแล้วสินะ” ชิวเจียงหั้วมองไปที่เย่สวนแล้วยิ้มอย่างจริงใจ จากนั้นก็หันกลับไปมองหลิวจิ้งแล้วยิ้มอย่างดูถูก “แต่หน้าของคุณก็ยังหนาเหมือนเดิมเลยนะ ลูกสาวของคุณเป็นประธานแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณอายุเท่านี้ วัน ๆ อยู่บ้านกิน ๆ นอน ๆ ไม่ทำอะไร คุณไม่รู้จักอายบ้างเลยเหรอ? ลองสังเกตคนอายุเท่าคุณสิว่าเขาทำอะไรกันอยู่?”

“หึ วัน ๆ อยู่บ้านไม่ทำอะไร คงไม่ใช่เอาแต่พูดเรื่องผู้ชายกับคนนู้นคนนี้อย่างเดียวนะ ในฐานะที่เราเป็นญาติกัน ฉันอยากแนะนำคุณหน่อย โลกนี้ผู้ชายเลว ๆ มีเยอะ คุณอย่าเผลอถูกพวกเขาหลอกเข้าล่ะ เดี๋ยวจะติดโรคมาโดยไม่รู้ตัว” ทันใดนั้น น้ำเสียงคำพูดของชิวเจียงหั้วก็คมเหมือนมีดบาด

หลิวจิ้งฟังแล้วสีหน้าซีดเซียวขึ้นมาทันที ถูกว่าจนร่างกายของเธอเหมือนถูกทุบตีจนบอบช้ำอย่างไม่เหลือชิ้นดี แต่เธอปฏิเสธไม่ได้ เพราะหลายปีที่ผ่านมาเธอได้แต่อยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ทำอะไรและยังพึ่งในตัวของเย่สวนคนเดียวด้วย ไม่ว่าจะมองจากแง่มุมไหนเธอก็ไม่สามารถยืนหยัดตัวคนเดียวและเลี้ยงดูตัวเองได้

“เหอะ ๆ” ชิวเจียงหั้วยิ้มพูดต่อ “ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ คุณเอาความกล้านี้มาจากไหน วัน ๆ อยู่บ้านไม่ทำอะไร เป็นผู้หญิงน่าสงสารคนหนึ่งที่คอยหวังพึ่งแต่ลูกสาว แต่กล้ามาดูถูกผู้หญิงที่สร้างธุรกิจด้วยตนเองและเลี้ยงดูคนนับไม่ถ้วนคนนี้ได้?”

เหอะ!

หลิวจิ้งตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เธอได้แต่สูดลมหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว

ด้วยคำพูดแทงใจของชิวเจียงหั้วเมื่อครู่นี้ทำให้ความมั่นใจของเธอแตกเป็นเสี่ยง ๆ

เธอเคยเป็นคนรักศักดิ์ศรีมาก

แต่ตอนนี้เธอถูกคนที่คอยดูถูกเธอมาตลอดเหยียบย่ำศักดิ์ศรีเธออย่างไม่เหลือชิ้นดี

“หึ ไอ้ชิวเจียงหั้วผู้หญิงเลวคนนี้ เธอก็แค่มีบริษัทของตัวเองเท่านั้น มีอะไรน่าอวด? ถ้าฉันมีบริษัทของตัวเองฉันก็ไม่ได้แย่ไปกว่าเธอหรอก” หลิวจิ้งบ่นอยู่ในใจ เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก ในตอนนี้เธอกับชิวเจียงหั้วถือว่าเป็นศัตรูอย่างเต็มตัวแล้ว

“ฉันมีคำหนึ่งจะมอบให้เธอ สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำ อีกสามสิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ บริษัทเน่า ๆ บริษัทหนึ่งไม่มีอะไรน่าโอ้อวดหรอก สักวันฉันหลิวจิ้งคนนี้จะเป็นคนเอาชนะให้ดูเอง” หลิวจิ้งพูดด้วยอารมณ์แล้วใส่รองเท้าส้นสูงเดินจากไปทันที

เย่สวนตกตะลึงไปหลายวินาที คำพูดทะเยอทะยานขนาดนี้ออกมาจากปากของแม่ได้อย่างไร?

หลังจากนั้นเธอก็หันกลับมาบอกลาชิวเจียงหั้วและชิวรั่วหานแล้วเดินจากไปทันที

ลู่เสี้ยงหยางก็กลับบ้านไปพร้อมกับเย่สวนด้วย

ทันทีที่ทั้งสองเพิ่งเดินเข้าบ้าน หลิวจิ้งก็พูดกับพวกเขา “ตอนนี้แม่คิดว่าจะทำอะไรบางอย่าง”

“ทำอะไรคะ?” เย่สวนขมวดคิ้วถาม

“แม่อยากเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง” หลิวจิ้งพูด

ความจริงแล้วตั้งแต่แรกที่เธอแต่งงานเข้าบ้านของตระกูลเย่เธอเคยเป็นผู้หญิงที่มีแรงบันดาลใจในการสร้างธุรกิจของตนเอง แต่ว่าธุรกิจก็ต้องล้มเหลวในเวลาต่อมา รวมทั้งสามีของเธอก็ได้เกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิตไป เธอจึงกลายเป็นคนที่ไร้แรงบันดาลใจในการต่อสู้ฝ่าฟันต่ออุปสรรคและทำตัวเป็นคนไร้ประโยชน์ในหลายปีต่อมา

คำพูดของชิวเจียงหั้วในคืนนี้แทงใจดำของเธอมาก ดังนั้นเธอต้องการเริ่มต้นธุรกิจใหม่เพื่อจะเอาชนะผู้หญิงที่ชื่อชิวเจียงหั้ว

“ว่าไงนะ? แม่ล้อเล่นอยู่เหรอ?” เย่สวนคิดว่าตัวเองหูฝาดไป เป็นไปได้อย่างไร แม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่ว่างอยู่ในบ้านมาตั้งหลายปี แต่ตอนนี้กลับคิดจะเปิดบริษัทของตัวเอง

“แม่ดูเหมือนล้อเล่นอยู่เหรอ?” หลิวจิ้งพูดอย่างจริงจัง

“เปล่าค่ะแม่ แม่อาจจะใจร้อนไปหน่อยก็ได้ แม่รู้ไหมถ้าจะเปิดบริษัทใหม่ต้องมีเงื่อนไขอะไรบ้าง?” เย่สวนเตือนด้วยความเป็นห่วง

“แม่ของเธอไม่ได้เป็นบ้านะ อีกอย่างแม่ก็เคยเป็นผู้ก่อตั้งธุรกิจด้วย” หลิวจิ้งยิ้มอย่างมั่นใจ

“ก็ได้ งั้นหนูจะเป็นกำลังใจให้นะ” เย่สวนพูดอย่างทำอะไรไม่ได้

“เฮ่อ” หลิวจิ้งถอนหายใจ เธอวัยขนาดนี้แล้วยังต้องสู้อีก แต่มันก็จำเป็นจริง ๆ

ในช่วงเวลาที่เสื่อมโทรมของเธอก่อนหน้านี้ เธอหวังเสมอว่าจะได้เจอกับความสุขอย่างที่ฝันเอาไว้ เพราะลูกสาวของเธอมีรูปร่างหน้าตาที่ดี เธอต้องหาแฟนหนุ่มที่หล่อรวยได้ และสามารถทำให้ทั้งครอบครัวของเธอได้ดิบได้ดีไปด้วย แต่เรื่องไม่เป็นอย่างฝัน สุดท้ายลูกสาวของเธอแต่งงานกับคนโง่คนหนึ่งและกลายเป็นภาระของครอบครัวไปด้วย

เธอเคยคิดว่าจะให้ลูกสาวหย่ากับผู้ชายคนนี้ แต่ลูกสาวไม่เคยยอมเลย สิ่งนี้จึงดับความหวังของเธอไปอย่างสิ้นเชิง บวกกับการที่เธอถูกพูดแทงใจในวันนี้ เธอจึงจำเป็นต้องพึ่งตัวเอง

ลู่เสี้ยงหยางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ประหลาดใจเช่นกัน เธอคนนี้ยังเป็นแม่ภรรยาที่เขารู้จักคนนั้นอยู่ไหม?

……

หลิวจิ้งออกจากบ้านในคืนนั้น เธอนัดเพื่อนอีกหลายไปที่ร้านคาราโอเกะเอ็นเอฟ

ในเมื่อเธอตัดสินใจที่จะเปิดบริษัทใหม่แล้ว เธอจึงจำเป็นต้องใช้เงินทุนจำนวนมาก แม้ว่าเย่สวนจะควบคุมหุ้นของตระกูลเย่กรุ๊ปถึง 51% แต่เธอก็แค่ดูแลแทนหวังหยุนเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่ลูกสาวจะเอาเงินนั้นออกมาสนับสนุนเธอ ดังนั้นเธอจึงจำเป็นต้องขอยืมกับเพื่อน ๆ ของเธอ

ในห้องคาราโอเกะนั้น ทันทีที่หลิวจิ้งบอกว่าจะขอยืมเงินเพื่อไปเปิดบริษัทใหม่ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

“แหม่ หลิวจิ้ง พวกเราอายุก็ปูนนี้แล้ว ยังจะดิ้นรนไปอีกทำไมกัน? มันเลยเวลาที่จะบุกเบิกธุรกิจใหม่แล้ว อีกอย่างลูกสาวเธอก็เก่งขนาดนี้ เลี้ยงเธอคนเดียวคงไม่มีปัญหาหรอก?” คุณนายที่แต่งหน้าจัดคนหนึ่งพูดกับเธอ

เธอชื่อว่าเถาหงเหมย สามีเธอทำธุรกิจร้านอาหาร มีร้านอาหารหรูในเมืองปินเหอหลายสาขา ส่วนเธอก็เป็นเจ้าของร้านเสริมสวยที่มีมูลค่าหลายสิบล้านหยวน

เธอเป็นเพื่อนสนิทของหลิวจิ้งที่เติบโตมาพร้อมกัน

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่เต็มใจที่จะให้หลิวจิ้งยืมเงิน

“นั่นสิ พี่หลิว ลูกสาวพี่เก่งขนาดนี้ ไม่เพียงแต่เลี้ยงดูพี่ แล้วยังเลี้ยงดูคนไร้ค่าคนนั้นได้อีก ยังไม่พออีกเหรอ? ทำไมยังต้องไปเปิดบริษัทใหม่ด้วย?” ผู้หญิงอีกคนที่แต่งตัวเซ็กซี่พูดขึ้น

เธอมีชื่อว่าหม่าเจินเจิน ครอบครัวของเธอประกอบธุรกิจจิวเวลรี่ที่มีมูลค่ามากกว่าพันล้านหยวนขึ้นไป

อย่ามองว่าเธอดูเป็นพี่น้องกับหลิวจิ้ง ความจริงแล้วเธอเป็นคนที่ชอบประชดหลิวจิ้งที่สุด

หลังจากนั้นหลาย ๆ คนก็เห็นด้วย

“หลิวจิ้ง ถ้าเธออยากขอยืมเงินกับพวกเราคงยากหน่อยนะ พวกเราต่างก็เป็นคนจน ไม่มีเงินให้เธอยืมหรอก เหอะ ๆ เรื่องเงินทองมันคุยกันยาก ถ้าอยากเป็นเพื่อนกันอีกก็อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลยนะ”

“นั่นสิ เราเป็นเหมือนพี่น้องกัน เธอยืมเงินพวกเราได้ลงเหรอ? ถ้าวันหนึ่งธุรกิจของเธอล้มเหลวแล้วเธอจะเอาเงินอะไรคืนพวกเราล่ะ?”

ฟังจากคำพูดของคนเหล่านี้ที่เธอเรียกว่าพี่น้อง หลิวจิ้งสีหน้าดูแย่มาก เพราะปกติแล้วเธอดีต่อพวกเธอมาก ไม่คิดเลยว่าช่วงเวลาที่สำคัญนี้ เธอขอยืมเงินกับพวกเธอแต่กลับไม่มีใครช่วยเหลือเธอได้

“เฮ่อ หลิวจิ้ง เธออย่ามองพวกเราด้วยสายตาแบบนี้สิ ไม่ใช่พวกเราไม่อยากยืมเงินให้เธอหรอกนะ แต่ถ้าพวกเรายืมให้แล้วกลัวเธอจะไม่มีปัญญาคืนได้น่ะสิ” หม่าเจินเจินยิ้มพูดอย่างขมขื่น

“เหอะ ๆ ๆ! นั่นสิ ถ้าเธอต้องการใช้เงินจริง ๆ เธอให้ผู้ชายไร้ค่าคนนั้นไปขายตัวสิ ได้เงินเร็วด้วย” เสียงประชดประชันของคนอีกคนดังนั้น

หลิวจิ้งค่อย ๆ บีบมือไว้แน่น ๆ เธออยากหยิบกระเป๋าแล้วออกจากที่นี่ทันที

แต่ในเวลานี้ เถาหงเหมยก็พูดขึ้นมา “หลิวจิ้ง ถ้าเธอต้องการใช้เงินจริง ๆ ฉันสามารถแนะนำเพื่อนคนหนึ่งให้เธอได้ เขาจะยืมให้เธออย่างแน่นอน”

“ใคร?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวจิ้วก็หยุดนิ่งและถามเถาหงเหมยทันที

เถาหงเหมยยิ้มพูด “ท่านประธานจาง จางต้าฉีเฒ่าแก่ที่มีชื่อเสียงในเมืองปินเหอของเราไง แต่เงินที่ยืมจากแกต้องมีดอกเบี้ยด้วยนะ ดอกเบี้ยอาจจะเยอะกว่าธนาคารหน่อย แต่ถ้าเธอรับได้ฉันจะติดต่อให้”

หลิวจิ้งครุ่นคิดอยู่สักพัก เธอไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ จึงจำเป็นต้องพยักหน้าตอบ

“ได้สิ งั้นฉันติดต่อประธานจากตอนนี้เลยนะ” เถาหงเหมยยิ้มพูดแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

สำหรับหม่าเจินเจินและคนอื่น ๆ ตอนนี้ก็ยิ้มจนหน้าบานไปแล้ว เพราะไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครจะใช้เงินของจางต้าฉีได้