หนุ่มเศรษฐีลึกลับ - ตอนที่ 79 ไอ้กระจอก

บทที่ 79 ไอ้กระจอก

วันที่สอง พลบค่ำ ครบครัวเย่สวนออกจากบ้าน มุ่งไปยังวิลล่าเซียงซาน

ครอบครัวชิวรั่วหานอาศัยอยู่ที่วิลล่าเซียงซาน พวกเขาได้รับการเชื้อเชิญจากชิวรั่วหาน ให้ร่วมงานปาร์ตี้วันเกิดของชิวรั่วหาน

หลังครึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางมาถึงหน้าวิลล่าบ้านชิวรั่วหานเป็นที่เรียบร้อย

มารดาของชิวรั่วหาน ชิวเจียงหั้วเธอก่อตั้งบริษัทของตัวเอง แถมยังได้ร่วมงานกับบริษัทขนาดใหญ่อย่างเฟยหยางกรุ๊ป เธอมีฐานะร่ำรวย บ้านของเธอหรูหราที่สุดในวิลล่า ไม่พูดถึงการตกแต่งที่อลังการภายในคฤหัสถ์ เพียงแค่ที่จอดรถก็กว้างขวางสุดลูกหูลูกตา ในเวลานี้รถหรูจอดเต็มสนาม

ครอบครัวเย่สวนขับบีเอ็มB8มาสองคัน ที่จัดอยู่ในระดับกลางท่ามกลางรถหรูมากมาย ทันทีที่เย่สวนและหลิวจิ้งลงจากรถ พวกเธอดึงดูดสายตาผู้คนในงามได้เป็นอย่างดี

ไม่ว่าจะเป็นเย่สวนหรือหลิวจิ้งก็นับได้ว่าเป็นหญิงที่งดงามไร้ที่ติ

เย่ส่วนสวมเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนคู่กับรองเท้าส้นสูงอย่างเรียบง่าย

ส่วนหลิวจิ้งอยู่ในชุดกระโปรงสายเดี่ยว กับถุงน่องชุดเซ็กซี่ เธอยังคงเป็นหญิงในฝันของชายหลายๆคน

ชายหนุ่มมากมายน้ำลายไหลย้อย

ไม่นานนัก พวกเขาเห็นสิ่งแปลกปลอมที่ขัดหูขัดตาเข้า ข้างหญิงสาวทั้งสองทำไมถึงได้มีไอ้กระจอกนั่น?

“ให้ตาย ไอ้งั่งนั่นใคร? ทำไมถึงได้เดินข้างสาวงามได้?” เสียงปริศนาดังขึ้น

บางคนในฝูงชนสายตาหลักแหลม เขาจำลู่เสี้ยงหยางขึ้นมาได้ทันที พรางยกแขนขึ้นตบเข่าฉาด “ฉันรู้มันชื่อลู่เสี้ยงหยาง เป็นเขยย้ายเข้าของตระกูลเย่”

“อะไรนะ? ลูกเขยย้ายเข้า? ให้ตาย ไอ้งั่งเกาะผู้หญิงกินนี่นา”

“บ้าเอ้ย ไอ้โง่ ขายขี้หน้าชายชาตรีอย่างเราไปด้วย”

เวลาอันสั้น เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังสนั่น

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าดำทะมึน ไอ้พวกนี้มันกินอิ่มไม่มีอะไรจะทำหรือไง หาเรื่องใส่ตัว ย้ายเข้าแล้วมันหนักหัวพวกมันหรือไง?

เย่สวนแสร้งไม่ได้ยิน เธอยังคงมุ่งไปข้างหน้า

หลิวจิ้งถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยาง ลูกเขยบ้านอื่นถูกจดจำอย่างมีหน้ามีตา แต่เขยบ้านเธอ กลับถูกจำในฐานะไอ้กระจอก เป็นตัวตลกของชาวบ้าน

ขณะนี้ ชิวรั่วหานยืนต้อนรับที่หน้าประตู เธอกระโดดไปอยู่ข้างลู่เสี้ยงหยางทันที ที่เห็นครอบครัวเย่สวน

ความรู้สึกอะไรบางอย่างอัดอั้นในทรวงอกของเธอ เธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยางอยู่นาน ก่อนละสายตาออกจากเขา

เฮ้อ น่าเสียดายเขาเป็นพี่เขยของเธอ ไม่อย่างนั้น เธอเดินหน้าจีบเขาไปแล้ว

“คุณน้าพี่สาว มาแล้วหรือ” ชิวรั่วหานควบคุมอารมณ์ตนเองได้ดี เธอส่งยิ้มทักทายครอบครัวเย่สวน

หลิวจิ้งไม่ติดอะไรในตัวชิวรั่วหาน เธอจึงส่งยิ้มทักทายเป็นการตอบกลับ “รั่วหาน ไปอยู่ต่างประเทศหลายปีสวยขึ้นเป็นกอง ไม่รู้ว่าอีกหน่อย ใครจะโชคดีได้หนูไปครอง”

ชิวรั่วหานเพียงยิ้มตอบไม่เอ่ยใดๆ แต่สายตาเธอไม่วายแอบเหลือบมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

คนที่เธออยากแต่งงานด้วยอยู่นี่แล้วไม่ใช่หรือไง? เสียดายที่เขาอยู่ตระกูลเย่ เหมือนว่าจะไร้ที่ยืน

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ข้างๆแสร้งไม่เห็นชิวรั่วหาน เดินเข้าไปในคฤหัสถ์ของชิวรั่วหานเพียงลำพัง

เมื่อเห็นคุณลู่ที่ไร้มารยาท ไม่แม้ทักทายสักคำ หลิวจิ้งโมโหขึ้นมาเล็กน้อย

หลังจากนั้น เย่สวนสนทนากับชิวรั่วหานอีกหลายประโยค ก่อนเดินเข้าไปในคฤหัสถ์

หลิวจิ้งเกรงว่าลู่เสี้ยงหยางจะพลอยทำให้ตนขายขี้หน้า จึงสั่งห้ามให้ลู่เสี้ยงหยางเดินใกล้ตนกับลูกสาว

เช่นนั้น ลู่เสี้ยงหยางจึงถูกทอดทิ้งให้อยู่ตามมุมต่างๆ

ลู่เสี้ยงหยางอยู่เพียงลำพัง ชิมของหวานอย่างเงียบๆ

หลายนาทีผ่านไป เสียงโทรศัพท์ลู่เสี้ยงหยางดังขึ้น ภายในบ้านของชิวรั่วหานเสียงดังเอะอะ เขาจึงเดินออกไปรับสายด้านนอก

สายจากถังปิงหยู่ ถังปิงหยู่เชื้อเชิญตนให้รับประทานอาหารค่ำ

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีเวลาจึงปฏิเสธเธอไป

ปลายสาย มองว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ให้เกียรติตน เธอโมโหกระฟัดกระเฟียด ยังไงซะเธอก็เป็นถึงคุณหนูตระกูลถัง

ชายที่อยากดินเนอร์กับเธอมากมายจนนับไม่ถ้วน ชายเหล่านั้นคนไหนบ้างที่ไม่ใช่คอยเอาใจเธอ แต่นายลู่เสี้ยงหยางนี่ ตนลดตัวลงเชื้อเชิญเขา เขากลับไม่ไว้หน้าตนแม้สักนิด

ลู่เสี้ยงหยางกดวางสาย เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนสาวเท้าเรียว เข้าไปในคฤหัสถ์

คราวนี้เพราะข้างลู่เสี้ยงหยางไม่มีเย่สวนละหลิวจิ้ง ชิวรั่วหานจึงมีความกล้ากว่าเมื่อครู่ เธอจับจ้องลู่เสี่ยงหยางอย่างหลงใหล

ลู่เสี้ยงหยางกุมขมับ เธอช่างไม่รู้จักเก็บซ่อนเสียบ้างเลย เช่นนี้ถูกผู้อื่นจับได้ง่ายๆแน่

คิดได้ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจชิวรั่วหาน เขาเพียงมุ่งตรงเข้าไปด้านใน

ไม่ทันที่เขาได้สาวเท้า ชิวรั่วหานจับแขนของเขา รั้งเขาเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

“ไม่คิดจะพูดอะไรกับฉันหน่อยหรือ? วันนี้เป็นวันเกิดฉัน!” ชิวรั่วหานเอ่ยอย่างมีน้ำโห

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “สุขสันต์วันเกิด ขอให้เธองดงามแบบนี้ตลอดไป”

คำอวยพรเชยเช่นนี้ หากเป็นชายอื่น ส้นสูงของชิวรั่วหานคงประทับลงกับเท้าของเขาให้แล้ว แต่ประโยคนี้หลุดออกจากปากของลู่เสี้ยงหยาง เธอรู้สึกว่าประโยคนี้ไพเราะน่าฟังหวานซึ้งจับใจ ชนะคำอวยพรใดๆในโลกหล้า

“ขอบคุณค่ะ! พี่เขย พี่ได้ให้ของขวัญฉันรึป่าว?” ชิวรั่วหานเอียงคอเอ่ยถามอย่างบ้องแบ๊ว

“ผมไม่ได้ซื้อของขวัญมาด้วย แต่พี่สาวเธอซื้อให้แล้ว” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยตอบ ตั้งแต่รู้ว่าเธอมีความคิดต่อตัวเขา เขาต้องการเว้นระยะห่างระหว่างทั้งคู่ จึงไม่ได้นำของขวัญมาด้วย

“อะไรนะ? พี่เขย พี่ไม่ได้เอาของขวัญมาหรือ” ชิวรั่วหานระเบิดอารมณ์ เธอตะโกนเสียงดังลั่น “ไม่มีของขวัญ งั้นฉันไม่ยอมให้พี่เข้าไปหลอก”

ชิวรั่วหานโกรธขึ้นมากจริงๆ คนอื่นต่างนำของขวัญให้เธอทั้งนั้น แต่เธอไม่สนใจ แต่ลู่เสี้ยงหยางจะไม่มีของขวัญไม่ได้

“…..” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ ต้องการพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเสียงชายปริศนาดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“รั่วหาน เธอเชื้อเชิญไอ้กระจอกนี่มางานวันเกิดได้ยังไงกัน? ฮ่าฮ่า แม้แต่ของขวัญยังไม่มีปัญญาซื้อเลย กระจอกที่สุด”

จบคำ ชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดลงข้างๆชิวรั่วหาน

ลู่เสี้ยงหยางเหลือบสายตามอง ชายหนุ่มในชุดสูทเรียบหรู รองเท้าหนังแวววาว ใบหน้าขาวเกลี้ยงทั้งโอ้อวดและยโส

“เห้เห้” ชายหนุ่มคนนั้นดูถูกลู่เสี้ยงหยาง ก่อนหันไปทางชิวรั่วหาน “รั่วหาน ของขวัญวันเกิดเธอฉันเตรียมเอาไว้แล้ว เธอสบายใจได้ ของขวัญของฉันมีราคาที่สุดในค่ำคืนนี้ รับรองเธอไม่ผิดหวังแน่”

“อืม งั้นหรือ? ขอบใจ” ชิวรั่วหานไม่สนใจในตัวชายหนุ่ม เธอเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ชายหนุ่มคือเฉินห้านหลินกำลังตามจีบชิวรั่วหานอยู่ เพื่อเอาใจเธอ จึงหันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “ให้ฉันช่วยไล่ไอ้กระจอกนี่ออกไปไหม”

“ไม่ต้อง นี่เป็นเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องยุ่ง อีกอย่าง ช่วยระวังคำพูดด้วย เขาไม่ใช่ไอ้กระจอก เขาเป็นพี่เขยฉัน ที่ฉันรั้งเขาเอาไว้ ฉันแค่หยอกเขาเล่น เข้าใจไหม?” ชิวรั่วหานจับจ้องเฉินห้านหลิน พร้อมเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“อะไรนะ? พี่เขย?” เฉินห้านหลินนิ่งอึ้งไป เขานึกขึ้นได้ในเวลาต่อมา พี่สาวชิวรั่วหานคนหนึ่งเธอแต่งงานกับชายที่ย้ายเข้าไปในบ้านของเธอ เห็นว่าไร้ที่ยืนในตระกูลเย่ ไม่คิดเลยจะเป็นไอ้นี่

“ให้ตาย ไอ้งั่งนี่ กล้ามางานวันเกิดชิวรั่วหานได้ยังไง ฉันเอาแกตายแน่” เฉินห้านหลินคิดในใจ เขาส่งยิ้มเป็นนัยต์ใส่ลู่เสี้ยงหยางก่อนเดินเข้าไปด้านใน