หนุ่มเศรษฐีลึกลับ - ตอนที่ 49 แขกวีไอพีของบริษัท

บทที่ 49 แขกวีไอพีของบริษัท

ในเวลาต่อมา ลู่เสี้ยงหยางยังไม่มีสติกลับมาจ้าวหรูเย็นได้หน้าแดงไปแล้ว เหมือนกับภรรยาตัวน้อยที่เพิ่งแต่งงานใหม่ หันหน้าไปอย่างเขินอาย และวิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว

อึ้ม!

ริมฝีปากที่ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งสัมผัสกับจูบของจ้าวหรูเย็นนั้น ทำให้พูดอะไรออกมาไม่ได้สักพัก

เมื่อกี้ เขากำลังพูดว่าจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อดื่มน้ำสักหน่อย

แต่จ้าวหรูเย็นได้ยิน ทำไมมันถึงกลายเป็นดื่มน้ำลายจากในปากของเธอได้ล่ะ

“ผู้หญิงคนนี้คงจะเมาแล้วจริงๆ” ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวอย่างงุนงง เมื่อพูดถึงคนกำลังเมา จิตใต้สำนึกไม่ได้ถูกสมองควบคุม ดังนั้นจึงเป็นสาเหตุที่มีการเมาแล้วขับ และโศกนาฏกรรมวุ่นวายมากมาย

……

วันรุ่งขึ้น ตระกูลเย่กรุ๊ป

เจ้าหน้าที่ระดับสูงของตระกูลเย่ทั้งหมดได้มารวมตัวกันในห้องประชุม เห็นแต่เพียงใบหน้าของพวกเขาที่ดูหม่นหมอง ราวกับบีบคั้นเอาน้ำออกมา

โดยเฉพาะท่านย่า สีหน้ายิ่งดูน่าเกลียด หายใจถี่ๆ ดูเหมือนว่าจะได้รับกับความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

เย่สวนส่ายหัวอย่างเงียบๆ และถอนหายใจอยู่ในใจไม่หยุด เพียงครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาก พวกเขาได้รับรู้ข่าวที่สำคัญว่าไห่เทียนกรุ๊ปถูกบังคับให้ประกาศล้มละลายเนื่องจากปัญหาหนี้สินในต่างประเทศ

ไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเขาตระกูลเย่ใช้หุ้น 60% ของชิงสุยกรุ๊ปเป็นหลักประกัน เพื่อกู้เงินสด500ล้านจากธนาคาร ซื้อหุ้น10%ของไห่เทียนกรุ๊ป ตอนนี้ไห่เทียนกรุ๊ปได้ประกาศล้มละลายแล้ว แล้วเงิน500 นั้นเท่ากับสูญเปล่า

เมื่อดูจากสถานการณ์ตอนนี้ หุ้น 60%ของ ชิงสุยกรุ๊ป ตระกูลเย่คงไม่มีวิธีไถ่ถอนกลับมาแล้ว ด้วยเหตุนี้ ตามวิธีการปฏิบัติของธนาคาร พวกเขาจะต้องทำการประมูลหุ้น60%ของชิงสุยกรุ๊ป หรือจะบอกได้ว่า ผู้ถือหางเสือของชิงสุยกรุ๊ปในภายหลังจะไม่ใช่ตระกูลเย่อีกต่อไป

เย่หยุนเทาหลบไปนั่งอยู่ในมุมหนึ่ง ไม่กล้าที่จะออกมา ตอนนั้นเขาเป็นคนแนะนำให้ท่านย่านำชิงสุยกรุ๊ปไปจำนอง เพื่อนำเงินกู้จากธนาคารไปซื้อหุ้น10%ของไห่เทียนกรุ๊ป

หลายคนในตระกูลเย่มองดูเย่หยุนเทา ได้แต่โกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร แต่มันเป็นเงิน500ล้านจริงๆ ไม่คิดว่าจะต้องมาสูญเปล่าแบบนี้

“โธ่” ท่านย่าถอนหายใจยาว กุมมือทาบอกที่กำลังหงุดหงิดและพูดว่า “หยุนเทา เรื่องนี้ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ นายสามารถที่จะอธิบายกับพวกเราได้หรือไม่”

เย่หยุนเทาตัวสั่น และพูดอย่างอ่อนแรงว่า “คุณย่า ผมก็ไม่ทราบว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น บริษัทใหญ่อย่างไห่เทียนกรุ๊ป ไม่คิดเลยว่าพวกเขาบอกว่าล้มละลายก็ล้มละลายจริงๆ”

“บอกว่าล้มละลายก็ล้มละลายงั้นเหรอ หยุนเทานายนี่ นายยังใจร้อนเกินไป ยังไม่ได้ตรวจสอบให้ดีก็มาพูดกับฉันแล้ว ซื้อหุ้นของไห่เทียนกรุ๊ปจะมีกำไรคงที่ไม่ขาดทุน” ท่านย่าตำหนิด้วยความไม่พอใจ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่หยุนเทาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งลงและไหลตามน้ำไป

และหลายคนในตระกูลเย่ล้วนเป็นคนไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง ฝ่ายใดได้เปรียบ พวกเขาก็อยู่กับฝ่ายนั้น ในตอนนี้พวกเขาเริ่มคล้อยตามท่านย่า ค่อยๆบ่นใส่เย่หยุนเทาทีละคน

“ใช่สิ หยุนเทา เรื่องนี้เป็นสิ่งที่นายทำไม่ถูกต้อง ไม่เข้าใจสถานการณ์ของไห่เทียนกรุ๊ปอย่างชัดเจน แต่กลับลงทุนไปตามอำเภอใจ แล้วเป็นยังไงล่ะ 500ล้านก็ไม่มีแล้ว”

“หยุนเทา นายต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้”

“เป็นเพราะ หยุนเทา ตระกูลของพวกเราจึงต้องสูญเสีย500ล้าน นายจะต้องหาวิธีชดใช้กลับมา”

เมื่อได้ยินเสียงต่อว่าที่โจมตีของคนในตระกูลเย่เข้ามาเย่หยุนเทาก็รู้สึกว่าไม่พอใจ แมลงในตระกูลพวกนี้มีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงเขา โดยปกติแล้วก็มีแต่คอยปอกกินกับบริษัท ไม่มีจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ พวกเขาก็ไม่เคยออกหน้า

ยังไงก็มีผลประโยชน์ในบริษัท พวกเขาก็จะรับมันไป ถ้ามีคนมาทำลายผลประโยชน์ของบริษัท พวกเขาก็พร้อมที่จะลุกขึ้นออกมาโจมตี

แน่นอนเย่หยุนเทาเป็นคนฉลาด และรู้ดีว่าความโกรธไม่สามารถจะทำอะไรได้ ดังนั้นเมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เขาก็ไม่สามารถที่จะลบล้างกับคนเหล่านี้ได้หากต้องการให้เรื่องนี้สงบลง สิ่งสำคัญอยู่ที่ตัวท่านย่า เขาจึงแสร้งทำเป็นไม่พอใจ มองไปที่ท่านย่าแล้วพูดว่า “คุณย่า ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมเอง ที่ผมไม่ได้ตรวจสอบตลอดให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยลงทุน แต่ ผมก็อยากมีส่วนช่วยสร้างรายได้ให้กับครอบครัว ให้คุณมีความสุข แต่เรื่องก็วุ่นวายซะก่อน คุณย่า ตอนนี้คุณยกโทษให้ผมเถอะ”

“เอ่อ……” เมื่อท่านย่าได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความกตัญญูของเย่หยุนเทา ก็ใจอ่อนลง จะลงโทษ เย่หยุนเทาได้ที่ไหน

“ก็เท่านี้เอง ธุรกิจก็เหมือนสนามรบ จะชนะหรือพ่ายแพ้มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ครั้งนี้ทั้งหมดมันก็คือบทเรียน พวกเราตระกูลเย่มีธุรกิจขนาดใหญ่ ภายใต้บริษัทมีบริษัทย่อยสี่แห่ง ตอนนี้จะต้องสูญเสียไปหนึ่งแห่งก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ท่านย่าโบกไม้โบกมือ และพูดพลางหายใจแรง

ทันทีที่พูดออกมา ความกังวลของเย่หยุนเทาก็ได้หายไปอย่างหมดจด พูดยืนยันและหัวเราะแหะๆกับ ท่านย่า “คุณย่า บทเรียนครั้งนี้ผมจะรับเอาไว้แน่นอน และสัญญาว่าครั้งต่อไปจะไม่ทำอีก”

“อืม” ท่านย่ายิ้มและพยักหน้า ราวกับว่าไม่ได้เอาเรื่องนี้เก็บไว้ในใจ

เย่สวนหดหู่ไปครู่หนึ่ง นี่คือช่องว่างที่ต่างกัน

หากว่าเธอเป็นคนทำให้เงินลง500ล้านต้องสูญเสียไป ทุกคนใน ตระกูลเย่ก็คงจะฉีกเธอทั้งเป็น

แต่เรื่องมันไปตกอยู่ที่เย่หยุนเทา อย่างมากที่สุดก็แค่ถูกตำหนิไม่กี่ครั้ง

เมื่อเธอรู้สึกว่าไม่เท่าเทียมท่านย่าก็มองไปที่เธอแล้วพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน “เย่สวน ในเมื่อเธอเป็นประธานของชิงสุยกรุ๊ป อย่างนั้นหุ้นที่พวกเราจำนองไว้ 60%ในธนาคาร เธอก็ต้องหาวิธีเอาคืนมาให้ได้”

“ฉันต้องคิดวิธีเอาคืนมาเหรอ” เย่สวนสะดุ้ง จากนั้นก็โกรธขึ้นมา และพูดอย่างเย็นชา “คุณย่า มีสิทธิ์อะไร หุ้น 60%นี้เย่หยุนเทาเป็นคนทำให้ต้องเสียไป ก็ต้องให้เขาเป็นคนไปหาหนทางเอง”

“เอ่อ…..”ท่านย่าพูดไม่ออกไปชั่วขณะ แต่เย่หยุนเทาได้หัวเราะขึ้นมา แล้วพูดแทรก “เย่สวน ช่วงนี้เธอกล้าขึ้นมากนะ ยังกล้าจะต่อปากต่อคำ คุณย่าให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำ รู้ไหม ไม่เข้าใจจริงๆ เธอไปเอาความคิดมากมายอย่างนี้มาจากไหน ฮึ หากเธออยากจะมีความคิดเห็นกับพวกเราตระกูลเย่และคุณย่า ก็ออกไปจากตระกูลได้เลย”

“เย่หยุนเทา นาย!” เย่สวนโกรธมาก คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ก่อนหน้าไม่นานนี้ยังเป็นคนผิดของตระกูล ทำไมตอนนี้ถึงกระโดดข้ามไปได้

“ผมทำไม ผมพูดความจริง เธอต้องการจะออกไปให้พ้นจากตระกูล หรือจะทำงานอยู่ในตระกูลอย่างว่าง่าย ไม่ต้องมีความคิดอะไรมากมาย” เย่หยุนเทากล่าวอย่างหยิ่งผยอง

“อืม ไม่เลว หยุนเทาพูดมีเหตุผล” ท่านย่าพูดรับช่วงต่อ “เย่สวน พวกเราไม่เคยร้องขอให้เธอต้องมาอยู่ในตระกูล ถ้าเธอไม่มีความสุข ก็ออกไปได้”

เย่สวนไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่เพียงกัดฟันแน่น นี่เป็นการปฏิบัติที่แตกต่าง เห็นได้ชัดว่าเป็นความผิดของเย่หยุนเทา แต่ทำไมสุดท้ายแล้ว กลับกลายเป็นความผิดของเธอ

“แน่นอน ย่าก็ไม่อยากทำให้เธอเย่สวนต้องลำบากใจ ภายในหนึ่งเดือนเธอจะต้องนำหุ้น 60%ของ ชิงสุยกรุ๊ปของพวกเรากลับออกมาจากธนาคาร เธอก็ยังคงเป็นประธานของชิงสุยกรุ๊ป” ท่านย่ายังคงพูดต่ออย่างไร้ยางอาย

“อะไรนะ ให้เอาหุ้น 60%ของชิงสุยกรุ๊ปกลับมาภายในหนึ่งเดือนหน่ะเหรอ คุณย่า แบบนี้เป็นไปได้ยังไง…..” เย่สวนยังไม่อยากเชื่อคำสั่งของท่านย่า ท่านย่าจงใจบังคับเธอ ให้ทำงานจนไม่ต้องกินต้องดื่มกันเลย

อย่างไรก็ตามเธอยังไม่ทันจะพูดจบ ท่านย่าก็ได้โบกมือขัดจังหวะเธอ “ถ้ามีความลำบากก็ต้องเอาชนะให้ได้ หากพวกเราทุกคนในตระกูลต้องพบกับความลำบากทุกอย่างก็ต้องชะลอ อย่างนั้นตระกูลจะดำเนินต่อไปได้อย่างไร เอาล่ะ เรื่องนี้ก็ตกลงแบบนี้แล้วกัน เลิกประชุม”

ในที่สุดท่านย่าก็ตัดสินใจขั้นสุดท้าย

เย่สวนเกือบจะร้องไห้ออกมา มีสิทธิ์อะไรที่จะต้องให้เธอมาเก็บกวาดความเละเทะของเย่หยุนเทา

ใบหน้าเย่หยุนเทาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม โน้มตัวไปกระซิบข้างหูของเย่สวน “เห็นรึยัง คุณย่าโอ๋ผมมาก ผมจะทำอะไรก็ได้ที่ผมต้องการในตระกูล แม้ว่าผมจะทำลายท้องฟ้า คุณย่าก็จะให้เธอเป็นคนชดเชย ฮ่าๆ เธอเป็นหมากรุกของตระกูลนี้ ชีวิตโศกเศร้ารึเปล่า”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ยั่วยุของเย่หยุนเทา เย่สวนก็อยากจะตบไปสักที แต่ก็ไม่กล้า

ในเวลานี้ เลขานุการของท่านย่าก็วิ่งเหยาะๆเข้ามา และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านประธานกรรมการ บริษัทพวกเรามีแขกวีไอพีมา”