หนุ่มเศรษฐีลึกลับ - ตอนที่ 47 มีชู้

บทที่ 47 มีชู้

ในไม่ช้า เสื้อคลุมของจ้าวหรูเย็นก็ถูกเย่หยุนเทาถอดออก จ้าวหรูเย็นรู้สึกสั่นไปทั้งตัว หนาวเหน็บไปทั่วร่าง ราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง

แม้ว่าจะไม่ได้คาดหวังว่าซูจื้อเฉิงจะช่วยเธอ แต่ด้วยสัญชาตญาณ เธอก็ยังคงส่งสายตาอ้อนวอนไปยังซูจื้อเฉิง

ซูจื้อเฉิงแสร้งทำเป็นไม่เห็นฉากนี้ และได้หันหน้าหนีไป

เย่หยุนเทาหัวเราะออกมาเสียงดัง และพึงพอใจกับการกระทำของซูจื้อเฉิงเป็นอย่างมาก หันกลับไปมองเขา และพูดว่า “รอให้ฉันสนุกกับจ้าวหรูเย็นคืนนี้ก่อน หากว่าฟินสบายแล้ว จะให้คุณมาอีกครั้ง”

ซูจื้อเฉิงยิ้มอย่างพอใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าซ้ำๆ พูดอย่างนอบน้อมว่า “ขอบคุณครับคุณชายเย่”

เมื่อได้เห็นฉากนี้ จ้าวหรูเย็นก็หมดหวังโดยสิ้นเชิง ไม่มีความคาดหวังใดๆ

ดวงตาของเย่หยุนเทาลุกโชนไปด้วยความปรารถนา มือของเขาก็ได้ถอดเสื้อสเวตเตอร์ของจ้าวหรูเย็นต่อไป

แต่ในเวลานี้ ก็มีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น

ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้อง ประตูของห้องส่วนตัวก็ถูกเปิดออก ลู่เสี้ยงหยางก็เดินเข้ามา

บังเอิญว่า หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางได้สั่งการกับหลิวผิงเป็นที่เรียบร้อย ให้เขาไปสืบหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องที่ถังหลิงหลิงโดนมลทิน เขาก็ออกมาจากห้องส่วนตัว เดิมทีวางแผนว่าจะกลับบ้าน แต่เมื่อเขาเดินผ่านห้องส่วนตัวที่จ้าวหรูเย็นอยู่ ได้ยินเสียงหัวเราะของเย่หยุนเทาโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาคาดเดาได้ว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดี สุดท้ายก็เลยเตะประตูเข้ามา ก็เลยเห็นฉากที่ทนดูไม่ได้แบบนี้

การเปลี่ยนแปลงอย่างทันทีทันใดทำให้เย่หยุนเทาต้องตกใจ จนไม่มีความคิดที่จะทำอะไรออกไป หันหน้าไปมอง เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือลู่เสี้ยงหยาง เขาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

ในเวลาเดียวกัน จ้าวหรูเย็นและซูจื้อเฉิงก็มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางเช่นกัน

ใบหน้าของซูจื้อเฉิงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ในสายตาของเขา ลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้ชายธรรมดาที่เขาไม่ให้ความสนใจ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เขาก็ไม่มีปัญญาจะช่วยอะไรได้ ก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งจะไปเปลี่ยนแปลงอะไรได้

จ้าวหรูเย็นรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ไม่คิดเลยว่าในเวลาที่เธอสิ้นหวัง จู่ๆลู่เสี้ยงหยางก็ปรากฏตัวขึ้นมา

ครู่หนึ่ง จ้าวหรูเย็นก็ร้องไห้ออกมาด้วยความตื่นเต้น ภายในใจมีความหวังเกิดขึ้นมาอีกครั้ง และรีบร้องเรียกลู่เสี้ยงหยาง “รีบช่วยฉัน รีบช่วยฉัน”

หลังจากงุนงงไปครู่หนึ่งเย่หยุนเทาก็กลับมามีสติอีกครั้ง หัวเราะเยาะลู่เสี้ยงหยาง “นี่มันลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ที่แต่งเข้ามาในตระกูลพวกเราไม่ใช่เหรอ ฉันแปลกใจจริงๆ นังเด็กเวรเย่สวนให้เงินเดือนนายเท่าไหร่ สำหรับเลี้ยงดูไก่อ่อนอย่างนาย”

ว่าไงนะ

เย่หยุนเทาพูดออกไปแบบนี้ ก็ทำให้จ้าวหรูเย็นถึงกับหน้าซีดด้วยความหดหู่ ลู่เสี้ยงหยางก็คือลูกเขยของ ตระกูลเย่เหรอ

สามปีก่อนเย่สวนได้แต่งงานกับคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง นี่เป็นข่าวลือที่โกลาหลของเมืองปินเหอ ถึงตอนนี้ก็ยังมีอีกหลายคนที่ยังไม่รู้ คนไร้ประโยชน์ที่แต่งงานกับเย่สวนก็คือลู่เสี้ยงหยาง แต่พวกเขาก็รู้ดี ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

จ้าวหรูเย็นก็รู้แบบเดียวกัน ตอนที่เห็นข่าวนี้ครั้งแรก เธอยังหยุดสงสัยไม่ได้ ว่าเพราะอะไรเย่สวนถึงได้เลือกคนไร้ประโยชน์คนนี้

“ดังนั้น จ้าวหรูเย็น คุณยังจะหวังว่าคนที่ไร้ประโยชน์ของครอบครัวพวกเราจะช่วยคุณอีกเหรอ” เย่หยุนเทาก้มหน้าลง มองไปที่จ้าวหรูเย็นอย่างขี้เล่น

จ้าวหรูเย็นพูดอะไรไม่ออก เย็นไปทั้งมือและเท้า ร่างกายก็สั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ความหวังที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยก็ดับวูบลง ลู่เสี้ยงหยางเป็นลูกเขยของตระกูลเย่ อย่างนั้นจึงไม่มีตำแหน่งอะไรในตระกูลอย่างแน่นอน มีสิทธิ์อะไรจะไปเปรียบเทียบกับคุณชายผู้สูงส่งอย่างเย่หยุนเทาได้ล่ะ

ต่อมา เย่หยุนเทาก็ไม่ได้สนใจที่มีลู่เสี้ยงหยางอยู่ด้วย ยังคงจัดการลงมือกับร่างกายของจ้าวหรูเย็นต่อไป

ซูจื้อเฉิงหัวเราะเยาะใส่ลู่เสี้ยงหยาง “ที่แท้ก็เป็นผู้ชายเกาะผู้หญิงที่มีชื่อเสียงของตระกูลเย่ ยังไม่รีบไสหัวออกไปอีกเหรอ หากว่ามาทำลายความสนใจของคุณชายเย่ ต่อไปชีวิตในครอบครัวของคุณก็คงจะไม่ดีแล้วล่ะ”

ลู่เสี้ยงหยางไม่แยแสต่อพวกกระดูกอ่อนอย่างซูจื้อเฉิง และได้ยิ้มหรี่ตาพลางหยิบโทรศัพท์ออกมา และทำการบันทึกวิดีโอของเย่หยุนเทา “มันเป็นการแสดงที่ยิ่งใหญ่ของสาวงาม หากว่าผมโพสต์ลงในtiktok มันจะต้องดังแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่หยุนเทาก็โกรธขึ้นทันที เรื่องแบบนี้ที่เขาทำถือเป็นอาชญากรรม หากมีการเผยแพร่ออกไปจริงๆต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ แม้ว่าเขาจะเป็นคุณชายของตระกูลเย่ก็จะต้องติดคุก

“ลู่เสี้ยงหยาง นายนี่แม่งงี่เง่าจริงๆ ต้องการจะทำอะไรกันแน่” เย่หยุนเทาลุกขึ้นจากร่างของจ้าวหรูเย็น ยืนขึ้นตรง จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วถามไปทีละคำ

“นายสมองพิการหรือไง รู้แล้วยังแกล้งถามอีก” ลู่เสี้ยงหยาง

“แม่งเอ๊ย แกมันเลว รอให้แกกลับถึงบ้านก่อน แล้วกูจะดูว่าจะจัดการกับแกยังไง” เย่หยุนเทาถูกลู่เสี้ยงหยางล่อลวงแล้ว มองไปยังจ้าวหรูเย็นอย่างไม่เต็มใจ และพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะออกไปจากห้องส่วนตัว

เดิมทีแล้ววิธีแรกที่เขาคิดไว้ก็คือ จะต้องหาคนมาจัดการกับลู่เสี้ยงหยางอย่างรุนแรง แต่เมื่อคิดถึงก่อนหน้านี้ที่ให้พี่เสือสั่งสอนลู่เสี้ยงหยาง แต่สุดท้าย กลับถูกพี่เสือทุบตีแทน เขาจึงมีปมอยู่ในใจ

ซูจื้อเฉิงคิดจะเอาใจเย่หยุนเทา หลังจากที่เย่หยุนเทาได้ออกไปนั้น ก็ได้วิ่งเหยาะๆตามออกไปทันที

ด้วยเหตุนี้ ในห้องส่วนตัวจึงเหลือเพียงลู่เสี้ยงหยางและจ้าวหรูเย็นเพียงสองคน

จ้าวหรูเย็นเช็ดน้ำตา แล้วลุกขึ้นนั่งบนโซฟา จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอย่างเงียบๆ

“ขอบคุณ หากไม่ใช่คุณ ฉันก็ไม่รู้เลยว่าคืนนี้ฉันจะต้องเจอกับฝันร้ายแบบไหน” หลังจากนั้นไม่นาน เมื่ออารมณ์สงบลง จ้าวหรูเย็นก็ได้ขอบคุณลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม และโบกไม้โบกมืออย่างเฉยเมยและพูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจ เย่หยุนเทารังแกผู้หญิงที่อ่อนแอ แบบนี้จะไปทนได้ยังไง อีกอย่าง นี่พวกเราก็พบกันเป็นครั้งที่สามแล้วสินะ ผมคิดว่าระหว่างพวกเราคงจะเป็นเรื่องของโชคชะตา”

จ้าวหรูเย็นได้แต่ก้มหน้าไม่ได้พูดอะไร รู้สึกแต่เพียงว่าลู่เสี้ยงหยางแตกต่างจากลูกเขยของตระกูลเย่ที่เธอจินตนาการไว้

ลู่เสี้ยงหยางที่เห็นมีความกล้าที่จะทำ เป็นคนตรงไปตรงมา ในขณะที่ลูกเขยของตระกูลเย่ที่เธอจินตนาการเอาไว้ เป็นคนอ่อนแอกระดูกอ่อน ทำอะไรไม่ได้

“นี่เป็นตัวจริงของเขาสินะ” จ้าวหรูเย็นคิดในใจ

“นี่ มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ ถ้าอยากจะเหม่อก็ไปเหม่อที่อื่น ผู้หญิงสวยๆแบบคุณ ออกไปที่แบบนี้มันอันตรายมาก เดี๋ยวผมส่งคุณกลับบ้านแล้วกัน” ลู่เสี้ยงหยางพูดกระตุ้น

“โอเค” จ้าวหรูเย็นพยักหน้า

ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางอยู่เป็นเพื่อน จ้าวหรูเย็นก็ออกจากคลับดีโอรา มุ่งหน้าไปยังคลินิก

สี่สิบนาทีต่อมา ลู่เสี้ยงหยางก็มาส่งจ้าวหรูเย็นที่หน้าคลินิกก่อนเดินทางต่อ

จ้าวหรูเย็นที่กำลังยืนเหม่ออยู่ มองกลับไปดูอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเฝ้าดูลู่เสี้ยงหยางจากไป

เธอรู้ ว่านับจากนี้ไป ลู่เสี้ยงหยางได้เข้ามาครอบครองตำแหน่งพิเศษในหัวใจของเธอ

“ยังดี เมื่อกี้นี้ระหว่างทางฉันได้ขอเบอร์โทรเขาไว้” จ้าวหรูเย็นพึมพำกับตัวเอง ก็ไม่รู้ว่ามันคือจิตวิทยาแบบไหนกัน

หลังจากนั้นเมื่อเงาของลู่เสี้ยงหยางหายลับไปจนมองไม่เห็น จ้าวหรูเย็นจึงหันกลับไป และก้าวเข้าไปในคลินิก

ในช่วงเวลานี้เธอมีคำถามหนึ่งที่คิดอยู่ตลอด ภายหลังควรจะให้ซูจื้อเฉิงทำงานในคลินิกต่อไปหรือไม่

ช่างเขาเถอะ ตัวเองดูแล้วก็น่าขยะแขยง อย่างน้อยก่อนหน้านี้เขาก็เคยพูดจาอ่อนหวาน ทีหลังก็ต้องดูว่าจะต้องป้องกันตัวเองอย่างไร แต่เขาก็ที่ปรึกษาในช่วงเวลาที่สำคัญ

แต่ถ้าไม่ปล่อยเขาไว้ หลังจากนั้นในคลินิกก็จะเหลือเพียงเขาและพ่อสองคน

เมื่อไม่กี่ปีก่อนพ่อของเธอได้รับกระทบกระเทือนทางจิตใจจากเหตุทางการแพทย์ ในใจยังคงมีปมฝังใจ หลายปีมานี้จึงไม่ค่อยได้ไปตรวจ และเธอเองก็เรียนวิชาพยาบาล จึงไม่รู้จักวิธีการรักษาอย่างมืออาชีพ หากเป็นแบบนี้ คลินิกก็เกือบจะต้องได้รับการสนับสนุนจากซูจื้อเฉิงทั้งหมด

หากซูจื้อเฉิงต้องออกไป คลินิกก็คงต้องปิดลง

คลินิกแห่งนี้เป็นสิ่งที่พ่อของเธอต้องใช้กำลังกายและสมองมาทั้งชีวิต หากต้องปิดลง พ่อของเธอคงจะรับไม่ได้แน่นอน

คิดแล้วคิดอีก จ้าวหรูเย็นก็ทำได้แค่ยอมรับความจริง และต้องปล่อยให้ซูจื้อเฉิงทำงานในคลินิกต่อไป

แต่ทุกอย่างจำกัดเฉพาะการทำงานเท่านั้น เรื่องระหว่างเธอและซูจื้อเฉิงไม่สามารถเป็นไปได้แน่นอน

หลังจากลู่เสี้ยงหยางกลับถึงบ้าน เย่สวนและหลิวจิ้งต่างก็หลับไปแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางมองไปยังข้อความบนโทรศัพท์มือถือ ก็ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

ข้อความนั้นถูกส่งโดยเย่สวนซึ่งส่งถึงเขาเมื่อสิบนาทีก่อน เย่สวนได้บอกเขาว่า จากนี้ไปเขาต้องนอนบนโซฟา

ดูเหมือนว่าเรื่องมลทินนี้ของถังหลิงหลิง ได้ทำร้ายถึงเธอไปแล้ว ก่อนที่สิ่งต่างๆจะชัดเจน เธอคงจะไม่ให้ตัวเองได้เข้าไปนอนในห้องนอน

“แบบนี้ไม่ได้แล้ว เรื่องนี้จำเป็นต้องรีบตรวจสอบให้ชัดเจนโดยเร็วที่สุด ยิ่งนานไปเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่ดีต่อตัวผมเท่านั้น” ลู่เสี้ยงหยางคิดจะส่งข้อความไปให้หลิวผิง เพื่อให้เขารีบตรวจสอบเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด

เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เสี้ยงหยางหลับอยู่บนโซฟา ในขณะที่กำลังงัวเงียเย่สวนก็ได้ดึงผ้าห่มออกจากตัวของเขา

ทันทีลืมตาขึ้นก็ได้พบกับใบหน้าที่สวยงามของเย่สวนเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นเหมือนน้ำค้างแข็ง สายตายิ่งดูน่ากลัวเหมือนกับจะฆ่าคนได้

ลู่เสี้ยงหยางลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ในใจก็รู้สึกเบลอเต็มที่ ตัวเองทำให้เย่สวนอารมณ์เสียอีกแล้วเหรอ

“เป็นอะไรเหรอสวนเอ๋อ” ลู่เสี้ยงหยางถามอย่างอ่อนแรง

“คนกาก ฉันไม่ควรเชื่อคุณ สันดานหมาอย่างคุณชอบกลับไปกินขี้” เย่สวนตอบกลับอย่างไม่แยแส และโยนโทรศัพท์ไปที่ ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางจับโทรศัพท์ และมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์

เห็นเพียงรูปถ่ายรูปหนึ่งปรากฏอยู่บนหน้าจอ ในภาพนั้นเป็นภาพที่ถ่ายตอนที่เขากับจ้าวหรูเย็นเดินออกมาจากคลับดีโอรา และมีประโยคใต้รูปประโยคหนึ่งว่า ตะลึง ลูกเขยของตระกูลเย่ไปมีชู้กับสาวไนต์คลับ!