หนุ่มเศรษฐีลึกลับ - ตอนที่ 415 คุกเข่าลง

บทที่ 415 คุกเข่าลง

ทุกคนนิ่งอึ้งอยู่นานกว่าจะได้สติกลับคืนมา ทุกคนต่างหันไปทางหยางเก๋อเก๋อ

เพื่อให้แน่ใจ ว่าเขาเข้าใจผิดไป หรือว่าเขาจำคนปิดกันแน่

หยางฮุยหวง ประหลาดใจ ไอ้หมอนี่ไม่เหมือนกับอาจารย์เลยสักนิด ไม่ว่าจะดูยังไง ก็แค่ไอ้จนตรอก

หยางหรองประหลาดใจ เธอเข้าใจในนิสัยของบิดาของเธอดี พ่อเธอเป็นคนรอบกาย ไม่เช่นนั้นก็คงไม่สามารถเป็นหัวหน้าสโมสรมาถึงทุกวันนี้หรอก

เพียงแต่เรื่องในวันนี้ เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ

หากแต่ พวกเขาเห็นเพียงปฏิกิริยาที่ตื่นเต้นดีใจของเขา ว่าลู่เสี้ยงหยางมีความสามารถอะไรกันแน่ ถึงได้ทำให้บิดาของเธอไว้วางใจ?

เธอทำหน้าประหลาดใจ จับจ้องไปที่หยางเก๋อเก๋อ “ท่านพ่อ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

หยางเก๋อเก๋อไม่ตอบรับคำของเธอ พลันเดินไปที่ลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยกับเขาอย่างนอบน้อม “ท่านอาจารย์ เมื่อสักครู่หยางหรองและหยางฮุยหวงล่วงเกินท่าน เพราะพวกเขายังเล็กไม่รู้ความ ท่านอย่าได้ถือสาพวกเขาเลย ผมต้องขอโทษแทนพวกเขาด้วย”

จบคำ เขาโค้งคำนับให้กับลู่เสี้ยงหยาง

เอ่อ…..นี่มัน…..

ให้ตาย!

ทุกคนรอบด้านต่างเบิกตากว้าง หันไปมองหน้ากัน ด้วยความสงสัยว่าพวกเขามองผิดไปหรือไม่

หยางเก๋อเก๋อผู้ดูแลสโมสรงานประมูล เป็นผู้มีอำนาจในวงการของเก่า ใครบ้างที่ไม่ให้เกียรติเขา? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขาให้ความเคารพกับคนอื่นถึงเพียงนี้?

หากแต่พวกเขาไม่รู้เลย ว่าในใจของหยางเก๋อเก๋อเองก็เกิดคลื่นลูกใหญ่ จนไม่สามารถควบคุมได้

ครั้งก่อน ลู่เสี้ยงหยางในงานประมูล อธิบายเรื่องของสิ่งพิฆาตต้วนหงซิ่วอย่างละเอียดถี่ถ้วน แถมยังให้วิธีการแก้มาด้วย

ในตอนนั้น ลู่เสี้ยงหยางทิ้งความทรงจำที่ฝังลึกให้กับหยางเก๋อเก๋อ

เพียงแต่ เรื่องแค่นั้น ไม่เพียงพอที่จะทำให้หยางเก๋อเก๋อเกิดความนับถือต่อเขา

ยังไงซะตอนนั้น สำหรับหยางเก๋อเก๋อ ลู่เสี้ยงหยางเพียงมีความสามารถเล็กน้อยเท่านั้น แต่เขาเป็นถึงผู้มีอำนาจในแวดวงของเก่าในปินเหอ ช่างระยะห่างที่ไกลแสนกับลู่เสี้ยงหยาง

แต่วันนี้ เมื่อสักครู่ที่หยางเก๋อเก๋ออยู่ในฝูงชน ได้ยินประโยคเหล่านั้นของลู่เสี้ยงหยาง

เขาเองก็มีอาการเดียวกัน กับหยางหรอง และหยางฮุยหวงเช่นเดียวกัน จิตไม่อยู่กับตัว มักจะลืมเรื่องที่ตนทำ ตกดึกมักฝันร้ายเสมอ ในฝันมีเด็กสาวประหลาดหัวเราะให้กับเขา ทำให้เขารู้สึกว่าเด็กสาวอยู่ข้างกายเขา คอยจับตามองเขาอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาขนลุกซู่

หยางเก๋อเก๋ออยู่ในแวดวงของเก่ามานานหลายปี เป็นคนมีเซนส์ที่รุนแรง รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ เพราะงั้นเขาจึงได้เชิญอาจารย์มาตรวจดู แต่เมื่ออาจารย์คนนั้นได้ฟังเรื่องราวเหล่านี้ กลับตกใจจนวิ่งหนีไป

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกได้ ว่าตระกูลหยางกำลังจะมีเคราะห์กรรมใหญ่ เพราะงั้นหลายวันมานี้ เขาวิ่งไปทั่วทุกทิศ เพื่อหาอาจารย์ที่เก่งกาจ น่าเสียดายที่เขาใช้เส้นสายทั้งหมด ก็ไม่สามารถหาคนที่เหมาะสมได้แม้แต่คนเดียว

หากแต่ไม่คิดเลย ว่าวันนี้การที่เขาได้พบกับลู่เสี้ยงหยางโดยบังเอิญและได้ยินประโยคที่น่าตกใจหลุดออกจากปากของลู่เสี้ยงหยาง

ในระหว่างนี้ หยางเก๋อเก๋อคอยจับตามองปฏิกิริยาของลู่เสี้ยงหยางอยู่ตลอด ในขณะที่ลู่เสี้ยงหยางพูดถึงไอพิฆาต เขาไร้ปฏิกิริยากังวลใดๆ บนใบหน้า ราวกับว่ารู้วิธีในการแก้ไขสิ่งเหล่านี้

เพราะงั้น สองเรื่องนี้รวมกัน เขามั่นใจว่าลู่เสี้ยงหยางต้องเป็นอาจารย์ที่เก่งกาจอย่างแน่นอน

“ฮ่าฮ่า” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะออกมาเสียงแผ่ว ต่อการทำความเคารพของหยางเก๋อเก๋อ ก่อนที่จะส่ายหน้า กำลังจะจากไปพร้อมกับพระพุทธรูปหยก

เขารู้ออก ว่าไอพิฆาตในตัวหยางเก๋อเก๋อ มีความรุนแรงกว่าหยางหรองและหยางฮุยหวง เพียงแต่แฝงอยู่บนเหนือหัว แต่หยางเก๋อเก๋อนั้นต่างออกไป หยางเก๋อเก๋อถูกไอพิฆาตห่อหุ้มไปทั้งร่าง และใบหน้าปีศาจที่ดุร้าย กำลังจะกัดกลืนร่างของหยางเก๋อเก๋อ เรื่องนี้คงมีต้นตอมาจากตัวเขา

แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีวิธีกำจัดไอพิฆาตเหล่านี้ออกไปได้ แต่ยังไงซะไอพิฆาตก็ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะต่อกรด้วยง่ายๆ

เพราะงั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่แยแส

แต่ในตอนนี้เอง เมื่อหยางเก๋อเก๋อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางกำลังจะจากไป ริมฝีปากกระตุกเกร็ง ก้าวออกไปข้างหน้า รั้งลู่เสี้ยงหยางเอาไว้

ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจ จับจ้องหยางเก๋อเก๋อนิ่ง “หัวหน้าหยาง มีอะไรหรือ?”

กยางเก๋อเก๋อเผยรอยยิ้มบนใบหน้า พร้อมกับเอ่ย “ท่านอาจารย์ ช่วงนี้มีเรื่องบางอย่างคอยรบกวนผม หวังว่าท่านจะให้ความช่วยเหลือ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า ปฏิเสธทันควัน “ต้องขออภัย เรื่องนี้ผมช่วยคุณไม่ได้”

จบคำเขาคิดที่จะจากไปทันที

หยางเก๋อเก๋อร้อนใจขึ้นมา เอื้อมมือคว้าแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยางเอาไว้ “ท่านอาจารย์ ช่วยคนหนึ่งชีวิตจะได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด ท่านมีความสามารถมาก เห็นคนเดือดร้อนจะไม่ช่วยเหลือได้ยังไง? ท่านวางใจได้ ขอเพียงแค่ท่านยอมช่วยเหลือตระกูลหยาง ผมติดค้างหนี้บุญคุณของท่าน ขอเพียงแค่ท่านมีคำสั่ง ไม่ว่าจะทำอะไร ผมก็จะทำตาม”

เมื่อได้ยินประโยค ลู่เสี้ยงหยางเกิดความสนใจขึ้นมา หยางเก๋อเก๋อเป็นผู้ควบคุมสโมสรการจัดงานประมูลในปินเหอ ของวิเศษมากมายต่างก็อยู่ในความดูแลของเขา หากเขายอมเชื่อฟังตนแต่โดยดี การที่ตนจะได้ของวิเศษมาครอบครอง ก็ดีอยู่ไม่น้อย

หยางเก๋อเก๋อเองก็เป็นคนฉลาด เขาจับจ้องลู่เสี้ยงหยางอย่างลังเล เขารู้ว่าเรื่องนี้มีความเป็นไปได้ จึงเอ่ยเสริม “ท่านอาจารย์ หากท่านยอมช่วยเหลือตระกูลหยาง ท่านก็จะเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลหยาง ตระกูลหยางทุกคนจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย”

อะไรนะ? ผู้มีพระคุณ?

ทุกคนต่างงุนงง กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาไม่เข้าใจ ว่าหยางเก๋อเก๋อถึงพูดเหมือนกับว่าเรื่องราวมันเลวร้ายมาก

แล้วกะอีแค่ไอ้จนตรอก จะมีความสามารถสักแค่ไหนเชียว?

“บัดซบ พี่สาว นี่มันเรื่องอะไรกัน?” หยางฮุยหวงงงเป็นไก่ตาแตก จับจ้องหยางหรอกด้วยความงุนงง

หยางหรองกน้าบูดบึ้ง สีหน้าเหยเกดูไม่ได้ ท่านพ่อของเธอคิดมากเกินไปหรือเปล่า?

แล้วอีกอย่างหากตระกูลหยางมีความเดือดร้อน เป็นแค่เศษเดนจะช่วยเหลือตระกูลหยางได้งั้นหรือ

หยางหรองอดไม่ได้ที่จะปริปาก “ท่านพ่อ ท่านจะพูดมากกับไอ้เศษเดนไปทำไม? อย่าไปให้คุณค่ามันมากนัก…..”

หากแค่ไม่ทันขาดคำ หยางเก๋อเก๋อตะคอกเสียงดัง “หุบปาก แกจะไปรู้อะไร”

“…..” หยางหรอง เธอสีหน้าเหยเก ไม่คิดเลยว่าพ่อของเธอจะตะคอกใส่เธอเพราะคนนอก

ซู๊ด!

หยางฮุยหวงสูดลมหายใจเข้า ยังดี ที่คนที่เอ่ยปากไปเมื่อสักครู่ไม่ใช่เขา

พ่อของเธอเอ็นดูหยางหรองมาก แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ตะคอกใส่เธอ หากเป็นเขา พ่อของเขาคงได้เตะเขาจนปลิวไปแล้วแน่

“เอ่อ” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ หยางเก๋อเก๋อพูดขนาดนี้แล้ว แถมยังจริงจังขนาดนี้ เขาปฏิเสธไม่ได้จริงๆ พลันพยักหน้ารับ ตอบตกลง “ก็ได้ หากมีเวลา ปัญหาของตระกูลหยางผมจะจัดการให้เอง”

“ได้ได้ได้” หยางเก๋อเก๋อยินดีอย่างยิ่ง พลันเอ่ยขึ้นทันที “หรองหรอง ฮุยหวง พวกแกสองคนคุกเข่าลงเร็วเข้า มากราบไหว้ผู้มีพระคุณของเรา”

“…..” หยางหรอง

“…..” หยางฮุยหวง