หนุ่มเศรษฐีลึกลับ - ตอนที่ 30เขาเป็นได้แค่ผู้หญิงของฉัน

บทที่30เขาเป็นได้แค่ผู้หญิงของฉัน

เห็นคุณย่าชื่อสองคำนี้ปรากฏอยู่หน้าจอมือถืออย่างชัดเจน  เย่สวนมีความรู้สึกเหมือนฝันไปสิ่งแรกที่คิดได้คือ ท่านย่าอาจจะอยากเชิญเธอให้ไปจัดการดูแลงานจริงๆ แต่คิดอีกทีคงเป็นไปไม่ได้

เมื่อกี้ลู่เสี้ยงหยางแค่ปลอบใจเธอ แต่โทรศัพท์ของท่านย่าก็ดังขึ้นทันที นี่คงเป็นความบังเอิญมากกว่า

กำลังคิดอยู่ เย่สวนกดปุ่มรับสาย

"คุณย่า ย่าหาฉันมีธุระอะไรมั้ยคะ? เย่สวนถาม

ท่านย่า อ่อนโยนมาก น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเมตตากรุณาดังผ่านเขามาทางโทรศัพท์ "เย่สวนเฮ้ย ย่ามีเรื่องหนึ่งอยากให้เธอช่วย"

"ค่ะ เรื่องอะไรคะ? เชิญคุณย่าพูดเถิด" เย่สวนกระพริบตาเล็กน้อย เดี๋ยวนี้เธอยังไม่คิดเรื่องท่านย่าจะเชิญเธอไปจัดการดูแลงาน

"คืออย่างนี้ ความร่วมมือของหยุนเทากับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปเกิดปัญหาขึ้นนิดหน่อย เดี๋ยวนี้ต้องให้เธอกลับมาชิงสุยกรุ๊ป  ไปตกลงพูดคุยเรื่องสัญญาร่วมมือกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปด้วยตัวเอง"ท่านย่าพูดอย่างยิ้มแย้ม

อะไร?!

เย่สวนแสดงความแปลกใจ หันไปมองลู่เสี้ยงหยาง  คิดไม่ถึงว่าเป็นอย่าที่เขาพูดจริงๆ ท่านย่ามาเชิญเธอกลับไปดูแลจัดการงานต่อ

ในช่วงที่ยังคิดอะไรไม่ออกลู่เสี้ยงหยางส่ายศีรษะไปมาให้เธอ

เย่สวนเข้าใจความหมายของลู่เสี้ยงหยาง คือให้เธอปฏิเสธ แต่ว่าเธอเติบโตในบ้านตระกูลเย่ตั้งแต่เด็กได้รับการดูแลจาก ท่านย่า  เวลานี้ให้เธอปฏิเสธ เธอรู้สึกไม่กล้า

"เห้อ"ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ ยื่นมือเอามือถือมาจากมือเธอ วางสายแบบตามอำเภอใจ

"เอ้า ลู่เสี้ยงหยาง คุณ คุณ นี่คุณทำอะไร? เย่สวนตกใจจนเกือบตกลงจากเก้าอี้ ร้องเสียงดังลั่น

"ตั้งแต่วันนี้ไป เธอต้องวางท่าทีให้สูงส่งขึ้น เพราะต่อไปตระกูลเย่ต้องมาขอร้องเธอ ไม่มีเธอ ทั้งตระกูลก็จะพบจุดจบ "ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างจริงจัง

ได้ยินคำพูดเขา เย่สวนหายใจแรงมาก ร่างที่บอบบางสั่นไปทั้งตัวแต่ไหนแต่ไรคนในครอบครัวอยู่ในตระกูลเป็นคนอ่อนแอมาตลอด ทุกคนก็สามารถมาหยิก เธอไม่กล้านึกภาพ พวกเขาอยู่ในตระกูลก็มีวันยึดอกได้เหมือนกัน ภาพที่ทุกคนต้องหันมาขอร้องเธอ

เร็วมาก โทรศัพท์ที่ถูกวางไปเมื่อกี้โทรมาอีก ลู่เสี้ยงหยางไม่ต้องดูหน้าจอมือถือก็รู้ว่าเป็นท่านย่าโทรมา พูดกับเย่สวนอย่างจริงจังทันทีว่า"คุยเงื่อนไขกับเขา เงื่อนไขเธอยิ่งโหด ยิ่งจะทำให้เขาจดจำ ไม่งั้นเขาจะเห็นเธอเป็นแค่สาวใช้ในตระกูลตลอด "ให้มาก็มาให้ไปก็ไป"

"ค่ะ"เย่สวนพยักหน้า แล้วกดปุ่มรับสาย

"หึ เย่สวน หมายความว่าไง? ปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่มั้ย กล้าวางสายย่า?"พอรับสายคำแรกก็ถูกท่านย่าซักถาม

เย่สวน รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ควรตอบยังไง

ลู่เสี้ยงหยางส่ายศีรษะ เย่สวนก็ยังคงจิตใจดีเหมือนเดิม โดยไม่ลังเลเอาโทรศัพท์มาจากมือเย่สวนแล้วก็วางสาย

ฝั่ง ท่านย่าโกรธจนหน้ามืด ขวางปาแจกันที่อยู่ในมือลงกับพื้น อยากไล่ครอบครัวเย่สวนออกจากตระกูลจริงๆ

แต่ว่าในมือเย่สวนมีออเดอร์ตั้ง10ล้าน คิดไปคิดมาก็ระงับอารมณ์ไว้ดีกว่า ก้มหน้าโทรหาเย่สวนต่อ

งบครั้งนี้ท่าทางเธอไม่กล้าดุร้ายแม้แต่นิดเดียว พูดอย่างยิ้มแย้ม "เย่สวน เมื่อกี้คุณย่าใจร้อนเกินไป พูดไม่ถูกวิธี เธอ อย่าถือสานะ

เย่สวนไม่เคยได้ยินน้ำเสียงคุณย่าแบบนี้ ตกตะลึงมาก

“ พูดเถิดเย่สวนเธออยากให้ย่าทำยังไง เธอถึงยอมออกหน้าช่วยตระกูลเย่ผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้"เสียงที่อ่อนโยนของท่านย่าสะท้อนมาทางมือถือ

เย่สวนสูดหายใจเข้า  ปรับความวุ่นวายในใจให้สงบลง ค่อยๆเอ่ยปาก "คุณย่า เงื่อนไขของหนูง่ายมาก ต่อไปชิงสุยกรุ๊ปหนูมีสิทธิ์คนเดียวที่รับผิดชอบทั้งหมด หนูหวังว่าคนที่ไม่เกี่ยวข้อง ห้ามมาก้าวก่าย และรบกวนอารมณ์จิตใจของหนู "

"ได้ ย่ารับปากเธอ ต่อไปแม้แต่ย่าก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายชิงสุยกรุ๊ป“ท่านย่าตอบรับปากอย่างรวดเร็ว

"งั้นได้ค่ะ เรื่องนี้หนูรู้แล้ว วางสายนะคะ หนูยังมีธุระ"เย่สวนวางสายอย่างไม่รังแล พริบตาเดียวรู้สึกมีความสุขมากๆ

"เป็นยังไง? ฉันพูดไม่ผิดใช่มั้ย? ถึงเวลานี้เธอต้องใจ'แข็ง  คนอื่นถึงจะเห็นเธอมีค่า"ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะแล้วพูด

"อืม อืม" เย่สวนพยักหน้า แสดงออกมาอย่างชื่นชมมากๆ 

เย่สวนนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาทันที จ้องมองลู่เสี้ยงหยางแล้วถาม "คุณไปเรียนเศรษฐศาสตร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังกลายเป็นลูกค้าวีไอพีของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม รู้สึกอึดอัดนิดนึงแล้วพูด"ที่จริงฉันกับซุนเซียงเซียงเป็นเพื่อนห้องเรียนด้วยกัน เขาพูดแบบนั้นก็แค่ยกย่องฉันมากกว่า"

"ใช่เหรอ?เย่สวนขมวดคิ้วแล้วถามอีก งั้นหยูเม่ยหยินกรุ๊ปให้ความสำคัญฉันขนาดนี้ หรือเป็นเพราะความสัมพันธ์ของคุณ

ลู่เสี้ยงหยางส่ายศีรษะไปมาแล้วพูดว่า "ไม่ใช่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป เห็นความสามารถของคุณจริงๆ ประธานเขาชื่นชอบคุณมาก"

"ดีค่ะ"เย่สวนแอบพยักหน้าเงียบๆ ในใจรู้สึกผิดหวังนิดๆ เธอยังคิดว่าลู่เสี้ยงหยางมีความสามารถ อยู่ในหยูเม่ยหยินกรุ๊ปพอ ช่วยเธอได้บ้าง แต่คาดไม่ถึง

ยี่สิบนาทีผ่านไป

ดื่มกาแฟจนหมด ลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนออกจากร้านกาแฟ

ดูเหมือนสองคนกำลังจะอำลา ต่างคนต่างไป ทันใดนั้นเย่สวนกัดปากตัวเองแล้วเผชิญหน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วถาม "คุณก็อยากเอาชนะกับแม่เลย?กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้นะ "

อะไร?ลู่เสี้ยงหยางตกตะลึง 

เย่สวนให้เขากลับบ้าน นี่ห่างจากเขาไม่ได้แล้วเหรอ?

"ทำไม ไม่ยอม ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็ต่างคนต่างไปนะ ต่อไปก็ไม่ต้องพบหน้ากันอีก" เย่สวนถอนหายใจ แล้วก็หันหลังกำลังจะจากไป

"ยินยอม ยินยอม ยินยอมแน่นอน" ลู่เสี้ยงหยาง ยิ้มเหอ เหอ รีบตามเย่สวนไปทางกลับบ้าน

สรุปลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนไม่ได้สังเกต ตอนพวกเขาพึ่งจากมา ห่างจากที่นั่นไม่ไกลมีผู้ชายใส่หมวกคนหนึ่งค่อยๆเก็บกล้องขึ้น ยิ้มเย็นชาแล้วก็หายไปจากกลุ่มผู้คน

ผ่านไปไม่นาน ผู้ชายใส่หมวกคนนี้ขึ้นรถ หรูหราคันหนึ่ง

ในรถใส่ชุดสูท รองเท้าเงาวาว ผู้ชายที่เต็มไปด้วยพลังเก่งกาจ

“คุณชาย ที่คุณให้ผมสืบ ผมสืบมาแล้วครับ”

ผู้ชายใส่หมวกพูดกับผู้ชายใส่สูทอย่างเคารพนับถือ

"ลองพูดสิ"คนใส่ชุดสูทจางยูนเหาสีหน้าไร้ความรู้สึก หลับตาพิงเบาะ

ครับ"คุณชาย"ผู้ชายใส่หมวกพูดอย่างระมัดระวัง" คุณเย่สวนแต่งงานตั้งแต่สามปีที่แล้ว แต่ที่เธอแต่งด้วยเป็นคนไม่เอาไหน อยู่ในตระกูลไม่มีอำนาจแม้แต่น้อย มีชีวิตอยู่อย่างสู้หมาตัวหนึ่งยังไม่ได้ หลายวันก่อนถูกแม่ของคุณเย่สวนไล่ออกจากบ้าน วันนี้น่าจะเป็นเพราะไอ้คนไม่เอาไหนคนนี้อ้อนวอนคุณเย่สวน  คุณเย่สวนถึงเตรียมพาเขากลับ

"เหอ เหอ มีความหมาย " จางยูนเหา ในที่สุดก็ลืมตาขึ้น"ถ้าไม่ใช่เพราะสามปีก่อนฉันไปต่างประเทศ  เย่สวนเป็นผู้หญิงของฉันตั้งนานแล้ว แต่เวลานี้ในเมื่อฉันกลับมาแล้ว ถ้างั้นฉันก็จะทวนของฉันคืน"

"ค่ะ ค่ะ ค่ะ คุณชาย คุณเย่สวนมีคุณเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์ครอบครอง ปัญญาอ่อนคนนั้น ไม่คู่ควรกับคุณเย่สวน จริงๆ เท่าที่ฉันรู้มา พวกเขาถึงแม้จะแต่งงานกันมาสามปีแล้ว ไอ้คนไม่เอาไหนคนนั้นแม้แต่มือยังไม่เคยแตะต้องคุณเย่สวนเลย คุณเย่สวนยังบริสุทธิ์อยู่

“ อืม คอยดูต่อไปเถิด ภายในหนึ่งอาทิตย์ ฉันจะทำให้ไอ้คนไม่เอาไหนคนนี้หย่ากับเย่สวนให้ได้” จางยูนเหาเยือกเย็น แต่สายตากลับร้อนไหม้เหมือนได้กลิ่นไฟเผา ออกจากปากชัดถ้อยชัดคำ"เย่สวนจะหายใจได้เฉพาะอยู่ใต้ร่างของฉันเท่านั้น”