เมื่อเวลาผ่านไปท้องฟ้าก็ถูกย้อมด้วยสีของตะวัน นาโอยะมาถึงหน้าประตูโรงเรียน เท้าของเขารู้สึกหนักกว่าปกติ เขาเอนตัวใส่ตู้เก็บรองเท้าจากนั้นก็ถอนหายใจ

                

“ฟู่ว… ในที่สุดมันก็จบ”         

“อา นี่มันหายนะของเราทั้งคู่ชัดๆ”

 

โคโนะ ทัตสึมิพูดตอบกลับมา

ในการสอบครั้งล่าสุดทั้งคู่นั้นได้สอบตก ดังนั้นพวกเขาจึงถูกบังคับให้มาเรียนซ่อม ในขณะที่ทัตสึมิเอื้อมมือไปหยิบรองเท้าของตัวเอง เขาก็ได้เอียงศีรษะอย่างสงสัย

 

“ไม่คิดเลยว่าอย่างนายจะต้องเรียนซ่อมกับเขาด้วยนะ นาโอยะ”

“นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ถูกกับวิชาคณิตน่ะ ทัตสึมิ”

“แต่ปกติก็ไม่ถึงกับสอบตกนี่ ไม่ใช่เหรอ?”

“…อา ก็จริงนั่นแหละ”

 

นาโอยะยอมรับอย่างช่วยไม่ได้

ไม่ได้จะคุยโว แต่นาโอยะนั้นเป็นคนที่เรียนเก่งอยู่พอสมควร ซึ่งมันไม่ได้เป็นเพราะเขามีมันสมองที่เลิศเลออะไร เขาก็แค่ตั้งใจฟังที่อาจารย์สอนในคาบอยู่ตลอดเพราะมันมักมีแนวข้อสอบซ่อนอยู่ ซึ่งในกรณีนี้ทักษะของนาโอยะคือผู้ช่วยชีวิต

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนาโอยะที่แค่ศึกษาด้วยตัวเองเล็กน้อยก่อนถึงเวลาสอบจึงไม่เคยมีปัญหาเรื่องการสอบตก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องมาเรียนซ่อม ทัตสึมิรู้เรื่องนี้และยิ้มยิงฟันใส่ใบหน้าของนาโอยะ

 

“อย่าทำตัวห่างเหินไปหน่อยเลยน่า นายคงมีเรื่องอะไรที่กังวลใจอยู่ใช่ไหมล่ะ?”

“ลองเดาดูสิ”

“บางทีคงเป็น… เรื่องของชิโรกาเนะซัง?”

“ใช่แล้ว มันคงง่ายไปสินะ”

 

นาโอยะทิ้งไหล่ลงอย่างยอมแพ้

ทัตสึมิสามารถคาดเดาได้ไม่ยาก เนื่องจากในหัวของนาโอยะมักเต็มไปด้วยเรื่องของชิโรกาเนะ โคยูกิเสมอ เขาเองก็รู้ดีว่ามันชัดเจนเพียงใด เขาไม่ได้พยายามที่จะซ่อนหรือปฏิเสธมันด้วยซ้ำ

                

“จะว่าไปฉันก็ไม่เคยถามนายจริงจังด้วยสิ รู้หรือเปล่าว่าช่วงนี้ข่าวลือเรื่องที่ ’สโนว์ไวท์พิษ’ เข้ากันได้ดีกับ ‘นักเรียนชายน่าเบื่อคนหนึ่ง’ มันดังมากเลยนา”

 

ทัตสึมิพูดด้วยน้ำเสียงเย้าหยอก

แต่หลังจากนั้นสักพักเขาก็เปลี่ยนมาแสดงท่าทางจริงจัง

                

“ที่ฉันหมายถึงก็คือ  ถึงชิโรกาเนะซังจะแข็งกร้าวไปหน่อยแต่เธอก็สวยดีไม่ใช่เรอะ? เอ็งมีปัญหาอะไรที่ถูกเธอมาชอบกันน่ะ?”

“ถ้าจะมีปัญหาอะไรมันก็คงเป็นที่ฉันนี่แหละ…”

“หา?”

                

นาโอยะถอนหายใจ ซึ่งมันทำให้ทัตสึมิรู้สึกงงงวยมาก

นาโอยะรู้สึกเป็นเกียรติที่โคยูกิคิดกับตัวเขาแบบนั้น มันรู้สึกมีความสุขยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด ถึงอย่างนั้นปัญหาที่ว่าก็คือ…

 

“ฉันไม่รู้ว่าที่จริงแล้วฉันชอบชิโรกาเนะซังขนาดไหนกันน่ะ…”

“………อะไรนะ?”

 

ความรู้สึก ‘ชอบ’ ใครสักคนนั้นมันมีหลากหลายรูปแบบ อาทิแบบครอบครัว แบบเพื่อน หรือไม่ก็แบบในเชิงโรแมนติก

แน่นอนว่า ‘ชอบ’ ที่โคยูกิรู้สึกกับนาโอยะนั้นเป็นแบบโรแมนติกแน่ๆ

แล้วของนาโอยะล่ะ? ความสงสัยนี้ได้รบกวนเขาในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและตีวเขาก็ยังไม่ได้คำตอบ

              

“เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ… ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น?”

“เอ่อ… ฉันแค่กำลังช็อกน่ะ”

 

ทัตสึมิเห็นนาโอยะทำสีหน้าหม่นหมอง น้ำเสียงของเขาดูสั่นๆ

ความอยากรู้อยากเห็นของทัตสึมิได้จางหายไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนกับกำลังสังเกตการณ์สัตว์ประหลาดน่าสะพรึงที่อยู่ในรูปของนาโอยะ

             

“นี่นายล้อเล่นใช่ไหม…? เรื่องแบบนี้แม้แต่เด็กอนุบาลเขายังแยกได้เลยนะเฟ้ย มันไม่ใช่เรื่องที่เด็กม.ปลายควรจะไปกังวลเลยสักนิดนะ”       

“ช่วยไม่ได้นี่! ก็ฉันไม่เคยมีความรู้สึกอะไรแบบนี้นี่นา”        

“มันเป็นความผิดของนายที่ไม่เคยให้โอกาสใครไงล่ะ”        

“อุก… ม-ไม่ขอปฏิเสธ”

 

คำพูดของเพื่อนสมัยเด็กได้ทิ่มแทงไปที่หัวใจของนาโอยะ อย่างที่ทัตสึมิบอก เนื่องจากนาโอยะมีทักษะอ่านใจคนอื่น ดังนั้นเขาจึงมีปัญหาเรื่องการสร้างความสัมพันธ์ เมื่อไหร่ก็ตามที่มีผู้หญิงมาแสดงความรักกับเขา เขาก็จะทำลายความหวังของพวกเธอทิ้งลงทันที ซึ่งนั่นสงผลทำให้ตัวเขาขาดประสบการณ์

 

(เอ๊ะ? งั้น… อย่าบอกนะว่านี่เราขุดหลุมฝังศพตัวเอง…)

                

ใบหน้าของนาโอยะเริ่มซีด ระหว่างนั้นทัตสึมิก็เดินเข้ามาแตะบ่านาโอยะแล้วยิ้มยิงฟัน

                

“ทั้งๆ ที่นายอ่านใจคนอื่นเก่งแต่กลับไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเนี่ยน้า~ ฉันละรู้สึกแย่จริงๆ เล๊ย~”

“ล-แล้วจะให้ฉันทำไงเล่า… นี่นายเป็นปีศาจเหรอ?”

“ฉันมีแฟนแล้ว เพราะงั้นฉันมีสิทธ์พูด”

“มันก็ถูก…”

                

ถึงจะทำตัวไร้แก่นสารแต่ทัตสึมิก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนที่คบมาแล้วมากกว่าหนึ่งปี จากมุมมองของเขาความกังวลของนาโอยะอาจฟังดูเป็นเรื่องตลก

 

“นี่ชิโรกาเนะซังมาสนใจคนอะไรในคนแปลกๆ อย่างนายกันนะ…โอ๊ะ?”

 

ทัตสึมิยักไหล่ขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ เขาเดินไปข้างหน้าต่อหลังจากเปลี่ยนเป็นรองเท้าสำหรับใส่นอกอาคาร

แต่ทันทีที่เดินออกจากประตูนั้นเขาก็หยุดเท้าตัวเองลง

                

“อืม… ถึงจะไม่รู้ว่าทำไม แต่… ดูเหมือนว่าเธอจะค่อนข้างจริงจังนะ”

“ฮะ? นั่นนายพูดเรื่องอะไร?”

“ที่ฉันหมายถึง ก็คือนั่นชิโรกาเนะซังนั่นไม่ใช่หรอกเรอะ?”

“หา…!?”

 

ทัตสึมิชี้นิ้วไปยังหน้าประตู ตอนนี้ชมรมต่างๆ ยังคงฝึกซ้อมอย่างเต็มที่ ดังนั้นจึงมีนักเรียนจำนวนมากเดินอยู่รอบๆ บริเวณนี้ และท่ามกลางผู้คนเหล่านั้นโคยูกิกำลังยืนพิงเสาประตูอยู่

 

“ชิโรกาเนะซัง!?”

“อ๊ะ…!”

 

นาโอยะตะโกนด้วยความร้อนรนและรีบวิ่งปรี่เข้าหาโคยูกิ เธอมองมาทางนี้ด้วยใบหน้าสดใส แต่ชั่วพริบตาเดียวเธอก็เปลี่ยนมาสางผมตัวเองแล้วยิ้มแบบเย็นชาเหมือนอย่างเคย

 

“แหมๆ นี่มันซาซาฮาระคุงไม่ใช่หรอกเหรอ? ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้”

“บังเอิญเนี่ย… อย่าบอกนะว่าเธอรออยู่ตรงนี้มาตลอด?”

 

ใบหน้าของโคยูกิฉายแววความเหนื่อยล้าออกมาเล็กน้อย เท้าของเธอดูจมลงไปกับพื้น… เธอคงจะรออยู่ตรงนี้มานานแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย 

 

“ฉันบอกให้เธอกลับบ้านไปโดยไม่ต้องมีฉัน เพราะฉันมีเรียนซ่อมวิชาคณิตแล้วนี่…”       

“ฮึ อย่าอวดดีนักเลย ฉันไม่ได้รอนายอยู่สักหน่อย ฉันเรียนอยู่ที่ห้องสมุดต่างหาก”

 

โคยูกิพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่นาโอยะรู้ว่าเธอก็แค่ดื้อดึงเท่านั้น

แต่แทนที่นาโอยะจะเถียงกลับ เขากลับเลือกที่จะก้มศีรษะให้โคยูกิแทน

                

“ฉันเข้าใจแล้ว ขอโทษนะที่ใช้เวลานานเกินไปนะ ฉันจะทำให้แน่ใจเองว่าต่อจากนี้จะไม่ต้องเรียนซ่อมแบบนี้อีก”

“อุก… ถ-ถ้านายอยากจะขอโทษขนาดนั้นฉันจะรับมันไว้ก็ได้”

 

โคยูกิหลบตาเล็กน้อยและตอบกลับด้วยคำพูดที่ไม่ค่อยมั่นคง

ปลายจมูกของเธอเป็นสีแดง ดูท่าเธอจะพึงพอใจอย่างชัดเจน นาโอยะอดคิดไม่ได้ว่าโคยูกิน่ารักอีกครั้ง

 

(อย่างที่คิดเลย การได้อยู่กับเธอมันสนุกจริงๆ ด้วย…)

 

การอ่านใจคนอื่นมันเป็นอะไรที่เหนื่อย แต่กรณีนี้มันต่างออกไปเมื่ออยู่กับโคยูกิ แทนที่จะเหนื่อยนาโอยะกลับรู้สึกสบายใจ

 

(แต่… เราก็ยังบอกไม่ได้อยู่ดีว่ามันเป็นความรักหรือไม่…)

 

ท้ายที่สุดนาโอยะก็มีคนรอบตัวหลายคนที่มีความรู้สึกคล้ายกับโคยูกิ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ ผู้จัดการร้าน และ—

                

“โอ้! นั่นมันนาโอยะนี่”

“โอ๊ะ?”

“มุ…”

 

ตรงข้างหลังนั้นมีเสียงร่าเริงดังอยู่ เมื่อหันกลับไปก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีผมสีแดง มัดผมหางม้า มีขาเรียวยาวยื่นออกมาจากใต้กระโปรง แถมดวงตาสีอัลมอนด์นั้นยังทำให้เธอมีบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาด้วย อันที่จริงแล้วเธอค่อนข้างจะดูเป็นสาวสปอร์ต

                

“นั่นยุยไม่ใช่เหรอ? กำลังกลับมาจากชมรมสินะ?”

“เปล่าเหรอก วันนี้เราไม่มีชมรมน่ะ แล้วนาโอยะล่ะ มันหายากมากเลยนะที่จะเจอนายที่—เดี๋ยวนะ ชิโรกาเนะซัง!?”

 

หลังจากใช้เวลาสักครู่ในการรับรู้ถึงโคยูกิ ในที่สุดยุยก็ตะโกนออกมา ดวงตาของเธอเบิกกว้างขณะที่สังเกตทั้งสองอย่างใกล้ชิด 

               

“เอ๊ะ? ทำไมทั้งสองคนถึงมาอยู่ด้วยกันได้!? นี่พวกเธอมีความสัมพันธ์ยังไงกันน่ะ!?”

“ฉันยังไม่เคยบอกเธอเหรอ? มันมีเรื่องราวหลายๆ อย่าง พวกเราก็เลยได้มารู้จักกันเมื่อไม่นานนี้น่ะ”

“เออออออ๋!? ทำไมเธอถึงมาคบกับตัวประหลาดอย่างนายได้ล่ะ… อ๊ะ ชิโรกาเนะซังเองก็กำลังกลับบ้านเหมือนกันสินะ?”

“อืม…”

 

โคยูกิพยักหน้าอย่างเชื่องช้า

ถึงจะมีกำแพงกั้นอยู่แต่พวกเธอก็ไม่ได้ทำตัวเหมือนกับคนแปลกหน้า นาโอยะคิดว่ามันแหม่งๆ จากนั้นเขาก็ประกบมือเข้าหากัน

               

“จริงด้วย! ยุยเองก็อยู่ห้อง 3 เหมือนกับชิโรกาเนะซังใช่ไหม?”

“ใช่ๆ ตามนั้นแหละ แต่เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่หรอก”

“…ใช่แล้วล่ะ”

 

โคยูกิพยักหน้าอีกครั้งและเหลือบมองนาโอยะ

รอยยิ้มที่เธอโชว์ออกมามันดูฝืนอย่างเห็นได้ชัด ในเวลาเดียวกันนาโอยะก็รู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงใส่ร่างกาย

                

“จะว่าไปแล้ว… นายกับนัตสึเมะซังเป็นเพื่อนกันสินะ ซาซาฮาระคุง?”

“เพื่อน? ใช่แล้ว ถ้าจะให้อธิบายหน่อยก็เพื่อนสมัยเด็กน่ะ”

“ช่าย พวกเราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่โรงเรียนอนุบาลแล้ว! เรียกได้ว่าเป็นความสัมพันธ์แบบเหม็นเบื่อเลยล่ะ”

 

ยุยกล่าวเสริมตามคำพูดของนาโอยะ

นัตสึเมะ ยุย เป็นเพื่อนสมัยเด็กของนาโอยะมาแล้ว 10 ปีหรือมากกว่านั้น เนื่องจากพวกเขาอาศัยอยู่ใกล้กัน ครอบครัวของพวกเขาจึงมักพูดคุยด้วยกันเสมอ และนาโอยะก็ไปทานมื้อเย็นที่ครอบครัวของนัตสึเมะบ่อยๆ เธอเป็นหนึ่งในเพียงไม่กี่คนที่นาโอยะเรียกได้ว่าเข้ากันได้ดี

 

“เห… งั้นเองเหรอ…”

 

โคยูกิยอมรับคำอธิบายนี้ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

นาโอยะรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวมันเย็นลง เขารู้ได้ทันทีว่าทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้น

 

“อ๊าาา ไม่ต้องกังวลไปหรอกชิโรกาเนะซัง”

 

นาโอยะชี้ไปที่ยุยและกล่าวอธิบาย

 

“ยุยน่ะเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่ว—”   

“ฮ-เฮ้!”

“อุ้บ…!?”

 

ทันใดนั้นโคยูกิก็เอามือมาปิดปากนาโอยะ เมื่อพบปฏิกิริยาที่คาดไม่ถึงนี้นาโอยะก็ตกอยู่ในความสับสน

 

(เอ๊ะ? อะไรกัน? ไม่ใช่ว่าเรากำลังทำเรื่องที่ควรทำอยู่งั้นเหรอ?)

 

เห็นอยู่ชัดๆ ว่าโคยูกิรู้สึกอิจฉายุยอย่างเจ็บปวด นั่นเป็นเหตุผลที่นาโอยะต้องการขจัดความวิตกนี้ให้กระจ่าง แต่… เขาก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้

ปฏิกิริยานี้คืออะไร? นาโอยะมีความสามารถในการเข้าใจความรู้สึกผู้คน แต่เขากลับไม่สามารถหาสาเหตุการกระทำของโคยูกิได้เลยแม้แต่น้อย เขาสับสนเมื่อโคยูกิพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงกระซิบ

 

“ละเอียดอ่อนหน่อยสิยะ! ถึงนายไม่รู้ แต่มันก็อาจมีโอกาสที่นัตสึเมะซังจะชอบนายอยู่ก็ได้ไม่ใช่เหรอ… นายกำลังจะทำร้ายเธอนะ!”

“ยุยเนี่ยนะชอบฉัน? ไม่อะ เป็นไปไม่ได้หรอก”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ!? มันมีความเป็นไปได้ทั้งนั้นแหละ! ก็เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กของนายไม่ใช่เหรอไง!”

                

การโต้แย้งของเธอค่อนข้างจะไม่ปกติ แต่โคยูกิก็ดูจริงจังกับเรื่องนี้ ในที่สุดนาโอยะก็เข้าใจถึงเหตุผลของการระเบิดอย่างกะทันหัน นั่นทำให้เขาประหลาดใจ… ดูเหมือนว่านี่จะเป็นการเอาใจใส่ในแบบของโคยูกิ

                

(เอ๋!? นี่ชิโรกาเนะซังโกรธเพื่อยุยที่มองว่าเป็นคู่แข่งความรักด้วยงั้นเหรอ… นี่เธอจะน่ารักไปได้ขนาดไหนกันเนี่ย!?)

 

นอกจากคำถามที่ว่านี่คือความรักแบบโรแมนติกหรือไม่ นาโอยะก็เริ่มชอบผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ 

                

“นี่นายได้ยินฉันไหม!?”

 

โคยูกิคำราม ในขณะที่นาโอยะไร้ซึ่งการตอบสนอง

ในระหว่างนั้นยุยก็แสดงท่าทางทึ่งอย่างเต็มที่ เนื่องจากพวกเขาอยู่ห่างกันเพียงสองเมตร เธอจึงสามารถได้ยินทุกอย่างที่โคยูกิพูด

                

“เอ่อ ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะแบบนี้นะ แต่…”

“ทำไมทุกคนถึงมาอยู่ด้วยกันได้ล่ะ”

 

ตรงนั้น ทัตสึมิที่เคยเป็นผู้ชมอยู่ข้างสนามได้พูดออกมา

ยุยยกมือข้างหนึ่งขึ้น

 

“อ๊ะ ทัตสึมินี่! ว่าไง อยู่ด้วยกันกับนาโอยะเหรอ?”

“ใช่แล้ว พวกเราเพิ่งเรียนซ่อมด้วยกันมาน่ะ”

“ฮ่าๆๆๆ นั่นมันผิดคาดไปเลยนี่”

“เอ่อ… ซาซาฮาระคุง นั่นใครเหรอ?”

 

เมิ่อมีตัวละครใหม่ปรากฏตัวออกมา โคยูกิก็ถามขึ้นอย่างเหนียมอาย

โคยูกิน่าจะเคยเห็นเขาอยู่กับนาโอยะมาแล้วหลายครั้ง แต่เห็นได้ชัดว่าเธอจำไม่ได้ นาโอยะเดินไปข้างหน้าและแนะนำเขาให้รู้จัก

               

“หมอนี่เป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน โคโนะ ทัตสึมิ”

“แล้วก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กกับแฟนของฉันด้วย!”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชิโรกาเนะซัง”

“อา ยินดีที่ได้…เดี๋ยวนะ แฟน!?”

 

คำศัพท์ที่หลุดจากปากของยุยทำให้โคยูกิตะลึง

 

“ช่าย ถูกแล้วล่ะ นี่ไง เห็นม้า?”

 

ยุยกล่าวพร้อมกับควงแขนทัตสึมิ

เธอทำมันไปตามปกติโดยไม่แสดงอาการขวยเขินใดๆ จากนั้นก็กระพริบตาและชูนิ้วออกมาเป็นรูปตัววี

 

“พวกเราเป็นคู่รักที่รักกันม๊ากมากเลยล่ะ”

“ง-งั้นเหรอ…”

“ช่วยเลิกทำแบบนี้ได้ไหม? ชิโรกาเนะซังเขาผวาไปหมดเนี่ย”

“เอ๋~ แต่ปกติเราก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ใข่เหรอ?”

“มันก็ถูกที่ปกติเราเป็นแบบนี้ แต่ช่วยดูสถานการณ์หน่อยเถอะ”

 

ทัตสึมิแย้งกลับแต่เขาก็ไม่ได้ดึงแขนออก

อย่างที่ได้พูดไป พวกเขาดูเหมือนกับคู่รักที่สามารถหาได้ทุกที่

โคยูกิเฝ้ามองสิ่งนี้ด้วยความสับสน ในขณะที่นาโอยะเริ่มให้คำอธิบาย

                

“เราทุกคนเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน และสองคนนี้ก็กำลังคบกันอยู่ ส่วนฉันเป็นแค่ส่วนเกินน่ะ”

“ห-เห… เป็นงั้นหรอกเหรอ… หืมม?”

 

โคยูกิเหลือบมองทั้งสองคนและพยักหน้าอยู่หลายครั้ง

นาโอะยิ้มออกมาแบบแห้งๆ

 

“…แบบนี้ชิโรกาเนะซังคงรู้สึกดีขึ้นแล้วใช่ไหม?”

“หืมมม นั่นนายกำลังพูดเรื่องอะไรกันน่ะ มันไม่สำคัญกับฉันสักหน่อยว่านายจะไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหน ช่วยเลิกอวดดีสักทีได้ไหม?”

 

โคยูกิแสดงปฏิกิริยาเย็นชาออกมา

ดังที่ได้กล่าวไว้ บรรยากาศที่ตึงเครียดก่อนหน้านี้ได้อันตรธานหายไปเมื่ออารมณ์ปกติของโคยูกิกลับมา เห็นได้ชัดว่าความเข้าใจผิดได้รับการแก้ไขกระจ่างแล้ว นาโอยะถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่…

 

“…ว่าแต่พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ?”

 

บุคคลทั้งสองที่นาโอยะเพิ่งแนะนำตัวได้เดินออกห่างไปจากพวกนาโอยะพอสมควร พวกเขาซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเครื่องขายของอัตโนมัติและกระซิบกระซาบ

 

“รู้หรือเปล่า… ว่าเจ้าพวกนั้น…”

“แต่… ไม่ใช่ว่าพวกเขา…”

“ถ้างั้นก็หมายความว่า…”

“โห ไม่เลวเลยนี่ เราควรทำแบบนั้นใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว!”

 

นาโอยะไม่สามารถรับรู้บทสนทนาได้ทั้งหมด การได้ยินของนาโอยะค่อนข้างพัฒนามาไกล ดังนั้นเพื่อนสมัยเด็กทั้งสองที่รู้เรื่องนี้จึงเคลื่อนตัวออกไปในระยะที่ไกลจนเขาไม่สามารถได้ยินได้

 

(พวกนั้นกำลังพูดอะไร…?)

 

นาโอยะรู้สึกอยากรู้อยากเห็นและจ้องมองไปทางพวกเขา ในขณะเดียวกันโคยูกิก็พยายามทำตัวสงบแต่พึมพัมบางอย่างกับตัวเอง

 

“อันที่จริงฉันก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเท่าไหร่หรอก… ฉันก็แค่อยากรู้นิดหน่อยที่นัตสึเมะซังมีแฟนทั้งๆ ที่อายุเท่ากับฉันแนั้นแหละ ฉันแค่อยากจะรู้ว่าพวกเขามาคบกันได้ยังไง…”

 

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สนใจยุยและทัตสึมิที่กำลังวางแผนอะไรบางอย่างเลย ในที่สุดทั้งสองคนก็กลับมาพร้อมกับยิ้มแป้นจนถึงใบหู พวกเขาเพิกเฉยต่อสายตาของนาโอยะอย่างสมบูรณ์แบบ จากนั้นยุยก็ได้เดินเข้าไปหาโคยูกิแทน

 

“นี่ๆ ชิโรกาเนะซัง วันนี้พอจะมีเวลาว่างไหม?”

“เอ๊ะ ฉันเหรอ? แต่ว่าทำไมถึง…”

“งั้นก็เยี่ยมไปเลย! เอ้านี่… ทาด๊า!”

 

ยุยหยิบตั๋วสีสันสดใสออกมาจากกระเป๋าของตัวเอง

เธอโบกมือขึ้นลงต่อหน้าโคยูกิ

                

“นี่คือคูปองร้านเครปหน้าสถานีรถไฟน่ะ มันมีพอดีสำหรับสี่คนเลยนะ ทำไมชิโรกาเนะซังกับนาโอยะไม่มาด้วยกันกับเราเลยล่ะ?”

“เอ๋!?”

 

ดวงตาของโคยูกิเบิกกว้างพร้อมกับกลืนลมหายใจ

เธอยืนนิ่งอยู่สักครู่แล้วถามคำถามกลับ

 

“น-นั่นหมายความว่า… ชวนฉันงั้นเหรอ…?”

“ใช่แล้วล่ะ! แต่ถ้าชิโรกาเนะซังไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไรน้า~ เก็บมันเอาไปคิดดูก่อนก็ได้!”

“อ-เอ๊ะ… อื้ม…”

 

โคยูกิเริ่มกระวนกระวายเมื่อเผชิญกับท่าทางไม่อ่อนข้อของยุย

นาโอยะเฝ้ามองสิ่งนี้ด้วยความรู้สึกทึ่งอย่างเต็มที่

                

(อย่าบอกนะว่า… ชิโรกาเนะซังจะสนใจมันจริงๆ)

 

ยุยก็เหมือนกับทัตสึมิ เพื่อนเก่าแก่ของนาโอยะ เธอรู้ดีว่านาโอยะรักษาระยะห่างจากผู้หญิงแค่ไหน และมันก็สมเหตุสมผลด้วยที่เธอจะสนใจความสัมพันธ์ระหว่างนาโอยะกับสาวงามอย่างโคยูกิ ผู้หญิงเป็นพวกชอบเรื่องรักๆ ใคร่ๆ และเธอก็เป็นหนึ่งในจำพวกนั้น อย่างไรก็ตาม นาโอยะรู้สึกสนใจโคยูกิมากกว่า

 

“ชิโรกาเนะซังเคยไปที่นั่นไหม? พวกเขาใช้วัตถุดิบที่แปลกมากเลยนะ! ฉันแน่ใจว่าเธอต้องชอบมันแน่ๆ เลยล่ะ!”

“อะ…เอ่อ…”

 

โคยูกิรู้สึกเขินอายอย่างรุนแรง

มันชัดเจนมากว่าเธอกำลังรู้สึกเกร็ง

 

(ถ้าเป็นแบบนี้เธอจะกลับไปเป็น ‘สโนว์ไวท์พิษ’ อีกครั้ง…)

 

ความทรงจำเมื่อในวันก่อนยังคงสดใหม่อยู่ นั่นเป็นสาเหตุที่นาโอยะวางแผนจะให้ความช่วยเหลือ…

 

“นี่ๆ มาคุยเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ระหว่างกินเครปกันเถอะ”

“ร-เรื่องรักๆ…?”

 

โคยูกิขมวดคิ้ว

เธอพูดคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งและ—คว้ามือของยุยที่มีตั๋วอยู่ข้างใน

 

“ฉันจะไป! ได้โปรดเล่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มาให้ฉันฟังเยอะๆ ด้วยเถอะ!”

“โอ้วว ถ้างั้นก็เยี่ยมไปเลย!”

“ผู้หญิงนี่ชอบเรื่องอย่างว่าจริงๆ เลยนะ…”

“ช่วยหยุดเล่นมุกหยาบคายแบบนั้นได้ไหม… แต่เอ่อ ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเรื่องแบบนั้นมันดียังไง”