หลังจากไปโรงเรียนด้วยกันแล้ว ต่อไปก็ต้องทานข้าวกลางวันด้วยกัน แต่เนื่องจากทั้งสองคนเรียนอยู่คนละห้อง ดังนั้นนาโอยะจึงต้องเป็นฝ่ายเดินมาหา

 

“วันนี้ชิโรกาเนะซังเอาข้าวกล่องมาไหม? ทำไมเราไม่มากินข้าวกลางวันด้วยกันล่ะ”

“เอ๋!? อ-เอ่อ… ก็ได้…”

 

เนื่องจากข้อเสนออย่างกะทันหันโคยูกิจึงเริ่มกระสับกระส่าย เห็นได้ชัดว่าลิ้นที่เป็นพิษของเธอใช้การไม่ได้เมื่อถูกโจมตีแบบไม่คาดคิด นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเมื่อเริ่มพักเที่ยงนาโอยะจึงวางแผนไปรับโคยูกิที่ห้องเรียน แต่ว่า…

 

“หืม…? ไม่อยู่เหรอ…?”

               

หลังจากเหลือบมองเข้าไปในห้อง 2-3 ก็ไม่พบโคยูกิที่ไหนเลย บางทีเธออาจไปเข้าห้องน้ำ

              

“นี่ เธอน่ะ!”

              

มีเสียงอันคุ้นเคยดังมาจากโถงทางเดิน เมื่อมองไปทางนั้นก็เห็นโคยูกิ เธอไม่รับรู้ถึงการปรากฏตัวของนาโอยะ แต่กลับกำลังส่งเสียงทักนักเรียนหญิงคนหนึ่งอยู่ เธอคนนั้นสวมแว่นตาราวกับนักเรียนดีเด่นแบบคลาสสิค และถือกล่องกระดาษแข็งขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเอกสารสำหรับการเรียน ดวงตาของเธอคนนั้นเบิกกว้างและจ้องไปที่โคยูกิ

                

“ม-มีอะไรเหรอคะ ชิโรกาเนะซัง?”

“นั่นคงจะหนักใช่ไหมล่ะ? เอามาให้ฉันแบกครึ่งนึงซะสิ”

“เอ๋! ต-แต่… อันนี้อาจารย์เป็นคนวานให้ฉันช่วยนะคะ… ฉันคงรู้สึกแย่ถ้าให้…”

“เอามานี่!”

 

โคยูกิไม่ฟังคำพูดของสาวแว่นและคว้ากล่องมาที่ตัวอย่างแรง

เธองุนงงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ผุดรอยยิ้มที่ราวกับดอกไม้บานออกมาอย่างรวดเร็ว

              

“ขอบคุณค่ะ ชิโรกาเนะซังใจดีจริงๆ เลย”

“……!”

 

โคยูกิกลืนลมหายใจและหันหน้าหนี

 

“ฮึ ฉันก็แค่ทนไม่ไหวเพราะหล่อนดูเงอะงะจนจะล้มต่างหาก ไปได้แล้ว อย่าทำให้ฉันเสียเวลาไปมากกว่านี้”

“ฮะฮะฮะ… ต้องขอโทษด้วยนะคะ”

 

สาวแว่นหรี่ตาลงอย่างรู้สึกผิด

เหล่านักเรียนที่อยู่โดยรอบต่างแสดงปฏิกิริยาคล้ายคลึงกันโดยยักไหล่ พูดตามตรงมันไม่ใช่บรรยากาศที่ดีเลย

 

(เข้าใจแล้ว… นี่สินะเหตุผลที่พวกเขาเรียกเธอว่า ‘สโนว์ไวท์พิษ’…)

 

จากมุมมองของนาโอยะ คำพูดของโคยูกิในตอนนี้มันชัดเจนมากว่าเธอทำไปเพื่อปิดบังความเขินอาย แต่ดูเหมือนนักเรียนคนอื่นจะไม่ได้เข้าใจเรื่องนี้

 

(…จะเสียเปล่าเกินไปแล้ว ทั้งที่ความจริงเธอเป็นผู้หญิงน่ารักแท้ๆ)

 

นาโอยะตัดสินใจอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ส่งเสียงเรียกโคยูกิ

 

“ชิโรกาเนะซัง”

“ฟุเอ๋!? ซ-ซาซาฮาระคุง…?”

 

ไหล่ของโคยูกิกระตุกจนเกือบทำกล่องกระดาษแข็งหล่น

แม้แต่สาวแว่นยังมองมาทางนาโอยะอย่างรู้สึกสงสัย แต่เขาก็ไม่สนใจและพูดออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างใจเย็น

 

“ฉันคิดว่า…เธอไม่ควรทำอย่างนั้นนะ”

“…เอ๊ะ?” 

 

 ดวงตาของโคยูกิเปิดกว้างขึ้น

 

“ฉันรู้ว่าชิโรกาเนะซังก็แค่กำลังเขิน แต่คนอื่นๆ เขาไม่ได้มีความสามารถแบบเดียวกับฉัน เพราะงั้นเธอควรบอกความรู้สึกกับเขาไปตรงๆ นะ”               

“ฉันไม่ได้เขินหรืออะไรทั้งนั้น…!”

“ฉันไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจเธอผิดไปนะ…”

“อุ… อื๊ออออ…”

 

นาโอยะแสดงสีหน้าผิดหวัง ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีผลอย่างมากต่อโคยูกิ ร่างกายของเธอสั่น จากนั้นสีหน้าก็เริ่มผ่อนคลายลงเล็กน้อย เมื่อความเงียบผ่านไปครู่หนึ่งเธอเผชิญหน้ากับสาวแว่นอย่างเชื่องช้า—และก้มหัวลง

 

“เอ่อ… ขอโทษด้วยนะที่พูดอะไรรุนแรงแบบนั้นออกไป… คือมันดูอันตรายฉันเลยแค่อยากช่วยน่ะ…”

“เอ๋!?”

 

สาวแว่นอุทานออกมาด้วยความงงงวย

แม้แต่นาโอยะก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะซื่อสัตย์ขนาดนี้

 

(บางทีนั่นคงทำไปเพราะคำพูดเราสินะ…)

 

นาโอยะต้องการให้โคยูกิไตร่ตรองการการเลือกคำของตัวเองสักนิด แต่เขาก็คาดไม่ถึงว่ามันจะได้ผลดีเกินคาด

 

 “เข้าใจแล้วค่ะ เข้าใจแล้ว ฉันไม่ได้ติดใจอะไรหรอกนะคะ ชิโรกาเนะซัง”

 

สาวแว่นตอบกลับไป

 

“…จริงเหรอ?”

“ค่ะ ฉันรู้นะคะว่าจริงๆ แล้วชิโรกาเนะซังมักช่วยเหลือคนอื่นอยู่เสมอ”

 

สาวแว่นหัวเราะคิกคักจากนั้นก็จ้องมองไปที่โคยูกิ

 

“แต่ฉันก็ดีใจดีใจนะคะที่ชิโรกาเนะซังจริงใจกับฉันขนาดนี้ ฉันดีใจที่ได้ยินความรู้สึกที่แท้จริงของชิโรกาเนะซังนะคะ”

“น-นั่นมัน…”

“แล้วก็คุณคนที่อยู่ตรงนั้น! ฉันขอยืมตัวชิโรกาเนะซังไปสักครู่นะคะ!”

“ขอความกรุณาด้วยครับ เชิญตามสบายเลย~”

 

โคยูกิพึมพำอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดเธอก็ตามสาวแว่นคนนั้นไปยังห้องพักครู นาโอยะมองพวกเธอเดินจากไปในขณะที่โบกมือ นักเรียนคนอื่นที่อยู่รอบๆ ต่างมองฉากนี้เหมือนกับกำลังดูละครสัตว์ แต่นาโอยะก็เลือกเมินพวกเขาและเดินจากไปอย่างคล่องแคล่ว

 

***

 

โคยูกิกลับมาหลังจากนั้นประมาณสิบนาที

 

“มันไปได้สวยเลยนี่ เธอไม่ดีใจงั้นเหรอ ชิโรกาเนะซัง?”

“……”

 

นาโอยะทักโคยูกิจากลานกว้างระหว่างอาคาร มีสวนดอกไม้บานสะพรั่งระหว่างอาคารเรียนทั้งสองหลัง แถวนี้มักมีนักเรียนจำนวนมากมาออกันอยู่ช่วงพักกลางวัน ยิ่งในวันอากาศแจ่มใสขนาดนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ทุกคนต่างพากันทานอาหารกลางวัน เล่นเกม ไม่ก็ใช้เวลาไปกับสิ่งต่างๆ ตามที่พวกตนพอใจ

ม้านั่งในร่มแถวนี้ยังคงว่างอยู่ ดังนั้นนาโอยะจึงรออยู่ตรงนั้น โคยูกิถือกล่องอาหารกลางวันของตัวเองมาและนั่งลงข้างๆ เขา ทว่าถึงเวลาจะผ่านไปสักพักแต่ความเงียบก็ยังไม่หายไป

 

(อืม… บางทีเราคงเข้าไปยุ่งเกินไปสินะ… เราไม่ควรเข้าไปดุเธอต่อหน้าคนอื่นเลย…)

 

เพียงแค่นั่งข้างๆ โคยูกิ นาโอยะก็สัมผัสได้ถึงความอึดอัด เขาได้ไตร่ตรองถึงการกระทำของตัวเองเมื่อตอน…

 

“คือว่า…”

 

โคยูกิเปิดปากพูด

เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้น และมองนาโอยะด้วยท่าทางจริงจัง

 

“ขอบคุณนะ… ที่นายดุใส่ฉันเมื่อกี้”

“เอ๊ะ?”

 

นาโอยะกระพริบตาปริบอย่างสับสน

ไม่พบร่องรอยความโกรธหรือความผิดหวังในสายตาของโคยูกิเลย เธอขอบคุณนาโอยะจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอถอนหายใจจากนั้นก็พูดต่อ

 

“ฉันมักเป็นแบบนี้อยู่เสมอแหละ นายก็เห็นสินะ… ฉันน่ะเข้ากับคนอื่นไม่ค่อยได้ แถมยังชอบพูดเรื่องที่ไม่ได้คิดออกไปอย่างไม่รู้ตัวตลอดด้วย”

“อา เธอก็รู้สินะ”

“ใช่… ฉันเองก็รู้ตัวเหมือนกันว่าทำแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้ แต่ฉันก็แก้ไขมันไม่ได้ด้วย…”

 

คำพูดของโคยูกิตรงไปตรงมาอย่างผิดปกติ

เธอยังคงจ้องมองไปที่ใบหน้าของนาโอยะแล้วก็พูดต่อ

 

“แต่เพราะนายเข้ามาดุฉันก่อนก่อนหน้านี้… ฉันเลยคุยกับผู้หญิงคนนั้นดีๆ ได้ เพราะงั้น… ขอบคุณนะ”

“…ด้วยความยินดี”

 

นาโอยะยิ้ม

พูดแล้วก็ตกใจอยู่ มันผ่านไปแล้วหนึ่งเดือนตั้งแต่ขึ้นชั้นปีสอง แต่โคยูกิกลับเพิ่งได้คุยกับเพื่อนร่วมชั้นแบบดีๆ ครั้งแรกเท่านั้น

 

(จะพูดยังไงดี… เธอช่างเรียบง่ายแล้วก็เงอะงะ)

 

นาโอยะรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ว่าหลักๆ ลิ้นที่เป็นพิษของโคยูกิมันเป็นเพียงวิธีปกปิดความเขินอายของเธอเท่านั้น แต่นอกจากนี้มันก็ยังเป็นเป็นกลไกป้องกันตัวเองด้วย มันเป็นเรื่องปกติ แต่ในกรณีของโคยูกิ… มันมากเกินไป

 

(ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ส่วนใหญ่มันเกิดจากความชอกช้ำในอดี… อ๊ะไม่! เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอสิ)

 

นาโอยะเริ่มคิดอย่างจริงจังแต่เขาก็หยุดตัวเองลง เมื่อไหร่ก็ตามที่นาโอยะเริ่มต้นอ่านใจมันจะมีบางครั้งที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ในขณะเดียวกันสีหน้าของโคยูกิก็เริ่มสั่น เธอคงตีความการเงียบของนาโอยะไปในทางลบ

 

“ดูท่านายคงเบื่อฉันแล้วสินะ… การที่ต้องอยู่กับคนที่มีชื่อเล่น ‘สโนว์ไวท์พิษ’ แบบนี้มันคงทำให้นายลำบากใจใช่ไหมล่ะ…”

 

โคยูกิเหลือบมองกล่องอาหารกลางวันและพูดด้วยน้ำเสียงสั่น

ดวงตาของเธอมีน้ำรินออกมาและเริ่มโทษตัวเอง นั่นเป็นเหตุผลที่นาโอยะเห็นว่าจำเป็นที่ต้องพูด 

 

“ไม่! มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”

“เอ๋!?”

 

โคยูกิเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ

นาโอยะสังเกตดูรอบๆ ตัวเขาและชี้ไปที่ทางเดินใกล้ๆ ระหว่างอาคารเรียนทั้งสองหลัง

 

“ตัวอย่างเช่น… ดูอาจารย์อิวาทานินั่นสิ”

 

เขาชี้นิ้วไปยังอาจารย์ที่กำลังตักเตือนนักเรียนอยู่ เป็นอาจารย์ชายที่ร่างกายใหญ่โตและมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาบ่นใส่นักเรียนกลุ่มเล็กๆ เกี่ยวกับชุดเครื่องแบบ เขาเป็นที่รู้จักกันในนามหนึ่งอาจารย์ที่เข้มงวดที่สุดในโรงเรียน เขาเป็นคนที่ไม่ยอมละเลยแม้แต่กฎของโรงเรียนที่เล็กที่สุดและเทศน์ใส่ทุกคนที่จับได้จนหูแฉะ

 

“…อาจารย์เขาทำไมเหรอ?”

“ความจริงแล้วเขาเป็นคนใจดี แต่บังคับตัวเองเพื่อดุใส่นักเรียนอยู่น่ะ”

“เอ๊ะ? ไม่มั้ง”

“เรื่องจริงนะ เอ้า ลองดูที่เขาดีๆ สิ”

 

หลังจากการเทศนานักเรียนสิ้นสุด เหล่านักเรียนก็แยกย้ายกันไปเหมือนกับฝูงแมงมุม อาจารย์อิวาทานิมองดูพวกเขาจากนั้นก็ถอนหายใจ ใบหน้าของเขาซีดเซียวด้วยความเหนื่อยล้า จากนั้นสักพักมันก็กลับเป็นสีหน้าเคร่งเครียดอีกครั้งเมื่อเขากลับมาถึงอาคารเรียน เมื่อเห็นสิ่งนี้ดวงตาของโคยูกิก็เบิกกว้าง

 

“ข-เขาเหมือนจะบังคับตัวเองอยู่จริงๆ ด้วย… ไม่รู้มาก่อนเลย”

“ใช่ เขากำลังพยายามซ่อนมันอย่างหนักเลยล่ะ”

 

มีเพียงอาจารย์ไม่กี่คนและนาโอยะที่รู้ ว่าการที่อาจารย์อิวาทานิแสดงท่าทีรุนแรงกับนักเรียนและเพื่อนร่วมงานของตนนั่นก็เพื่อสร้างบุคลิกของ ‘อาจารย์ปีศาจ’ 

 

“ฉันสามารถบอกคร่าวๆ ได้ว่าผู้คนกำลังคิดอะไรก็เลยรู้ ฉันมั่นใจนะว่าผู้คนส่วนใหญ่ก็สวมหน้ากากอยู่เหมือนกับชิโรกาเนะซังนั่นแหละ”

 

ไม่ว่าจะเป็นหน้ากากของอาจารย์ที่ดุดัน หน้ากากของนักบุญผู้ใจดี หรือหน้ากากของนักเสียดสี ทุกคนต่างถือหน้ากากของตัวเองและใช้มันตามที่อยากใช้ นั่นไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายเสมอไป และมันก็เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการมีชีวิตอยู่ด้วย

 

“นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหน้ากากที่ชิโรกาเนะซังสวมมันถึงเป็นวิธีหนึ่งในการใช้ชีวิตของเธอด้วย ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องไม่ดีหรอกนะ”

“…แต่ก่อนหน้านี้นายดุฉัน”

“นั่นสินะ… คงเพราะฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เสียเปล่าน่ะ”

“เสียเปล่า…?”

 

โคยูกิทวนคำพูดของนาโอยะซ้ำด้วยเสียงที่เปราะบาง

นาโอยะวางมือลงบนตัวของเธอและเริ่มให้คำอธิบาย

 

“ฉันรู้นะว่าชิโรกาเนะซังเป็นคนจริงจังและเป็นผู้หญิงแค่ไหน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคิดว่าการที่เธอถูกเข้าใจผิดมันเป็นเรื่องที่เสียเปล่าน่ะ”

“ฉ-ฉันไม่ใช่คนใจดีอะไรหรอก…”

“ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เธอก็ยังเข้าไปช่วยเพื่อนร่วมชั้นที่ต้องการความช่วยเหลือนี่”

 

นาโอยะยิ้ม

 

“บางทีเธอคงอยากจะเข้าหาผู้คนมากกว่านี้ใช่ไหม? ถ้าเกิดชิโรกาเนะซังเป็นคนซื่อสัตย์กว่านี้ ฉันรับรองว่าเธอจะต้องมีเพื่อนมากมายเลยล่ะ”

“…ไม่มีใครที่ไหนอยากมาคบกับคนอย่างฉันหรอก”

“เธอพูดอะไรอยู่เหรอ? ก็มีอยู่ที่นี่คนนึงไง”

“อุ… ต-แต่นั่นมันเพราะนายเป็นตัวประหลาดต่างหาก”

 

โคยูกิหน้าแดงและพึมพำกับตัวเอง

ไม่ว่าจะพูดอะไรโคยูกิก็ไม่เห็นด้วยกับการ ‘หาเพื่อนเพิ่ม’ ดังนั้นมันจึงมีวิธีเดียวที่นาโอยะสามารถทำได้นั่นคือ—ให้การสนับสนุนกับเธอซะ

                

“มันไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในทันทีหรอก ดังนั้นเรามาร่วมมือเพื่อเป้าหมายนั้นกันเถอะ… เพื่อให้วันหนึ่งเธอสามารถพูดความรู้สึกที่แท้จริงออกมาได้ ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ก็บอกมาได้เลย”

“ซาซาฮาระคุง…”

 

โคยูกิได้ยินคำพูดพเหล่านี้และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ในที่สุดเธอก็พยักหน้า

 

“เข้าใจแล้ว ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ จากนั้น… รับรองได้ว่าจะไม่มีใครเรียกฉันว่า ’สโนว์ไวท์พิษ’ อีก!”

“ใช่แล้ว มันต้องอย่างนี้สิ”

 

นาโอยะยิ้มให้โคยูกิ

เพราะสามารถอ่านใจได้ เขาจึงสามารถบอกได้ว่าเธอจริงจังแค่ไหนเมื่อต้อง ‘เปลี่ยนแปลงตัวเอง’ ในขณะเดียวกันเขารู้ว่ามันยากด้วยที่ต้องรวบรวมความกล้าในการทำเช่นนั้น ผู้คนส่วนใหญ่สามารถรู้ข้อบกพร่องของตัวเองได้ แต่เขาก็เลือกดำเนินชีวิตต่อโดยไม่พยายามแก้ไขมัน แต่กระนั้นความุ่งมั่นของโคยูกิมันก็แรงกล้ามากจนเสมือนสลักไว้ด้วยหิน วันที่เธอจะขจัดชื่อเล่นของตัวเองได้นั้นมันอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมแน่ๆ

 

(อา นี่เราชอบเธอจริงๆ นั่นแหละ…)

 

มีคำเหล่านี้ก่อขึ้นมาอยู่ในใจ นาโอยะคิดว่าสักวันตนคงคงตกหลุมรักโคยูกิเข้าแบบไม่รู้ตัว แต่เขาก็ไม่รู้เวลาที่แน่ชัด นาโอยะหัวเราะให้กับตัวเองเพราะไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้

 

“ขอบคุณมากนะ ซาซาฮาระคุง”

“เอ๊ะ?”

 

นาโอยะถูกเรียกกลับมาสู่ความเป็นจริงเพราะคำพูดของโคยูกิ เธอมองตรงไปยังนาโอยะจากนั้นก็ยิ้มให้

 

“ถ้าไม่ใช่เพราะนาย… ฉันคงทำผิดอีกรอบและเสียใจเหมือนอย่างทุกครั้ง นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันอยากจะขอบคุณนะ”

“อ-อื้ม มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก”

 

 

เมื่อรู้ซึ้งถึงความรักที่มีต่อโคยูกิ นาโอยะก็ควานหาคำพูดของตนอย่างลนลาน

 

“ฉันแค่จะสร้างโอกาสให้ ส่วนคนที่หาเพื่อนทั้งหมดจะเป็นเธอเองนะ”

“เพื่อน…”

 

สีหน้าของโคยูกิเริ่มขุ่นหมอง

 

“คนแบบฉันนี่จะหาเพื่อนได้จริงๆ เหรอ… มันคงไม่มีใครเต็มใจมา…”

“เรื่องนั้นอย่าคิดมากไปเลยน่า เธอก็แค่หาเพื่อนไปตามปกติก็พอแล้ว”

“ปกตินี่… หมายถึง?”

“อืมมม”

 

ถึงนาโอยะจะทำตัวสูงส่งและเหนือกว่าแต่เขากลับแทบไม่มีเพื่อนเลย ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกว่ามันจำเป็นที่ต้องตอบสนองความคาดหวังของโคยูกิ

 

“ก็อย่างไปโรงเรียนด้วยกัน กินข้าวกลางวันด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน…”

“อืมม… ฟังดูยากจังแฮะ… เอ๊ะ? เป็นอะไรไปเหรอซาซาฮาระคุง?”

“แบบว่า… ฉันก็แค่รู้สึกผิดหวังนิดๆ น่ะ”

“หืมมม?”

 

นาโอยะก้มหัวลงเพื่อซ่อนใบหน้าของตัวเอง นั่นทำให้โคยูกิเอียงศีรษะอย่างสับสน เดินไป-กลับโรงเรียนด้วยกัน ทานข้าวกลางวันด้วยกัน… นั่นเหมือนกับที่นาโอยะทำกับโคยูกิอยู่ตอนนี้เลยไม่ใช่เหรอ?

 

(ไม่ใช่ว่าจริงๆ แล้วความสัมพันธ์ของเราตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเพื่อนเลยหรือไง…?)

 

นาโอยะมีเพื่อนผู้หญิงหลายคน นั่นเป็นเหตุผลที่เขาคุ้นเคยกับการสร้างมิตรภาพกับผู้หญิง แต่ตัวเขากลับไม่มีความรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์อื่นๆ ที่อาจมีต่อเพศตรงข้ามเลย เขาไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหน ดังนั้นประสบการณ์ของเขาในเรื่องนี้จึงเท่ากับศูนย์

นาโอยะรู้สึกสนุกที่ได้ใช้เวลาร่วมกันกับโคยูกิ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขามีความรู้สึกดีๆ ให้กับเธอ แต่ว่า…

 

(เรารู้สึกยังไงกับชิโรกาเนะซังกันแน่…?)

 

มันคือความรักหรือมิตรภาพ? ณ ตอนนี้นาโอยะยังไม่สามารถยืนยันเรื่องนี้ได้