เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากนาโอยะออกจากประตูตรวจตั๋วของสถานีรถไฟก็ได้มีเงาเล็กๆ เดินมาหาเขา

 

“อรุณสวัสดิ์ ซาซาฮาระคุง”

“โอ้”

 

แน่นอนว่าเงานั้นก็คือโคยูกิ นาโอยะรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อยที่ได้เจอกับเธอที่อย่างยิ้มมีชัยตั้งแต่เช้า

               

“นั่นน่ะเหรอท่าทางของนายในตอนเช้า? คุณตาที่เดินเล่นอยู่ตรงนั้นยังดูแข็งแรงกว่านายอีกนะ อุตส่าได้เดินไปกับฉันคนนี้ ทำไมนายไม่ทำหน้าให้มันมีความสุขกว่านี้หน่อยล่ะ?”

              

คำพูดของเธอยังคงมีพิษอีกตามเคย และเมื่อเห็นสิ่งนั้นนาโอยะก็ยกมือขึ้นปิดปาก…จากนั้นก็ก้มหน้าลง

               

“เอ๋!? ทำไมเธอถึงน่ารักได้ขนาดนี้ล่ะ!?”

“หาาาา!?”

 

โคยูกิส่งเสียงร้องอย่างงุนงง

 

“ไหงเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะยะ!? น-น่ารัก…ที่ว่านั่นมันหมายถึงอะไรกันน่ะ!?”

“ก็หมายถึงเธอไง ชิโรกาเนะซังไง”

“ทำไมนายถึงพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่ฉันเพิ่งพูดแบบนั้นออกไปได้ล่ะ!”

“นั่นไม่สำคัญหรอก ก็ในเมื่อเธออุตส่าห์ตื่นตั้งแต่เช้าและมาที่นี่เพื่อไปโรงเรียนพร้อมกับฉันเลยไม่ใช่เหรอ?”

“……!?”

 

โคยูกิหน้าแดงอย่างรุนแรง จากนั้นก็เงียบไป

เทียบกับเมื่อวาน โคยูกิได้ให้ความสนใจกับทรงผมตัวเองมากขึ้น ริมฝีปากที่เดิมเป็นสีกุหลาบของเธอมีรอยลิปติกจางๆ ทาอยู่ นอกจากนี้ใต้ตานั้นยังมีรอยแดงคล้ำอยู่นิดๆ ทำให้นาโอยะรู้ว่าคงไม่ค่อยได้นอน แค่มองดูก็บอกได้ทันทีว่าเธอทำทั้งหมดนี้เพื่อมาเจอกับนาโอยะ และนั่นจึงเป็นเหตุผลให้เขารู้สึกเหมือนถูกระเบิดเข้าที่กลางใจ

             

“อ๊าาาาา! ไม่ได้… นี่เราจะตกหลุมรักเธอไม่ได้… บ้าเอ้ย!”

“ไม่ใช่แล้ว! ฉันก็แค่ตื่นเช้าไปหน่อยก็เลยเดินอ้อมมาต่างหาก! ไม่มีทางที่ฉันจะทำไปเพราะนายเด็ดขาด!”

 

เห็นได้ชัดว่าเธอก็แค่กำลังปิดบังความเขินอาย นาโอยะนึกย้อนไปถึงสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกันเมื่อวันก่อน

 

 

ตอนนั้นโคยูกิได้ประกาศกร้าวใส่นาโอยะว่าจะทำให้เขา ‘ตกหลุมรัก’ ให้ได้ เมื่อเวลาผ่านไปสักพักพวกเขาก็เดินออกจากร้านโดนัทตามกันมา ระหว่างทางกลับบ้านพวกเขาได้เห็นคู่รักที่กำลังเดินช้อปปิ้งไม่ก็เด็กนักเรียนอยู่ตลอดเส้นทางขณะที่พระอาทิตย์เริ่มตกดิน

                

“อุก… สว่างจัง…”

 

โคยูกิหลับตาปี๋

อาทิตย์อัสดงส่องประกายผมสีเงินสุดงดงามของเธอจนเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

 

(สวยมาก…)

 

นาโอยะเหม่อมองภาพนั้นค้างด้วยความฉงน แต่ว่า

 

“เอาล่ะ ถ้างั้นก็เจอกันพรุ่งนี้”

 

เสียงของโคยูกิก็ได้ดึงเขากลับมาสู่ความเป็นจริง ในขณะที่โคยูกิกำลังหันหลังกลับ นาโอยะก็ได้ส่งเสียงเรียกออกไป

 

“รอเดี๋ยวชิโรกาเนะซัง! บ้านของเธออยู่ที่ไหนกันน่ะ?”

“โยสึโมริ ทำไมเหรอ?”

“อา คนละทิศกับบ้านของฉันเลยแฮะ อุตส่าห์คิดว่าจะพาเธอไปส่งที่บ้านให้แท้ๆ”

“ไม่เป็นไรหรอก พวกเราเป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นปีกัน นายไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้”

“แต่นี่มันก็ค่อนข้างมืดแล้ว ถ้าปล่อยให้เธอกลับไปบ้านคนเดียวฉันคงเป็นห่วงน่ะ”

“อุก… อ-อีกแล้ว… ความจริงใจที่ไม่จำเป็นแบบนั้นอีกแล้ว…”

 

โคยูกิเริ่มหน้าแดงและพึมพัมอะไรบางอย่าง

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็จ้องไปที่นาโอยะ

 

“แต่มันจะได้ผลกับฉันแค่วันนี้เท่านั้นแหละ คอยดูเถอะ…ตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันจะรุกเข้าไปจนทำให้นายอยู่ไม่ได้โดยไม่มีฉันเลยคอยดู!”

“อื้ม ฉันจะตั้งตารอนะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้ตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งเลยล่ะ ฉันตื่นเต้นที่จะได้สัมผัสกับสิ่งนั้นนะ”

“ฮึ จะพูดอะไรก็พูดไ—เดี๋ยวนะ ครั้งแรก?”

 

โคยูกิเบิกตากว้าง 

 

“ซาซาฮาระคุง… อย่าบอกนะว่านี่นายยังไม่เคยมีรักครั้งแรกเลย?”

“พูดไปก็เจ็บปวดแฮะ… เป็นเพราะฉันมีความสามารถยุ่งยากแบบนี้ ฉันก็เลยไม่เคยมีประสบการณ์แบบนั้นเลยน่ะ”

 

เมื่อไหร่ก็ตามที่นาโอยะบังเอิญสร้างความสัมพันธ์กับหญิงสาวจนเธอเริ่มมีความรู้สึกดีๆ กับเขา เขาก็จะปฏิเสธเธอไปทันที นอกจากนี้เขาก็ไม่เคยใส่ใจที่จะเข้าหาผู้หญิงคนไหนด้วย นั่นส่งผลทำให้นาโอยะไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรัก และเมื่อขึ้นชั้นม.ปลาย เหล่าเพื่อนๆ ของเขาก็ได้บอกอย่างตรงไปตรงมาว่ามันเป็นเรื่องน่าสมเพช

 

“ห-หืมมม…”

 

โคยูกิไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของเธอได้

 

“ช่างเป็นชีวิตวัยรุ่นที่น่าสลดจังเลยนะ อื้มๆ ฉันเข้าใจแล้วล่ะ”

“ใช่แล้ว เพราะงั้นบางทีนี่อาจจะเป็นรักครั้งแรกของเราทั้งคู่สินะ”

“นายรู้ได้ยั—ไม่! ฉันไม่ได้รู้สึกชอบหรืออะไรกับนายทั้งนั้น! อย่ามาพูดเหมือนว่าฉันรู้สึกอะไรกับนายแบบนั้นนะ”

 

ไอน้ำได้พวยพุ่งออกจากหัวโคยูกิขณะที่เธอหน้ามุ่ยด้วยความโกรธ

 จากนั้นเสียงริงโทนก็ดังขึ้น โคยูกิรีบหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว

 

“ฮึ ก็มีหลายอย่างที่อยากพูดอยู่หรอก แต่น้องสาวของฉันกำลังรออยู่ เพราะงั้นฉันคงต้องไปแล้ว”

“โอ้! นี่เธอมีน้องสาวด้วยเหรอเนี่ย? ดีเลย งั้นฉันคงไม่ต้องเป็นห่วงเธอแล้วล่ะ”

“ใช่แล้ว เธอเป็นคนน่าเชื่อถือมากเลยนะ แถมก่อนหน้านี้เธอน่—อ๊าาาา”

 

นิ้วของโคยูกิได้หยุดลงอยู่ตรงนั้น

เธอสลับกันมองระหว่างนาโอยะกับหน้าจอมือถือแล้วยิ้มออกมาราวกับเด็กที่กำลังเล่นพิเรนทร์ เมื่อหันไปทางนาโอยะเธอก็ดันโทรศัพท์เข้าไปที่ใบหน้าของเขา

 

“จงรู้สึกเป็นเกียรติเถอะนะซาซาฮาระคุง นั่นก็เพราะว่าฉันจะแลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อกับนายเอง”

“เอ๋!? กับฉัน? จริงเหรอ?”

“ทำไมฉันต้องโกหกเรื่องนั้นด้วย? เอ้า รีบๆ เอามาสิ”

“ข-เข้า…เข้าใจแล้ว!”

 

นาโอยะรีบนำสมาร์ทโฟนของเขาออกมาให้โคยูกิ หลังจากแลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อกันแล้วชื่อชิโรกาเนะ โคยูกิก็โผล่ขึ้นมาในรายชื่อติดต่อของเขาโดยมีภาพโปรไฟล์ของเธอโชว์อยู่ มันเป็นภาพแมวสีขาวที่มีสายตาแหลมคมคล้ายกับโคยูกิเป็นอย่างมาก

 

“แบบว่า…นี่ฉันมีความสุขจริงๆ นะ ว่าแต่ทำไมจู่ๆ ถึงได้”

“หุหุ มันก็ง่ายๆ นี่ ถ้าเกิดฉันติดต่อกับนายได้ทุกวัน ฉันก็จะรุกนายได้มากขึ้นยังไงล่ะ”

 

โคยูกิยิ้มและสัมผัสสมาร์ทโฟน

 

“ถ้าแค่ข้อความทักษะแปลกๆ ของนายก็ใช้ไม่ได้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ? เท่านี้ฉันก็จะซ่อนความอายของตัวเองได้แล้ว…อย่าคิดว่าฉันจะเดินไปตามทางของนายอยู่ตลอดล่ะ”

“อื้ม เข้าใจละๆ”

“ฉันไม่มีวันยอมเป็นฝ่ายรับอยู่ตลอดเวลาหรอกนะ”

 

โคยูกิยิ้มอย่างมั่นใจ

ในการใช้ความสามารถของนาโอยะ เขาจำเป็นจะพบกับใครสักคนเพื่อสังเกตน้ำเสียง ท่าทาง และบุคลิกของเขา ซึ่งข้อมูลเหล่านี้ถูกจำกัดระหว่างการสนทนาทางโทรศัพท์ ดังนั้นเรื่องนี้โคยูกิจึงพูดถูก แต่ว่า…

 

(นี่เธอไม่คิดจะปกปิดว่าเขินอยู่ตลอดแล้วสินะ…)

 

ความจริงโคยูกิควรจะรีบวางการ์ดแล้วปิดปากของตัวเองโดยเร็วซะ ถึงคะแนนสอบของเธอจะอยู่ในอันดับต้นๆ ของชั้นปีแต่…บางทีเธอก็ค่อนข้างเงอะงะ

 

“งั้นก็เจอกันพรุ่งนี้ล่ะซาซาฮาระคุง หวังว่านายจะตั้งตารอดีๆ นะ”

“โอ้ แน่นอน เธอเองก็ระวังตัวด้วยล่ะ”

 

โคยูกิเดินอย่างกล้าหาญมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ หลังจากนั้นพวกเขาก็แลกเปลี่ยนข้อความกันนิดหน่อยและสัญญาว่าจะพบกันในเช้าวันรุ่งขึ้น

จบการย้อนความหลัง

 

***

 

พวกเขาย้ายจากประตูตรวจตั๋วและมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน เนื่องจากยังเป็นเวลาเช้าตรู่ถนนจึงว่างพอสมควร ในขณะที่แสงแดดฤดูใบไม้ผลิค่อยๆ ส่องลงมาโคยูกิก็กระแอมในลำคอ

 

“ฮึ นายอาจจะเคยชนะฉันมาก่อน แต่ฉันจะไม่ยอมตกหลุมการโจมตีทีเผลอแบบนั้นอีกแล้วล่ะ ถึงเวลาที่ฉันจะต้องสู้กลับบ้างสักที”

 

เธอชำเลืองใบหน้าของนาโอยะพลางยิ้มเยาะ

 

“เริ่มจากอย่างแรก…นายคิดยังไงกับข้อความสุดพิเศษของฉันเมื่อคืนก่อนบ้างล่ะซาซาฮาระคุง? หัวใจของนายคงจะเต้นแรงมากเลยสินะ”

“…ฮะ?”

 

นาโอยะรู้สึกสับสนว่าควรจะตอบกลับไปอย่างไร

จากนั้นโคยูกิก็หงุดหงิด

 

“ไอ้การตอบสนองนั้นมันอะไรกันยะ? ไม่ใช่ว่าเมื่อคืนฉันส่งข้อความไปให้นายตั้งเยอะเลยเหรอไง?”

“อ-อาใช่ เธอก็ส่งมาจริงๆ นั่นแหละ…”

 

นาโอยะหยุดเดินตามแล้วหยิบสมาร์ทโฟนออกมา

ทันใดนั้นข้อความนับไม่ถ้วนของโคยูกิก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอของนาโอยะ เขาตรวจสอบพวกมันอย่างรวดเร็วอีกครั้ง…แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงเอียงศีรษะอย่างสับสน

นอกจาก [ไปโรงเรียนด้วยกัน] ที่เป็นข้อความแรก ต่อจากนั้น…

                

“มันมีแต่รูปแมวของเธอกับอาหาร… คือฉันก็เดาไม่ถูกเหมือนกันน่ะว่าต้องใจเต้นกับตรงไหน…”

“เอ๋!? ไม่ได้ผลเหรอ?”

 

โคยูกิเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

 

(เธอกำลังคาดหวังอะไร?) 

 

นาโอยะพูดไม่ออกเมื่อเห็นโคยูกิจ้องเขม็งไปที่สมาร์ทโฟนนั้น

 

“แปลกจัง… ก็น้องสาวฉันบอกว่าภาพหมาแมวแล้วก็อาหารเป็นที่นิยมในโซเชียลนี่…”

“ทำไมน้องสาวเธอให้คำแนะนำแบบนั้น…?”

 

นาโอยะรู้สึกทึ่งมากว่าน้องสาวคนนี้เป็นคนแบบไหน แต่ไม่ว่าจะด้วยอะไรในที่สุดนาโอยะก็ได้รู้ถึงเหตุผลของการจู่โจมด้วยภาพแปลกๆ ที่ตัวเองได้รับเสียที บางทีมันคงเป็นความพยายามที่จะสื่อสารบางอย่างในแบบของโคยูกิ

 

(…นี่เธออยากจะคบกับเราขนาดนั้นเลย?)

 

การที่นาโอยะเห็นโคยูกิพยายามอย่างหนักถึงแม้จะซุ่มซ่ามมันทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น ทิศทางความพยายามของเธออาจจะดูคลาดเคลื่อนไปบ้าง แต่แค่ความตั้งใจอย่างเดียวมันก็ทำให้นาโอยะรู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้มากขึ้นไปอีก อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนเจ้าตัวโคยูกิจะไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าการจู่โจมมันสำเร็จและเอาแต่จ้องเขม็งไปที่สมาร์ทโฟน นาโอยะทนมองภาพนั้นไม่ไหวจนยิ้มออกมาแบบเจื่อนๆ

              

“มันไม่ได้ทำให้ใจเต้นแรงก็จริง แต่… ฉันชอบรูปแมวนะ ตอนนี้เธอเลี้ยงเด็กคนนี้อยู่งั้นเหรอ?”

”หืม? ใช่แล้วล่ะ เจ้านี่อายุแค่ 1 ขวบน่ะ เป็นแมวที่นิสัยเสียมาก”

“โอ้ แล้วเด็กคนนี้มีชื่อว่าอะไรน่ะ?”

“ซูนากิโมะ” (*แปลว่ากึ๋น ใช่ กึ๋นที่เป็นเครื่องในนั่นแหละ…*)

“…………เป็นชื่อที่ดีอะไรอย่างนี้! ดูท่าทางเธอจะรักเด็กคนนี้มากเลยสินะ!”

“เฮะเฮะ ใช่ม้า? พวกเราเรียกเธอกันว่า ‘ซูจัง’ น่ะ ดูหน้าของเธอเวลาหลับสิ ถ้านายได้เป็นคนพิเศษของฉันเมี่อไหร่จะเอาให้ดูนะ”

“ข-เข้าใจแล้ว”

 

โคยูกิใช้สมาร์ทโฟนเลื่อนภาพแมวของตัวเองให้ดูทุกอริยาบท ด้วยเหตุนี้ระยะห่างของทั้งสองคนจึงลดลงเล็กน้อย กลิ่นหญิงสาวของเธอลอยไปแตะจมูกของนาโอยะ เขาสังเกตเห็นว่าขนตาของเธอยาวและมีรายละเอียดที่สวยมาก

ด้วยเหตุนี้นาโอยะจึงสามารถสัมผัสได้ความรู้สึกลึกซึ้งของโคยูกิได้อีกครั้ง เธอคงมีความสุขมากที่ได้ใช้เวลาร่วมกับนาโอยะและพูดคุยกับเขา

 

(นี่เป็นครั้งแรกที่เรามีความสุขกับการมีอยู่ของใครบางคนขนาดนี้…)

 

เพราะชอบอ่านใจคนอื่นเสมอนาโอยะจึงเข้ากับใครไม่ค่อยได้ ถ้าไม่ใช่กับคนที่รู้จักมานานหรือคนในครอบครัวเขาก็มักเลือกที่จะอยู่คนเดียวมากกว่า

แต่สำหรับโคยูกิแล้วมันต่างกัน ยิ่งเห็นท่าทางต่างๆ ของเธอเท่าไหร่นาโอยะก็ยิ่งอยากใช้เวลาอยู่ร่วมกับเธอมากขึ้นเท่านั้น นั่นคือความปรารถนาอันซื่อตรง ความจริงรูปแมวมันไม่ได้เข้าไปในหัวสมองของเขาเลยด้วยซ้ำ เขาเอาแต่เหลือบมองไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้พร้อมคิดว่าเธอช่างน่ารักเหลือเกิน ความจริงเธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงน่ารักทั่วไปที่พบเห็นได้ทุกที่ ด้วยเหตุนี้จึงมีข้อสงสัยอย่างมีเหตุผลผุดขึ้นมาในหัวของนาโอยะ

 

(เธอเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ… ชื่อเล่นสโนไวท์พิษมันไม่เห็นจะสมเหตุผลเลยสักนิด…)

 

คนรอบตัวเธอคิดอะไร? นาโยะรู้สึกแปลกๆ และอยากจะรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้