“……”

 

ที่ตรงนั้น ใบหน้าอันงดงามของโคยูกิได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เธอก้มหน้าลงและถามด้วยน้ำเสียงที่ราวกับกำลังจะหายไป

 

“นั่นเพราะ…นายมีคนที่ชอบอยู่แล้วงั้นเหรอ?”

“เปล่าหรอก ฉันไม่เคยมีแฟนมาทั้งชีวิต แล้วก็ไม่ได้มีคนที่กำลังสนใจอยู่ด้วย”

“งั้น…นายแค่ไม่อยากได้ผู้หญิงเอาแต่ใจอย่างฉันสินะ?”

“นั่นก็ไม่ใช่เหมือนกัน”  

 

นาโอยะส่ายหัวอย่างช้าๆ  

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดนาโอยะก็ไม่ได้เกลียดโคยูกิแน่ๆ หนำซ้ำเขายังรู้สึกสนุกที่ได้เห็นการแสดงความรักในแบบของเธอด้วย แต่ถึงอย่างนั้นนาโอยะก็มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถคบกับเธอได้

 

“ไม่ใช่ว่าเธอดีไม่พอหรอกชิโรกาเนะซัง เพียงแต่…ฉันแค่ไม่มีความคิดจะคบกับใครน่ะ”

“…ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ?”

“เธอก็รู้นี่ว่าฉันเป็นคนยังไง เวลาที่อยู่ใกล้ใครฉันก็มักจะคาดเดาความความรู้สึกของเขาอยู่ตลอด นั่นเป็นเหตุผลที่นานๆ ไปมันทำให้ฉันเหนื่อย”

 

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นาโอยะยื่นมือให้ความช่วยเหลือแก่ผู้หญิงและได้รับความรักตอบ และทุกครั้งที่ทำแบบนี้เขาจะรู้สึกล้า อีกฝ่ายกำลังคิดอะไร? เธอต้องการอะไรกันแน่? นาโอยะสามารถเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้ทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่คำโกหก

การที่ต้องรับรู้ความรู้สึกแรงกล้าของคนอื่นอยู่ตลอดไม่ว่าจะเป็นความรักหรือความเกลียดชังมันเป็นอะไรที่เหนื่อยมากจนอาจทำให้หัวใจพังทลาย นั่นเป็นสาเหตุที่ตั้งแต่ม.ต้น เมื่อนาโอยะถูกผู้หญิงสารภาพรัก เขาจะรีบปิดประตูใส่พวกเธอทันทีโดยบอกไปว่าคบกันไม่ได้

ปฏิกิริยาที่ได้รับในแต่ละครั้งนั้นคล้ายคลึงกัน ไม่ว่าจะโดนโกรธ โดนตวาดใส่ หรือไม่ก็นิ่งเงียบสักพักแล้วโวยวายออกมา จากนั้นสุดท้ายพวกเธอทุกคนก็จะตีตัวออกห่างนาโอยะ แน่นอนว่าเขารู้ว่าที่ตัวเองทำมันผิด เพียงแต่…

 

(รีบดึงเธอออกมาจากภาพลวงตาตอนนี้มันคงมีแค่แผลถลอกล่ะนะ)

 

เขาไม่ได้ต้องการจะทำให้หญิงสาวเหล่านี้เศร้า ถึงอย่างนั้นเขาตัดสินใจแล้วว่ามันคงจะดีกว่าหากพวกเธอถูกปฏิเสธและออกไปหาคนที่คู่ควรกว่าตัวเอง เขาใช้ชีวิตมาด้วยความคิดแบบนี้ตลอดจนถึงปัจจุบัน นาโอยะเหลือบมองไปยังแก้วกาแฟที่อยู่ตรงหน้า ในนั้นมันมีภาพของเขาที่กำลังไตร่ตรองพร้อมกับยิ้มอย่างขื่นขมสะท้อนอยู่

 

“นั่นเป็นเหตุผลที่ต่อให้ชิโรกาเนะซังจะชอบฉันแต่ฉันก็ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกเธอได้ ฉันอยากให้เธอเลิกยุ่งกับฉันโดยเร็วแล้วไปตามทางใครทางมันจะดีกว่า”

“……”  

 

โคยูกิตอบกลับด้วยความเงียบงัน

หรือมากกว่านั้นเธอคงจะเสียคำพูดไปแล้ว และเพื่อเอาชีวิตรอดจากความเงียบนาโอยะจึงเลือกหยิบกาแฟของตนขึ้นมาจิบ มันขมยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือไปหยิบน้ำตาลที่อยู่บนโต๊ะ…

 

“…แล้วมันจะยังไง”

“เอ๊ะ?”

 

นาโอยะเงยหน้าขึ้นอย่างรู้สึกประหลาด

เขาเห็นโคยูกิทำหน้าบึ้งขณะจ้องหน้าเขาอย่างเห็นได้ชัด ต้องขอบคุณสิ่งนั้นนาโอยะจึงได้กระพริบตาปริบๆ อย่างสับสน มันสมเหตุสมผลที่เธอจะโกรธ เพียงแต่สายตาที่จ้องมองมานาโอยะไม่สามารถรับรู้ถึงความเกลียดชังใดๆ ได้เลย

 

(เอ๊ะ? ทำไมล่ะ ปกติถ้าโดนพูดใส่ขนาดนี้ไม่ว่าใครก็ต้องโดนเกลียดแน่ๆ ไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเธอยังไม่เกลียดเราอีกล่ะ?)

 

โคยูกิเพิกเฉยต่อนาโอยะที่ถูกตรึงอยู่กับที่ เธอพูดต่อโดยไม่พยายามซ่อนความไม่พอใจของตัวเองแม้แต่น้อย

 

“ฮึ ฉันไม่เห็นจะรู้สึกชอบหรือคิดอะไรกับนายสักนิด แล้วที่สำคัญ…ฉันจะทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเองมันก็เป็นเรื่องของฉัน!”

“มันก็ใช่อยู่ แต่… เธอคงรังเกียจผู้ชายที่ชอบพูดอะไรตามใจแบบฉันใช่ไหม?”  

 

นาโอยะกล่าว จากนั้นเขาก็เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังคาดหวังเชิงบวกอยู่

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาพูดต่อ

 

“ไม่ใช่แค่อ่านใจ แต่ฉันยังคาดเดาน้ำหนักกับทรีไซส์ของเธอจากแค่จ้องมองได้ด้วยนะ”

“หืม จริงเหรอ? ถ้างั้นทำไมไม่ลองดูเลยล่ะ? นายจะเอาตลับเมตรหรือมาตรวัดมาทาบฉันดูก็ได้นะ ถ้าเกิดนายคิดว่าตัวเองดีกว่าเครื่องมือพวกนั้นจริงๆ น่ะ”

“เอ๊ะ…? ฉ-ฉันหมายความว่าอย่างนั้น! แต่คือ…”  

 

นาโอยะพูดติดอ่างเมื่อเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

โคยูกิตกหลุมรักภาพลักษณ์ภายนอกของนาโอยะ ดังนั้นเมื่อได้รู้ตัวตนแท้ที่จริงของเขาเธอคงผิดหวัง…มันควรจะเป็นอย่างนั้น

 

(แล้วทำไมความรู้สึกที่เธอมีต่อเรามันถึงไม่หายไปล่ะ…?)

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ยิ่งนาโอยะได้เรียนรู้เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกสับสนมากขึ้นเท่านั้น

 

“ฮึ นี่นายกำลังพยายามบอกให้ฉันยอมแพ้อยู่ใช่ไหม? เข้าใจแล้ว ถ้านายจะไปทางนั้นแล้วล่ะก็…งั้นฉันก็มีทางของฉันอยู่เหมือนกัน”

”ม-หมายความว่ายังไงกัน?”

“ตั้งใจฟังที่ฉันพูดให้ดีล่ะ”  

 

โคยูกิสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วชี้นิ้วมาที่เขา  

 

“ฉัน…จะทำให้นายตกหลุมรักให้ได้เลยคอยดู!”

 

 

“หา…?”  

 

นาโอยะกระพริบตาปริบอย่างสับสน

จากนั้นโคยูกิก็ผุดรอยยิ้มอันสดใส

 

“ฉันก็เข้าใจจุดยืนของนาย แต่ฉันจะไม่มีทางยอมแพ้แล้วพูดว่า ‘โอเค เข้าใจแล้ว’ ง่ายๆ หรอก”  

 

โคยูกิไม่ยอมถอยแม้แต่หนึ่งก้าว

เหนือสิ่งอื่นใด เมื่อโคยูกิยืนขึ้นท่าทางของเธอก็เต็มไปด้วยความกดดัน

 

“ฉันไม่กลัวหรอกว่านายจะพยายามอ่านใจฉันแค่ไหน ฉันคนนี้ไม่มีทางเจ็บปวดเพียงเพราะความดื้อรั้นของนายเด็ดขาด กลับกันฉันนี่แหละที่จะเข้าไปเกาะติดแล้วทำให้นายล้มลงแทน แล้วก็ขอบอกให้รู้ไว้อย่าง ที่ทำไปนี่ไม่ใช่เพราะฉันมีความรู้สึกดีๆ ให้นายหรอกนะ ดังนั้นอย่าเข้าใจผิด!”

“เดี๋ยวนะ! นี่เธอชอบฉันขนาดนี้เลย!?”  

 

ไม่จำเป็นต้องอ่านใจนาโอยะก็เข้าใจความรู้สึกของโคยูกิได้

ดูท่าแล้วเธอคงไม่มีความคิดที่จะยอมแพ้ ความหลงใหลที่ส่งมาจากเธอนั้นเป็นของจริง นอกจากนี้มันยังรุนแรงขนาดทำให้นาโอยะเดินเซเลยอีกด้วย

 

“เอ่อ…ฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเธอนะ แต่…ฉันว่าเธอไปหาแฟนคนอื่นที่ดีกว่านี้จะไม่ดีกว่าหรอกเหรอ?”  

“มันผิดกฎไม่ใช่หรือไง? ไอ้การที่บอกให้ผู้หญิงที่พยายามพิชิตใจนายไปหาแฟนคนอื่นแบบนี้”  

 

เธอจับจ้องไปที่นาโอยะจากนั้นก็ถอนหายใจ  

 

“ความจริงแล้วไม่ใช่แค่นายหรอก…นั่นเพราะฉันเองก็เป็นตัวประหลาดไม่แพ้นายนั่นแหละ…”

“เอ๊ะ! ทำไมเธอถึง…?”

“นายไม่รู้หรอกเหรอ? ไอ้ที่คนเขาเรียกฉันว่า ‘สโนว์ไวท์พิษ’ อะไรนั่นน่ะ…”  

 

โคยูกิยักไหล่

เห็นได้ชัดว่าเธอรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว

 

“นายก็เห็นนิสัยของฉันกับตาตัวเองแล้วนี่ เพราะงี้แหละฉันเลยไม่มีเพื่อน แล้วก็ไม่มีใครคิดจะมาสนใจฉันด้วย ฉันเองก็เป็นตัวประหลาดไม่แพ้นายหรอกนะ”

“อา ฉันเคยได้ยินข่าวลือนั้นอยู่เหมือนกัน…”

“ฉันมั่นใจว่าเหตุผลส่วนหนึ่งมันคงมาจากเหล่าพลเมืองต่ำต้อยที่อิจฉาความสวยฉันล่ะนะ”

“เข้าใจแล้ว…?”

 

ประมาณ 60% เป็นความจริง แต่อีกมากกว่า 30% มันน่าจะมาจากท่าทีอันแข็งกร้าวของโคยูกิ ถ้าหากนาโอยะหยิบยืมคำพูดของโคยูกิเอามาใช้มันต้องทำให้เธออับอายมากแน่ๆ ความจริงถ้ามันน่าอายขนาดนี้โคยูกิก็ไม่ควรพูดออกมาตั้งแต่แรก แต่นาโอยะก็เลือกที่จะเพิกเฉยเมื่อเขาเห็นโคยูกิกระแอมในลำคอ

 

“เอาเถอะ สรุปเรื่องราวมันก็ประมาณนี้แหละ ดังนั้นเพื่อสร้างสมดุลฉันเลยต้องการใครบางคนที่เป็นพวกแปลกๆ เหมือนอย่างฉัน ถึงนายจะแทบไม่อยู่ในขอบเขตแต่ฉันจะยอมรับไว้ก็ได้ จงรู้สึกเป็นพระคุณซะเถอะ”  

 

โคยูกิหรี่ตาและแลบลิ้นเลียริมฝีปาก

ลิ้นของเธอมีโทนแดงสงบ มันชวนให้นาโอยะนึกถึงแมงมุมพิษที่กำลังเล็งไปที่เหยื่อ

 

 

“คอยดูเถอะ ฉันจะทำให้นายตกหลุมรักแล้วก็คลั่งไคล้ฉันจนเป็นฝ่ายเข้ามาสารภาพรักเองแน่นอน ฟุฟุ… รับรองได้เลยว่านายจะต้องลงมาคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าฉันคนนี้แน่ๆ”

“เอ๋!? อ-เอ่อ เข้าใจแล้ว…”  

นาโอยะหลบสายตาอย่างเชื่องช้า

ถึงอย่างนั้นที่นาโอยะทำท่าทางแบบนี้มันไม่ได้เป็นเพราะหัวใจของเขาเต้นรัว แต่มันเป็นเพราะเขาเข้าใจความหมายในเบื้องหลังในคำพูดโคยูกิและรู้สึกงงงวยมากกว่า

เธออยากจะยืนอยู่เคียงข้างนาโอยะ อยากจะรู้ถึงสิ่งที่เขาชอบและสิ่งที่เขาไม่ชอบ อยากจะเดินไป-กลับโรงเรียนด้วยกัน อยากจะใช้เวลาร่วมกันในช่วงวันหยุด ไปเดทที่สวนสนุก จากนั้นก็ทำเรื่องต่างๆ ร่วมกันอีกมากมาย…

เมื่อพบเจอความรู้สึกที่แสนบริสุทธิ์เหล่านี้ นาโอยะก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงลำคอ

 

(จริงจัง! นี่เธอรักเราจริงจัง!)

 

ไม่ต้องพูดเลยว่าความรู้สึกเหล่านี้แกร่งกล้ายิ่งกว่าครั้งใดๆ ที่นาโอยะเคยเห็น เขาตระหนักได้ทันทีว่าความรู้สึกของเธอคงจะไม่มีทางหักโค่นลงได้ง่ายๆ นาโอยะทำได้เพียงตอบรับเงียบๆ กับท่าทีหยิ่งทะนงของโคยูกิเท่านั้น ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะมั่นใจในชัยชนะของตัวเองแบบเต็มที่

 

“หุหุ เตรียมตัวให้พร้อมซะเถอะ เริ่มจากพรุ่งนี้ ฉันจะเล่นกับหัวใจของนายจนพรุนเลยคอยดู”

“ล-เล่นกับฉัน…!”  

 

นาโอยะครุ่นคิดถึงคำพูดเหล่านี้อยู่ครู่หนึ่ง  

 

“ถ้าเกิดเธอจริงจังแบบนี้รับรองว่าฉันต้องลำบากแน่ๆ”

“ใช่ม้า? ใครที่ไหนจะไปต้านทานไหวเมื่อโดนตามล่าจากผู้หญิงน่ารักอย่างฉัน—”

“ใช่แล้วล่ะ บางทีฉันอาจตกหลุมรักเธอเข้าจริงๆ ก็ได้”

“ก็เข้าใจดีนี่—เอ๋!?”  

 

โคยูกิกรีดร้องต่อหน้าคำสารภาพอย่างกะทันหันของนาโอยะ

ดูเหมือนผู้คนรอบๆ จะชินกับการตอบสนองของเธอไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงเปลี่ยนมาจ้องมองทิวทัศน์นี้ด้วยสายตาอบอุ่นแทน ส่วนโคยูกิเจ้าตัวเป้าสายตากลับไม่ได้รู้ถึงเรื่องนั้นและตัวสั่นอยู่อย่างเงียบๆ  

ทันใดนั้น เธอก็ยกนิ้วชี้ของตนเข้าหานาโอยะ

 

“จ-จู่ๆ ก็พูดอะไรออกมากันน่ะ! ไม่ใช่ว่านายเพิ่งพูดไปเองหรอกเหรอว่าไม่มีความคิดจะคบกับใคร! หยุดเล่นมุกตลกน่าเบื่อแบบนี้ออกมาได้แล้วนะ!”

“ขอโทษ แต่ฉันจริงจังจริงๆ นะ”  

 

นาโอยะยักไหล่

ที่ผ่านมา นาโอยะไม่เคยมีความคิดจะคบกับผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษ นั่นก็เพราะเขาเบื่อที่จะคิดถึงและคาดเดาความคิดอีกฝ่ายอยู่ตลอด แต่ถึงอย่างนั้น…

 

“ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ฉันไม่มีความคิดอยากอ่านใจชิโรกาเนะซังตลอดเวลาเลย นั่นก็เพราะการได้ดูปฏิกิริยาของเธอมันสนุก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้…”

 

จนถึงตอนนี้ ทุกครั้งที่นาโอยะได้รับความรักมันจะทำให้เขารู้สึกเหมือนกับปวดท้อง แต่มันไม่มีกรณีนั้นเกิดขึ้นกับโคยูกิ นอกจากนี้เขายังอยากอยู่กับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ และอยากเห็นท่าทางทุกอย่างที่เธอไม่เคยแสดงให้ใครเห็น สำหรับนาโอยะเขารู้สึกเหมือนโลกตัวเองมันถูกกลับด้าน

 

“นอกจากเธอจะไม่ผลักไสฉัน เธอยังชอบฉันอยู่แม้ฉันจะเป็นตัวประหลาด ยิ่งไปกว่านั้น…เธอน่ารัก การอยู่ด้วยกันกับเธอมันสนุก ดังนั้นก็คงไม่แปลกใช่ไหมถ้าฉันจะตกหลุมรักเธอน่ะ?”

“เอ๋!? ท-ทำไมจู่ๆ นายก็เร่งเร้าแบบนี้ล่ะ!?”

“ก็แบบ…ฉันแค่อยากพูดสิ่งที่อยู่ในใจตัวเองออกมาน่ะ”

“ของแบบนี้มันต้องมีลิมิตนะ!”  

 

โคยูกิโต้กลับขณะกรีดร้อง

ถึงอย่างนั้นนาโอยะหาได้ใส่ใจคำพูดของโคยูกิ เขาเดินหน้าต่อและเปิดเผยสิ่งที่อยู่ในใจตัวเองออกมา

 

“ถ้าเกิดเธอรุกฉันไปมากกว่านี้บางทีฉันอาจตกหลุมรักเธอเข้าจริงๆ ก็ได้ เพราะงั้นฉันจะตั้งตารอนะว่าเธอจะเข้ามาหาฉันในรูปแบบไหน”

“เอ๋!? อ-เอ่อคือ…”  

 

โคยูกิหลบตาและเริ่มพูดพึมพำ  

 

“น-นัดพบด้วยกันตอนเช้า… ไปโรงเรียนด้วยกัน… กลับบ้านด้วยกัน… ดื่มกาแฟด้วยกัน… ประมาณนี้เป็นไงบ้าง?”

“โอ้ยยย! ถ้าทำแบบนั้นฉันต้องตกหลุมรักเธอเข้าแหงๆ!”

“จ-จริงเหรอ!?”

“จริงสิ ดังนั้นเพื่อตอบรับความรู้สึกของเธอ ฉันเองก็จะพัฒนาความรู้สึกของตัวเองให้มากขึ้นเหมือนกัน”

“อ-เอาอีกแล้วนะ! ก็ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่ได้ชอบนาย! อย่าทำให้ฉันต้องพูดซ้ำสิ!”

 

ในวินาทีหนึ่งใบหน้าของโคยูกิเปล่งประกายไปด้วยความสุข แต่เมื่อรู้สึกตัวเธอก็รีบขมวดคิ้วและเบือนหน้าหนีทันที

 

“ฮึ ต่อให้แกล้งฉันไปมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันเปลี่ยนใจง่ายๆ หรอกนะ แล้วถ้าเกิดมากไปกว่านี้ฉันจะโกรธนายแล้วจริงๆ ด้วย”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจริงจั—อ้าใช่! ฉันเข้าใจแล้ว”  

 

นาโอยะประกบมือทั้งสองข้างเข้าหากัน

โคยูกิชอบนาโอยะ ถ้านาโอยะเริ่มชอบโคยูกิพวกเขาก็จะได้รับความรักซึ่งกันและกัน แต่ทำไมเธอถึงระวังตัวขนาดนี้? ตอนแรกนาโอยะไม่แน่ใจในคำตอบ แต่ในที่สุดปริศนานั้นก็คลี่คลายราวกับฟ้าโปร่ง

 

“คงเพราะฉันพูดโดยไม่มีหลักฐาน เธอก็เลยกังวลเพราะไม่แน่ใจว่าฉันจริงจังหรือเปล่าสินะ?

“ก…เกือบถูกแต่ก็ยังไม่ใช่!”

“เอาล่ะ ถ้างั้นมาทำให้เข้าใจง่ายกันเถอะ”  

 

นาโอยะโน้มร่างไปข้างหน้าแล้วคว้ามือโคยูกิที่อยู่บนโต๊ะ

เธอร้องเสียงหลงและเริ่มหน้าแดง แต่นาโอยะหาได้สนใจและกุมมือเล็กๆ ทั้งสองข้างของเธอไว้

 

“ชิโรกาเนะซัง! หลังจากนี้ขอฝากฝากตัวด้วยนะ ถ้าทำแบบนั้นรับรองว่าฉันจะต้องตกหลุมรักเธอเข้าเหมือนกันแน่ๆ”

“อ-อีกแล้ว…!”  

 

โคยูกิตัวสั่นด้วยความโกรธและเริ่มขึ้นเสียง  

 

“ก็ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่ได้คิดอะไรกับนาย! ดังนั้นอย่าคิดไยเยง…!”

“แม้แต่ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ก็ยังกัดลิ้น น่ารักจริงๆ เลยนะ”

“ฮื๊อออออออออออ…!”  

 

โคยูกิเริ่มร้องไห้เพราะคำหยอกล้อของนาโอยะ

 

——ด้วยเหตุนี้ ม่านการต่อสู้ของพวกเขาทั้งสองจึงได้เปิดขึ้น

 

————————————————————————

Love is war!