หลังเลิกเรียนนาโอยะได้พาโคยูกิไปที่ทำงานพาร์ทไทม์ตามที่ได้สัญญาไว้

 

งานของนาโอยะอยู่ในร้านหนังสือมือสองเล็กๆ ตรงหัวมุมของย่านช้อปปิ้ง ร้านหนังสือถูกคั่นกลางระหว่างร้านสะดวกซื้อกับอาคารอพาร์ตเมนต์เล็กๆ และด้านหน้ามีป้ายเขียนว่าร้านหนังสือเก่าอาคาเนยะ เปิดทำการตั้งแต่สิบโมงเช้าถึงห้าโมงเย็นในวันธรรมดา ปิดให้บริการในวันหยุดสุดสัปดาห์และวันหยุดนักขัตฤกษ์

ภายในร้านมีบรรยากาศสบาย ๆ โดยมีชั้นหนังสือเรียงรายไปด้วยหนังสือจำนวนมาก ตั้งแต่หนังสือตะวันตกไปจนถึงหนังสือเชิงวิชาการ มีเคาน์เตอร์อยู่ทางด้านหลังร้าน และด้านหลังเป็นห้องสไตล์ญี่ปุ่นขนาด 6 เสื่อทาทามิ เป็นร้านค้าสมัยเก่าทั่วไปและเป็นบ้านของผู้จัดการร้านพ่วงไปด้วย และวันนี้เป็นอีกครั้งที่มีเสียงแหบห้าวกึกก้องอยู่ในห้องสไตล์ญี่ปุ่น

 

“แหมๆๆ คุณลูกค้าน่ารักกว่าที่ซาซาฮาระคุงบอกอีกอะ! ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ!”

“เอ๋… ย-ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ… เอ่อ?”

 

โคยูกินั่งตัวตรงบนเบาะนั่งและก้มศีรษะด้วยความสับสน

นาโอยะหันหน้าไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าของเขาแล้วค่อยๆ เปิดปากเล่า

 

“เพราะงั้นผมเลยพาเธอมาที่นี่น่ะ… ได้หรือเปล่าครับ?”

“แน่นอนอยู่แล้วจ๊ะ ยังไงร้านเราก็ไม่ค่อยยุ่งอยู่แล้ว ลูกค้าแบบนี้ร้านเราต้อนรับเสมอเลยนะจ๊ะ!”

 

ผู้จัดการร้านวางมือของตนไว้บนแก้มและยิ้มให้อย่างนวลนุ่ม

ผู้จัดการร้านนั้นอายุยี่สิบสามปี สวมเสื้อคาร์ดิแกนบางและกางเกงรัดรูป มีใบหน้าเด่นชัดและดวงตาหย่อนย้อยจนทำให้ผู้เห็นเกิดความประทับใจอย่างสุดซึ้ง ผมสีครามเข้มถูกมัดเป็นมวยเดี่ยวและพาดอยู่ตรงหน้าอก

อย่างที่นาโอยะบอกกับโคยูกิ เธอช่างเหมาะกับคำว่า ‘พี่สาว’ อย่างลงตัว

เธอนั่งลงต่อหน้าพวกเขาและแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม

 

“เค้าชื่ออาคาเนยะ คิริฮิโกะ! ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ โคยูกิจัง!”

“ข-ขอฝากตัวด้วยนะคะ…”

 

โคยูกิตอบอย่างเขินๆ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับคาแรคเตอร์พี่สาว

นาโอยะยักไหล่พร้อมกับโยนคุกกี้เข้าปาก

 

“เห็นไหม ฉันบอกไปแล้วว่าไม่มีธงอะไรระหว่างฉันกับคิริฮิโกะซังทั้งนั้น”

“ใช่แล้วจ้ะ แม้ว่าจะหน้าตาเค้าจะเป็นแบบนี้ แต่เค้าก็หลงรักผู้หญิงเหมือนกันนะ”

 

คิริฮิโกะพูดตามความเป็นจริงขณะรินชา

อย่างที่ได้เห็น นายจ้างของนาโอยะเป็นผู้ชาย มันไม่ชัดเจนว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นเพศไหนกันแน่… นาโอยะเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนี้มาก เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่วินาทีแรกที่นาโอยะได้พบ และทั้งหมดที่นาโอยะรู้ก็คือเขาเป็นคนดี ดังนั้นมันจึงไร้ปัญหา

 

“เพราะงั้นที่นี่ถึงเป็นที่ทำงานที่ปลอดภัยแล้วก็ไม่มีทาง ‘ถูกผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่มาตกหลุมรัก’ ด้วย ชิโรกาเนะซัง ได้โปรดวางใจเถอะนะ”

“ฉ-ฉันไม่ได้กังวลเรื่องนั้นสักหน่อย อย่าเข้าใจผิดสิ”

 

โคยูกิเบือนหน้าหนี

เธอมองกลับมาที่คิริฮิโกะอย่างช้าๆ และกล่าวว่า—

 

“เอ่อ คุณผู้จัดการ… แน่ใจจริงๆ ไหมคะว่าไม่ได้คิดอะไรกับซาซาฮาระคุง…?”

“แน่นอนจ้ะ เราเป็นญาติห่างๆ ก็เลยรู้จักกันตั้งแต่ตอนประถมน่ะ พ่อหนุ่มเองก็เป็นเหมือนกับน้องชายของฉันนั่นแหละ”

“โอ้ อย่างนี้นี่เอง… น้องชาย”

 

โคยูกิหลับตาลงแล้วถอนหายใจเล็กน้อย บอกได้อย่างรวดเร็วว่าความตึงเครียดของห้องได้หายไปแล้ว คิริฮิโกะขยิบตาให้กับเธอ

 

“ดังนั้นอย่าห่วงเลยจ้ะ เค้าไม่พรากคุณแฟนไปจากหนูหรอก ร่าเริงไว้เถอะนะจ๊ะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ… เอ๊ะ แฟน!?”

 

ไหล่ของโคยูกิสะดุ้งโหยง และใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ดทันที

ถ้วยชาที่เธอถือด้วยมือทั้งสองข้างสั่นสะท้าน แต่คิริฮิโกะก็ไม่สนใจและถามนาโอยะด้วยคำถาม

 

“เค้าไม่ชอบใจเลยที่ไม่ยอมบอกให้เร็วกว่านี้ ทำไมถึงไม่ยอมบอกว่ามีผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้อยู่ในโลกด้วยล่ะ”

“ผมไม่ได้บอกไปแล้วงั้นเหรอ? เธอคือคนที่ผมช่วยเอาไว้ตอนที่ถูกจีบหน้าร้านเมื่อวันก่อนน่ะ”

“โอ้ ดีจังเลย นี่มันเลิฟคอมคลาสสิคนี่นา คบกันนานยังจ๊ะ? ดูจากระยะห่างของทั้งสองคน เค้าของเดาว่าน่าจะหนึ่งเดือนแล้วใช่ม้า?”

“มะ…ไม่ได้คบกันค่ะ!”

 

โคยูกิตะโกนตบมุกด้วยน้ำเสียงอู้อี้

คิริฮิโกะกรอกตาอย่างไม่เชื่อถือ

 

“เอ๊ะ? แต่สนิทกันขนาดนี้ ล้อเล่นใช่ไหมจ๊ะ?”

“คือ… จริงๆ เรายังไม่ได้คบกันเลยน่ะครับ”

“เห~ ‘ยัง’ สินะจ๊ะ ชอบจังเลย! เรื่องที่ดูเป็นวัยรุ่นสุดๆ แบบนี้!”

“ย-ยัง…”

 

โคยูกิหน้าแดงและพึมพัมอยู่คนเดียว อาจเป็นเพราะกำลังเยี่ยมบ้านคนอื่นอยู่ ลิ้นของเธอจึงดูสงบกว่าปกติมาก แต่หลังจากคิริฮิโกะเทถ้วยชา โคยูกิก็จ้องไปที่นาโอยะ

 

“จะว่าไปแล้วซาซาฮาระคุงไม่ต้องออกไปเฝ้าร้านเหรอ? นายเป็นพนักงานพาร์ทไทม์นี่”

“โอ้ ไม่เป็นไรๆ ไม่มีใครมาที่ร้านหรอก มันเป็นแบบนี้ตลอดแหละ”

 

นาโอยะกล่าวอธิบายด้วยรอยยิ้ม

 

“ใช่แล้วจ้ะ ยุยจังกับทัตสึมิคุงเองก็ชอบมาเยี่ยมที่ร้านแล้วก็เล่นกมสี่คนกับดื่มชาประจำเหมือนกันนะจ๊ะ”

 

คิริฮิโกะเองก็ยิ้มตาม

ยุยกับทัตสึมินั้นก็ถือเป็นเพื่อนเก่าแก่ของคิริฮิโกะด้วย ทั้งสองคนไม่ได้ทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านหนังสือ แต่พวกเขาจะแวะมาเที่ยวอย่างน้อยเดือนละหนึ่งครั้ง สำหรับทั้งสามคนที่แห่งนี้เปรียบเสมือนเป็นห้องชมรมเล็กๆ

เมื่ออธิบายเรื่องนี้ออกไป ด้วยเหตุผลบางอย่างสีหน้าของโคยูกิก็แข็งกระด้างขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

“…ซาซาฮาระคุง ฉันขอพูดอะไรหน่อยสิ”

“เอ๊ะ อะไรเหรอ?”

 

เธอหันหน้าไปหานาโอยะขณะนั่งอยู่บนพื้นแล้วกล่าวว่า—

 

“สำหรับฉันการทำงานอย่างถูกต้องเพื่อเงินถือเป็นเรื่องสำคัญ แต่นายกลับชวนเพื่อนมาเล่นแล้วก็อู้งาน …นายจะใช้ประโยชน์จากความใจดีของนายจ้างเกินไปแล้วนะ”

“ฮะ? มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ!”

 

นาโอยะตะโกนร้อง อย่างไรก็ตามเรื่องที่โคยูกิกล่าวมันก็เป็นอะไรที่ตรงประเด็น ดังนั้นนาโอยะจึงต้องพยายามอธิบายสถานการณ์ให้เธอฟัง

 

“คือ… จริงๆ แล้วงานของฉันมันเป็นเหมือนกับพ่อบ้านมากกว่าน่ะ”

“…พ่อบ้าน?”

“ใช่แล้ว งานหลักของคิริฮิโกะซังก็คือนักเขียนน่ะ แต่พอเป็นเรื่องงานบ้าเขากลับแทบมีทักษะเป็นศูนย์เลย”

“ใช่แล้วจ้ะ พอเค้าทำอาหารทีไรมันก็กลายเป็นถ่านไปตลอดเลย”

 

คิริฮิโกะเป็นคนพูดตรงๆ

นอกจากจะเปลี่ยนอาหารให้เป็นถ่านได้แล้ว เขายังไม่สามารถซักหรือตากเสื้อผ้าให้แห้งได้อีกด้วย

เขาดูเหมือนกับเป็นคนที่มีเอกลักษณ์สมหญิงมากมาย แต่ทักษะการดูแลทำความสะอาดของเขาล้วนเอนเอียงไปทางด้านลบ

 

“งานของฉันคือการดูแลงานบ้านน่ะ งานที่ร้านค้ามันถือเป็นแค่ส่วนเสริมเท่านั้น”

“ง-งี้นี่เอง… ขอโทษนะ ฉันเข้าใจนายผิดไปอีกแล้ว”

“ไม่ๆ ไม่เป็นไรหรอก เพราะนี่เองก็เป็นหนึ่งสิ่งที่ฉันชอบเกี่ยวกับเธอนะ ชิโรกาเนะซัง”

 

นาโอยะหัวเราะกับท่าทางเขินอายของโคยูกิ การยอมรับว่าตัวเองว่าผิดไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นเขาจึงยินดีที่เธอกิยอมแสดงความรู้สึกแบบตรงไปตรงมาแล้วยอมรับข้อผิดพลาดของตัวเอง

 

“แหมๆ  เค้ายังยืนอยู่ตรงนี้ก็ยังหาทางจีบกันได้… ไม่เลวเลยนี่วัยรุ่น”

 

คิริฮิโกะทำได้เพียงถอนหายใจอย่างเศร้าๆ

ในเวลานั้นโคยูกิก็ได้ตระหนักถึงสถานการณ์ของตัวเองและเลิกคิ้วของตน

 

“อ๊ะ… แต่ผู้จัดการก็มีงานอื่นที่ต้องทำด้วยใช่ไหม…? เรามารบกวนคุณหรือเปล่าคะ”

“อาร่า ไม่เป็นไรหรอก กำหนดส่งเพิ่งครบไปเมื่อวันก่อนเอง”

 

คิริฮิโกะยิ้แล้วโบกมือไปมาในอากาศ

อันที่จริงเมื่อเร็วๆ นี้ค่อนข้างจะวุ่นมาก แต่เมื่อไดก็ตามที่นาโอยะเข้ามาคิริฮิโกะก็จะเกาะติดอยู่แค่กับคอมพิวเตอร์ในชุดสเวตเตอร์โดยไม่แม้แต่จะโกนหนวด

 

(ความจริงก็เพิ่งจะทำตัวดูดีตอนเราบอกไปว่าจะมีผู้หญิงมาไม่ใช่เหรอ…)

 

โดยไม่สนใจว่านาโอยะกำลังจ้องมาที่เขา คิริฮิโกะเอนตัวไปข้างหน้าจากโต๊ะแล้วจับมือโคยูกิ

 

“เพราะงั้นวันนี้เค้าเบื่อมากเลย! มาคุยกันเยอะๆ เลยนะโคยูกิจัง!”

“ต-ค่ะ…”

 

โคยูกิพยักหน้ารับแข็งๆ เดิมทีเธอเป็นคนขี้อาย และตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับพี่สาวที่ไม่รู้จัก ดูเหมือนว่าความสามารถของเธอใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่นาโอยะตัดสินใจยื่นมือเข้ามาช่วยอย่างอ่อนโยน

 

“ไม่ได้หรอกคิริฮิโกะซัง ผมมีเหตุผลที่พาชิโรกาเนะซังมาอยู่น่ะ”

“อาร่า อย่าบอกนะว่าพามาเพื่ออวดใช่ไหม?”

“บอกไปแล้วนี่คะว่าไม่ใช่แฟน…”

“ก็ไม่ผิดหรอกครับ แต่ที่จริงแล้ว…”

 

นาโอยะคุ้ยกระเป๋าของเขาและยื่นหนังสือเล่มหนึ่งออกมา—’มุ่งสู่จุดสิ้นสุดของต่างโลก’

 

“ชิโรกาเนะซังชอบเล่มแรกมาก… และตอนนี้เธอดูเหมือนอยากจะอ่านเล่มสองน่ะครับ”

 

คิริฮิโกะไม่ตอบ แต่ใบหน้ากลับแข็งทื่อและจริงจัง

ความเงียบอย่างกะทันหันทำให้โคยูกิรู้สึกไม่สบายใจและพูดติดอ่าง

 

“ม-ไม่เป็นไรก็ได้ค่ะ หนูจะอ่านที่ไหนก็—”

“…เข้าใจแล้ว.”

 

ทันใดนั้นคิริฮิโกะก็ลุกขึ้น จากนันเขาก็ยกนิ้วโป้งขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเขา

 

“เดี๋ยวเค้าออกไปข้างนอกสักหน่อยดีกว่า!”

“เอ๊ะ…!?”

“ดังนั้นอ่านให้จบนะโคยูกิจัง ซาซาฮาระคุงฝากงานบ้านด้วยได้ไหมจ๊ะ”

“ครับ เดินทางปลอดภัยนะครับ”

 

คิริฮิโกะเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็วจนกะทั่งลับสายตานาโอยะ

โคยูกิมองด้วยสายตาว่างเปล่าแต่แล้วก็เริ่มตื่นตระหนกทันที

 

“ฉันขอโทษ! เราอยู่ในบ้านของผู้จัดการแท้ๆ แต่กลับไล่เขาออกไป…!”

“ไม่เป็นไร บางครั้งเขาก็ออกไปแบบนี้แหละ”

 

นาโอยะยิ้มกับตัวเอง แผนการที่จะทำให้คิริฮิโกะออกไปจากร้านได้สำเร็จ

 

“ปล่อยให้คิริฮิโกะซังอยู่คนเดียวเถอะ เขาถูกขังอยู่กับบ้านมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ถ้าเกิดไม่ปล่อยให้ตากแดดบ้างเขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฤดูอะไร”

“รู้สึกเหมือนเขาเป็นคนสันโดษเลย”

“งานของฉันคือทำให้แน่ใจว่าจะไม่เป็นอย่างนั้น บางครั้งตอนอยู่ที่นี่ฉันก็ขอให้เขาไปซื้อของใช้ในบ้านที่ขาดเหมือนกัน”

“ซาซาฮาระคุงก็คือซาซาฮาระคุงจริงๆ นั่นแหละ นายเหมือนกับแม่มากกว่าพ่อบ้านอีก..”

 

โคยูกิกล่าวสิ่งที่คิดอยู่ เธอคิดนู่นคิดนี่อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรู้ตัวว่าเพิ่งได้รับโอกาสในการทำอะไร เมื่อหยิบ ‘มุ่งสู่จุดสิ้นสุดของต่างโลก’ เล่มที่สองออกจากกระเป๋าเธอก็ถามว่า

 

“คือ… ฉันอ่านมันเลยได้ไหม… พอดีฉันหยุดอยู่ตรงจุดที่น่าสนใจน่ะ”

“ได้สิ เด๊่ยวฉันจะไปทำงานตรงนั้น ถ้าเกิดต้องการอะไรก็ตะโกนบอกได้นะ”

“อื้ม ขอบคุณนะ”

 

โคยูกิพยักหน้าจริงจังและเปิดหนังสือของตัวเอง

วันนี้เธอซื่อสัตย์ขึ้นมาก ส่วนหนึ่งเพราะเธอกังวลเรื่องหนังสือและส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะอยู่บ้านคนอื่น นาโอยะแอบลิ้มรสภาพของเธอไว้

 

(เวลาเธอหน้าบึ้งน่ารักก็จริง แต่ตอนพูดตรงๆ ดูน่ารักกว่าอีก…)

 

นาโอยะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมกับวางมือลงบนบานประตูฟุสุมะ