เริ่มต้นด้วยวันที่มีสภาพอากาศมืดครึ้ม

นาโอยะยืนอยู่ที่ประตูตรวจตั๋วของสถานีรถไฟจากนั้นก็ถอนหายใจ

 

“เฮ้อ… ชิโรกาเนะซังจะเป็นอะไรไหมนะ”

 

เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่เดตอันแสนวุ่นวาบ นับตั้งแต่วันนั้นนาโอยะกับโคยูกิด็ค่อยๆ เริ่มสนิทกัน แต่…เมื่อวานเกิดเหตุการณ์บางอย่าง 

รถไฟได้แล่นมาถึง ในไม่ช้าผู้โดยสารก็เริ่มมาออกันแถวประตูตรวจตั๋ว จากผมสีเงินอันแสนโดดเด่นจากฝูงชน นาโอยะยกมือขึ้นแล้วกล่าวทักทาย

 

“ชิโรกาเนะซัง อรุณสวัสดิ์!”

“อา…”

 

โคยูกิตอบสนองกับคำทักทายเขาแบบแปลกๆ ในตอนแรกใบหน้าของเธอก็ดูเคร่งเครียด แต่ไม่นานนักรอยยิ้มอันแสนเย็นชาของเธอก็ได้คืนมาอย่างรวดเร็ว

 

“อรุณสวัสดิ์ ซาซาฮาระคุง”

“อ-โอ้”

 

นาโอยะกระพริบตาปริบด้วยความประหลาดใจกับการตอบสนองที่ไม่เคยมีเห็น เขาคิดว่าจะโต้กลับด้วยลิ้นเป็นพิษอันแสนน่ารัก อาทิ

 

‘ช่างน่านับถือนะที่กล้ามาเจอกับฉันตรงนี้ นายนี่ดูเหมือนจะเป็นข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์นะ’

 

(ในที่สุดก็คิดจะซื่อสัตย์กับตัวเองแล้วเหรอ… ไม่หรอก เธอก็แค่จิตใจอ่อนแอนั่นแหละ)

 

“เรื่องที่ให้ไปเมื่อวาน… เธออ่านมันแล้วใช่ไหม?”

“…!”

 

ไม่นานต่อมาใบหน้าของโคยูกิก็เริ่มบิดเบี้ยว น้ำตาหยดใหญ่เริ่มก่อขึ้นที่หางตาและ—

 

“ฟื้ด… ฟื้ด… ซาซาฮาระคูงงงงงงงง…!”

“เหวอ!”

 

โคยูกิกระโดดเข้าไปกอดที่นาอกของนาโอยะและเริ่มร้องไห้สะอื้น แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องที่นาโอยะคาดไม่ถึงสุดๆ กลิ่นช่างหอม ตัวก็อบอุ่นแล้วก็นุ่มนิ่ม เป็นอะไรที่น่ากระตุ้นจนจะอยากกอดเอาไว้ให้แน่นๆ อย่างไรก็ตามพวกเขาก็ยังอยู่ที่สถานีในช่วงเช้าตรู่ ซึ่งนั่นหมายถึง…

 

‘อา วัยรุ่นนี่ดีจังเลยน้า…’

‘ระเบิดไปซะ ไอ้พวกเพรียบพร้อม’

‘กรอดดด’

 

สายตาเฉียบคมของเหล่าคนทำงานและนักเรียนในพื้นที่ทำให้นาโอยะวางมือบนไหล่ของโคยูกิอย่างไม่เต็มใจและผลักเธอออกไปเบาๆ มันช่างน่าเสียดาย แต่ก็เป็นอะไรที่ช่วยไม่ได้

 

“เอ่อ. ชิโรกาเนะซัง… ใจเย็นๆ หน่อยดีไหม?”

“ฟื้ด ฉันจะไปใจเย็นได้ยังไงกันล่ะ…!”

 

นาโอยะส่งผ้าเช็ดหน้าออกไปให้อย่างอ่อนโยน โคยูกิปาดน้ำตาของตัวเองออกพร้อมกับคลี่กระเป๋า สักพักเธอก็หยิบของออกมา มันคือหนังสือนิยายเล่มที่นาโอยะมอบให้กับเธอเมื่อวานนี้

 

“ทำไมล่ะ… ทำไมฟรานจังต้องตายในตอนจบล่ะ…! มันไม่เห็นจะสมเหตุสมผลเลย…!”

“อา… เปนที่เรื่องนั้นจริงๆ ด้วย”

 

นาโอยะแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าโดยที่ทำนายไว้แล้วว่าเรื่องราวมันจะกลายเป็นแบบนี้ ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นจากเมื่อวาน

 

***

 

ในระหว่างทางกลับบ้านโคยูกิได้บอกว่าเธอต้องการจะแวะร้านหนังสือ มันเกิดขึ้นเพียงเพราะนาโอยะมีบางอย่างที่อยากจะซื้อที่นั่นเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงตกลงคำขอของโคยูกิอย่างง่ายดาย จากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าตรงไปยังร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าสถานี แต่… ก็ได้มีการโต้เถียงกันเล็กน้อยระหว่างทั้งสอง

 

“…ซาซาฮาระคุง นั่นคือเล่มที่นายจะซื้อเหรอ?”

“อืม ใช่แล้วล่ะ”

 

โคยูกิขมวดคิ้วขณะมองดูหนังสือที่นาโอยะกำลังถืออยู่ หนังสือที่นาโอยะต้องการซื้อมันเป็นหนังสือเล่มใหม่ที่อยู่ในประเภทที่เรียกว่า ‘ไลท์โนเวล’ 

หน้าปกเป็นภาพสาวงามซึ่งมีผมหลากสีสันขณะถืออาวุธขนาดใหญ่ซึ่งไม่ค่อยสมส่วนกับขนาดร่างกาย ชื่อของเรื่องก็คือ ‘มุ่งสู่จุดจบของต่างโลก’ มันเป็นนิยายแฟนตาซีต่างโลก โคยูกิจ้องไปที่หน้าปกของหนังสืออย่างเนืองแน่น

 

“ซาคุยะเองก็ดูเหมือนจะชอบอ่านเรื่องพวกนี้ แต่… หนังสือแบบนี้มันมีภาพประกอบลามก รวมไปถึงพล็อตเรื่องลามกด้วยใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นะ แต่เอ่อ… มันก็มีไลท์โนเวลแบบนั้นอยู่จริงๆ นั่นแหละ”

“อุ… ช-ช่วยไม่ได้ล่ะเนอะ ย-ยังไงซะนายก็เป็นเด็กผู้ชายนี่นา จะอ่านหนังสือลามกแบบนี้บ้างก็คงไม่แปลก…”

 

โคยูกิพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจขณะที่พยักหน้าอย่างหนัก ตอนนี้เธอมีความเข้าใจผิดอย่างมหันต์ นาโอยะคิดขณะที่เริ่มอธิบายอย่างเร่งรีบ

 

“ไม่ๆ หนังสือเล่มนี้ไมได้ลามกขนาดนั้น พล็อตเรื่องมันน่าสนใจจริงๆ นะ ถูกดัดแปลงเป็นมังงะด้วย แถมยังเป็นที่นิยมในตอนนี้อีก “

“แต่ก็ยังค่อนข้างลามกใช่ไหมล่ะ?”

“ก็… บางครั้งก็มีภาพประกอบโชว์เนื้อหนังเยอะอยู่ แต่… มันเป็นสิ่งที่เรียกกันว่า ‘แฟนเซอร์วิส’ น่ะ”

 

ถึงอย่างนั้นมันก็มีไม่มาก แถมยังมีนักอ่านเพศหญิงด้วย แต่หลังจากอธิบายไปทั้งหมดโคยูกิก็ยังคงสงสัย ดังนั้นในที่สุดนาโอยะก็ตัดสินใจใช้ทางเลือกสุดท้าย เขาหยิบเล่มแรกของซีรีย์ซึ่งยังคงเก็บไว้ในกระเป๋าแล้วมอบให้กับเธอ

 

“ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้หรอก เอ้านี่ ฉันให้ยืมเล่มนึงไปอ่าน”

“…ถ้าเกิดลามกละก็ฉันจะหยุดอ่านตรงนั้นเลย โอเคไหม?”

“ได้สิ ถ้าเป็นแบบนั้นก็คิดว่าฉันหลอกเธอละกัน”

 

โคยูกิหยิบหนังสือขึ้นมาอย่างประหม่า ดวงตาของเธอยังคงสงสัย นาโอยะลูบหน้าอกอย่างโล่งใจ ดูเหมือนว่าจะแก้ไขความเข้าใจผิดที่เธอมีได้แล้ว มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่นาโอยะก็ไม่ชอบให้เธอเรียกมันว่า ‘ลามก’ ซ้ำๆ

 

(อ๊ะ แต่เล่มแรกมีฉากสะเทือนอารมณ์เยอะด้วยสิ… ชิโรกาเนะซังจะเป็นอะไรไหมนะ?)

 

ฉากที่โคยูกิร้องไห้ระหว่างออกเดตที่โรงหนังเพราะอนิเมะสำหรับเด็กยังคงค้างอยู่ในใจของนาโอยะ แม้จะมีบรรยากาศอึดอัดไปบ้าง แต่พวกเขาก็สามารถจบการออกเดตได้

 

***

 

กลับเข้ามาสู่ปัจจุบัน

โคยูกิรู้สึกเหนื่อยล้าหลังจากร้องไห้หนักมาก และเธอก็พยายามที่จะรวบรวมคำพูด

 

“ฮึกฮึก… มันดีมาก แต่ก็มีภาพประกอบลามกด้วย แต่ก็ดีมาก… ทำไมล่ะ… ทำไมฟรานจังถึงต้องตายด้วยล่ะ…!”

 

“อา… น่ารักและตรงไปตรงมาอะไรขนาดนี้”

 

นาโอยะพยายามปลอบโคยูกิที่ยังคงร้องไห้ขณะมองออกไปยังที่ห่างไกล 

อนึ่ง เด็กสาวที่โคยูกิกำลังร้องไห้ให้—ฟรานจัง จะถูกเปิดเผยในเวลาต่อมาว่ายังมีชีวิต แต่… มันเป็นมารยาทอันควรที่จะไม่บอกไป

นาโอยะยังคงคอยดูแลโคยูกิที่กำลังสะอื้นขณะที่พวกเขาค่อยๆ เดินไปโรงเรียน เมื่อเดินมาถึงระยะหนึ่งน้ำตาของโคยูกิก็หยุดไหล ดูเหมือนว่าเธอจะสงบลงแล้ว แต่เมื่อเดินมาถึงครึ่งของการเดินทางแล้วโคยูกิก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับปล่อยน้ำตาอีกครั้ง ระหว่างที่กำลังสะอื้นเงียบๆ เธอก็ได้เปิดปากออกมา

 

“คือว่า… ที่ฉันเคยมีอคติกับไลท์โนเวล… ขอโทษนะ”

“ว้าว… ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วสินะ”

 

ดูเหมือนว่ามันจะสร้างความประทับใจได้มากกว่าที่นาโอยะคิด เขายิ้มหัวเราะขณะที่โคยูกิก้มหัวให้

 

“ขอโทษที่ด่วนสรุปและคิดไปว่านายกำลังอ่านหนังสือลามกนะ เมื่อวานฉันคงพูดหยาบคายไปนิด”

“โอ้ ไม่เป็นไร ดีแล้วล่ะ ฉันไม่ใส่ใจหรอก”

 

นาโอยะยิ้มกลับอย่างเชื่องช้า

ดูเหมือนว่ามันจะสร้างความประทับใจได้ลึกซึ้งยิ่งกว่านาโอยะด้วยซ้ำ ความจริงเล่มที่ให้ยืมไปมันค่อนข้างไม่อันตราย เป็นเรื่องประเภทที่แม้แต่ผู้หญิงก็อ่านได้ แต่…เขาก็ยังคงอ่านมังงะและไลท์โนเวลลามกเป็นระยะๆ

และแน่นอนว่านาโอยะยังคงมีเลิฟคอมที่เข้มข้นจนไม่สามารถแนะนำให้โคยูกิอ่านได้ด้วย เขาเป็นเด็กผู้ชาย คงช่วยไม่ได้ที่จะมีเรื่องอย่างนี้ ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากทำให้แน่ใจว่าผู้หญิงที่ตัวเองชอบจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ โคยูกิถอนหายใจยาวโดยที่ไม่สังเกตเห็นว่ามีเหงื่อเย็นๆ ไหลย้อยมาที่หน้าผากของนาโอยะแม้แต่น้อย

 

“ว่าแต่เนื้อเรื่องมันช่างระทึกและชวนตื่นเต้นมากเลย… โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ฟรานจังได้ออกห่างจากตัวเอกแล้วเริ่มซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง… ฮึก แต่มันก็กลับกลายเป็นธงแห่งหายนะ ฮึก…”

“ฮะๆๆ ตรงนั้นสินะ”

 

นาโอยะปลอบโยนโคยูกิซึ่งมีสีหน้าหดหู่โดยที่พยายามไม่สปอยอย่างสุดความสามารถ ดูเหมือนว่าตัวละครที่เธอโปรดปรานคือสาวคูลเดเระที่เสียชีวิตไปในเล่มแรก… หรือที่ผู้อ่านเชื่อไปอย่างนั้น บางทีโคยูกิอาจจะเห็นใจเพราะว่าพวกเธอคล้ายกัน

 

“งั้นอยากจะอ่านเล่มสองไหม? ถ้าเกิดอยากจะอ่านฉันมีมันอยู่นะ”

“ขอบใจนะ แต่ฉันเริ่มอ่านเล่มสองไปแล้วล่ะ แล้วตอนนี้ก็อ่านไปได้ครึ่งทางแล้ว”

 

จากนั้นโคยูกิก็หยิบเล่มสองของซีรีส์ออกจากกระเป๋าและแสดงให้นาโอยะดู

 

“รู้หรือเปล่าว่าซาคุยะมีเรื่องนี้ทุกเล่มเลยนะ การมีน้องสาวนี่เป็นอะไรที่ช่างดีจริงๆ เลย”

“โหวว? ซาคุยะจังรสนิยมดีนี่”

 

นาโอยะมีลางสังหรณ์เล็กน้อยระหว่างการออกเดตเมื่อวันก่อน แต่เธอกลับกลายเป็นโอตาคุจริงๆ โคยูกิค่อยๆ ลูบไล้ปกหนังสือพร้อมกับยิ้มกว้าง

 

“เหะๆๆ… ฉันจะค่อยๆ อ่านมันทีละนิดในช่วงพักน่ะ บางทีฉันคงอ่านเสร็จก่อนเลิกเรียนได้ ดังนั้น… ทำไมเราไม่มาคุยเรื่องนี้กันอีกทีนึงล่ะ?”

“อ่า คือว่า… จริงๆ แล้ววันนี้คงไปไม่ได้น่ะ พอดีว่าฉันติดพาร์ทไทม์”

 

จู่ๆ นาโอยะก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ ซึ่งเป็นช่วงที่เขาต้องเข้ากะ และเมื่อเล่าเรื่องนี้ให้โคยูกิฟังคิ้วของเธอก็หรี่ต่ำลงอย่างสลดใจ

 

“อา งั้นเหรอ น่าเสียดายจัง… ทั้งที่ฉันคิดว่าจะคุยกับซาซาฮาระคุงได้แท้ๆ”

 

เธอมีรอยยิ้มอย่างอ้างว้างบนใบหน้าขณะที่ก้มมองหนังสือไลท์โนเวลที่อยู่ในมือ และเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยนั้นนาโอยะก็ต้องการจะให้กำลังใจเธอทุกวิถีทางเท่าที่เป็นไปได้ นั่นคือธรรมชาติของมนุษย์ ในขณะที่หยุดครุ่นคิด นาโอยะก็มองเห็นปกหนังสือที่โคยูกิถืออยู่ และทันใดนั้นเขาก็ปรบมือเสียงดัง

 

“อ๊ะ ถ้างั้นเอาแบบนี้เป็นไงบ้าง?”

“เอ๊ะ?”

“ทำไมเธอไม่ตามมาที่ฉันทำงานด้วยล่ะ ชิโรกาเนะซัง ถ้าเป็นแบบนี้เราจะได้คุยเรื่องหนังสือได้”

“เอ่อ… แต่มันคงไม่ดีไม่ใช่เหรอถ้าฉันเข้าไปยุ่งกับงานของนาย แถมคนที่ร้านก็จะดุนายด้วย”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตหรอก เพราะมันเป็นร้านที่ผู้จัดการร้านเปิดมาเพื่อความสนุกเฉยๆ น่ะ”

 

นาโอยะทำงานอยู่ที่ร้านหนังสือมือสอง ซึ่งไม่ค่อยมีลูกค้าเพราะมีของมาส่งต่ำและห่างไกล เจ้าของร้านไม่คิดจะสนใจเรื่องกำไรโดยเด็ดขาด เขาเปิดร้านเพียงเพื่อดำเนินชีวิตที่สม่ำเสมอและตรงไปตรงมา หลังจากได้รับคำอธิบายนี้แล้ว โคยูกิเอียงศีรษะไปด้านข้าง

 

“จ้างพนักงานพาร์ทไทม์มาในร้านที่เปิดเพื่อความสนุกเนี่ยนะ แปลกจัง… ชักสงสัยแล้วสิว่าเจ้าของร้านเป็นคนแบบไหน”

“อา ถ้าจะให้อธิบายถึงเขาก็ได้หลายประโยคเลยล่ะ…”

 

นาโอยะนึกถึงใบหน้าของเจ้าของร้านที่เขาคุ้นเคย เขาสามารถใช้คำพูดมากมายเพื่ออธิบายถึงเจ้าของได้ แต่ถ้าจะต้องเลือก─

 

“ถ้าจะให้บอกก็คงต้องเรียกว่าคุณพี่สาวน่ะ”

“……เอ๊ะ?”

 

ทันทีที่คำพูดนั้นออกจากปากของเขาโคยูกิก็คิ้วกระตุกทันที นอกจากนี้บรรยากาศรอบๆ ตัวเธอก็ตึงเครียดขึ้นทันใดด้วย โดยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เธอพยักหน้าขึ้นลงอย่างช้าๆ

 

“เข้าใจแล้ว งั้นก็ไปกันเลย เอาจริงๆ ก็คือให้ตายยังไงนายก็ต้องพาฉันไปให้ได้”

“อ๊ะ… ข-เขาไม่ใช่คนแบบที่เธอคิดนะ”

 

นาโอยะจับได้ทันทีว่าเกิดการเข้าใจผิด ดังนั้นเขาจึงต้องรีบให้ข้อมูลเพิ่มเติม แต่…

 

“คือฉันหมายถึง ไม่มีทางที่ธงของฉันกับเจ้าของร้านจะเกิดขึ้นได้หรอก”

“เจ้าของร้านแต่งงานแล้วใช่ไหม? หรือว่าเขามีแฟนแล้ว?”

“ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น แต่ว่า…”

“งั้นฉันก็ไปได้สิ”

“เธอเป็นคนเดียวที่ฉันมองนะ ชิโรกาเนะซัง”

“นั่นก็อาจจะใช่ แต่ผู้หญิงคนอื่นจะคิดยังไงกับนายล่ะ!”

 

ในตอนสุดท้ายอารมณ์ของโคยูกิก็ไม่ดีขึ้น เธอรีบเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับโกรธเคืองและพองแก้ม นาโอยะสงสัยว่าเธอทำอย่างนั้นไปเพราะความรู้สึกของเธอจริงๆ หรือเป็นเพราะเขาต้อนเธอให้้จนมุมกันแน่ ซึ่งน่าจะเป็นอย่างหลัง

 

(เฮ้อ… ชักเข้าใจผิดไปไกลซะแล้ว… แต่เดี๋ยวเจอกับเจ้าของร้านก็คงเข้าใจเองแหละนะ)

 

เมื่อตระหนักได้ว่าการพยายามอธิบายด้วยตัวเองต่อไปไม่มีประโยชน์นาโอยะก็เลือกที่จะเดินตามโคยูกิไปอย่างเงียบๆ ในไม่ช้าเมื่อเจอกับเจ้าของร้านเธอก็จะรู้เองว่ามันไม่มีโอกาสเลยที่นาโอยะจะปักธงเขาได้