มันเป็นวันอาทิย์ที่ท้องฟ้าแจ่มใส นาโอยะยืนรออยู่นอกห้างสรรพสินค้าแถวบ้านและเพลิดเพลินไปกับสภาพอากาศอันน่ารื่นรมย์

 

“มาแล้วค่ะ”

“เหวอ!?” 

 

เสียงที่มาจากข้างหลังได้ป่าวประกาศและฉุดนาโอยะออกจากภวังค์ นาโอยะหันไปรอบๆ และพบว่าซาคุยะยืนอยู่ตรงนั้น

 

“ตกใจหมดเลย… ช่วยอย่าย่องเข้ามาแบบนี้ทีได้ไหม ซาคุยะจัง”

“ขอโทษค่ะ มันเป็นนิสัยของหนูไปแล้วที่ชอบปกปิดฝีเท้า”

“เธอคงไม่ใช่ทหารเด็กหรือนักฆ่ามืออาชีพใช่ไหม? ช่างเถอะ… ว่าแต่ทำไมถึงใส่ชุดนักเรียนในวันอาทิตย์ล่ะ”

“เพราะว่าวันนี้หนูจะเป็นผู้พิพากษาค่ะ”

 

ซาคุยะตอบด้วยน้ำเสียงอันภาคภูมิใจ เธอสวมเสื้อคลุมทับชุดนักเรียนเหมือนที่ใส่ในโรงเรียนเมื่อวันก่อนและพินิจพิเคราห์นาโอยะอย่างละเอียดจากด้านหลังแว่นตาที่แวววาว

 

“เสื้อผ้าน่าเชื่อถือและดูสะอาด นอกจากนี้ยังมาก่อนเวลาที่กำหนด ได้คะแนนพิเศษค่ะ”

“รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แล้ว…ดาวของเราวันนี้อยู่ที่ไหนล่ะ?”

“ตรงนั้นค่ะ แต่เหมือนโอเน่จังจะกลัวจนไม่กล้าออกมานะคะ บางทีคงกะจะรอแล้วออกมาตอนนาทีสุดท้ายค่ะ”

“อา ก็ว่างั้น”

 

นาโอยะเดินเข้าไปในห้างและมองหารอบๆ ห้างแห่งนี้มีทั้งโรงหนัง เกมเซนเตอร์ และร้านค้าต่างๆ มากมาย ซึ่งไม่เพียงจะเป็นสถานที่เพอร์เฟคสำหรับครอบครัวในการออกมาเที่ยว แต่ยังเป็นสถานที่ยอดนิยมสำหรับออกเดตอีกด้วย

นาโอยะเห็นร่างอันคุ้นตานั่งอยู่บนม้านั่งท่ามกลางฝูงนักเรียนและครอบครัวจำนวนมาก มันเป็นโคยูกิอย่างที่คาดไว้ เขาเดินเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง—และได้ยินเสียงพึมพัมอย่างสติแตกจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่

 

“ไม่เอานะไม่เอานะไม่เอานะ…! ด-เดตอะไรแบบนี้…! ฉันยังไม่พร้อ—”

“อรุณสวัสดิ์ ชิโรกาเนะซัง”

“ฮี๊~~~!?”

 

นาโอยะกล่าวทักด้วยน้ำเสียงอันเป็นมิตร โคยูกิสะดุ้งโหยงราวกับถูกเขากระซิบเข้าที่ข้างหู เธอสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็วและลุกขึ้นยืน

 

“ม-แหมๆ ซาซาฮาระคุงเองน่ะเหรอ? ไม่ยักรู้ว่านายมาถึงแล้ว” 

 

เธอทักทายเขาอย่างเย็นชา

 

“มาเร็วดีนี่ เดี๋ยวนะ—อย่าบอกนะว่านี่นายตื่นเต้นที่จะได้มาเดตกับฉัน ฟุฟุ น่ารักจังนะ อย่างกับหมาที่กำลังรอเจ้าของเลย”

“งับ ผมตื่นเต้นสุดๆ ไปเลยล่ะงับ โฮ่ง! โฮ่ง!”

“อุ…! มีศักดิ์ศรีบ้างสิย้าา!”

 

โคยูกิน้ำตาคลอและใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงแบบมะเขือเทศที่ได้รับการจดสิทธิบัตร จากนั้นเธอก็เริ่มถอยร่น นาโอยะวางมือลงบนคางและเริ่มตรวจสอบเธอ

 

“ชิโรกาเนะซังนี่…พอไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนแล้วให้บรรยากาศต่างออกไปนะ”

“เอ๊ะ จริงเหรอ…?”

 

โคยูกิกระพริบตาและก้มมองตัวเองอย่างไม่สบายใจ เธอสวมเสื้อเบลาส์สีขาวและกระโปรงสีน้ำเงินยาวถึงเข่า มันเป็นชุดที่ดูธรรมดาแต่ก็เรียบหรูและเข้ากันได้ดี สำหรับเครื่องประดับเธอได้ติดริบบิ้นไว้ตรงผมและสวมชุดตุ้มหูที่มีรสนิยมแวววาวท่ามกลางแสงแดด องค์ประกอบทั้งหมดได้เชื่อมโยงกันไว้เป็นอย่างดีและเหมาะกับสาวสวยอันงดงามเช่นโคยูกิ นาโอยะสามารถบอกได้ว่าเธอพยายามเป็นอย่างมากกับรูปลักษณ์ของตัวเองในวันนี้

 

“มันดูดีจริงๆ นะ เซนส์แฟชั่นของชิโรกาเนะซังนี่ยอดเยี่ยมสุดๆ ไปเลย”

“หืมมม พูดเรื่องอะไรกันน่ะ? ฉันใส่ชุดธรรมดาต่างหาก สงสัยว่านายคงไม่เคยไปเที่ยวกับผู้หญิงคนไหนเลยล่ะสิ”

 

โคยูกิพ่นพิษออกมาด้วยแววตาชั่วร้าย ถึงกระนั้นเธอก็ยังกระวนกระวายอย่างหนัก เธอเล่นกับผมที่อยู่ข้างหลังใบหูและย่ำพื้นไปมาอย่างต่อเนื่อง นาโอยะบอกได้ว่าเธอมีความสุขจริงๆ และสิ่งนี้ก็ได้ทำให้เขามีความสุขตามไปด้วย มันค่อนข้างน่ารักที่เธอตัวลอยเมื่อถูกชมเรื่องรูปร่างหน้าตา

 

“ใช่แล้ว แถมยังสวยและเป็นผู้ใหญ่กว่าปกติด้วยนะ ดูคูลมากเลยล่ะ”

“เอ๋…? น-นั่นมันไม่เกินไปเหรอ?”

“ไม่เกินไปแน่นอน อย่างกับนางแบบเลย แค่ได้มองฉันก็รู้สึกสดชื่นจนอยากใช้เวลาไปกับเธอทั้งวันแล้ว”

“อุ๊… อื๊อออออ…!”

 

โคยูกิคร่ำคร่ำครวญด้วยความเขินอาย เธอหันหลังกลับและเริ่มเดินหนีอย่างเร่งรีบ แต่นาโอยะที่เร็วกว่าก็ได้จับมือเธอไว้ก่อนจะจากไป

 

“เดี๋ยว! นั่นเธอจะไปไหน?!”

“กลับบ้าน! ฉันทำไม่ได้หรอก!”

“หา!? แต่เรายังไม่ได้ทำอะไรกันเลยนะ”

“ดูฉันสิยะ! ร่างกายของฉันมันจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว! ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้!” 

 

โคยูกิน้ำตาซึมขณะดึงมือของนาโอยะ มันควรจะเป็นการออกเดต แต่ตอนนี้กลับดูเหมือนเป็นการลักพาตัวมากกว่า

 

“ท-ทำไมเราถึง…ต-ต้องมาออกเดตกันด้วยล่ะ!”

“นั่นเพื่อที่หนูจะได้ตัดสินเขาค่ะ” 

 

ซาคุยะพูดขัดด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามปกติ

 

“หนูต้องการดูว่าทั้งสองคนจะทำยังไงถ้าเกิดเป็นคู่รักกันจริงๆ เพราะงั้นก็เลยต้องมาออกเดตกันค่ะ”

“ได้ยินที่ซาคุยะจังพูดแล้วสินะ ฉันคิดว่ามันคงดีนะถ้าเราได้รับอนุมัติจากครอบครัวชิโรกาเนะซัง มาทำสิ่งนี้กันเถอะ”

“แล้วการอนุมัติจากฉันล่ะ!” 

 

โคยูกิยิ่งร้องไห้มากขึ้นกว่าเดิม กลับกันอีกสองคนได้แสดงท่าทางสงบ หลังจากดิ้นรนอยู่บ้างโคยูกิก็ดูเหมือนจะหมดแรงในที่สุด

 

“ทำไมฉันต้องทำแบบนี้”

“เพราะโอเน่จังบอกจะทำไงคะ”

“ถึงจะร่วมมือกับซาคุยะจังบังคับมาก็เถอะนะ…”

“ไม่ยุติธรรมเลย! ไหนล่ะความเห็นของฉัน!”

 

แม้ว่าโคยูกิจะฝืนใจอย่างดื้อรั้น แต่ในที่สุดเธอก็ขยับตัวหลังจากได้รับความมั่นใจอย่างต่อเนื่องจากน้องสาวและคู่เดตของตน ซาคุยะถอนหายใจและมองดูพี่สาวตัวเอง

 

“แต่โอเน่จังก็ต้องระวังตัวด้วยนะคะ อย่าเผลอไปถูกชวนขายตรงหรือเข้าลัทธิแปลกๆ ตอนที่หนูไม่อยู่ด้วยล่ะ เข้าใจไหมคะ?”

“ฉันจะดูแลพี่สาวของซาคุยะจังเอง ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”

“ถึงหนูจะยังไม่ไว้ใจที่ทิ้งโอเน่จังไว้กับคุณ แต่ก็ขอบคุณค่ะ” 

 

ซาคุยะพูดและโค้งตัวด้วยความชื่นชมเล็กน้อย

 

“หยุดเมินฉันได้ไหม!?” 

 

โคยูกิตะคอกแล้วหันหลังให้ทั้งคู่อย่างฉุนเฉียว บางครั้งก็ยากจะบอกได้ว่าใครเป็นพี่หรือน้องสาวกันแน่ ในที่สุดโคยูกิก็มองข้ามไหล่ไปหานาโอยะและทำหน้าพองบึ้ง

 

“ฮึ ก็ได้ ในเมื่อสัญญาไว้แล้วฉันจะไปเดตโง่ๆ กับนายให้เอง แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน…”

 

โคยูกิหยุดกึกและและเอานิ้วชี้ไปจนแทบจะชนกับจมูกของนาโอยะ

 

“ถ้านายทำให้ฉันเบื่อแม้แต่นิดเดียวฉันจะทิ้งนายไว้แล้วกลับบ้านทันที อย่างน้อยก็พยายามทำให้ฉันสนุกเข้าล่ะ”

 

 

“เข้าใจแล้ว จริงๆ แล้วเธอจะบอกว่า ‘ฉันไม่เคยออกเดตกับผู้ชายมาก่อนเลย ขอฝากให้เป็นหน้าที่นายได้ไหม ฉันกลัวจะทำอะไรไม่ถูกน่ะ ฉันจะตั้งตารอแผนการเดตของนายนะซาซาฮาระคุง’ ใช่ไหม?”

“ไม่ได้ใกล้เคียงเลยย่ะ! หยุดพูดแทนฉันได้แล้ว!”

“เป็นการแปลที่เพอร์เฟคมากค่ะ แม้แต่ในครอบครัวของเราส่วนใหญ่ยังแปลไม่ออกเลยนะคะ”

 

ซาคุยะกล่าวเสริมพร้อมปรบมือให้ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

 

“ฮะๆ ขอบคุณนะซาคุยะจัง เอาละชิโรกาเนะซัง ฉันมีแผนการเดตอยู่ ถ้าเธอไม่รังเกียจจะมากับฉันได้หรือเปล่า?

“มุ… ก-ก็ได้” 

 

โคยูกิบ่นพึมพัมและเดินมาข้างๆ นาโอยะอย่างไม่เต็มใจ เธอก้าวตามมาเบาๆ ในขณะที่ซาคุยะเดินตามหลังมาเล็กน้อย และแล้วการเดตภายใต้ผู้ดูแลก็ได้เริ่มต้นขึ้น

 

***

 

ก่อนอื่นพวกเขาได้เดินมาที่ชั้นสามของห้างสรรพสินค้า โคยูกิสังเกตเห็นโปสเตอร์ฉูดฉาดแปะอยู่ตรงผนังและเอียงศีรษะไปด้านข้าง 

 

“โรงหนัง?”

“ใช่แล้ว ฉันคิดว่าสิ่งนี้จะเป็นการประนีประนอมที่ดีสำหรับวันนี้น่ะ”

 

การเดตในโรงหนังเป็นอาจจะดูเบสิคไปหน่อยสำหรับการออกเดต แต่นี่เป็นเดตแรกของพวกเขา

 

“ความสัมพันธฺของเราข้ามขั้นตอนไปหลายอย่าง ฉันเลยคิดว่าการทำเรื่องปกติแบบนี้เป็นเรื่องที่ดีน่ะ ดังนั้น…ไปเดตแบบปกติกันเถอะ” (*ข้ามไปเยอะเลยแหละ ยังไม่เคยออกเดตแต่เล่นขอแต่งงานไปแล้ว*)

“ห-หืมมม ฟังดูไม่เลวนี่ ยังไงตัวประหลาดอย่างนายก็คงคิดอะไรไม่ออกไปมากกว่าดูหนังอยู่แล้วสินะ”

 

โคยูกิคาดไม่ถึง ตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูด เธอดูพึงพอใจมากและหน้าแดงเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามซาคุยะได้หันมาจ้องนาโอยะอย่างสงสัยและเตือนว่า

 

“จะใช้ความมืดในโรงหนังทำอะไรกับโอเน่จังกันคะ? ถ้าเกิดคิดจะทำอะไรตลกๆ หนูไม่ลังเลแน่ค่ะ”

“ก็ต้องดูหนังสิ” 

 

นาโอยะตอบอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะมันชัดขนาดนั้น

โคยูกิทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจและเอียงศีรษะอีกครั้ง

 

“ว่าแต่เราจะดูหนังเรื่องอะไรเหรอ?”

“คิดว่าฉันจะดูเรื่องไหนล่ะ”

 

นาโอยะท้าทาย โคยูกิตรวจดูโปสเตอร์บนผนังอย่างระมัดระวังและหยุดเมื่อถึงโปสเตอร์ที่มีนักแสดงชาย-หญิงชื่อดังสวมกอดกันอย่างเร่าร้อน เธอชี้และพูดขึ้นว่า 

 

“หนังโรแมนติกเรื่องนี้!”

“เลี่ยงเรื่องนั้นไว้ดีกว่านะ ฉันได้ยินมาว่ามันดูเหมือนหนังรักๆ ใคร่ๆ ธรรมดาแต่แท้จริงแล้วกลับเป็นหนังเลือดสาด 18+ ที่ไล่ฆ่ากันตอนครึ่งเรื่องน่ะ” 

“อะไรนะ! นั่นมันโฆษณาหลอกลวงไม่ใช่เรอะ? แล้วเรื่องนี้ล่ะ เรื่องที่มีคู่รักฝรั่งกอดกันอยู่บนชายหาด”

“ไม่ เลี่ยงเรื่องนั้นด้วย มันเป็นหนังฉลามที่มี cg สุดห่วยแตก แต่เหมือนจะมีแฟนๆ ฉลามทั่วโลกดูอยู่น่ะ”

“ที่นี่ไม่มีหนังดีๆ เหรอยะ?” 

 

เธอเริ่มรำคาญ 

 

“ก็ได้ๆ แล้วเรื่องนี้ล่ะ? ไม่นะ นี่มันหนังสัตว์ประหลาด…”

“ถ้าเกิดไม่ชอบหนังสยองขวัญฉันก็ไม่แนะนำให้ดูนะ ฉันไม่อยากให้ชิโรกาเนะซังนึกถึงเดตของเราด้วยประสบการณ์อันสะเทือนขวัญน่ะ”

“ฉ-ฉันชอบหนังสยองขวัญจะตายไป ฉันไม่ได้กลัวหนังเรื่องไหนมาตั้งแต่อนุบาลแล้วย่ะ”

 

โคยูกิถึงกับสะอึกสะอื้น เธอพยายามแสดงความกล้าหาญแม้จะเห็นได้ชัดว่าตัวเองทำไม่ได้แม้แต่จะหันไปมองโปสเตอร์ด้วยซ้ำ ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้และหันมาหานาโอยะ

 

“แล้ว….เราจะดูอะไรดีล่ะ?”

“เดี๋ยวฉันจะไปซื้อตั๋วนะ หืม? ซาคุยะจังจะมาด้วยเหรอ?”

“แน่นอนค่ะ หนูจะไปดูว่าคุณเลือกอะไร” 

 

ซาคุยะตอบอย่างดื้อรั้นไปตามปกติ ถึงกระนั้นนาโอยะก็สัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นนิดหน่อย

ทั้งสามคนเดินไปที่เคาน์เตอร์ นาโอยะยืนอยู่ตรงหน้าพนักงานสาวและบอกไปว่า

 

“ขอตั๋วนักเรียนสามใบเรื่อง ‘การผจญภัยอันระทึกขวัญของเนี้ยนจิโร่ ~ แม่ที่อยู่ห่างออกไป 30,000 ปีแสง’ ด้วยครับ”

“ได้เลยค่ะ!”

“อนิเมะสำหรับเด็ก?!” 

 

โคยูกิได้แต่ตระโกน พนักงานสาวตรงเคาน์เตอร์คิดเงินโดยไม่สนใจโคยูกิและยื่นตั๋วให้พวกเขาพร้อมด้วยพวงกุญแจส่งเสริมการขายสามอัน

โคยูกิรับไปด้วยสีหน้าสลัวทำให้ใบหน้าของเธอขุ่นมัว เธอจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา

 

“ซาซาฮาระคุง นี่มัน…คือเดตใช่ไหม?”

“โอ้ ชิโรกาเนะซังยอมรับแล้วเหรอ? อื้ม ใช่แล้วล่ะ”

“แล้วหนังที่เลือกมานี่มันอะไรยะ?! เราจะมาดูอนิเมะเด็กๆ ตั้งแต่เดตแรกได้ยังไงกัน!”

 

โคยูกิท้วงและชูพวงกุญแจราวกับกำลังชี้ประเด็น

 

“แล้วเจ้าแมวหน้าโง่นี่มันอะไรกันน่ะ!”

“อะไรน่ะเหรอ? ก็เจ้าเนี้ยนจิโร่ที่เป็นตัวเอกไง”

 

เนี้ยนจิโร่เป็นแมวคาลิโกตัวผู้ที่มีแววตาเหยียดหยาม สำหรับคนที่ชอบแล้วมันมีหน้าตาที่ดูเท่และเดียวดาย แต่สำหรับคนที่ไม่ชอบแล้วมันก็ดูเฉยๆ

โคยูกิโบกพวงกุญแจไปมาหน้านาโอยะ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่พอใจ

 

“ฉันไม่อยากเชื่อเลย นี่เป็นเดตแรกของเราแท้ๆ แล้วนายกลับทำอย่างนี้เนี่ยนะ? เธอก็คิดเหมือนกันใช่ไหม ซาคุยะ”

 

โคยูกิมองดูน้องสาวและพบว่าเธอกำลังจ้องไปที่พวงกุญแจของตัวเองอยู่ เธอวางมันลงบนกระเป๋าอย่างระมัดระวังก่อนที่จะหันไปหานาโอยะและยกนิ้วโป้งให้

 

“เป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมมากค่ะ เดี๋ยวหนูจะสแตมป์ผ่านให้นะคะรุ่นพี่”

“รสนิยมดีนี่ ซาคุยะจัง”

“ซาคุยะ?!”

 

โคยูกิร้องไห้เพราะไม่มีพันธมิตร น้ำเสียงของเธอมีความรู้สึกของการถูกทรยศ นาโอยะยิ้มและเสนอตัวอธิบาย

 

“ถึงนี่จะเป็นอนิเมะสำหรับเด็ก แต่ฉันได้ยินมาว่ามันเหมาะกับทุกคนรวมถึงผู้ใหญ่ด้วยนะ แถมตัวละครทั้งหมดในเรื่องก็ดังในแบบตัวเองด้วย”

“จริงเหรอ?”

“ใช่แล้ว ฉันได้ยินมาแบบนั้นนะ ชิโรกาเนะซังก็ชอบแมวด้วยใช่ไหม? บางทีเธออาจจะชอบเรื่องนี้ก็ได้นะ หรือฉันพูดผิด?”

“อา ฉันชอบแมว…”

 

โคยูกิยอมรับพร้อมกับถอนหายใจ ความตึงเครียดหายไปร่างกายของเธอ เธอชูพวงกุญแจไว้หน้าดวงตาของตัวเอง

 

“แล้วนายก็เป็นคนเลือกให้ฉัน…”

 

โคยูกิพึมพัมเบาๆ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุขอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ท่าทางหยิ่งทะนงอันเป็นเครื่องหมายการค้าของเธอจะเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว

 

“ก็ได้ ในเมื่อนายเลือกมาแล้วฉันก็คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปดูมันซะ”

“เยี่ยม งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาเครื่องดื่มมาก่อนแล้วค่อยเข้าไปข้างในกันนะ”

“ตื่นเต้นจังค่ะ หนูได้ยินมาว่าอนิเมะเรื่องนี้ทำให้น้ำตาไหลเลย โอเน่จังเองก็เตรียมทิชชู่ให้พร้อมไว้ด้วยนะคะ”

“หา? อย่างว่าฉันจะไปร้องไห้กับอนิเมะเด็กๆ งั้นแหละ”

 

โคยูกิตอบกลับด้วยเสียงแหบพร่า เธอหันกลับมาและเดินไปที่โรงหนังอย่างดูอาจหาญ

ซาคุยะและนาโอยะมองหน้ากันอย่างรู้ทันและเดินตามโคยูกิไป

 

—–

กำเนิดแท็คทีมคู่ไหม (ว่าที่) พี่เขยกับน้องสะไภ้