โรงเรียนโอสึกิเป็นโรงเรียนที่ง่ายๆ ทั้งการตั้งชมรม การจับกลุ่ม และการยืมห้องก็สามารถทำได้ตามอัธยาศัย นั่นเป็นเหตุผลที่เราสามารถได้ยินเสียงนักเรียนทั่วทั้งอาคารได้แม้จะเป็นเวลาหลังเลิกเรียน ซึ่งดาดฟ้าที่มองเห็นทัศนียภาพของเมืองอันกว้างไกลนับเป็นจุดที่ได้รับความนิยมเป็นพิเศษ นั่นเป็นเหตุผลที่นาโอยะค่อนข้างแปลกใจเมื่อเขาเปิดประตูขึ้นมาบนดาดฟ้าและพบว่ามีนักเรียนเพียงคนเดียวอยู่ตรงนั้น

 

“เอ่อ เธอเป็นคนที่ส่งจดหมายมาให้ฉันงั้นเหรอ?” 

 

นาโอยะทักทายเด็กสาว

 

“อ๊ะ! ช-ใช่ค่ะ หนูเองค่ะ”

 

เด็กสาวพูดจาติดอ่างและโค้งตัวให้นาโอยะเล็กน้อย

เธอมีรูปร่างค่อนข้างเล็กและดูเหมือนจะเป็นนักเรียนปีหนึ่ง นอกเหนือจากนั้นนาโอยะไม่สามารถระบุรายละเอียดได้มากเนื่องจากเธอใส่เสื้อคลุมขนาดใหญ่สวมทับเครื่องแบบของตัวเอง ซึ่งฮู้ดได้ถูกดึงลงมาเพื่อปกปิดใบหน้าไว้ นอกเหนือจากนี้นาโอยะยังจดจำเสียงของเธอไม่ได้ เขาคิดว่าอาจจะเคยเดินผ่านเธอตรงห้องโถงมาบ้าง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกันอย่างจริงจัง

 

“ข-ขอบคุณที่มานะคะ เอ่อ… น-หนูมีเรื่องที่อยากจะถามรุ่นพี่ซาซาฮาระอยู่น่ะค่ะ”

 

เด็กสาวพูดจาตะกุกตะกัก และยกแขนมาประสานประสานไว้ที่หน้าอกเพื่อเรียบเรียงคำ ท่าทางของเธอเหมือนกับท่าหวาดวิตกที่อยู่ในตำรา คนส่วนใหญ่คงจะรีบตัดเข้าเรื่อง แต่นาโอยะกลับอดทนรอให้เธอทำต่อไป หลังจากผ่านไปเป็นเวลานานเธอสามารถเรียกความกล้าหาญออกมาได้

 

“หนูชอบรุ่นพี่ค่ะ ชอบมาตั้งแต่ครั้งแรกที่หนูเห็น! ถ้าเกิดไม่ติดขัดอะไร…จะมาคบกับหนูได้ไหมคะ?”

“ขอบคุณนะ แต่ฉันคงคบกับเธอไม่ได้ ฉันมีคนอื่นที่ชอบอยู่แล้ว”

 

นาโอยะอธิบายด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนและส่ายศีรษะ

 

“ไม่นะ! เธอเป็นคนแบบไหนคะ! หนูแน่ใจว่าถ้าพยายามจริงๆ หนูดีกว่าเธอได้นะคะ เพราะงั้น—”

“ขอโทษ แต่เธอทำไม่ได้หรอก”

 

นาโอยะพูดตัดบท น้ำเสียงของเด็กสาวฟังดูเจ็บปวดอย่างเหลือเชื่อกับคำตอบของเขา แต่มีบางอย่างที่ผิดปกติ

นาโอยะเคยปฏิเสธผู้หญิงมาแล้วหลายคนในอดีต เขารู้ว่ามันเป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวดของทั้งสองฝ่าย ทว่าครั้งนี้เขาไม่รู้สึกอะไรแบบนั้นจากสิ่งที่เธอกล่าวเลย

 

“เธอไม่ได้ชอบฉันใช่ไหม?”

“เอ๊ะ…?”

 

เธอสะอึก

 

“เธอไม่ได้ชอบฉัน ถ้าจะมีอะไรที่ใกล้เคียงเธอคงจะเกลียดฉันมากกว่า ใช่ไหมล่ะ?” เขาถาม

 

เด็กสาวเล่นมือตัวเองขณะยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ พวกเขาอยู่อย่างนั้นชั่วขณะ จนเสียงร่าเริงของนักเรียนคนอื่นๆ ที่อยู่ในสนามข้างล่างได้เติมเต็มความเงียบงัน ลมหนาวได้พัดผ่านดาดฟ้า

ในที่สุดมือของเด็กสาวก็ตกลงไปที่ด้านข้าง

 

“ทำไมถึงรู้ล่ะคะ?”

 

เธอถามแบบราบเรียบ สาวน้อยในห้วงรักที่ยืนอยู่ตรงนั้นเมื่อสักครู่ได้หายไปแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ นาโอยะไม่แปลกใจสักนิด

 

“อืมมม ฉันเดาได้จากลายมือที่ส่งมาน่ะ” 

 

เขาตอบ

 

คนส่วนใหญ่คงไม่รู้ว่าลายมือมันสามารถบอกอะไรได้หลายอย่างกว่าที่คิด อาทิคนเขียนข้อความเป็นคนยังไงหรืออยู่ในสภาพจิตใจแบบไหน และสำหรับจดหมายที่เขาได้รับ สิ่งที่นาโอยะสรุปได้จากทุกอย่างมันคือความเป็นอริอย่างเปิดเผย

 

“และเมื่อได้พบเธอก็เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ชอบฉันเลย เธอแค่ทดสอบฉัน”

“ถูกต้องค่ะ”

 

เด็กสาวพยักหน้าอย่างสงบแล้วเอามือมาแตะไว้ที่คาง

 

“อย่างที่รุ่นพี่พูดนั่นแหละค่ะ คุณมองผ่านการหลอกลวงของหนูได้ แถมยังจัดการจดหมายรักที่มากะทันหันได้อย่างหมดจด ผ่านการทดสอบค่ะ”

“อาใช่ ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ” 

 

นาโอยะถามต่อ

 

“อะไรคะ?”

“เธอคงไม่ใช่ชิโรกาเนะ…”

 

ทันใดนั้นประตูดาดฟ้าก็ได้ถูกเปิดออก จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า

 

“ซาคุยะ?!”

 

โคยูกิได้วิ่งปรี่ไปหาพวกเขาด้วยตาร้อนผ่าว พร้อมกับจ้องไปยังเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงข้ามนาโอยะ 

นาโอยะยิ้มให้

 

“อา ฉันรู้อยู่แล้วว่าชิโรกาเนะซังคงอดไม่ไหวที่จะมาดูว่าเป็นใคร อย่างที่บอกไป ฉันปฏิเสธเธอไปแล้วนะ”

“หาาา?! ฉันก็แค่มาดูให้แน่ใจว่านายจะไม่ทำให้รุ่นน้องร้องไห้ต่างหาก! ท-ที่สำคัญกว่านั้น—”

 

เธอยกนิ้วของตัวเองชี้ไปที่เด็กสาว

 

“ซาคุยะ นี่เธอคือผู้ส่งลึกลับนั่นเองเรอะ!?”

“น้อมรับผิดค่ะ”

 

เด็กสาวพูดอย่างบริสุทธิ์ใจขณะเปิดฮู้ดออก

 

 

สิ่งที่ปรากฎออกมามันเป็นใบหน้าที่แทบจะเหมือนกับของโคยูกิ เธอมีผมสีเงินย้อยลงมาจนถึงไหล่และสวมแว่น มีดวงตาเท่านั้นที่จ้องมองมองมาอย่างเย็นชา แต่กลับไม่เห็นอารมณ์อื่นใดอยู่บนใบหน้านั้น

 

“โอะโห” 

 

นาโอยะทำเสียงสูง

 

“ถ้างั้นก็เป็นน้องสาวของชิโรกาเนะซังจริงๆ เหรอเนี่ย? สวยพอๆ กับคุณพี่สาวเลยนะ”

“ค่ะ หนูได้ยินมาบ่อยๆ”

 

เด็กสาว—ซาคุยะตอบกลับมาอย่างเมินเฉย ท่าทางของเธอไม่เปลี่ยนไปสักนิด แม้แต่น้ำเสียงก็ไม่มีสูงต่ำ นาโอยะเคยได้ยินมาจากโคยูกิว่าเธอมีน้องสาวคนหนึ่งและค่อนข้างคล้ายคลึงกัน นั่นเป็นสาเหตุที่เขาไม่แปลกใจแม้แต่น้อยที่หน้าตาของเธอดูเหมือนกับโคยูกิขนาดนี้

 

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ รุ่นพี่ซาซาฮาระ” 

 

ซาคุยะโค้งคำนับ

 

“หนูชื่อชิโรกาเนะ ซาคุยะ น้องสาวของชิโรกาเนะ โคยูกิ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ”

“อา ฝากตัวเช่นกัน แล้วเรื่องต่อจากเมื่อกี้…” 

 

นาโอยะกล่าว

 

ดูเหมือนซาคุยะจะพูดถึงนาโอยะว่าผ่านการทำสอบอะไรบางอย่าง ซึ่งเขาไม่สามารถละเลยได้ เขาต้องการจะค้นหาความจริงจากเบื้องหลังของคำพูดเหล่านี้ แต่ก่อนหน้านั้น…

 

“ฉ-ฉันไม่มีวันยอมรับหรอก!?”

“โว้ว!?”

 

จู่ๆ โคยูกิก็ส่งเสียงดังพร้อมดึงแขนนาโอยะเข้ามาใกล้ เธอออกแรงค่อนข้างมากจึงทำให้นาโอยะสัมผัสได้ถึงหน้าอกอันอ่อนนุ่ม สิ่งนั้นได้ทำให้เขาตื่นตระหนกและฟุ้งซ่านอย่างเต็มที่ อย่างไรก็ตามโคยูกิก็ได้พูดกับซาคุยะด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

 

“ยอมแพ้จากซาซาฮาระคุงเถอะนะซาคุยะ หมอนี่ไม่ได้มีความละเอียดอ่อนเลย เขาไม่มีอะไรดีหรอก ถ้าเกิดตกหลุมรักเขาไปเธอจะต้องทนทุกข์แน่ๆ เธอควรคิดใหม่นะ”

“นี่เธอมองฉันเป็นคนยังไง…” 

 

นาโอยะประท้วง 

 

เนื่องจากโคยูกิเพิ่งมาถึงเธอจึงไม่ได้ยินสิ่งที่นาโอยะและซาคุยะพูดถึงเลย เขาสามารถบอกได้ว่าคำเตือนของเธอมันเกิดจากความหึงหวงครึ่ง ความกังวลอย่างแท้จริงต่อน้องสาวตัวเองครึ่งนั่นเอง

 

(บ้าเอ้ย อยากให้มันเป็นความหึงหวง 70% ชะมัด) 

 

นาโอยะบ่นกับตัวเอง 

ซาคุยะส่ายศีรษะและยืนยันกับพี่สาว

 

“ไม่ต้องเป็นกังวลไปค่ะ หนูไม่ได้รู้สึกอะไรกับรุ่นพี่ซาซาฮาระทั้งนั้น หนูไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นคนแบบไหน”

“ฮะ…? ถ้างั้นจดหมายรักนั้นคืออะไรกันล่ะ?”

“ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ”

 

ซาคุยะพูดขณะจ้องมาที่นาโอยะอย่างตั้งใจ แม้จะมองผ่านแว่นตานาโอยะก็ยังสามารถสัมผัสได้ว่าดวงตาของเธอจับจ้องมาที่ตัวเขาโดยตรง มันดูราวกับมหาสมุทรที่สงบ—ถึงกระนั้นก็ยังสังเกตเห็นความระแวดระวังที่แฝงอยู่ใต้พื้นผิว

 

“หนูก็แค่อยากเห็นผู้ชายที่ถือครองหัวใจของโอเน่จังไว้ ต้องขอโทษที่ทำอะไรลับๆ ล่อๆ นะคะ”

“ไม่เป็นไร จากจดหมายนั้นมันก็ไม่ได้มีอะไร ‘ลับๆ ล่อๆ’ อยู่แล้ว” 

 

นาโอยะตอบกลับ

 

“โอ้ อย่างนี้นี่เอ—ไม่สิ! รอเดี๋ยวก่อน!”

 

โคยูกิที่ร้องไห้ได้เคลียร์ลำคอตัวเองแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง

 

“เธอกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะซาคุยะ ซาซาฮาระคุงไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าเพื่อน ไม่มีทางที่ฉันจะไปตกหลุมรักเขาได้หรอก”

“เอ๊ะ แต่เห็นโอเน่จังคุยเรื่องรุ่นพี่ซาซาฮาระให้หนูกับซูนากิโมะฟังที่บ้านตลอดเลยนี่คะ “

 

ซาคุยะพูดด้วยน้ำเสียงสับสน

 

“ซูนากิโมะนี่แมวของบ้านเธอใช่ไหม? เจ้าแมวขาวนั่น?” 

 

นาโอยะกล่าวเสริม

 

“ค่ะ โอเน่จังมักจะอุ้มซูนากิโมะไว้แล้วก็พูดว่า ‘เขาชมผมฉันด้วย’ ไม่ก็ ‘ขนาดมองข้างๆ เขาก็ยังเจิดจ้า’ อะไรประมาณนี้ตลอดเลยล่ะค่ะ แถมหนูยังรู้สึกได้ว่าซูนากิโมะดูเอือมๆ ด้วยนะคะ”

“ไม่ใช่นะ! ซูนากิโมะรับฟังฉันอย่างมีความสุขตลอดต่างหาก!”

 

โคยูกิร้องไห้ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงจ้าอย่างรวดเร็ว บางทีเธอคงลดความระแวดระวังลงเพราะน้องสาวของตัวเองอยู่ตรงนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้พยายามปิดบังข้อมูลดังกล่าวเลย ดูจากท่าทางของโคยูกิแล้วนาโอยะสามารถบอกได้ว่าน้องสาวของเธอไม่ได้พูดโกหก เธอเอาเรื่องของเขาไปโม้กับแมวจริงๆ นาโอยะสนใจรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แต่เขาคิดว่ามันมีอีกคำถามหนึ่งที่เหมาะสมกว่าในตอนนี้

 

“เพราะงั้นเธอก็เลยอยากจะเห็นว่าฉันเป็นผู้ชายแบบไหนใช่ไหม? แล้วเธอคิดยังไงบ้างล่ะ ซาคุยะจัง?”

“จนถึงตอนนี้ยังพอใจอยู่ค่ะ”

 

ซาคุยะตอบห้วนๆ

 

“แม้ว่าจะสร้างธงรุ่นน้องอันแสนโรแมนติกให้ รุ่นพี่ก็ยังเลือกให้ความสำคัญกับนางเอกหลัก ถือว่าดีกว่าตัวเอกรอมคอมทั่วไปค่ะ เพราะงั้นหนูเลยประเมินไว้ค่อนข้างสูง”

“ฉันจะถือว่าเป็นคำชมนะ ถึงแม้มันจะฟังดูเหมือนรีวิวไลท์โนเวลใน Amazine ก็เหอะ…” (*ล้อ Amazon*)

“แล้วรุ่นพี่ซาซาฮาระล่ะคะ รู้สึกยังไงกับโอเน่จังบ้างคะ?” 

 

ซาคุยะถาม

 

“เอ๊ะ ยังไงน่ะเหรอ? ก็ดูน่ารัก แล้วก็สนุกที่ได้เฝ้ามอง แล้วก็…” 

 

นาโอยะพูดตะกุกตระกัก

 

“เข้าใจเลยค่ะ โอเน่จังน่ารักมาก หนูเห็นด้วยค่ะ”

“เอ๊ะ ร-เหรอ หืมมมม… ทั้งสองคนรสนิยมดีนี่นา อื้มๆ”

 

โคยูกิเข้ามาขัดและเชิดหน้าอกด้วยความหยิ่งยโสแบบปลอมๆ ซาคุยะได้แต่เหลือบมองไปทางด้านข้างก่อนจะพูดต่อ

 

“แต่ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าโอเน่จังน่ารักแค่ไหน แน่นอนคุณก็ต้องรู้ด้วยว่าโอเน่จังน่ะ…ง่าย”

“อา ก็นะ…”  

 

นาโอยะเห็นด้วย

 

“หา!?”

 

โคยูกิอุทานและแยกเขี้ยวออกมาเหมือนกับเสือคำราม นาโอยะหันไปหาเธอและยิ้มขอโทษ

 

“โทษที โทษที ดูเหมือนว่าฉันจะพูดเกินไป รู้หรือเปล่าว่าเธอน่ะค่อนข้างใสซื่อนะ ชิโรกาเนะซัง เธอแสดงทุกอย่างออกมาทางสีหน้าและแคร์ผูอื่นเยอะมาก แต่ฉันก็ไม่ได้จะบอกว่ามันไม่ดีนะ”

“ฉันไม่ได้…คงบอกไม่ได้ว่าไม่เคยเป็นอย่างนั้น…”

 

โคยูกิยอมรับโดยเหมือนจะไม่พอใจอยู่นิดๆ ซาคุยะมองไปทางพี่สาวตัวเองแล้วถอนหายใจ จากนั้นก็หันมาหานาโอยะ

 

“โอเน่จังทำหนูเป็นห่วงตลอดเลยค่ะ โอเน่จังน่ะถึงจะถูกเรียกว่าสาวคูลเดเระปากร้าย แต่…เมื่อพวกเขาได้รู้ว่าโอเน่จังง่าย รับรองว่าผู้ชายอันตรายทุกประเภทต้องเข้ามาโจมตีแน่ๆ”

“ถึงจะใช้วิธีการแปลกๆ แต่ดูเหมือนเธอจะแคร์พี่สาวตัวเองจริงๆ สินะ”

 

นาโอยะกล่าวสรุป เห็นได้ชัดว่าซาคุยะเป็นห่วงสวัสดิภาพของพี่สาว

โคยูกิยังคงตั้งแง่งอนกับตัวเอง แต่ซาคุยะและนาโอยะก็ไม่ได้ใส่ใจเธอมากนัก

 

“เพราะงั้นซาคุยะจังก็เลยบอกว่า ‘ตอนนี้’ ฉันผ่านสิ?” 

 

นาโอยะกล่าวต่อ

 

“หมายถึงตอนนี้เธอยังไม่เชื่อใจฉัน?”

 

ซาคุยะพยักหน้าด้วยความมั่นใจและตอบไปว่า “ถูกต้อง” เบื้องหลังการแสดงออกที่เงียบงันของเธอ นาโอยะสังเกตเห็นประกายไฟที่กระเด็นอยู่ในดวงตา

 

“โอเน่จังชอบคุณ แต่แล้วคุณล่ะ? ถ้าหากคิดจะล้อเล่นกับความรู้สึกของโอเน่จังก็ให้เก็บความรู้สึกนั้นไว้แค่ครึ่งทาง ถ้าไม่งั้นล่ะก็หนูจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อกำจัดคุณไปจากชีวิตของเราซะ”

“ซาคุยะ! พูดแบบนั้นไม่ได้นะ!”

 

ซาคุยะยังคงจ้องมาที่นาโอยะ

 

(เธอช่างให้ความสำคัญกับชิโรกาเนะซังจริงๆ)

 

นึกไปแล้วมันก็สมเหตุสมผล นาโอยะรู้จักโคยูกิมาแค่ไม่ถึงเดือน ซาคุยะจึงอยากจะรู้ว่าความรู้สึกของเขามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ อย่างไรก็ตามเขาไม่มีความตั้งใจที่จะถอยหลังกลับ สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือการทำให้ซาคุยะรับรู้เรื่องนี้เหมือนกัน

นาโอยะเผชิญหน้ากับซาคุยะและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า

 

“ฉันเข้าใจเหตุผลของซาคุยะจังแล้ว ดังนั้นฉันมีเรื่องสำคัญที่จะบอกเธอต่อ”

“อะไรเหรอคะ?” 

“ฉัน…ชอบชิโรกาเนะซาาางงง!!!” 

 

เขาป่าวประกาศเสียงดังลั่น

 

“ฮี๊…!?”

 

เสียงของโคยูกิติดอยู่ในลำคอทำให้ส่งเสียงประหลาดออกมาราวกับม้า จากนั้นดวงตาของซาคุยะก็เบิกโพลง นาโอยะสังเกตเห็นว่าสองพี่น้องคู่นี้แสดงออกทางสายตาได้ดีมาก คาแรคเตอร์ของพวกเธออาจดูตรงกันข้ามแต่ก็มีความคล้ายคลึงกันไม่น้อย เขาเข้าใจแล้วว่าพวกเธอถึงเป็นพี่น้องกันจริงๆ

 

นาโอยะกล่าวต่อ

 

“ฉันชอบทุกอย่างที่เกี่ยวกับชิโรกาเนะซัง ฉันชอบเรื่องที่เธอซื่อตรงไม่ได้ ฉันชอบเรื่องที่เธอเก็บเอามันมาทนทุกข์ ฉันชอบทุกอย่างของเธอที่ไม่สมบูรณ์แบบ”

 

ยิ่งนาโอยะพูดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นเท่านั้น—เขาชอบเธอจริงๆ

เขารู้เรื่องนี้มาได้เมื่อไม่กี่วัน แต่ตอนนี้เขากลับมั่นใจว่าความรู้สึกนี้มันจะไม่เปลี่ยนแปลง เขามองเข้าไปในดวงตาของซาคุยะและกล่าวว่า

 

“ดังนั้นไม่ว่าซาคุยะจังจะคิดยังไง และต่อให้จะพยายามหยุดเรามากแค่ไหน ฉันก็จะไม่ยอมแพ้จากชิโรงาเนะซัง”

“หืมมม โอเคค่ะ ถ้างั้น”

 

คำตอบของซาคุยะเป็นไปในโทนเรียบ สีหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย แต่นาโอยะมั่นใจว่ามีบางอย่างอยู่ในดวงตา เธอคิดอยู่สักพักหนึ่งแล้วพูดต่อว่า

 

“ก็ได้ค่ะ หนูจะให้โอกาสคุณสักครั้ง”

“โอกาส?”

“โอกาสเดียวที่คุณจะได้แสดงความจริงใจ” 

 

ซาคุยะประกาศและยกนิ้วชี้ไปที่นาโอยะราวกับหอกที่ยกขึ้นเพื่อประกาศสงคราม

 

“ไปเดตกับโอเน่จังซะ ถ้าเกิดหนูคิดว่าคุณเหมาะสม หนูถึงจะยอมรับ”

“เดต?!”

 

โคยูกิตระโกนลั่นอีกครั้ง