เช้าวันรุ่งขึ้นนาโอยะได้สังเกตเห็นสิ่งลึกลับวางอยู่ในชั้นรองเท้าของเขา

 

“หืม?”

“อะไรเนี่ย!?”

 

นาโอยะส่งเสียงออกมาอย่างงุนงง โคยูกิเองก็เช่นกันแต่ดังกว่ามาก

ที่มาของความสับสนนี้คือจดหมายที่ถูกปิดผนึกด้วยหัวใจและจ่าหน้าซองถึงนาโอยะ ลายมือบนซองค่อนข้างหยาบแต่ยังคงความเป็นผู้หญิงอย่างแน่วแน่ นาโอยะเปิดซองจดหมายและพบกระดาษแผ่นเดียวที่มีข้อความเขียนอยู่เพียงไม่กี่บรรทัด

 

‘ถึง รุ่นพี่ซาซาฮาระ นาโอยะ

หนูชอบรุ่นพี่มานานแล้วค่ะ แล้วก็อยากจะฟังคำตอบของรุ่นพี่ด้วย วันนี้หนูจะรอรุ่นพี่อยู่ที่ดาดฟ้าหลังเลิกเรียนนะคะ’

 

“ว-ว้าว ไม่คิดเลยว่ายังมีคนทำแบบนี้อยู่ด้วย”

 

โคยูกิสังเกตจดหมายรักอย่างใกล้ชิดด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง 

เมื่อพูดจบเธอก็หันมาจ้องนาโอยะทันที

 

“ฮึ ดูเหมือนว่าจะยังมีคนใจดีพอมาชอบคนแปลกๆ อย่างนายด้วยนะ แล้วนายจะทำยังไงล่ะ? ไปหาเธอคนนั้น?”

“อา ก็คงงั้น ก็เขาอุตส่าห์เขียนจดหมายมาหาเลยนี่นะ”

“โอ๋ งั้นเหรอ…”

 

โคยูกิทำหน้าบึ้งแล้วหันหลังให้กับนาโอยะ 

เธอซ่อนความรู้สึกได้ค่อนข้างแย่

 

“ทั้งๆ ที่นายเอาแต่พล่ามว่าชอบฉันขนาดนั้นแต่ก็เปลี่ยนใจได้ในทันทีสินะ ฮึ ผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้แหละ แล้วใครสนล่ะ? มันไม่เห็นจะเกี่ยวกับฉันครงไหน ป-ไปมีความสุขกับเธอคนนั้นเถอะ…แล้วก็…”

 

ดวงตาของโคยูกิจ้องไปที่พื้นอย่างมั่นคงเพื่อป้องกันไม่ให้นาโอยะมองมาที่ใบหน้าของเธอได้ แต่เมื่อพิจารณาจากน้ำเสียงอันสั่นเครือนั้นแล้วเธอคงน้ำตาคลอเบ้าไปครู่หนึ่ง นาโอยะรู้ว่าต้องเข้าไปแทรกแซงในไม่ช้า ดังนั้นเขาจึงรีบให้ความมั่นใจกับเธออย่างรวดเร็ว

 

“เดี๋ยว ทำไมเรื่องมันไปทางนั้นได้ล่ะ!?  ที่ฉันบอกว่าจะไปน่ะ—คือจะไปปฏิเสธเธอคนนั้นต่างหาก”

“ฮึ ดูนายจะรั— เด๊๋ยวนะ! นี่นายจะไปปฏิเสธเธอเหรอ!? ทำไมล่ะ!?”

“มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ”

 

นาโอยะพูดพร้อมกับยักไหล่

สีหน้าของโคยูกิดูเหมือนจะบ่งบอกว่ามันไม่ชัดเจนเลยแม้แต่น้อย นาโอยะวางมือลงบนไหล่ของโคยูกิอย่างแนบแน่นและพูดอย่างจริงจัง

 

“คนเดียวที่ฉันชอบก็คือชิโรกาเนะซังเท่านั้น ฉันไม่สนใจผู้หญิงคนอื่นหรอก เพราะงั้นได้โปรดอย่าพูดอะไรแบบนั้นออกมาเลยนะ”

“ต-แต่…ถ้าเธอน่ารักล่ะ? ถ้าเธอซื่อตรงไม่เหมือนกับฉันล่ะ?”

“เอ๊ะ แต่ชิโรกาเนะซังก็เป็นผู้หญิงที่ซื่อตรงและน่ารักมากเหมือนกันนี่ และต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะน่ารักกว่าชิโรกาเนซังฉันก็ไม่คิดจะไปคบด้วยหรอกนะ”

“…ทำไมล่ะ?”

“เพราะแค่นี้เธอก็น่ารักมากจนแทบจะเป็นเบาหวานอยู่แล้ว ถ้าเกิดมีคนน่ารักกว่านี้อีกฉันคงต้องช็อคเพราะหัวใจวายตายแน่ๆ”

“ฮึ ทำเป็นพูดดี”

 

โคยูกิสูดลมหายใจเข้า เธอสะบัดผมของตัวเองไปด้านหลังและพยายามแสดงทีท่าสงบ เธอดันนิ้วไปที่จมูกของนาโอยะและพูดเสริมต่อ

 

“ถึงอย่างนั้นก็ขอชื่นชม! แต่ถ้าฉันเห็นว่าสายตาของนายลอกแลกเมื่อไหร่รับรองว่าเจอดีแน่”

“แน่นอน แน่นอน ฉันสัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้น”

 

นาโอยะพูดพร้อมกับพยักหน้าเพื่อแสดงความเชื่อมั่น เขาสามารถบอกได้ว่าตอนนี้โคยูกิเชื่อใจตัวเองแล้ว นั่นทำให้คลื่นแห่งความโล่งใจถูกพัดมา ในแง่หนึ่งเขาแทบจะมีความสุขที่สุด—เขาตระหนักได้ถึงอารมณ์ที่ปั่นป่วนทั้งด้านบวกและด้านลบซึ่งเต็มไปด้วยความห่วงใยใครสักคนอย่างลึกซึ้ง

การแสดงออกเล็กๆ น้อยๆ ที่โคยูกิเพิ่งโชว์ออกมานั้นแสดงให้นาโอยะเห็นว่าเธอมีความรู้สึกเช่นนั้นต่อเขาจริงๆ

 

(ไม่คิดเลยว่าความหึงหวงมันจะน่ารักได้ขนาดนี้)

 

นาโอยะรู้สึกประหลาดใจกับตัวเอง อันที่จริงเขารู้สึกหวิวเกินจนลืมไปหมดแล้วว่าพวกตัวเองยืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าอาคารเรียน และการโต้ตอบนี้ก็สามารถดึงดูดผู้ชมได้เป็นจำนวนมาก

 

“ชิ เจ้าพวกนี้ตั้งแต่เช้าเลยเรอะ?”

“อย่าไปสบตาเชียว”

 

ยุยและทัตสึมิเองก็เฝ้าดูอยู่ท่ามกลางฝูงชนจากระยะไกล ทั้งคู่ต่างมั่นใจว่าเจ้าคู่รักงุ่มง่ามคู่นี้คงจะถูกพูดถึงในโรงเรียนเร็วๆ นี้แน่

โคยูกิเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจกับความใคร่รู้เหล่านั้นเหมือนกัน เธอดึงจดหมายออกจากมือของนาโอยะและตรวจสอบอย่างละเอียด

 

“การปฏิเสธให้เด็ดขาดก็เป็นเรื่องที่ดีอยู่ แต่นายก็ต้องเลือกคำพูดให้เหมาะๆ ด้วย นายมันไม่มีความละเอียดอ่อนเลย แล้วเธอก็เรียกนายว่า ‘รุ่นพี่ซาซาฮาระ’ แสดงว่าน่าจะอยู่ปีหนึ่งด้วย เพราะงั้นอย่าทำร้ายเธอเข้าล่ะ”

“ได้ ฉันจะระวัง”

 

นาโอยะพูดพึมพัมและดึงจดหมายกลับมาเปิดดูอีกครั้ง เขารู้ว่าผู้เขียนต้องใช้ความกล้าหาญเป็นอย่างมากในการนำสิ่งนี้มาให้ แต่เขาก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องได้—ความรู้สึกที่แพร่กระจายจากจดหมายที่เขาได้รับนี้คือความรู้สึกไม่สบายใจ 

 

“ฉันไม่คิดว่านี่จะเป็นจดหมายรักจริงๆ หรอก…”

“อะไรนะ? ถ้านั่นไม่ใช่จดหมายรักแล้วมันจะเป็นอะไรได้อีก”

 

โคยูกิถามขณะเอียงศีรษะไปด้านข้างด้วยความสับสน

นาโอยะไม่ตอบ เขาเพียงแค่ยิ้มให้เธออย่างลึกลับ เพราะไม่ว่าอย่างไรความจริงของเรื่องนี้ก็จะถูกค้นพบเมื่อหมดคาบเรียนอยู่ดี