หนี้รัก วิวาห์จำเป็น - ตอนที่ 218 ลองคบกันดูไปก่อน

จากนั้นเจี่ยนอี๋นั่วเงยหน้าขึ้นและมองไปยังทิศทางที่เจี่ยนซวงชี้ไป เป็นอย่างนั้นจริงๆด้วย เจี่ยนอี๋นั่วเห็นเหลิ่งเซ่าถิงนั่งอยู่บนรถเข็นวีลแชร์จอดอยู่บนบันไดชั้นสอง เขาลดสายตาลงและมองลงมาที่พวกเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยและดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดี

เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วเห็นรถเข็นของเหลิ่งเซ่าถิงจอดอยู่หน้าบันได ถ้าหากเกิดไม่ระวังแล้วลื่นตกบันได ถ้าอย่างนั้นไม่กล้าคิดต่ออีก้ลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น?

เจี่ยนอี๋นั่วไม่ทันนึกถึงสิ่งอื่นใด เธอก็รีบวิ่งไปสองสามก้าวอย่างรวดเร็ว และวิ่งตรงไปหาเหลิ่งเซ่าถิง แล้วจับรถเข็นวีลแชร์ที่เหลิ่งเซ่าถิงนั่งอยู่ และรีบพูดว่า: “ทำไมคุณมาที่นี่ด้วยตัวเองล่ะคะ ？ฉันเคยบอกคุณไว้แล้วว่าถ้ามีอะไรให้เรียกหาฉันไม่ใช่เหรอคะ ?”

เหลิ่งเซ่าถิงจ้องมองไปที่เจี่ยนอี๋นั่วเห็นเธอหน้าคิ้วขมวด และมีเหงื่อไหลออกจากหน้าผากของเธอ และเขารู้สึกว่าอารมณ์ของเขาไม่เลวร้ายเหมือนก่อนหน้านั้นแล้ว เมื่อกี้นี้เหลิ่งเซ่าถิงนอนอยู่บนเตียงคนเดียว และได้ยินเสียงที่คลุมเครือจากชั้นล่าง โดยไม่รู้ว่ามันจะรู้สึกอารมณ์เสียมากขนาดไหน

เหลิ่งเซ่าถิงก็หัวเราะออกมาอย่างช้าๆ”เพราะผมรู้สึกเบื่อที่จะต้องนอนอยู่ตรงนั้นคนเดียว ผมจึงอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาดู ผมอยากรู้ว่าพวกคุณกำลังทำอะไรกันอยู่ ？เป็นยังไงบ้าง สนุกกันมากไหม？”

เจี่ยนซวงรีบร้องไห้แล้ววิ่งไปที่ข้างๆของเหลิ่งเซ่าถิงและฟ้องด้วยน้ำเสียงเบา: “คุณพ่อคะ พวกเขารังแกซวงซวงคะ”

เหลิ่งเซ่าถิงจ้องมองไปที่เจี่ยนซวงขมวดคิ้วและถามอย่างสงสัย: “อ้าว？ หนูห้ามพูดไม่ใช่เหรอลูก？ ในสิ่งที่พวกหนูคุยกันเมื่อกี้นี้คุณพ่อได้ยินหมดแล้ว”

ดวงตาของเจี่ยนซวงเบิกกว้าง และเธอตะโกนเสียงออกมาด้วยความเสียใจ: “คุณพ่อเป็นอะไรคะ

เจี่ยนซวงยังคงพร้อมที่จะบ่นไม่หยุด แต่แล้วเธอก็เห็นลั่วหยางเงยหน้าขึ้นมอง และทำท่าทางให้เธอเงียบเดี๋ยวนี้

เจี่ยนซวงเม้มริมฝีปากทันทีและหยุดพูด และนั่งลงบนบันไดด้วยสีหน้าเศร้าโศก เจี่ยนอี๋นั่วเหลือบมองไปที่เจี่ยนซวงที่นั่งสงบลง เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา จากนั้นก็พูดกับเหลิ่งเซ่าถิงด้วยน้ำเสียงเบา：“ บันไดนี้คุณเดินไม่สะดวกหรอก เดี๋ยวฉันจะเข็นคุณกลับไปนะคะ ”

หลังจากที่เจี่ยนซวงพูดจบ เหลิ่งเซ่าถิงก็ขมวดคิ้วขึ้นทันที: “ผมรู้สึกเบื่อนิดหน่อยที่ต้องอยู่ในห้องคนเดียว”

เจี่ยนซวงขมวดคิ้วด้วยความลำบากใจและพูดว่า ：“งั้นหนูควรทำอย่างไงดี？”

เจี่ยนซวงรีบหัวเราะออกมาทันที: “คุณแม่นี่โง่มากจริงๆเลยนะคะ ถ้าคุณพ่อไม่สามารถลงมาชั้นล่างได้ พวกเราก็ขึ้นไปชั้นบนสิคะ ห้องของคุณพ่อใหญ่มากขนาดนั้น พวกเราจะเล่นอย่างมีความสุขได้แน่นอนค่ะ และหนูก็อยากจะ……”

เมื่อเจี่ยนซวงเห็นหนังสือนิทานของตัวเอง ที่ลั่วหยางโยนให้กับเธอ และพยักหน้าทันทีและพูดด้วยรอยยิ้ม: “นี่มันเป็นหนังสือนิทานของหนูจริงๆด้วย! นี่พี่ยังคิดจะเอาหนังสือของหนูมาด้วยเหรอคะ และยังช่วยหนูถือไว้ตลอดด้วย หนูรู้สึกว่าพี่ก็ ……”

ก่อนที่คำพูดของเจี่ยนซวงจะพูดจบลง ลั่วหยางได้ยกนิ้วขึ้นชี้ไปริมฝีปากของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงเบา ：“จุ๊ จุ๊ เงียบ หยุดพูด ตอนนี้ยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงนะ”

เจี่ยนซวงไม่คาดคิดมาก่อนว่าลั่วหยางจะยังจำเวลาได้ เธอสูดหายใจเข้าและแสดงใบหน้าที่เสียใจร้องไห้ออกมา แล้วเม้มริมฝีปากของเธอ แล้วไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เดินตามหลังของลั่วหยางด้วยใบหน้าที่เศร้า เจี่ยนซวงไม่พูดไม่จาเดินตามหลังลั่วหยางจนเดินเข้าไปในห้องของเหลิ่งเซ่าถิง และเห็นว่าเหลิ่งเซ่าถิงได้รับความช่วยเหลือจากเจี่ยนอี๋นั่วให้นอนลงบนเตียงแล้ว

เจี่ยนซวงรีบก้าวไปข้างหน้าทันที และดึงที่มุมเสื้อผ้าของเจี่ยนอี๋นั่ว เพราะเธอไม่สามารถพูดได้ เจี่ยนซวงจึงได้ แต่มองไปที่เจี่ยนอี๋นั่วอย่างอ้อนวอน

เจี่ยนอี๋นั่วอดไม่ไหวที่จะหัวเราะออกมา เธอพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “คุณแม่จะเตรียมสถานที่ให้พวกหนูนั่งเล่นกันนะคะ ”

เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วเห็นว่าเหลิ่งเซ่าถิงนอนลงแล้ว เธอจึงเอาพรมจากห้องข้างๆมาปูที่พื้น และพูดกับเจี่ยนซวงและลั่วหยางด้วยรอยยิ้มว่า：“พวกเรามานั่งที่นี่กันเถอะ”

เจี่ยนอี๋นั่วปูพรมไว้ตรงมุมหน้าต่าง แสงแดดวันนี้อบอุ่นมาก และไม่แสบตาเลยสักนิด เมื่อมันส่องมาที่เรือนร่าง แล้วรู้สึกสบายเป็นพิเศษ นั่งใต้หน้าต่างแบบนี้ และได้อาบแดด มันทำให้เธอมีความสุขมาก เจี่ยนซวงก็ล้มตัวลงนอนบนพรมนั้นและหายใจออกมายาว ๆ หลังจากพลิกหนังสือนิทานเพียงไม่กี่หน้า เธอก็หดตัวเป็นลูกบอลเล็ก ๆ และหลับไปบนพรมนั้น

ลั่วหยางก็เริ่มก้มหัวลงและทำท่าหาวง่วงนอน เหมือนกับว่าเขากำลังจะนอนหลับ

เจี่ยนอี๋นั่วยิ้มและโอบไหล่ของลั่วหยางและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ถ้าหากลูกง่วงนอนก็นอนเถอะ อย่างไรก็ตามพรมนี้หนามาก ลูกจะไม่รู้สึกเย็นหรอกนะคะ”

ลั่วหยางกระพริบตาอย่างลำบาก และพูดด้วยด้วยเสียงเบา: “ผมไม่สามารถนอนบนพื้นได้ครับ เพราะมันดูไม่มีมารยาทครับ ผมไม่เหมือนเด็กคนอื่น ไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ครับ ”

เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วได้ยินคำพูดของลั่วหยาง เธอก็ขมวดคิ้ว เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกว่าถึงแม้ว่าลั่วหยางจะดูเป็นคนที่มีกฎระเบียบและฉลาดมาก ในสายตาของคนอื่นเขาอาจจะเป็นเด็กที่สมบูรณ์แบบ

แต่เบื้องหลังความสมบูรณ์แบบของเขานั้น เขาถูกฝึกวินัยมาและใช้กฎของผู้ใหญ่หลายคนเพื่อฝึกวินัยเขา คุณพ่อและแม่บุญธรรมของลั่วหยาง อาจรู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขา และรู้ว่าลั่วหยางจะต้องกลายเป็นทายาทของตระกูลเหลิ่ง และกลับมาอยู่ข้างๆเหลิ่งเซ่าถิงอีกครั้ง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าที่จะประมาท และพยายามสอนลั่วหยางให้เป็นเด็กที่สมบูรณ์แบบให้มากที่สุด

บางทีสำหรับคุณพ่อและคุณแม่บุญธรรมของลั่วหยางแล้ว ลั่วหยางไม่ได้เป็นเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไป เพียงแค่มีภารกิจที่ได้รับมอบหมาย

แต่เจี่ยนอี๋นั่วไม่สามารถวิพากษ์วิจารณ์คนที่เลี้ยงดูลั่วหยางมาได้ และไม่สามารถบ่นว่าทั้งสองคนได้เพิกเฉยต่อจิตใจและความรู้สึกของลั่วหยาง และไม่ได้เห็นว่าลั่วหยางเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น และไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นพ่อแม่ของลั่วหยางจริงๆ และเธอเป็นคุณแม่ที่ละเลยหน้าที่ เธอไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะไปเรียกร้องแบบนี้ ？

โชคดีที่ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป และทุกอย่างยังมีโอกาสที่จะแก้ไขให้กลับมาได้