หนี้รัก วิวาห์จำเป็น - ตอนที่ 201 ยิ่งนานวันยิ่งถลำลึก

แต่หลังจากอ่านหนังสือพิมพ์ได้หนึ่งหน้า เจี่ยนอี๋นั่วอ่านจนคอแห้ง ทนไม่ไหวจนไอออกมา เสียงเริ่มแหบเล็กน้อย

“แค่ก แค่ก ……”เจี่ยนอี๋นั่วรีบเอามือปิดปาก หันหลังไปไอสองสามที

มีคนยื่นน้ำหนึ่งแก้วให้เจี่ยนอี๋นั่ว เจี่ยนอี๋นั่วรีบรับแก้วน้ำนั้นไว้ เหลือบมองคนที่ยื่นแก้วน้ำให้นั่นคือคุณจู๋ เธอกล่าวคำขอบคุณ จากนั้นก้มลงทันทีและอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ แต่ยังไม่ที่เจี่ยนอี๋นั่วจะอ่านต่อ มีมือข้างหนึ่งมาบังหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นไว้ มือนั้นซีดเซียวและยาวมีข้อต่อที่คล้ายกับมือของเหลิ่งเซ่าถิงมากๆ

เจี่ยนอี๋นั่วตกตะลึงในทันที เธอเงยหน้าขึ้นเหลือบมองคนที่ใช้ไม้เท้าเดินมาอยู่ข้างๆเธอนั่นคือคุณจู๋ เธอยังมองเห็นเป็นภาพลวงตาว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นคือเหลิ่งเซ่าถิง

เจี่ยนอี๋นั่วลุกขึ้นยืนและทนไม่ไหวรีบยื่นมือออกไป ต้องการที่จะถอดหน้ากากของคุณจู๋ออก คุณจู๋เดินก้าวถอยหลังสองสามก้าว ทำให้มือของเจี่ยนอี๋นั่วเหลือแต่ความว่างเปล่า“คุณจะทำอะไร？”คุณจู๋ถามด้วยน้ำเสียงเข้ม

เจี่ยนอี๋นั่วรีบเก็บมือแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเบา ：“ขอโทษค่ะ คุณคล้ายกับคนที่ฉันรู้จักคนหนึ่งมากค่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยเห็นรูปร่างลักษณะของคุณ แต่ฉันก็ยังอดไม่ได้ที่จะคิดว่าคุณก็คือเขา ฉันขอโทษค่ะ”

“เขาเป็นคนรักของคุณเหรอครับ？”คุณจู๋พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม

เจี่ยนอี๋นั๋วขมวดคิ้วยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหัว: “นับว่าเคยเป็นมั้งคะ แต่ตอนนี้ไม่สำคัญอะไรแล้วล่ะค่ะ”

ถ้าอย่างนั้นขอโทษด้วยนะครับ ผมเหมือนเขามากเลยเหรอครับ ทำให้คุณปวดใจแล้ว ”

เจี่ยนอี๋นั่วตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็ยิ้มทันที เงยหน้าขึ้นมองเวลา และพูดด้วยน้ำเสียงเบา: “ขอโทษนะคะ ใกล้ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันจะไปรับลูกสาวที่โรงเรียนแล้วค่ะ”

เจี่ยนอี๋นั่วพูดจบ ก็รีบเดินออกจากห้องทันที

“พรุ่งนี้คุณจะมาอีกไหมครับ？”คุณจู๋ถามด้วยน้ำเสียงเข้ม

เจี่ยนอี๋นั่วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นเดินไปที่คฤหาสน์ ในขณะที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ให้คุณจู๋นั้น ใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถึงแม้ว่าเมื่อคืนเธอได้ฝึกฝนมาตลอดทั้งคืนแล้ว สาเหตุเพราะว่าใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและการนอนไม่หลับพักผ่อนไม่เพียงพอ เจี่ยนอี๋นั่วมักจะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนไม่สามารถลืมตาขึ้นได้

“แกนกลางของปัญหาทั้งหมดในตลาดทุนยังคงเป็น……เป็น……” เจี่ยนอี๋นั่วกระพริบตา แล้วก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอฟุบบนโต๊ะแล้วหลับตาลง

คุณจู๋เห็นเจี่ยนอี๋นั่วนอนหลับอยู่บนโต๊ะ เขาค่อยๆเดินเข้าไปอย่างช้าๆ เขายกมือขึ้นพยายามที่จะลูบหัวเจี่ยนอี๋นั่ว แต่แล้วเขาก็ขมวดคิ้วเอาถอยมือออกมา แล้วหยิบผ้าห่มบาง ๆ มาคลุมบนร่างของเธอเท่านั้น

ในความฝันเจี่ยนอี๋นั่วฝันอะไรไม่รู้สับสนวุ่นวายไปหมด ในความฝันนั้นเธอจับมือของเหลิ่งเซ่าถิงไว้ และเดินไปในสวนด้วยรอยยิ้ม มือของเหลิ่งเซ่าถิงนั้นคล้ายกับมือของคุณจู๋มาก แต่ว่ามือของเหลิ่งเซ่าถิงนั้นจะกว้างกว่าของ คุณจู๋ และข้อมือของเขาจะหนากว่า และดูแข็งแรงมากกว่า และสิ่งนี้ทำให้เจี่ยนอี๋นั่วเสียใจเล็กน้อย คุณจู๋ต้องผ่านความเจ็บปวดแบบไหนมาก่อน ทำไมเขาถึงกลายเป็นคนผอมแบบนี้ เขาน่าจะเป็นเหมือนคนอย่างเหลิ่งเซ่าถิงแบบนั้นสิ？

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เจี่ยนอี๋นั่วรู้สึกตื่นตะหนกมากขึ้น และลืมตาขึ้นมาทันที ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นนาฬิกาบนผนัง เป็นเวลาบ่ายสองแล้ว เธอหลับไปเพียงชั่วโมงกว่าเท่านั้นเอง เจี่ยนอี๋นั่วลูบหน้าผากของเธอ และทันทีที่เห็นผ้าห่มที่คลุมอยู่บนตัวเธอ ไม่จำเป็นต้องถาม เจี่ยนอี๋นั่วก็รู้ได้ทันทีว่าใครเป็นคนห่มผ้าให้กับเธอ

เจี่ยนอี๋นั่วหันหน้ามองไปทางด้านข้างๆ มองไปที่คุณจู๋ที่กำลังเก็บสมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือ เธอยิ้มและพูดว่า ：“ขอบคุณค่ะ”

ในขณะที่เจี่ยนอี๋นั่วพูดอยู่นั้น เธอก็ลุกขึ้นและหยิบผ้าห่มส่งคืนให้คุณจู๋ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า ：“ฉันจะไปแล้วค่ะ ลาก่อนค่ะ”

คุณจู๋ถือสมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือไว้ในมือ แล้วพยักหน้าตอบรับเบา ๆ : “ลาก่อนครับ”

ในอีกไม่กี่วันถัดมาเจี่ยนอี๋นั่วมาอ่านหนังสือพิมพ์ให้คุณจู๋ตรงเวลา เมื่อถึงวันเสาร์ คุณจู๋ได้เชิญชวนเจี่ยนอี๋นั่วให้พาเจี่ยนซวงมาเล่นที่คฤหาสน์แห่งนี้

เจี่ยนซวงดูเหมือนจะหลงใหลในการตกปลา ทุกครั้งที่มาเธอจะตรงไปที่สระน้ำเพื่อไปตกปลา คุณจู๋ก็จะเข็นรถเข็นไปที่ข้างๆเจี่ยนซวง และแนะนำวิธีการตกปลาให้กับเธอ หลายวันมานี้เจี่ยนอี๋นั่วยังสังเกตเห็นว่า ขาของคุณจู๋ดูเหมือนจะเดินเหินไม่ค่อยสะดวก เขานั่งบนรถเข็นตลอด บางครั้งก็พิงไม้ค้ำ และขาของเขาก็เดินเหินไม่สะดวกอีกด้วย เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วมองไปที่ขาของเขา คุณจู๋ก็จะเอาผ้าห่มคลุมขาของเขาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

เป็นเพราะได้รับเจ็บที่ขา？ ร่างกายของเขาอ่อนแอมาก ขาของเขาได้รับบาดเจ็บอีก อีกทั้งเขายังถูกแยกออกจากภรรยาและลูกของเขา คุณจู่คนนี้ทำไมถึงน่าเวทนาอย่างนี้?

เจี่ยนอี๋นั่วคิดอย่างนี้ และมองไปที่ด้านหลังคุณจู๋และเจี่ยนซวง พวกเขากำลังตกปลาด้วยกันอยู่ เธอก็อดไม่ไหวที่ถอนหายใจออกมา ในขณะที่มองดูหลังของเจี่ยนซวงและคุณจู๋อยู่นั้น ก็ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว จนกระทั่งเธอถอยกลับไปที่เก้าอี้นั่งเล่นบนพื้นหญ้า เจี่ยนอี๋นั่วไม่ทันระวังแตะโดนเก้าอี้นั่งเล่นโดยบังเอิญ และทำให้สมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือที่วางอยู่บนเก้าอี้นั่งเล่นตกลงที่พื้น เจี่ยนอี๋นั่วรีบก้มหน้าลงและหยิบสมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือขึ้นมา

แต่เมื่อหยิบสมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือขึ้นมา และเห็นสมุดเปิดออกมาให้เห็น เจี่ยนอี๋นั่วก็ตะลึงทันที ในสมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือนั้นมันมีแต่รูปวาดของเธอ รูปวาดตอนที่เธอนอนหลับ และตอนที่เธอกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ และแม้แต่ตอนที่เธอกำลังยิ้มและพูดคุยกันกับเจี่ยนซวง

เจี่ยนอี๋นั่วอดไม่ได้ที่จะคิ้วขมวด นี่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาคุณจู๋ไม่ได้เขียนจดบันทึกหรอกเหรอ แต่กลับวาดรูปเธอ？

เจี่ยนอี๋นั่วหยิบสมุดบันทึกที่เขียนด้วยลายมือ ลุกขึ้นยืนทันที และเห็นคุณจู๋ที่หันหน้ามามอง เนื่องจากเขาสวมหน้ากากและแว่นกันแดด เจี่ยนอี๋นั่วจึงมองไม่เห็นการแสดงออกของเขาอย่างชัดเจน แต่เธอสามารถเห็นได้ว่านิ้วของเขาสั่นเล็กน้อย และมือของเขาสั่นด้วยความตื่นตระหนก