หนี้รัก วิวาห์จำเป็น - ตอนที่ 173 งานเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่

เจี่ยนอี๋นั่วและเหลิ่งหมิงอันเดินไปที่ห้องจัดเลี้ยงด้วยกัน เป็นเพราะความกดดันภายในใจ เจี่ยนอี๋นั่วจึงไม่มีโอกาสที่จะสนใจสายตาของคนรอบข้าง หลังจากที่เธอเดินตามเหลิ่งหมิงอันไปยังห้องจัดเลี้ยงแล้ว เธอก็ได้ยินเสียงดนตรีดังขึ้น เจี่ยนอี๋นั่วเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นเหลิ่งเซ่าถิงและกู้เค่อหยิงเดินควงแขนลงมาชั้นล่าง กู้เค่อหยิงยังคงสวยสะดุดตา เมื่อมองแล้วให้ความรู้สึกสง่างาม ส่วนเหลิ่งเซ่าถิงก็ยังคงหล่อเหล่าและสะกดทุกสายตา

เมื่อทั้งสองคนเดินเข้าไปในฝูงชนพวกเขาเหมือนไข่มุกที่ส่องแสง ใครๆต่างก็ยกยอคู่เขา เธออดไม่ได้ที่จะอิจฉา คู่รักคู่นี้ดูเหมือนว่าจะมีความสุขในทุกๆอย่าง

เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วเห็นเหลิ่งเซ่าถิงอีกครั้ง เธอเองก็มีอาการสันสนมึนงง เหมือนกับว่าตัวเธอนั้นเกือบลืมลักษณะท่าทีของเหลิ่งเซ่าถิงไปแล้ว เมื่อเห็นว่าเหลิ่งเซ่าถิงกำลังก้าวมาทีละก้าว ความทรงจำในอดีตเหล่านั้นก็ค่อยๆกลับเข้ามาภายในหัวใจของเธอพร้อมกับระยะห่างที่ใกล้ขึ้นระหว่างเธอและเหลิ่งเซ่าถิง

"ดวงตาของเหลิ่งเซ่าถิงนั้นช่างงดงามจริงๆ" เหลิ่งหมิงอันจ้องมองอี๋นั่วและกล่าวเสียงเบา "ดวงตาที่สวยงามแบบนี้ หากว่าดวงตาแบบนี้มาอยู่ในดวงตาของผมแทนก็คงจะดีไม่น้อย"

เจี่ยนอี๋นั่วหันศีรษะไปมองเหลิ่งหมิงอันและขมวดคิ้วแน่นในทันที เหลิ่งหมิงอันหัวเราะเบาๆและพูด "ทำไม? กลัวเหรอ? ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฉันไม่ได้พูดจริงเสียหน่อย ดวงตาของฉันไม่สามารถปลูกถ่ายใหม่ได้แล้ว สามารถทำให้แค่ใส่ดวงตาปลอมเท่านั้น เป็นไง? คุณรู้สึกรู้สึกดีขึ้นเลยใช่ไหมล่ะ? โล่งใจแล้วล่ะสิ?"

เจี่ยนอี๋นั่วขมวดคิ้วและกล่าว "นั่นมันก็เป็นเรื่องของคุณ"

เหลิ่งหมิงอันขยับเข้าใกล้ใบหูของอี๋นั่ว เขากล่าวเบาๆว่า "ถ้าอย่างนั้นอย่าลืมเรื่องที่เกี่ยวกับเราทั้งสองคน อย่าลืมว่าต้องฆ่าเหลิ่งเซ่าถิง"

เมื่อเจี่ยนอี๋นั่วได้ยินเช่นนั้น เธอชะงักเล็กน้อยและเม้มริมฝีปาก ในที่สุดเหลิ่งเซ่าถิงก็จ้องมองไปในทิศทางของเจี่ยนอี๋นั่ว ก่อนอื่นเขาเหลือบมองไปยังมือที่กำลังสัมผัสกันระหว่างเจี่ยนอี๋นั่วและเหลิ่งหมิงอัน จากนั้นเขาก็มองไปที่แหวนบนนิ้วของเจี่ยนอี๋นั่ว แม้ว่าระยะทางนั้นจะไกล แต่แสงระยิบระยับบนแหวนนั้นส่องแสงไปยังดวงตาของเหลิ่งเซ่าถิงจนทำให้เขาต้องหรี่ดวงตาเล็กน้อย

เหลิ่งหมิงอันเข้าใกล้อี๋นั่ว เขายิ้มพร้อมกับถาม "ผมกับคุณออกไปในตอนนี้ เขาจะไล่ตามมาไหม? ตอนนี้เขาดูเหมือนสิงโตกำลังจะเป็นบ้า"

เจี่ยนอี๋นั่วเม้มริมฝีปากของเธอแน่นและไม่ตอบ เหลิ่งหมิงอันบีบมือของเจี่ยนอี๋นั่วไว้แน่นและเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปในทันที ไม่เพียงแต่สายตาของเหลิ่งเซ่าถิงเท่านั้นที่มองไปยังเจี่ยนอี๋นั่วและเหลิ่งหมิงอัน แต่ยังมีสายตาของกู้เค่อหยิงที่จ้องมองเหลิ่งหมิงอันอย่างประหม่า เมื่อการเต้นรำเริ่มขึ้น กู้เค่อหยิงใช้ประโยชน์จากช่วงเวลาที่ไม่มีใครและรีบวิ่งตามไปในทิศทางที่เหลิ่งหมิงอันออกไป

"เหลิ่งหมิง…" กู้เค่อหยิงมองแผ่นหลังของเหลิ่งหมิงอัน ในรีบตะโกนในทันที

เหลิ่งหมิงอันดึงมือของเจี่ยนอี๋นั่ว เขาหันศีรษะไปมองกู้เค่อหยิงและขมวดคิ้วถาม "ทำไมคุณถึงมาที่นี่?"

กู้เค่อหยิงรีบถามว่า "หมิงอัน ดวงตาของคุณ…เกิดอะไรขึ้นกับดวงตาของคุณ?"

กู้เค่อหยิงนั้นดวงตาสีลูกท้อของเหลิ่งหมิงอันเป็นที่สุด ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ได้มอง กู้เค่อหยิงก็จะเห็นความรักที่ไม่มีที่สิ้นสุดในดวงตาคู่นั้น เหลิ่งหมิงอันหัวเราะอย่างช้าๆ เขามองไปยังเจี่ยนอี๋นั่วที่อยู่ข้างๆเขาอย่างอ่อนโยนจากนั้นเขายิ้มและกล่าว "ดวงตาเหรอ ดวงตาของฉันน่ะเป็นของหมั้นมอบให้คนอื่นไปแล้ว"

กู้เค่อหยิงนั้นไม่เข้าใจว่าเหลิ่งหมิงอันนั้นหมายความว่าอย่างไร เธอขมวดคิ้วในทันที "คุณกำลังพูดถึงอะไร?"

เหลิ่งหมิงอันกระพริบตาอย่างช้าๆจากนั้นก็หัวเราะเบาๆ "จู่ๆฉันก็นึกได้ถึงเรื่องบางอย่างที่น่าสนใจ"

เหลิ่งหมิงอันหันศีรษะไปมองเจี่ยนอี๋นั่ว โดยใช้เสียงที่มีเพียงเขาและเธอเท่านั้นที่ได้ยิน เขากล่าวเบาๆว่า "อี๋นั่ว คุณว่าเมื่อคุณเผชิญหน้ากับกู้เค่อหยิงแล้วเหลิ่งเซ่าถิงจะเลือกใคร? ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับคุณที่คุณจะจัดการเหลิ่งเซ่าถิง งั้นผมจะเลือกทางเลือกที่มั่นใจกว่านี้ให้คุณได้ดู หากว่าคุณเลือกจะฆ่าเซ่าถิง คุณไม่ต้องรู้สึกผิดเลยเพราะเขาพร้อมที่จะยอมให้คุณตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"

เหลิ่งหมิงอันกล่าวและยิ้มให้กับกู้เค่อหยิงพร้อมกับกล่าวว่า "คุณมานี่ ผมมีเรื่องบางอย่างจะบอกคุณ"

ทันใดนั้นเจี่ยนอี๋นั่วก็ตะโกนเสียงดัง "อย่าเข้ามา เขาจะทำร้ายเธอ!"

แม้ว่ากู้เค่อหยิงจะไร้ซึ่งมารยาทกับเจี่ยนอี๋นั่ว แต่เจี่ยนอี๋นั่วก็ไม่อยากดึงหญิงสาวคนนี้เข้ามาในเกมที่น่ารำคาญเช่นนี้ เมื่อกู้เค่อหยิงได้ยินคำพูดของอี๋นั่วเธอก็ชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็ไม่ได้ใส่ในในคำเตือนของเจี่ยนอี๋นั่ว เธอยิ้มและวิ่งเข้าไปหาเหลิ่งหมิงอัน

กู้เค่อหยิงวิ่งไปยังข้างกายของเหลิ่งหมิงอัน เธอถามหมิงอันด้วยรอยยิ้ม "หมิงอัน คุณจะทำอะไร? ฉันจะบอกพูดให้ ฉันมีวิธีปกป้องตัวเองอยู่ แค่เพียงให้หญิงสาวข้างกายคนนี้…"

กู้เค่อหยิงยังไม่ทันที่จะกล่าวจบ เหลิ่งหมิงอันก็หยิบปืนขึ้นมาและชี้ไปที่หน้าผากของกู้เค่อหยิงจากนั้นเขาพูดด้วยรอยยิ้ม "อย่าขยับ ไม่งั้นผมยิง ผู้หญิงสวยๆอย่างคุณอาจดูไม่ดีเลยหากว่าสมองเละ"

กู้เค่อหยิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "หมิงอัน คุณจะทำอะไรกันแน่?"

เหลิ่งหมิงอันมองไปยังเหลิ่งเซ่าถิงที่กำลังเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เขายิ้มและก้าวเท้าถอยหลังเพื่อที่จะไปยืนด้านข้างของอี๋นั่วและเค่อหยิง เขาเล็งเพื่อไปยังด้านหลังของเจี่ยนอี๋นั่วและกู้เค่อหยิงจากนั้นเขายิ้มและกล่าว "พี่ชาย เลือกสักคนสิ คุณเลือกคนหนึ่ง อีกคนก็ต้องตาย เป็นไง? น่าสนใจไหม?"

เหลิ่งเซ่าถิงขมวดคิ้วมองเหลิ่งหมิงอัน "มาสร้างปัญหาถึงที่นี่ แกคิดว่าแกควรออกไปจะดีกว่าไหม?"

เหลิ่งเซ่าถิงพูดจบ กลุ่มชายชุดดำก็เดินเข้ามาล้อมเหลิ่งหมิงอัน เหลิ่งหมิงอันยิ้มและกล่าว "เหลิ่งเซ่าถิง ผู้หญิงของแกอยู่ในกำมือฉัน ฉันรู้ว่าแกส่งคนไปช่วยแล้ว แต่แกไปผิดสถานที่ว่ะ แกหาเด็กผิดคน..แกคิดว่าฉันจะไม่ป้องกันตัวเองหน่อยเหรอ? คนที่โตมาพร้อมๆกับฉันคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง?"

เหลิ่งเซ่าถิงยกมือขึ้นและขยับมือเล็กน้อย จากนั้นชายชุดดำต่างก็แยกย้ายออกไป สายตาของเหลิ่งเซ่าถิงจ้องมองไปยังเจี่ยนอี๋นั่วและละสายตาไปยังเหลิ่งหมิงอัน เขากล่าวเบาๆว่า "แกต้องการจะทำอะไร?"

"ผู้หญิงสองคน คนหนึ่งเลิกกับแกไปนานแล้วและคลอดลูกสาวให้กับแก อีกคนคือภรรยาตามกฎหมายของแก กู้เค่อหยิงคลอดลูกชายให้แกหนึ่งคน แกเลือกผู้หญิงสักคนสิ" เหลิ่งหมิงอันยิ้มและกล่าว "คนที่แกไม่ได้เลือก ฉันก็จะฆ่าเธอทิ้งไปซะ"

กู้เค่อหยิงรีบพูดกับเหลิ่งหมิงอัน "เหลิ่งหมิงอัน คุณจะทำอะไร? คุณกำลังข่มขู่ฉันใช่ไหม? หรือว่าคุณลืมไปแล้วว่าระหว่าง.."

เหลิ่งหมิงอันหัวเราะและตัดบทคำพูดของกู้เค่อหยิง เขาหัวเราะและกล่าว "เหมือนว่าคุณยังไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมจะบอกคุณให้ ระหว่างคุณกับผมมันไม่มีเรื่องอะไรทั้งนั้น คุณก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเล่นด้วยก็เท่านั้นและคุณไม่จำเป็นต้องภักดีกับผม ตอนนี้คุณควรคาดหวังและขอพรว่าเหลิ่งเซ่าถิงจะเลือกคุณ ไม่งั้นชีวิตของคุณก็จบเห่"

เมื่อเหลิ่งหมิงอันกล่าวเช่นนี้ เขาก็ยกปืนขึ้นและเล็งไปยังขมับของกู้เค่อหยิง เมื่อก่อนกู้เค่อหยิงเคยถูกลักพาตัวไป ครั้งหนึ่งเธอเคยเห็นฉากฆาตกรรมและฉากนองเลือด ตอนนี้หากว่ากู้เค่อหยิงนึกถึงก็จะกลายเป็นฝันร้ายของเธอ เธอไม่อยากเป็นศพในฝันร้ายนั้น

กู้เค่อหยิงรีบตะโกนในทันที "คุณอย่า..อย่าทำร้ายฉัน.."

กู้เค่อหยิงกล่าวเช่นนี้ เธอรีบหันหน้าไปหาเหลิ่งเซ่าถิง "เซ่าถิง เหลิ่งหมิงอันบ้าไปแล้ว คุณรีบเลือกฉัน คุณอย่าลืม คุณและฉันมีลูกด้วยกันแล้ว ลูกของเรานั้นยังเด็กมากยังต้องการการดูแล ชีวิตของฉันนั้นพูดได้เลยว่ามีค่ามากกว่าเจี่ยนอี๋นั่วคนนั้น ฉันไม่สามารถตายได้"

เมื่อเทียบกับกู้เค่อหยิงที่ตื่นตระหนกและร้องขอความเมตตา เจี่ยนอี๋นั่วนั้นสงบกว่าเธอมาก เธอสงบนิ่งและจ้องมองเหลิ่งเซ่าถิงจากระยะไกล เธอเหลือบมองเหลิ่งหมิงอันที่ยืนอยู่ข้างเธอด้วยสายตาเย็นชา ในเวลานี้เจี่ยนอี๋นั่วอยากตายอยู่ที่นี่จริงๆ เธอไม่เผชิญการเลือกหลังจากนี้

เหลิ่งเซ่าถิงเหลือบมองมองเจี่ยนอี๋นั่วจากนั้นเขาก็มองกู้เค่อหยิงและกล่าวอย่างเย็นชา "ฉันไม่จำเป็นต้องเลือกอะไรเพราะฉันไม่ได้มีทางเลือกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"

เมื่อกู้เค่อหยิงได้ยินคำพูดของเหลิ่งเซ่าถิง เธอคิดว่าเหลิ่งเซ่าถิงจะเลือกเธออย่างแน่นอน กู้เค่อหยิงโล่งใจในทันใด ในเวลานี้ดอกไม้ไฟของงานเลี้ยงก็ได้ดังขึ้นและกลบเสียงปืนทั้งหมด กู้เค่อหยิงเบิกตากว้างราวกับว่าความเจ็บปวดทั้งหมดของเธอในขณะนั้นเป็นเพียงภาพลวงตา

"ทะ ทำไม…" ดวงตาของกู้เค่อหยิงเบิกกว้าง เธอก้มศีรษะลงและมองไปยังท้องของเธอ มองดูเลือดที่ไหลออกมาตลอดเวลาและเงยหน้าขึ้นมองเหลิ่งเซ่าถิงพร้อมกับปืนในมือของเขา เธอกล่าวอย่างร้อนรน "ทำไม ทำไมเป็นฉันที่ตาย? ทำไมคนที่ฆ่าฉันถึงเป็นคุณ?"

กู้เค่อหยิงสัมผัสบาดแผลที่ท้องของเธอและค่อยๆทรุดตัวลงบนพื้น เหลิ่งหมิงอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เขาจ้องมองเหลิ่งเซ่าถิงพร้อมกับหัวเราะและกล่าว "นี่คือเหลิ่งเซ่าถิงที่ฉันคิดไว้ คนที่ไม่ถูกผู้อื่นควบคุม"

เจี่ยนอี๋นั่วจ้องมองไปที่กู้เค่อหยิงอย่างว่างเปล่า เธอมองเลือดที่กำลังไหลออกมาจากช่องท้องของเธออย่างต่อเนื่องและดวงตาของกู้เค่อหยิงนั้นยังคงเบิกกว้างราวกับเธอยังไม่ยินยอมที่จะตายจากไป ไม่ใช่ว่าเจี่ยนอี๋นั่วไม่เคยเห็นคนตายมาก่อน แม้เจี่ยนอี๋นั่วจะเคยทำร้ายคนอื่นและฆ่าคนไป แต่เจี่ยนอี๋นั่วไม่เคยเห็นเหลิ่งเซ่าถิงฆ่าคนมาก่อนและเขาตัดสินใจอย่างเฉียบขาด เขาฆ่าคนโดยไม่ลังเลและไม่สนใจในกฎหมาย ผู้หญิงที่เขาฆ่าคือภรรยาของเขา

เหลิ่งเซ่าถิงยกปืนขึ้นและเล็งไปยังเหลิ่งหมิงอัน เขากล่าวเบาๆว่า "ตอนนี้ฉันมีเพียงตัวเลือกเดียว แกควรจะส่งตัวเจี่ยนอี๋นั่วมาให้ฉัน เหลิ่งหมิงอัน ทำไมต้องเล่นเกมที่น่าเบื่อนี้ แกยังไม่ยอมส่งตัวเจี่ยนอี๋นั่วมาให้ฉันอีก ตอนนี้ฉันตัดตัวเลือกออกไปแล้ว แกส่งเจี่ยนอี๋นั่วมาให้ฉันซะ และนำตัวเจี่ยนซวงมา ไม่งั้นแกก็ต้องตาย!"

เหลิ่งหมิงอันหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ เขาชี้ปืนไปยังเจี่ยนอี๋นั่วพร้อมกับหัวเราะและกล่าว "แกไม่เชื่อว่าฉันจะฆ่าเจี่ยนอี๋นั่วเหรอ?"

เหลิ่งเซ่าถิงยกปืนขึ้น เขาค่อยๆก้าวเข้าไปหาเจี่ยนอี๋นั่วและเหลิ่งหมิงอัน เขากล่าวเบาๆว่า "แกทำไม่ได้ หากว่าแกฆ่าเธอได้ แกจะไม่พาเธอมาที่นี่"

มีการแสดงออกที่ผิดเพี้ยนอย่างบ้าคลั่งบนใบหน้าของเหลิ่งหมิงอัน เขาหัวเราะและพูดกับเหลิ่งเซ่าถิง "ไม่ ฉันยังมีทางเลือกที่สาม"

เหลิ่งหมิงอันกล่าวพร้อมกับมอบปืนในมือของเขาให้กับเจี่ยนอี๋นั่ว เขาหัวเราะและพูดกับอี๋นั่วว่า "ยิง คุณยิงเขาซะ! ไม่งั้นเจี่ยนซวงจะต้องทุกข์ทรมาน"

มือของเจี่ยนอี๋นั่วได้สัมผัสกับปืนที่มีความเย็น เธอขมวดคิ้วแน่น เหลิ่งหมิงอันจับมือของเจี่ยนอี๋นั่วที่กำลังถือปืนไว้และก้าวเข้าไปหาเหลิ่งเซ่าถิง เขายิ้มอย่างบ้าคลั่งและพูด "ยิงสิ เจี่ยนอี๋นั่ว คุณยิงมันซะ ฆ่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคุณแล้วเจี่ยนซวงจะปลอดภัย! คุณไม่ใช่แม่คนเหรอ? หรือว่าคุณไม่อยากปกป้องลูกของตัวเอง?"