สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 96 เมล็ดแตงโมที่ไม่มีคุณภาพ

บทที่ 96 เมล็ดแตงโมที่ไม่มีคุณภาพ

บทที่ 96 เมล็ดแตงโมที่ไม่มีคุณภาพ

ลู่ฉิวเยว่หัวเราะในลำคอ ฉินซือเป็นคนที่พึ่งพาได้เสมอ เมื่อเขารับปากว่าจะจัดการให้ก็ต้องไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน หญิงสาวจึงเบาใจได้แล้ว

หลังจากพูดคุยกันเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็ตัดสินใจทำตามแผนการที่วางเอาไว้ก่อนหน้านี้ พนักงานขนส่งเหล่านั้นทำงานอยู่ในโรงงาน พวกเขาจะถูกคัดเลือกมากลุ่มหนึ่งเพื่อไปขนส่งเมล็ดแตงโมให้แก่ลู่ฉิวเยว่ในเขตชนบทช่วงวันหยุดของตนเอง

พวกเขาจะได้ค่าจ้างวันละ 3 หยวน เงินค่าจ้างรวมยอดออกเดือนละครั้ง

เงิน 3 หยวนไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เมื่อบรรดาพนักงานส่งของได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาต่างก็ตกลงอย่างรวดเร็ว และรับปากว่าเมื่อมีเวลาว่างเมื่อไหร่ พวกเขาจะรีบไปขนส่งเมล็ดแตงโมให้ลู่ฉิวเยว่ทันที

เมื่อปัญหาเรื่องการขนส่งเมล็ดแตงโมได้รับการคลี่คลาย ในที่สุดลู่ฉิวเยว่ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่เธอก็ยังงานยุ่งอยู่ดี

วันต่อมา เธอขึ้นรถยนต์ของฉินซือไปที่เขตชนบท

จุดหมายปลายทางในครั้งนี้ไม่ใช่หมู่บ้านเยว่เหลียง แต่เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างไกลมากกว่าหมู่บ้านเยว่เหลียง

“พวกเรามีข้อแม้ในการรับซื้อเมล็ดแตงโมอยู่นะคะ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของชนิดหรือขนาด ซึ่งในสัญญาได้ระบุเอาไว้ ถ้าทางหัวหน้าหมู่บ้านและคุณลุงคุณป้ารู้สึกว่าไม่มีปัญหาอะไร เราก็น่าจะเซ็นสัญญากันได้เลยค่ะ” ลู่ฉิวเยว่กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องนั่งเล่นในบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

ตรงหน้าเธอเป็นตัวแทนกลุ่มชาวบ้านในหมู่บ้านแห่งนี้ ตราบใดที่อีกฝ่ายเซ็นสัญญา ปัญหาทุกอย่างก็จะจบลง

เฉินซิงกั๋วพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาไม่เคยหายไป ถ้าเขาสามารถขายเมล็ดแตงโมในครั้งนี้ได้จริง ๆ พวกเด็ก ๆ ในหมู่บ้านก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องค่าเทอมอีกแล้ว และชีวิตของทุกคนก็จะดีขึ้นมากกว่าเดิม

กลุ่มคนที่อยู่โดยรอบก็ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ การรับซื้อเมล็ดแตงโมได้กิโลกรัมละ 5 เหมาถือว่าเป็นราคาที่สูงมาก ถ้าเป็นในปีที่แล้ว ต่อให้พวกเขานำเมล็ดแตงโมไปขายในเมือง ก็ยังไม่ได้ราคาสูงขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ

“ในเมื่อไม่มีปัญหาอะไร งั้นเรามาเซ็นสัญญากันเถอะครับ” เฉินซิงกั๋วซึ่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้านโบกมือด้วยความกระตือรือร้น

ลู่ฉิวเยว่พาฉินซือไปรับซื้อเมล็ดแตงโมมาจากหลายหมู่บ้านแล้ว การเซ็นสัญญาจึงผ่านไปอย่างราบรื่น

แต่ช่วงเวลาแห่งความสงบสุขคงอยู่ได้ไม่นาน ข่าวเรื่องที่หญิงสาวรับซื้อเมล็ดแตงโมรู้ไปถึงหูลูกชายคนโตของคุณย่าใหญ่ รวมไปถึงภรรยาของเขา

นับตั้งแต่ที่เขาขอเงินลู่ฉิวเยว่ไม่สำเร็จในครั้งที่แล้ว ลุงลู่ก็พยายามกลับมาขอเงินอย่างไม่ยอมแพ้ แต่พ่อของเธอก็ส่งเขากลับไปทุกครั้งอย่างไม่ใยดี

และครั้งนี้ ลุงลู่ก็คิดว่าการรับซื้อเมล็ดแตงโมของลู่ฉิวเยว่น่าจะเป็นวิธีที่ดีในการหาเงิน เขากับภรรยาตัดสินใจแล้ว วันต่อมาจึงเดินทางไปรับซื้อเมล็ดแตงโมจากหมู่บ้านข้างเคียงเป็นจำนวนมาก

เพียงไม่ถึง 2 วัน พวกเขาก็มีเมล็ดแตงโมถึง 300 กิโลกรัม

ในเวลาเดียวกันนี้ ลู่ฉิวเยว่กำลังจัดการประชุมที่ร้านอาหาร การประชุมแบบนี้จะเกิดขึ้นทุกสัปดาห์ ซึ่งเป็นประเพณีของร้านเธอไปเรียบร้อยแล้ว

ในการประชุมเหล่านี้ ทุกคนจะมีโอกาสได้เสนอแนะความคิดเห็น รวมถึงได้รายงานปัญหาที่มีอยู่ในร้านอาหาร หลังจากนั้นพวกเขาก็จะมาช่วยกันระดมสมองใช้ความคิดในการแก้ไข

และถ้าพนักงานคนไหนตั้งคำถามได้โดนใจ หรือมีวิธีแก้ปัญหาที่มีประสิทธิภาพ คน ๆ นั้นก็จะได้รับรางวัลพิเศษจากลู่ฉิวเยว่

“เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อได้ยินเสียงเอะอะดังขึ้นหน้าร้านอาหาร ลู่ฉิวเยว่ก็ขมวดคิ้วและยกมือขึ้นส่งสัญญาณยุติการประชุม

เธอหมุนตัวเดินออกไปจากประตูอย่างรวดเร็ว และพบว่าผู้ที่สร้างปัญหาก็เป็นคนคุ้นเคยจริง ๆ

“คุณลุงกับคุณป้ามาทำอะไรที่นี่คะ?” ลู่ฉิวเยว่เดินออกไปต้อนรับด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ถ้าลองพิจารณาดูให้ดี ก็จะเห็นว่ารอยยิ้มขึ้นไปไม่ถึงดวงตาของเธอ

“ฉิวเยว่ ครั้งนี้พวกเรามาช่วยเหลือเธอ” ภรรยาของลุงลู่ยิ้มประจบประแจง ชี้มือไปยังถุงกระสอบที่วางอยู่ข้างหลังแล้วพูดว่า “นี่คือเมล็ดแตงโมที่พวกเราไปรับซื้อมาจากหมู่บ้านข้างเคียงตลอด 2 วันนี้ ลองดูสิ”

ลุงลู่พยักหน้า “เราไม่ได้ขอเงินมากมายเลยนะ เราขอแค่กิโลละเหมาเดียวเท่านั้น เห็นไหม? ฉันได้ยินว่าเธอซื้อเมล็ดแตงโมจากหมู่บ้านเยว่เหลียงกิโลกรัมละตั้งหลายเหมา พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉันเลยขายให้ราคาถูก ๆ เลยนะ”

ลู่ฉิวเยว่ไม่ได้ตอบตกลงในทันที แต่ถ้าเมล็ดแตงโมพวกนี้มีคุณภาพ เธอก็พร้อมที่จะจ่ายให้พวกเขาในราคาที่รับซื้อตามปกติ

แต่เมื่อหญิงสาวเปิดถุงกระสอบออกดู เธอก็ได้พบว่าเมล็ดแตงโมที่ลุงกับป้านำมาขายให้เธอนั้น เป็นเมล็ดที่ถูกแช่อยู่ในน้ำ แถมยังมีขนาดเล็กเกินไปอีกด้วย!

“ใช้ไม่ได้ค่ะ!” ลู่ฉิวเยว่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ข้อแม้ในการรับซื้อของเราก็คือ ผู้ขายต้องนำเมล็ดแตงโมไปตากแดดก่อนอย่างน้อยครึ่งวัน ที่คุณลุงคุณป้าเอามาขายเป็นเมล็ดแตงโมเปียกน้ำ ฉันเอามาใช้ไม่ได้หรอกค่ะ! อีกอย่าง เราต้องการเมล็ดแตงโมที่มีขนาดไม่น้อยไปกว่า 1.3 เซนติเมตร ส่วนเมล็ดแตงโมของคุณลุงคุณป้าเล็กกว่าเมล็ดข้าวสารซะอีก ฉันซื้อไว้ไม่ได้หรอกค่ะ คุณลุงคุณป้าเอากลับไปเถอะ”

เมื่อภรรยาของลุงลู่ได้ยินอย่างนั้น ก็ตะโกนกลับมาด้วยความไม่พอใจว่า “ทำไมจะใช้ไม่ได้? เมล็ดแตงโมมันก็เหมือนกันนั่นแหละ กินไปก็ลงท้องเหมือนกันหมด! ลู่ฉิวเยว่ เธอตั้งใจกลั่นแกล้งเรา!”

“ใช่แล้ว ลู่ฉิวเยว่ ที่เธอไม่รับซื้อของเรา ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้เราเคยทะเลาะกันมาก่อน” ลุงลู่แกล้งพูดออกมาด้วยความเสียใจ แต่ในความเป็นจริงนั้น เขาต้องการจะโทษว่าเป็นความผิดของลู่ฉิวเยว่

ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้วพลางพูดเสียงเย็นชาว่า “ไม่เกี่ยวว่าพวกเราเคยทะเลาะกันมาก่อนค่ะ ฉันจะไม่รับซื้อเมล็ดแตงโมที่ไม่มีคุณภาพ ฉันทำกับทุกคนในมาตรฐานเดียวกันหมด อย่ามาก่อกวนกันแบบนี้นะคะ”

ภรรยาของลุงลู่รำคาญใจเป็นอย่างยิ่ง เธอทิ้งตัวลงไปนั่งบนพื้น และใช้วิธีอาละวาดเรียกร้องความสนใจ

วันนี้เป็นวันตลาดเปิด มีคนมากมายเดินอยู่บนท้องถนน เนื่องจากภรรยาของลุงลู่แผดเสียงคำราม ชาวบ้านจึงหันมาดูด้วยความสนใจ และเมื่อเห็นว่ามีคนกำลังนั่งอยู่บนพื้น พวกเขาก็รีบมามุงดูทันที

หญิงวัยกลางคนแสดงละครบีบน้ำตา ถ้าไม่ใช่เพราะว่าลู่ฉิวเยว่ไม่ยอมรับซื้อเมล็ดแตงโมของพวกเธอก่อน เธอก็คงไม่ทำอย่างนี้หรอก

“ลุกขึ้นมาเถอะค่ะ!” ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้ว การที่มีคนมาก่อกวนแบบนี้ไม่เป็นผลดีต่อภาพลักษณ์ของร้านอาหารเลย

ภรรยาของลุงลู่ไม่สนใจเธอ หันหน้าไปหากลุ่มชาวบ้านที่มามองดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเริ่มคร่ำครวญว่า “ฉันจะบอกให้นะคะ ผู้หญิงคนนี้เป็นหลานสาวของฉันเอง เธอรับซื้อเมล็ดแตงโมของคนอื่นมากมายหลายร้อยกิโลกรัม แต่พอครอบครัวของตัวเองเอามาขาย เธอกลับไม่ยอมรับซื้อ คนแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน? แค่เพราะว่าก่อนหน้านี้เราเคยมีเรื่องทะเลาะกันมาก่อน เธอถึงกับเกลียดพวกฉันมากขนาดนี้เชียวเหรอ! ฉันเองก็ขอโทษเธอไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ยอมยกโทษให้อีก!”

กลุ่มชาวบ้านที่ไม่เคยรู้เรื่องราวมาก่อนหลงเชื่อคำพูดของหญิงวัยกลางคนโดยทันที พวกเขาหันมาจ้องมองลู่ฉิวเยว่ด้วยสายตาแห่งการกล่าวโทษ

“สาวน้อย เธอทำแบบนี้ได้ยังไง? ผู้หญิงคนนี้เป็นคุณป้าของเธอเชียวนะ ครอบครัวต้องมาก่อนคนอื่นสิ เธอนี่มันใจแคบจริง ๆ”

“ใช่ เธอมันใจแคบเกินไปแล้ว!”

…

ลู่ฉิวเยว่หัวเราะเหยียดหยาม เธอหยิบเมล็ดแตงโมกำมือหนึ่งออกมาจากถุงกระสอบแสดงให้ทุกคนเห็น “มีใครจะรับซื้อเมล็ดแตงโมแบบนี้บ้างคะ? ถ้าฉันเอาไปทอดขาย พวกคุณจะมาซื้อไหม? ถ้าพวกคุณต้องการ ก็เซ็นสัญญาไว้ได้เลยค่ะ จ่ายเงินค่ามัดจำเอาไว้ด้วย พอทอดเสร็จแล้ว ฉันจะส่งไปให้พวกคุณถึงที่บ้านเลย”

ชาวบ้านมามุงดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อรู้ว่าตนเองกำลังจะต้องเดือดร้อน พวกเขาก็รีบปิดปากเงียบโดยทันที

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครกล้าต่อปากต่อคำอีกแล้ว ลู่ฉิวเยว่ก็หัวเราะออกมาด้วยความเย็นชา “คุณป้าของฉันพูดความจริงไม่หมด คุณป้าไม่เห็นบอกเลยว่าเป็นคนไล่ฉันกับพ่อและแม่ออกมาจากบ้าน พวกเราไม่มีที่อยู่ ไม่ทราบว่าใครกันแน่ที่เป็นคนใจแคบจริง ๆ”