สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 79 ไม่ใช่คนดี

บทที่ 79 ไม่ใช่คนดี

บทที่ 79 ไม่ใช่คนดี

“ลุงได้ยินมาว่าผู้ชายคนนั้นไปอยู่ที่กระท่อมในป่าฝั่งตะวันตก เขาอาจจะอยู่ที่นั่นไปอีกนานก็ได้” คุณลุงถอนหายใจออกมา “ลุงไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เขาอาจจะทำเรื่องไม่ดีมาก็ได้ เดี๋ยวจะกลายเป็นพวกเราเองที่เดือดร้อน”

ในฐานะหัวหน้าหมู่บ้าน คุณลุงจำเป็นต้องดูแลความสงบเรียบร้อยของหมู่บ้าน ความรับผิดชอบของเขาคือความปลอดภัยส่วนตัวในทรัพย์สินและชีวิตของลูกบ้านทุกคน

สุดท้ายลู่ฉิวเยว่ก็ตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่และช่วยคุณลุงของเธอสังเกตการณ์ผู้ชายคนนั้น เธอจะให้พ่อแม่กลับเข้าไปอยู่ในตัวอำเภอก่อนเพื่อไปคอยดูร้านอาหาร และเธอก็รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยถ้าจะให้พวกท่านอยู่ที่นี่ ดังนั้นหญิงสาวจึงรู้สึกโล่งใจมากกว่าที่ส่งพ่อแม่กลับไปอยู่ในตัวอำเภอ

แน่นอนว่าพ่อแม่ของเธอย่อมไม่เห็นด้วย แต่เมื่อถูกเกลี้ยกล่อมหลายครั้ง พวกท่านก็ต้องตอบตกลงและกำชับให้เธอดูแลตัวเองดี ๆ

“ได้เลยค่ะ ได้เลย” ลู่ฉิวเยว่รับปาก

วันต่อมาก็มีคนเชิญเธอไปรับประทานอาหารค่ำ

อาจเป็นเพราะว่าเหตุการณ์เมื่อวานนี้ใหญ่โตมากเกินไป ทุกคนคิดว่าลู่ฉิวเยว่เป็นคนที่น่าสงสาร และการที่มีโรงงานมาก่อสร้างอยู่ในหมู่บ้านนั้นก็เป็นเพราะลู่ฉิวเยว่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรง เมื่อรู้ว่าในช่วงนี้เธอจะกลับมาพักอยู่ในหมู่บ้าน พวกเขาจึงเชิญเธอไปรับประทานอาหารค่ำ

ลู่ฉิวเยว่อาศัยโอกาสนี้ตอบรับคำเชิญ เพราะทางเป็นทางผ่านที่ต้องพบเจอกระท่อมของผู้ชายประหลาดคนนั้นด้วย

อดีตผู้เช่าบ้านของเธอเป็นคนประหลาดอย่างแท้จริง ตอนเดินผ่านกระท่อมของเขา ลู่ฉิวเยว่ก็รู้สึกเหมือนถูกใครบางคนจ้องมองอยู่ในความมืด

ลู่ฉิวเยว่ตัวสั่น เธอพยายามข่มความกลัวและยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติให้กับผู้ชายร่างผอมสูงที่พบเจอกันเมื่อวานนี้ “พี่ชาย สวัสดียามเย็นค่ะ ไม่ทราบว่ากินอะไรแล้วหรือยัง?”

เขาจ้องมองเธออย่างไม่เป็นมิตร แต่เมื่อเห็นว่าเธอยิ้มให้เขาโดยไม่มีเจตนาแอบแฝง เขาจึงมีท่าทางผ่อนคลายมากขึ้น ก่อนจะขมวดคิ้วและพยักหน้าตอบรับกลับมาว่า “กินแล้ว”

“ดีแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่ฉันไม่ยอมให้คุณเช่าบ้านของฉันต่อ เพราะว่าฉันไม่อยากให้คนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในบ้านของฉัน ต้องขอโทษด้วยนะคะ” ลู่ฉิวเยว่แกล้งทำเป็นพูดด้วยความเสียใจ แต่เธอกำลังใช้หางตาสำรวจมองกระท่อมของเขาทุกซอกทุกมุม

ชายร่างผอมสูงส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอก”

เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ย่อมไม่ถือสาเด็กอย่างเธอ

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้าพร้อมกับยิ้มกว้าง เธอหมุนตัวแล้วเดินจากไป

เธอเดินไปเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ในความเป็นจริงนั้นเธอกลัวแทบตายแล้ว ขาของเธอสั่นเทา กังวลว่าอีกฝ่ายจะรู้ถึงเจตนาของตนเอง

“เป็นยังไงบ้าง?” เมื่อเธอกลับเข้าไปที่บ้านของคุณลุง คุณลุงกับคุณป้าก็รีบวิ่งออกมาถามด้วยความห่วงใย

ลู่ฉิวเยว่ส่ายหน้า “ไม่มีอะไรค่ะ เขามองไม่ออก”

คุณลุงกับคุณป้าของเธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ลู่ฉิวเยว่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะบอกเล่าสิ่งที่ตนเองพบเห็นเมื่อสักครู่

นอกกระท่อมไม่มีหลอดไฟให้แสงสว่าง ในกระท่อมเต็มไปด้วยถุงใส่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เขาคงรับประทานแต่อาหารแห้งเท่านั้น

คุณลุงขมวดคิ้วด้วยความปวดหัว “คน ๆ นี้มีปัญหาจริง ๆ”

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า เธอพยายามนึกทบทวนความทรงจำต่อไป ผู้ชายคนนั้นระแวงเธอในตอนแรก แต่เมื่อรู้ว่าเธอไม่มีเจตนาร้าย เขาก็ทำเหมือนเธอเป็นอากาศ

ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ก่อกองไฟ เขารับประทานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทุกวัน หญิงสาวพบว่าในกระท่อมมีถุงใส่อาหารแห้งอยู่หลายถุง เหมือนกับว่าเขาพร้อมที่จะออกเดินทางได้ทุกเมื่อ

ราคาของอาหารแห้งพวกนั้นไม่ใช่ถูก ๆ ลู่ฉิวเยว่เห็นว่าหลายกระป๋องเป็นสินค้าจากต่างประเทศ

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นนอกบ้าน ขัดจังหวะความคิดของลู่ฉิวเยว่ เธอขมวดคิ้ว ใครกันนะที่มาในเวลานี้?

เธอจ้องมองผ่านช่องว่างระหว่างประตูออกไปอย่างระมัดระวังและถามเสียงดังว่า “นั่นใครน่ะ?”

“ผมเอง ฉินซือ”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากข้างนอก ลู่ฉิวเยว่ก็รู้สึกประหลาดใจจริง ๆ เธอรีบเปิดประตูโดยเร็ว “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

เธอยิ้มและจ้องมองไปยังฉินซือซึ่งยืนอยู่นอกประตูด้วยความไม่อยากเชื่อ

ฉินซือตอบกลับมาอย่างช่วยไม่ได้ “ผมไม่เจอคุณมาหลายวันแล้ว ไปที่ร้านอาหารก็ไม่เจอ วันนี้ผมก็เลยไปถามคุณป้า ได้ยินว่าคุณอยู่ที่นี่ ผมก็เลยมาหา”

“เข้ามานั่งก่อนสิ” ลู่ฉิวเยว่ยิ้มและเปิดประตูกว้างให้เขาเดินเข้ามา เธอเพิ่งจะชงน้ำชาเสร็จพอดี เขาก็เลยจะได้ดื่มมันด้วย

ฉินซือส่ายหน้าและชี้มือไปที่รถยนต์ “ผมเอาของขวัญมาด้วย เป็นอาหารที่โรงงานของเราผลิตขึ้นมา เอาไปแจกให้เพื่อนบ้านก่อนเถอะ”

ลู่ฉิวเยว่ยื่นศีรษะออกไปมอง เธอพบว่ากระโปรงท้ายรถของเขาถูกเปิดออก มีถุงข้าวของมากมายอยู่ข้างในช่องเก็บของ

อาจเป็นเพราะรถยนต์คือสิ่งที่หายากในยุคสมัยนี้ ชาวบ้านในบริเวณใกล้เคียงจึงออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น บางคนถึงกับเดินมายืนดูอยู่ที่ข้างรถด้วยความสงสัย อยากจะเห็นหน้าว่าแขกผู้มีเกียรติที่มาหาลู่ฉิวเยว่นั้นเป็นใคร

เธอยิ้มตอบกลับไปอย่างช่วยไม่ได้ “งั้นก็มาแบ่งของกันก่อนเถอะค่ะ”

ไม่ถึง 1 ชั่วโมงต่อมา ข่าวเรื่องที่ฉินซือนำของขวัญมาแจกให้แก่ทุกคนก็แพร่สะพัดไปทั่วหมู่บ้านเยว่เหลียง ทุกคนรีบมาดูเพราะอยากจะรู้ว่ามีของขวัญสำหรับตนเองบ้างไหม

“คุณฉินร่ำรวยจังเลย” ผู้หญิงคนหนึ่งได้รับอาหาร เธอยิ้มกว้างจนปากฉีกถึงใบหู เธอยิ้มและชื่นชมฉินซือ แต่ก็ยังไม่ลืมหยอกเย้าลู่ฉิวเยว่ “ฉิวเยว่ของเราโชคดีจริง ๆ”

“นั่นสิ คุณฉินกับฉิวเยว่ คนหนึ่งมีพรสวรรค์ อีกคนก็หน้าตาสะสวย เหมาะสมกันเหมือนกิ่งทองใบหยกจริง ๆ”

“ดูสิ เวลาที่ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างกัน เหมือนสามีภรรยาเลยเนอะ”

ฉินซือชอบมากที่สุดเวลาที่มีคนพูดว่าเขากับลู่ฉิวเยว่เหมาะสมสำหรับกันและกัน ถ้อยคำเหล่านั้นทำให้เขามีความสุขจนหยุดยิ้มไม่ได้ และเขาก็อยากจะให้ของขวัญชาวบ้านเหล่านี้มากขึ้น

แต่ลู่ฉิวเยว่หน้าแดงขึ้นเพราะถูกหยอกล้อ เธอหันไปมองตาขวางใส่ฉินซือก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน ถ้าเธอยังยืนอยู่ตรงนั้นต่อไป เธอคงต้องละลายไปด้วยสายตาของฉินซือเป็นแน่แท้

“แจกของขวัญเสร็จแล้วเหรอคะ?” เธอถามเมื่อเห็นฉินซือเดินเข้ามา

“แจกเสร็จแล้ว” เขานั่งลงข้างเธอ ก่อนจะหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ รสชาติหอมหวานของน้ำชากระจายไปทั่วปาก

“นั่นมันถ้วยของฉัน” ลู่ฉิวเยว่หงุดหงิด เขาดื่มถ้วยชาที่เธอดื่มไปแล้ว นี่เขาตั้งใจชัด ๆ!

ฉินซือยิ้มและไม่ปฏิเสธ

“คุณจะกลับเมื่อไหร่?” เขาวางถ้วยน้ำชาลงและถามด้วยความเป็นห่วง

หากลู่ฉิวเยว่อาศัยอยู่ที่นี่ เขาก็จะไม่ได้เจอเธอเลย ชายหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจ อยากผูกเธอกับเข็มขัดพากลับบ้านไปด้วย

ลู่ฉิวเยว่ส่ายหน้า “ฉันอาจจะต้องอยู่นานหน่อย”

ฉินซือเลิกคิ้วขึ้นสูง “คุณพบโอกาสทำธุรกิจครั้งใหม่เหรอ?”

ในมุมมองของฉินซือ การที่ลู่ฉิวเยว่ไม่สนใจกลับไปดูแลร้านอาหารของเธอในตอนนี้ก็มีเหตุผลเดียวเท่านั้น เธอพบเจอเส้นทางธุรกิจที่สำคัญมากกว่านั้นในหมู่บ้านแห่งนี้

ลู่ฉิวเยว่ทั้งโกรธทั้งขำ “คุณเห็นฉันเป็นคนเห็นแก่เงินขนาดนั้นเลยหรือไง?”

แล้วเธอก็อธิบายเรื่องราวให้ฉินซือฟังคร่าว ๆ เมื่อรับฟังจบแล้ว เขาก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“ผู้ชายคนนั้นอาจจะทำผิดกฎหมายมาก็ได้ ไม่งั้นคงไม่หลบหน้าหลบตาชาวบ้านแบบนี้หรอก อย่าไปยุ่งกับคนแบบนั้นเลย” เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

ฉินซือเคยได้ยินเรื่องราวแบบนี้มามาก เขาสามารถเดาเจตนาของคนไม่ดีพวกนั้นได้ตั้งแต่แรก

ลู่ฉิวเยว่พยักหน้า เธอก็คิดเหมือนกับเขา เหตุผลเดียวที่ผู้ชายคนนั้นใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ก็เพราะเขาหลบหนีกฎหมาย

เกิดเสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นคุณลุงของเธอเอง

เมื่อเขาได้ยินว่าฉินซือกลับมาแล้ว คุณลุงจึงอยากจะเชิญชายหนุ่มไปรับประทานอาหารค่ำ

ฉินซือย่อมไม่ปฏิเสธ

ระหว่างที่กำลังรับประทานอาหาร ลู่ฉิวเยว่และฉินซือก็ได้บอกข้อสงสัยของตนเองให้คุณลุงรับทราบ เมื่อคุณลุงได้ยินเช่นนั้นก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที

“งั้นลุงควรทำยังไงดี?” คุณลุงตื่นกลัว นี่เป็นครั้งแรกที่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในหมู่บ้านเยว่เหลียง เขาไม่อยากจะทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน เขาพูดออกมาด้วยความตื่นกลัว “แต่ผู้ชายคนนั้นมีจดหมายแนะนำตัวมานี่สิ ลุงก็เลยไล่เขาไปไม่ได้”

ผู้ชายคนนั้นมีคนอื่นฝากเข้ามาอยู่ในหมู่บ้าน คุณลุงของลู่ฉิวเยว่ก็จนใจที่ทำอะไรไม่ได้จริง ๆ

ฉินซือขมวดคิ้วและพูดว่า “ขอพวกเราดูจดหมายแนะนำตัวหน่อยสิครับ”

เขาเดาว่าจดหมายแนะนำตัวของผู้ชายคนนั้นต้องเป็นของปลอมแน่นอน

คุณลุงพยักหน้า ก่อนจะรีบกลับเข้าไปในห้องเพื่อนำจดหมายแนะนำตัวมาให้พวกของฉินซือดู