สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 38 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

บทที่ 38 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

บทที่ 38 แขกที่ไม่ได้รับเชิญ

ฉินซือ… ไม่มีความสุข

แม่ของลู่ฉิวเยว่เป็นคนช่างสังเกต เมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปของฉินซือ เธอก็รู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร เธอคิดไม่ถึงเลยว่าคุณฉินซือผู้มีความเก่งกาจด้านการทำธุรกิจจะจัดการเรื่องหัวใจของตนเองไม่ได้เลย

แม่ของลู่ฉิวเยว่หัวเราะออกมาพร้อมกับพูดว่า “คุณฉินซือ มานั่งตรงนี้เถอะ”

ฉินซือพยักหน้า เขาอาศัยจังหวะนี้หันไปชำเลืองมองเลขาหวังด้วยความอาฆาตแค้น แต่เลขาหวังเอาแต่นั่งจ้องมองอาหารบนโต๊ะโดยไม่สนใจโลกรอบข้างอีกแล้ว

นั่นเป็นเพราะว่าเลขาหวังได้ตำแหน่งที่ดีที่สุดของโต๊ะอาหาร เพราะว่าเขานั่งอยู่ติดกับลู่ฉิวเยว่

เลขาหวังไม่ได้ตั้งใจ เพราะสมาธิทั้งหมดของเขาอยู่ที่เกาเหลาเนื้อตุ๋นบนโต๊ะเท่านั้น

ลู่ฉิวเยว่รับประทานอาหารเงียบ ๆ เธอไม่ได้ร่วมวงสนทนาบนโต๊ะอาหาร ในหัวของเธอได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากระบบดังขึ้นเป็นระยะว่า [เก็บเกี่ยวค่าความสุข +1 +1 +1… ไปจนถึง +100]

เมื่อได้ยินเสียงคะแนนดังขึ้น เธอก็หันไปมองที่ฉินซือ เขายังคงมีสีหน้าเย็นชาเหมือนเดิม การเคลื่อนไหวของเขายังคงสง่างาม ถ้าไม่ได้เป็นเพราะมีเสียงแจ้งเตือนจากระบบ เธอคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากำลังอร่อยกับอาหารมื้อนี้มาก

ชอบกินก็ไม่บอก!

ลู่ฉิวเยว่อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ฉินซือกำลังแอบสังเกตความเคลื่อนไหวของเธออยู่ก่อนแล้ว ฉินซือเห็นเธอมองมาที่เขาแล้วก็ยิ้มแถมยังหลุดหัวเราะ ดังนั้นฉินซือจึงรีบหันไปมองหน้าเลขาหวัง

เพราะอยากจะถามว่ามีอะไรติดอยู่บนใบหน้าเขาหรือเปล่า?

เลขาหวังเพ่งตามองอย่างจริงจัง สุดท้ายก็ส่ายหน้าตอบกลับมาว่า ‘ไม่มีครับ’

ฉินซือขมวดคิ้ว ‘งั้นเธอจะหัวเราะฉันทำไมกัน?’

เลขาหวังทำปากขมุบขมิบว่า ‘เพราะว่าคุณหล่อไงล่ะ!’

ฉินซือยิ้มอย่างมีความสุข ถึงเขาจะคิดว่าไม่น่าใช่ แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะเชื่อเช่นนั้น

ทุกคนรับประทานอาหารอย่างมีความสุข แต่สุดท้าย ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นจากนอกลาน

“เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูเองค่ะ”

ลู่ฉิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นสูงและเดินออกไปด้วยความประหลาดใจ เธอไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาเคาะประตูในเวลานี้

ประตูเหล็กถูกเปิดพร้อมกับเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด มีแต่เธอเท่านั้นที่เห็นว่าแขกนอกประตูคือสวีต้าหลิน

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว สภาพมอมแมมเหมือนสุนัขข้างถนน ไม่ใช่มนุษย์ที่อยู่ร่วมสังคมกับคนทั่วไปอีกแล้ว

ลู่ฉิวเยว่หัวเราะในลำคอ เขาเอาฝิ่นมาใส่ความเธอในครั้งก่อน ตอนนี้ยังมีหน้ากลับมาหาเธออีกเหรอ?

“มีอะไร?” เธอจ้องมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา

สวีต้าหลินเห็นแววตาเหยียดหยามของเธอ เขาต้องกัดฟันพูดด้วยความไม่พอใจ “ฉันไม่ได้มาหาเธอ ฉันมาหาลู่เจี๋ยหรง!”

ลู่เจี๋ยหรง?

ลู่ฉิวเยว่มองกลับไปด้วยความไม่อยากเชื่อ แล้วถามว่า “ทำไมถึงคิดว่าลู่เจี๋ยหรงมาอยู่กับฉันล่ะ?”

ทุกคนที่รับประทานอาหารอยู่ในลานหันมามอง พวกเขาต่างก็มีความพิศวงสงสัยเช่นเดียวกัน

เว้นแต่ฉินซือ

เขามีสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขาจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง ฉินซือจ้องมองสวีต้าหลินเหมือนอยากจะออกไปกินเลือดกินเนื้อ

สวีต้าหลินรับรู้ได้ถึงสายตาที่ไม่เป็นมิตรจึงหันหน้ามามอง แล้วเขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบเข้ากับฉินซือ

เขาจะมีเรื่องกับคุณชายคนนี้ไม่ได้เด็ดขาด สวีต้าหลินต้องพบเจอเรื่องซวยอย่างต่อเนื่องก็เพราะผู้ชายคนนี้

ตอนแรกสวีต้าหลินถูกคุมขังแค่ไม่กี่วันเท่านั้น แต่สุดท้ายก็ถูกบังคับให้อยู่ในศูนย์กักกันนานถึงครึ่งเดือน และเขาก็ได้ยินมาว่าทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของฉินซือ

แม้แต่วันที่สวีต้าหลินออกมาจากศูนย์กักกัน เขาก็ถูกผู้ชายคนนี้และเพื่อนรุ่นน้องยืนขวางในซอยแคบและถามว่า “แกคือสวีต้าหลินใช่ไหม?”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งใจมาหาเรื่อง สวีต้าหลินจึงรีบส่ายหน้าอย่างไม่ลังเล “ไม่ใช่ครับ”

แต่ชายหนุ่มรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ควักรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋า พลางจ้องมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “หมอนนี่แหละ”

ชายหนุ่มคนนี้เลิกคิ้วสูง ก่อนจะหัวเราะเยาะและลงมือชกต่อยสวีต้าหลินเหมือนเขาเป็นกระสอบทราย

สวีต้าหลินจำไม่ได้อีกแล้วว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น สิ่งเดียวที่จำได้คือตนเองถูกนำมาโยนทิ้งในซอยสกปรก มีสภาพที่น่าอับอายขายหน้ายิ่งนัก

สวีต้าหลินสาบานว่าเขาไม่เคยอับอายและหวาดกลัวขนาดนี้มาก่อนในชีวิต และเขาก็โกรธแค้นไม่น้อยเช่นกัน แต่สวีต้าหลินก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่จะกลับมาแก้แค้นเลย

เขารู้ดีว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นคนที่เขาจะมีปัญหาด้วยไม่ได้เด็ดขาด สวีต้าหลินทำได้เพียงกัดฟันและกลืนเลือดของตนเองลงไปเท่านั้น

แววตาที่ตื่นตระหนกของสวีต้าหลินทำให้ลู่ฉิวเยว่หันมองตามการจ้องมองของเขา และเมื่อพบว่าสวีต้าหลินกำลังจ้องมองฉินซือ เธอก็ต้องประหลาดใจ ฉินซือก็จัดการหมอนี่ด้วยเหรอเนี่ย?

ฉินซือกัดฟันและหัวเราะในลำคอ ‘ทำไมล่ะ? หรือว่าเธอยังรักมันอยู่?’

ถ้าลู่ฉิวเยว่กล้าพยักหน้า เขาก็จะทาสีโต๊ะอาหารใหม่ให้เป็นสีแดงด้วยเลือดของสวีต้าหลินเอง!

โชคดีที่ลู่ฉิวเยว่ไม่ได้พยักหน้า อันที่จริง เธอจ้องมองเขาด้วยความพิศวง

แต่เธอไม่ใช่คนโง่

“บอกฉันมา ทำไมคุณถึงคิดว่าลู่เจี๋ยหรงมาอยู่กับพวกเรา?” ลู่ฉิวเยว่ยกมือกอดอกและหันไปมองหน้าสวีต้าหลิน เธออยากจะรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่

เมื่อมีฉินซืออยู่ด้วย สวีต้าหลินก็ยินดีให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เขาตอบคำถามทั้งหมดโดยไม่ปิดบัง

ปรากฏว่าลู่เจี๋ยหรงถูกเขาซ้อมอย่างหนัก นั่นเป็นเหตุผลที่เธอหนีออกจากบ้าน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อกลับไปที่บ้านพ่อแม่ของตนเอง ลู่เจี๋ยหรงกลับถูกพ่อของเธอขับไล่ออกมาเสียอย่างนั้น

สุดท้ายลู่เจี๋ยหรงก็ต้องออกมาจากบ้านพร้อมกับแม่ของเธอ

เมื่อสวีต้าหลินกลับไปที่หมู่บ้านลู่เจี๋ยเพื่อตามหาพวกเธอ เขาก็รู้สึกว่าลู่เจี๋ยหรงพร้อมด้วยผู้เป็นมารดาไม่มีที่ไหนให้ไปอีกแล้ว พวกเธอน่าจะมาที่นี่ จากนั้นเขาจึงได้เดินทางไปสอบถามที่ร้านโร่วเจียโม๋ของลู่ฉิวเยว่

ใช่แล้ว ลู่เจี๋ยหรงและแม่ของเธอไปก่อกวนที่ร้านของลู่ฉิวเยว่จริง ๆ สวีต้าหลินจึงเดินมาตามหาตัวที่ร้านใหม่ของลู่ฉิวเยว่

หลังจากได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด ลู่ฉิวเยว่ก็มีสีหน้าเย็นชาขึ้นมาในพริบตา “เธอไม่ได้อยู่กับฉัน ฉันไล่เธอไปแล้ว”

ลู่ฉิวเยว่มั่นใจว่าตนเองไม่ใช่คนดีอะไรนัก ถึงแม้ลู่เจี๋ยหรงจะไม่ใช่คนดีเช่นกัน แต่การที่สวีต้าหลินซ้อมลู่เจี๋ยหรงอย่างรุนแรงถือสิ่งที่เลวร้ายมากเกินไป

คู่รักคู่นี้เหมาะสมกันเหมือนผีเน่ากับโลงผุ แต่ว่า…

ลู่ฉิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นสูง ลู่เจี๋ยหรงมีแฟนใหม่เป็นนักธุรกิจผู้ร่ำรวยแล้วไม่ใช่เหรอ? ต่อให้สวีต้าหลินตามหาตัวหล่อนจนเจอ แล้วหล่อนจะยอมกลับไปกับเขาหรือไง?

สวีต้าหลินตั้งใจมาตามหาคน แต่สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายถูกขับไล่ออกไป เขาต้องวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัวเหมือนสุนัขข้างถนน

ถึงกระนั้นเขาก็รู้สึกโล่งใจที่ฉินซือไม่ได้วิ่งไล่ตามมา

หลังจากความกลัวหายไปแล้ว สวีต้าหลินก็ยืนพักเหนื่อยด้วยความเดือดดาล เป็นเพราะฉินซือลุ่มหลงในมารยาของลู่ฉิวเยว่ เขาถึงได้โดนซ้อมอย่างนี้!

ตอนนั้นเขาไม่ควรคิดแต่งงานกับเธอเลย ลู่ฉิวเยว่เป็นหญิงแพศยา ต่อให้เขาแต่งงานกับเธอ สุดท้ายเธอก็ต้องไปมั่วกับคนอื่นอยู่ดี

สวีต้าหลินคิดด้วยความขยะแขยง

ในเวลาเดียวกันนี้ที่ลานหลังร้านใหม่ของลู่ฉิวเยว่ เนื่องจากมีแขกไม่ได้รับเชิญมาทำลายบรรยากาศ งานเลี้ยงอาหารค่ำจึงกร่อยลงไปบ้าง

โดยเฉพาะฉินซือที่รำคาญใจไม่หาย เขาสามารถทานอาหารที่ลู่ฉิวเยว่ทำได้หลายจาน แต่ตอนนี้เขากินไม่ลงอีกแล้ว

เขากลัวว่าตนเองจะกินไปแล้วสำลักด้วยความหงุดหงิดใจ

ทำไมลู่ฉิวเยว่ถึงได้ตาต่ำแบบนั้น เธอรักสวีต้าหลินจนอยากจะแต่งงานด้วย แต่ไม่รับรักเขาเนี่ยนะ? สงสัยต้องพาไปหาหมอที่โรงพยาบาลเพื่อตรวจสายตาของเธอสักหน่อยแล้ว!

“กินกันต่อเถอะค่ะ” ลู่ฉิวเยว่มึนงงกับสีหน้าของฉินซือ ก่อนจะหันไปพูดกับทุกคนอย่างอบอุ่น

ฉินซือยิ่งรู้สึกโมโหมากกว่าเดิมหลายเท่า

…

ในเวลาเดียวกันนี้ บ้านตระกูลเถา

เสียงประตูถูกเปิดจากด้านนอกดังกริ๊ก ลู่เจี๋ยหรงรีบปิดทีวีและหันหน้าไปถามด้วยความประหลาดใจ “ที่รักคะ กลับมาแล้วเหรอ”

ชายคนนี้มีชื่อว่าเถาหลินเซิน เขาคือชายหนุ่มผู้ร่ำรวยที่เธอพบเจอก่อนหน้านี้ ถึงเขาจะเป็นพวกหมกมุ่นในกาม แต่อย่างน้อยก็มีงานที่ดีและมีฐานะที่ร่ำรวย

แถมยังไม่ตบตีผู้หญิงเหมือนสวีต้าหลิน แค่นี้ลู่เจี๋ยหรงก็พอใจมากแล้ว

เถาหลินเซินยิ้มกว้าง เขาเดินเข้ามาสวมกอดร่างกายที่บอบบาง ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะจูบลงไปบนลำคอของเธอ “รอผมอยู่ใช่หรือเปล่า?”

“ค่ะ ฉันต้องรอคุณอยู่แล้ว” ลู่เจี๋ยหรงพยักหน้าอย่างยั่วยวน เธอโน้มตัวเข้าไปและจูบเขา แต่เมื่อได้กลิ่นน้ำหอม เธอก็หยุดชะงัก

ลู่เจี๋ยหรงใช้โอกาสนี้ถามด้วยความสงสัยว่า “คุณไปเจอผู้หญิงคนอื่นมาเหรอ?”

ถ้าใช่แล้วจะทำไม?

เถาหลินเซินหัวเราะเยาะอยู่ในใจแต่ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า เขาพอใจกับรูปลักษณ์ภายนอกของลู่เจี๋ยหรง และเขาก็ได้ยินมาว่าครอบครัวของเธอร่ำรวยมาก ผู้หญิงคนนี้สมควรเป็นภรรยาของเขาที่สุดแล้ว

“ที่รัก เมื่อไหร่คุณถึงจะยอมให้ผมไปพบผู้ใหญ่ของคุณ? พวกเราจัดการนัดผู้ใหญ่ให้มาเจอกันเลยดีกว่า ผมอยากแต่งงานแล้ว คุณไม่อยากสร้างครอบครัวกับผมหรือไง? ถ้าเราแต่งงานกัน คุณก็จะได้ไม่ต้องระแวงแบบนี้อีก”