สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 225 บรรยากาศในโรงแรมแตกต่างกัน

บทที่ 225 บรรยากาศในโรงแรมแตกต่างกัน

“ผมทำตัวดี มีรางวัลให้ผมหรือเปล่า?” ฉินซือหัวเราะเบา ๆ ลมหายใจอุ่นของเขารดต้นคอของลู่ฉิวเยว่ ชวนให้รู้สึกเสียวซ่าน

ลู่ฉิวเยว่เผลอหดคอกลับโดยไม่รู้ตัว “คุณต้องการอะไร?”

“ผม…” ฉินซือมองคอยาวระหงของหญิงสาว ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงวูบหนึ่ง แล้วโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูของเธอ “ฉิวเยว่ คืนนี้เราไปที่โรงแรมกันเถอะ ได้ยินมาว่าบรรยากาศของที่นั่นแตกต่างจากที่อื่นด้วยนะ”

สายตาของเขาฉายแววคาดหวังระคนลุ่มหลง

ผู้ชายคนนี้ทะลึ่งจริง ๆ

ใบหน้าของลู่ฉิวเยว่ร้อนผ่าว ก่อนจะกระแอมด้วยความเขินอาย “โรงแรมจะตรวจสอบคนเข้าพักตอนกลางคืน” เธอไม่ต้องการถูกตำรวจจับในยามวิกาล และอายเกินกว่าจะทำแบบนั้น

นัยน์ตาของฉินซือเป็นประกาย “ผมเอาทะเบียนสมรสมาด้วย” เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบเอกสารสีแดงออกจากกระเป๋า

ใช่ เขาได้เตรียมการทุกอย่างมานานแล้ว

ลู่ฉิวเยว่จ้องเขม็ง ไม่คิดเลยว่าเขาจะ…ทะลึ่งขนาดนี้หลังจากแต่งงานกัน

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธ ฉินซือก็เม้มปากด้วยความพึงพอใจ แล้วจับมือเธอเดินออกจากห้างสรรพสินค้า

ตั้งแต่เธอเริ่มไปที่โรงเรียน เขาก็งดกิจกรรมตอนกลางคืน เพื่อไม่ให้รบกวนการเรียนของเธอ

ผู้หญิงที่รักนอนอยู่ข้าง ๆ เขาได้แต่มอง ทว่าสัมผัสไม่ได้ ผู้ชายคนไหนจะทนได้?

เมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะพาเธอเข้าโรงแรมให้ได้!

ในไม่ช้า รถก็จอดอยู่หน้าโรงแรม ใบหน้าของลู่ฉิวเยว่แดงก่ำอีกครั้ง

ฉินซือเปิดประตูรถให้เธอ แต่ลู่ฉิวเยว่รู้สึกละอายใจจึงหันหน้าหนี และไม่เต็มใจจะลงจากรถ

“ลู่ฉิวเยว่ คุณไม่ต้องการเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเธอไม่เต็มใจจะลงจากรถ ฉินซือจึงฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใครมอง กระซิบข้างหูด้วยเสียงแผ่วเบาและแหบพร่า

ลู่ฉิวเยว่รู้สึกเหมือนมีดอกไม้ไฟระเบิดในหัว ในหัวใจเริ่มว้าวุ่น เธอเป็นหญิงสาววัยเจริญพันธุ์แล้ว จะไม่มีความต้องการได้อย่างไร

“แค่ครั้งเดียวนะ” เธอกัดฟันแล้วเดินลงจากรถตามเขาไป

เมื่อเห็นว่ากำลังจะสมหวัง รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของฉินซือ เขาเอื้อมจับมืออันอ่อนนุ่มของเธอไว้

หลังจากเปิดห้องที่แผนกต้อนรับอย่างราบรื่น ฉินซือก็จูงมือลู่ฉิวเยว่ขึ้นไปชั้นบนอย่างกระตือรือร้น ท่ามกลางสายตาหยอกล้อของพนักงานต้อนรับ

ทันทีที่เปิดประตู เขาก็ดันร่างของลู่ฉิวเยว่ไว้กับประตู ลมหายใจของทั้งสองคนผสานกัน ทำให้สภาพแวดล้อมที่มืดสลัวดูน่าค้นหายิ่งขึ้น

ก่อนที่ลู่ฉิวเยว่จะเห็นสภาพห้องอย่างชัดเจน ริมฝีปากบางของชายหนุ่มก็เข้าซุกไซ้ ลมหายใจแล่นเข้าปากเธออย่างรุนแรง

ลู่ฉิวเยว่อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงคราง ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว กัดริมฝีปากกลั้นเสียงที่น่าอายกลับเข้าไปในท้อง

ฉินซือเงยหน้าขึ้นจากซอกคอของเธอ จับใบหน้าเนียนนุ่มของหญิงสาวไว้ สายตาของเขาเร่าร้อนมากจนดูเหมือนจะแผดเผาลู่ฉิวเยว่ให้ละลาย เสียงแผ่วเบาของเขาแหบพร่าเย้ายวน “ครางออกมาเถอะ ผมอยากฟัง”

ลู่ฉิวเยว่หน้าแดงก่ำ เธอมองหน้าเขา ในที่สุดก็ให้สิ่งที่เขาต้องการ

ฉินซือหายใจถี่เร็ว ขณะที่อุ้มเธอขึ้นและเริ่มเดินไปที่เตียง

ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู เขาขมวดคิ้ว วางลู่ฉิวเยว่บนเตียง แล้วโน้มตัวไปจูบปากเธอ

ลู่ฉิวเยว่ผลักใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยสีหน้าขบขันเล็กน้อย “ไปเปิดประตูก่อน บางทีอาจมีคนมาตรวจที่นี่จริง ๆ ก็ได้”

ฉินซือจุมพิตเธออีกครั้ง แล้วเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด

เมื่อเปิดประตูก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่ข้างนอก เขาคือนักสืบที่มาช่วยสืบสวน สีหน้าของฉินซือยิ่งหงุดหงิด “นายหาที่นี่เจอได้ยังไง?”

“เรามีความสามารถในการทำแบบนี้ในสายงานของเรา ไม่งั้นนายคงไม่เลือกใช้บริการฉันหรอกใช่ไหม?” หลีเหนียนยืนพิงกรอบประตู สีหน้าของเขาฉายแววขบขัน

ฉินซือเหลือบมองเขา “มีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเร็ว ๆ อย่ามัวพูดไร้สาระ”

“โอ้โห? ฉินซือ นายจะรีบร้อนไปเพื่ออะไรกัน?” หลีเหนียนหัวเราะเบา ๆ “ทำไม? จะรีบกลับไปนอนกอดสาวงามเหรอครับ?”

ฉินซือเตรียมปิดประตู “แล้วยังไง รีบบอกฉันมาเร็ว ๆ แล้วออกไปจากที่นี่ซะ!”

หากพวกเขาไม่ได้สนิทกันมาก่อน เขาคงไม่เชื่อว่าคนคนนี้จะมีความสามารถอะไร ถ้ามองแค่รูปลักษณ์ที่กวนประสาทของเขา

หลีเหนียนไม่ทำตามที่เขาบอก แต่กวาดตาไปรอบ ๆ และเม้มปากเมื่อเห็นเขามีสีหน้าไม่พอใจ “ฉันอยากจะทักทายพี่สะใภ้สักหน่อย”

ฉินซือนึกเย้ยหยัน แล้วปิดประตูทันที “พอดีว่าพี่สะใภ้ไม่ชอบเล่นกับสุนัขโสดไร้คู่ เห็นแล้วอายแทน”

“ฉันไม่เชื่อ” หลีเหนียนถูกจี้ใจดำ เขาทำท่ากุมหัวใจไว้ราวกับเป็นถูกคนทอดทิ้ง

ฉินซือลูบใบหน้าของตัวเอง “พูดมาเร็ว ไม่งั้นฉันจะไม่จ่ายค่าจ้าง”

เมื่อพูดถึงเรื่องเงินที่เป็นดั่งชีวิตของหลีเหนียน เขาก็จริงจังขึ้นมาทันที

“ฉันเจอผู้ชายที่นายพูดถึงก่อนหน้านี้แล้ว แต่เขาซื้อตั๋วรถไฟแล้ว และน่าจะกำลังไปที่สถานีรถไฟตอนนี้ จะให้ไปจับไว้ไหม?”

“เหลวไหล!” ฉินซือหัวเราะด้วยความโกรธ และเตะเขา

หลีเหนียนหัวเราะเบา ๆ ก่อนยกนิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือมาถูหากัน เพื่อส่งสัญญาณ

ฉินซือเหลือบมองเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินจากกระเป๋า หยิบออกมาสองสามใบ แล้วยัดไว้ในมือของหลีเหนียน “ไปกันเร็วเข้า!”

“ได้เลย!” หลีเหนียนรับเงินมานับ แล้วยัดมันใส่กระเป๋า เขาเริ่มมีแรงบันดาลใจในการทำงานแล้ว และภายในไม่กี่วินาที เขาก็พาชายที่ถูกมัดมาจากด้านนอกโรงแรม ไม่รู้ว่าเขาพาเข้ามาได้ยังไง โดยที่คนอื่นไม่เห็น

ใบหน้าของฉินซือบูดบึ้งกว่าเดิม อยากจะต่อยใครสักคน

เมื่อกี้คนคนนี้แกล้งหลอกเขาเล่นเหรอ?

ดวงตาของหลีเหนียนฉายแววเจ้าเล่ห์ ขณะที่รีบถอยหนีเพราะเกรงจะถูกต่อย “มาสอบปากคำกันเถอะ”

ฉินซือมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเคาะประตู หลังจากได้ยินเสียงของลู่ฉิวเยว่ตอบรับ เขาก็เปิดประตูพาอีกฝ่ายเข้ามาในห้อง

“พี่สะใภ้” หลีเหนียนเร็วกว่าฉินซือ เขานั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทางสบาย ๆ และทักทายลู่ฉิวเยว่ด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ” ลู่ฉิวเยว่ลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียงโดยแต่งตัวเต็มยศ

ฉินซือจับชายคนนั้นขึ้นมา แล้วโยนเขาลงไปที่พื้น “บอกความจริงมา ใครบอกให้นายไปอยู่ที่หน้าร้านอาหาร เพื่อใส่ร้ายเธอให้เสียชื่อเสียง”

ชายคนนั้นนอนอยู่บนพื้นโดยไม่พูดสักคำ พลางมองออกไปนอกหน้าต่าง ด้วยท่าทางเอียงคอเหมือนพวกอันธพาล

“ในเมื่อตอนนี้เราจับนายมาที่นี่ได้ คิดเหรอว่าเราไม่มีหลักฐานอะไร? บอกก่อนเลยว่าถ้าวันนี้นายไม่ยอมพูด ฉันจะโยนนายเข้าคุกแน่!” ฉินซืออารมณ์เสีย เมื่อมีคนกวนอารมณ์เขา และเห็นท่าทางแบบนี้อีก ก็ยิ่งหงุดหงิดกว่าเดิม

หลีเหนียนที่เทน้ำใส่แก้ว คิดสักครู่แล้วพูดว่า “หากการสืบสวนของฉันไม่ผิด นายอาศัยอยู่ที่บ้านเลขที่ 39 ตรอกหมายเลข 1 มีแม่แก่ชราและลูกชายอยู่ที่บ้าน แม่ชื่อว่าฉาง… “

สีหน้าไม่แยแสของผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนไปในทันที เขากัดฟันมองหลีเหนียนอย่างโกรธเคือง “ครอบครัวฉันไม่เกี่ยว พวกนายจะทำอะไร?”

ฉินซือหัวเราะเยาะ ปลายรองเท้ากระแทกใบหน้าของเขา นัยน์ตาสีเข้มฉายแววเย็นชา “ทำร้ายครอบครัวของนายไม่ได้ แต่นายทำร้ายภรรยาของฉันได้งั้นเหรอ? หืม?”

“ฉันยอมพูดแล้ว!” สายตาเย็นชาคู่นั้นทำให้ชายคนนั้นรู้สึกหนาวไปทั้งตัว เขาจึงรีบพูดทันที

“ผู้ชายที่ชื่อเหอมู่สั่งให้ฉันทำแบบนั้น”

แซ่เหองั้นเหรอ?

ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้ว “เขามีลูกสาวชื่อเหอคุนเฟิ่งเหรอเปล่า?”