สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 175 การเช่าร้าน

บทที่ 175 การเช่าร้าน

ลู่ฉิวเยว่ไม่ขัดข้องกับการช่วยเหลือของเขา

เมื่อคิดว่านี่เป็นเรื่องด่วนของลู่ฉิวเยว่ ฉินซือก็รีบโทรศัพท์ไปหาเลขาหวังทันทีที่กลับไปถึงบ้าน

เช้าวันต่อมา เลขาหวังก็มาถึงร้านที่เป็นจุดหมาย เขาลงทุนเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเองเพื่อปลอมตัว

“มาติดต่อเช่าร้านเหรอคะ?” เมื่อได้ยินว่ามีคนต้องการจะมาเช่าร้านของเธอ หลี่ซูหล่านก็รีบออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เลขาหวังพยักหน้า “ใช่แล้วครับ ผมแซ่หวังครับ”

“สวัสดีค่ะ คุณหวัง”

เลขาหวังพยักหน้า “ไม่ทราบว่าร้านคุณปล่อยเช่าเดือนละเท่าไหร่ครับ?”

“เดือนละ 160 หยวนค่ะ” หลี่ซูหล่านตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง

เลขาหวังหัวเราะในลำคอ เขาลุกขึ้นกำลังจะเตรียมตัวกลับ “คุณคิดโก่งราคาผมใช่ไหม? พี่สาว คุณทำธุรกิจแบบไม่จริงใจเลยนี่นา ผมไปหาร้านอื่นดีกว่า”

แม้แต่ร้านค้าที่อยู่ในทำเลดีกว่านี้ก็ยังปล่อยเช่าเดือนละไม่ถึง 160 หยวน แล้วเธอกล้าดียังไงมาปล่อยเช่าร้านเล็ก ๆ แบบนี้เดือนละ 160 หยวน?

เมื่อหลี่ซูหล่านได้ยินเช่นนี้ เธอก็รีบลุกขึ้นห้ามเขาด้วยความร้อนรน

นานมากแล้วที่ไม่มีคนเข้ามาสนใจร้านของเธอ ถ้าปล่อยผู้ชายคนนี้หลุดมือไป เธอก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องรอผู้เช่ารายใหม่ไปอีกนานแค่ไหน

“คุณหวังคะ พวกเรามาคุยกันก่อนดีกว่า…”

เลขาหวังโบกไม้โบกมือ เขาลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ผมขอกลับไปคิดดูก่อนดีกว่า”

หลังจากนั้น เขาก็เดินออกมาจากร้านโดยทันที

เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นเดินออกไปจากร้าน หลี่ซูหล่านก็ทำได้เพียงนั่งเศร้าโศกด้วยความเสียดาย ถ้าเธอพูดจาให้ดีกว่านี้ เธอก็คงปล่อยเช่าสำเร็จแล้ว

เลขาหวังเดินออกมาไกลมาก เดินอ้อมมุมถนนไป ก่อนจะแอบย้อนกลับเข้ามาที่ร้านอาหารของลู่ฉิวเยว่อีกครั้ง

“เป็นยังไงบ้างคะ?” ลู่ฉิวเยว่รีบกวักมือเรียกเขาทันทีที่เห็นหน้าก่อนจะรินน้ำชาให้

เลขาหวังรีบเดินเข้ามาจิบน้ำชาและรายงานว่า “เจ้าของร้านนั้นปล่อยเช่าเดือนละ 160 หยวนเลย คิดว่ายังไงครับ?”

เดือนละ 160 หยวน? ออกจะสูงไปสักหน่อย แต่ก็ยังพอยอมรับได้

แต่ว่า…

เธอนึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับฮวงจุ้ยของร้านนั้นขึ้นมาได้ในทันใด ริมฝีปากของหญิงสาวบิดตัวเป็นรอยยิ้ม ก่อนที่เธอจะหันไปพูดกับเลขาหวังว่า “ไปบอกเจ้าของร้านนะคะว่าร้านของเธอฮวงจุ้ยไม่ดี ขอต่อรองสักเดือนละ 120 หยวนได้ไหม ถ้าได้เราก็จะเช่า ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ”

เลขาหวังพยักหน้า ลู่ฉิวเยว่ปล่อยให้เขาได้นั่งกินอาหารกลางวันพร้อมกับทุกคน หลังจากพักผ่อนเรียบร้อยแล้ว พอในช่วงบ่าย เลขาหวังก็ไปที่ร้านของหลี่ซูหล่านอีกครั้ง

หลี่ซูหล่านเสียใจและเสียดายกับโอกาสที่หลุดมือไปเมื่อตอนเช้าเป็นอย่างยิ่ง แต่เมื่อเธอเห็นเลขาหวังปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็รีบเดินออกไปต้อนรับเขาด้วยดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ “คุณหวังมาดูร้านอีกครั้งใช่ไหมคะ?”

“ใช่ครับ” เลขาหวังพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ “ราคาที่เราคุยกันเมื่อตอนเช้ามันสูงมากไปหน่อย เป็นราคาที่ผมรับไม่ได้ แต่ถ้าคุณปล่อยเช่าสัก 120 หยวน ผมจะลองพิจารณาดู”

“คุณหวัง 120 หยวนมันถูกเกินไปนะคะ คุณดูทำเลของร้านฉันสิ ร้านอยู่ติดถนนใหญ่ อย่างน้อยก็ต้อง 150 หยวนนะคะ” หลี่ซูหล่านพูดด้วยความลังเล

เลขาหวังทำหน้าบึ้ง “แต่ผมได้ยินมาว่าร้านคุณฮวงจุ้ยไม่ดี ถ้าจะคิดเดือนละ 150 หยวน ผมไปหาร้านที่ทำเลดีกว่านี้ดีกว่า ถ้าคุณไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไรครับ” เขาลุกขึ้นยืนโดยทันที

หลี่ซูหล่านกลัวว่าจะพลาดโอกาสไปอีกครั้ง จึงรีบตอบตกลงอย่างรวดเร็ว “ก็ได้ค่ะ 120 หยวนก็ได้!” ร้านของเธอปล่อยเช่าไม่ได้มานานแล้ว ได้เดือนละ 120 หยวนก็ดีกว่าไม่ได้เลยสักหยวนเดียว

เลขาหวังยิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายด้วยความพอใจ เขาหันกลับมาด้วยสีหน้าเยือกเย็น “งั้นเรามาเซ็นสัญญากันเลยครับ”

หลี่ซูหล่านพยักหน้าอย่างเห็นด้วยและจัดการเซ็นสัญญาอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเธอก็ได้รับเงินค่าเช่า ทำให้หลี่ซูหล่านหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

แต่อีกเพียงวันเดียว เธอก็ไม่สามารถหัวเราะได้อีกแล้ว

เนื่องจากเช้าวันต่อมา เธอเห็นว่าหวังเซวียนเซวียนกำลังเดินแบกโต๊ะเข้ามาในร้านของเธอ หลังจากสอบถามดูแล้ว หลี่ซูหล่านก็ได้พบว่าคนที่ให้คุณหวังมาเช่าร้านของเธอไปนั้นแท้ที่จริงแล้วก็คือลู่ฉิวเยว่!

หลี่ซูหล่านอิจฉาร้านอาหารของลู่ฉิวเยว่มานานแล้ว เธอแอบนินทาหญิงสาวลับหลังอยู่ทุกวัน แต่ตอนนี้เธอโกรธแค้นจนอกแทบระเบิด ดังนั้นหลี่ซูหล่านจึงรีบนำเรื่องนี้ไปบอกเล่าต่อเหอซิ่งไฉด้วยความเกลียดชัง

“ลู่ฉิวเยว่คนนี้นี่ร้ายกาจจริง ๆ!” เหอซิ่งไฉได้ยินดังนี้ก็รู้สึกไม่พอใจยิ่งนัก เพียงแค่คิดว่าอีกหน่อยร้านขายยาของลู่ฉิวเยว่จะมาอยู่ติดกับร้านของเขา เหอซิ่งไฉก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาแล้ว “ไม่ได้ เราต้องหาทางไล่เธอออกไป!”

เขาหันกลับมามองหน้าหลี่ซูหล่าน “ร้านของคุณยังมีของไม่ได้ขนออกใช่ไหม? บอกลู่ฉิวเยว่ไปว่าตอนนี้คุณยังย้ายของออกไม่ได้ ให้แม่นั่นไปหาร้านอื่นซะ ไม่งั้นก็รอไปก่อน!”

หลี่ซูหล่านมีดวงตาเป็นประกายขึ้นมาในทันใด “จริงด้วยสินะ!”

ในไม่ช้า เธอก็ไปแจ้งข่าวที่ร้านของลู่ฉิวเยว่

ลู่ฉิวเยว่จะมองไม่ออกได้อย่างไรว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจขัดขวางการเปิดร้านขายยาของเธอ ดังนั้นหญิงสาวจึงหัวเราะออกมาด้วยความโกรธเคือง

“ฉันยังหาร้านใหม่ไม่ได้เลย แล้วเธอจะให้ฉันย้ายของไปไว้ที่ไหน? ฉันไม่ย้าย!” เมื่อเห็นว่าลู่ฉิวเยว่ไม่พอใจ หลี่ซูหล่านก็ยิ่งได้ใจมากขึ้น เธอประกาศคำพูดเหล่านั้นทิ้งเอาไว้พร้อมกับตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ถ้าเธอยืนยันไม่ย้ายของสักอย่าง ลู่ฉิวเยว่จะทำอะไรเธอได้?

ลู่ฉิวเยว่หรี่ตาลงและหัวเราะเยาะอยู่ในใจ

วันต่อมา ลู่ฉิวเยว่เดินผ่านหน้าร้านของหลี่ซูหล่าน หล่อนก็แอบยืนมองเธออยู่ไกล ๆ ลู่ฉิวเยว่ได้แต่อมยิ้ม ขณะนำใบสัญญานั้นไปมอบให้แก่ศาลประจำเมือง

“ลู่ฉิวเยว่! นังตัวดี!” หลี่ซูหล่านรีบเดินทางมาที่สำนักงานของศาลประจำเมืองทันทีเมื่อได้รับการแจ้งเตือน เมื่อเธอเห็นหน้าลู่ฉิวเยว่บนที่ทำการของศาล หลี่ซูหล่านก็รีบพุ่งเข้าไปพร้อมกับกางกรงเล็บเหมือนอยากจะข่วนหน้าลู่ฉิวเยว่ เดือดร้อนบรรดาเจ้าหน้าที่ต้องช่วยมาแยกกันชุลมุนวุ่นวาย

ลู่ฉิวเยว่ขี้เกียจเสียเวลาพูดคุยอีกแล้ว เธอเดินนำเข้าไปภายในศาลทันที

ในไม่ช้า หลี่ซูหล่านก็มานั่งร่วมโต๊ะกับลู่ฉิวเยว่ แต่ตอนนี้เธอไม่กล้าทำตัวอวดดีอีกแล้ว หลี่ซูหล่านนั่งเงียบด้วยความเชื่อฟังเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ของศาลนั่งอยู่ตรงหน้า เธอก็ทำได้เพียงเบิกตาโต สภาพดูออกอย่างชัดเจนว่ากำลังตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง

เจ้าหน้าที่ประจำศาลจ้องมองหญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่เบื้องหน้าด้วยสายตาเคร่งขรึม “ศาลของเรายอมรับคดีนี้ ตอนนี้นะครับ คุณหลี่ คุณมีทางเลือกอยู่สองทาง คือยอมจ่ายค่าปรับในสัญญาที่มากกว่าค่าเช่าสองเท่า หรือคุณจะย้ายของในร้านออกไปโดยทันที แต่ถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้อีก ศาลคงต้องบังคับให้คุณจ่ายค่าปรับโดยไม่มีข้อแม้”

เจ้าหน้าหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงน่ายำเกรง หลี่ซูหล่านหวาดกลัวสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์เช่นศาลแห่งนี้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ เธอยิ่งหวาดกลัวเจ้าหน้าที่ตรงหน้ามากเข้าขึ้นกว่าเดิม หลี่ซูหล่านจึงรีบรับคำอย่างรวดเร็วว่า “ฉันจะย้ายของออกให้ค่ะ”

ลู่ฉิวเยว่ทำสัญญาเช่า 2 ปี ถ้าต้องจ่ายค่าปรับเป็นจำนวนเงินมากกว่าค่าเช่าสองเท่า นั่นก็หมายความว่าเธอต้องไปหาเงินมาจ่ายให้ลู่ฉิวเยว่เกือบหกพันหยวน หลี่ซูหล่านไม่รู้เลยว่าตัวเองจะไปหาเงินเยอะขนาดนั้นมาจากที่ไหน

“คุณต้องย้ายของออกให้หมดในสามวันนะคะ!” ลู่ฉิวเยว่กล่าวเสริมขึ้นมา เพื่อป้องกันไม่ให้หญิงวัยกลางคนผู้นี้เล่นลูกไม้ได้ในภายหลัง เธอจึงต้องพูดเรื่องนี้ให้ชัดเจนต่อหน้าศาล

เจ้าหน้าที่ประจำศาลพยักหน้า “มีเวลาสามวันนะครับ คุณหลี่ทำได้ไหม?”

หลี่ซูหล่านโกรธแค้นจนแน่นหน้าอก เธอหันไปมองลู่ฉิวเยว่ตาขวาง นังเด็กคนนี้มันแสบจริง ๆ!

“คุณหลี่ ถ้าคุณไม่ย้ายของออกให้ทันเวลา เราคงต้องใช้กฎหมายจัดการกับคุณ” เจ้าหน้าที่ประจำศาลกล่าวเสริมขึ้น

หลี่ซูหล่านสะดุ้งโหยง กัดฟันรับคำว่า “เดี๋ยวกลับไปฉันจะรีบย้ายออกเลยค่ะ!”

ลู่ฉิวเยว่เห็นแบบนั้นก็ยกมือทาบอกและหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างพอใจ