สูตรลับแม่ครัวมือทองในยุค80 - บทที่ 107 เมล็ดแตงโมที่แปลกประหลาด

    บทที่ 107 เมล็ดแตงโมที่แปลกประหลาด

    

    เพียงไม่นาน ลูกน้องของเฉิงซูก็นำห่อเครื่องปรุงไปวิเคราะห์องค์ประกอบได้สำเร็จ แล้วพวกเขาก็สามารถนำมาผลิตเป็นเครื่องปรุงสำหรับทำเมล็ดแตงโมทอดของตนเองได้อย่างราบรื่น

    

    ข่าวดีเช่นนี้ทำให้เฉิงซูที่ยิ้มไม่ออกมาเป็นเวลานานยิ้มไม่หุบแล้ว แววตาที่เคร่งเครียดของเธอผ่อนคลายขึ้นหลายเท่า

    

    เพียงเท่านี้ เมล็ดแตงโมทอดของเธอก็จะมีรสชาติเหมือนกับเมล็ดแตงโมทอดของลู่ฉิวเยว่ ตราบใดที่เธอขายตัดราคาลู่ฉิวเยว่ เฉิงซูก็เชื่อว่าตนเองจะต้องแย่งฐานลูกค้ามาจากลู่ฉิวเยว่ได้อย่างแน่นอน!

    

    ”ไปติดต่อผู้ซื้อรายย่อยที่พวกเรารู้จักมาให้หมด บอกพวกเขาว่าฉันมีเมล็ดแตงโมทอดแบบเดือนที่แล้วมาขาย บอกให้พวกเขามาซื้อได้เลย” เฉิงซูสั่งลูกน้องด้วยรอยยิ้ม

    

    กลุ่มคนผู้ที่เป็นลูกน้องพยักหน้าและแยกย้ายกันไปทำตามคำสั่ง ยังไม่ถึงสองชั่วโมง บรรดาลูกค้าที่อยู่ในรายชื่อก็ถูกเชิญตัวมาอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

    

    ”ได้ยินว่าคุณนายเฉิงมีเมล็ดแตงโมชุดใหม่มาขายแล้วเหรอครับ?” ชายคนหนึ่งรีบพูดออกมาทันทีที่เห็นหน้าเฉิงซู น้ำเสียงของเขาบอกชัดถึงความประหลาดใจ

    

    ครั้งที่แล้ว เมล็ดแตงโมทอดขายดีมาก รับไปขายเพียงไม่กี่วันก็หมดเกลี้ยง เขาทำเงินได้มากมาย แต่ในตอนหลัง เฉิงซูก็บอกว่าเธอไม่มีเมล็ดแตงโมพวกนั้นมาขายอีกแล้ว ชายหนุ่มนึกว่าตนเองจะสูญเสียเส้นทางทำเงินไปแล้วเสียอีก

    

    ทุกคนที่ถูกเรียกตัวมาต่างก็ประหลาดใจไม่แพ้กันและพวกเขาก็จ้องมองไปที่เฉิงซู

    

    เธอพยักหน้า ก่อนจะพูดด้วยความภาคภูมิใจ “ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้ฉันได้สูตรทำเมล็ดแตงโมทอดพวกนั้นมาอยู่ในมือแล้ว พวกคุณจะซื้อเท่าไหร่ก็ได้”

    

    พูดจบ เฉิงซูก็เชิดคางขึ้นเป็นสัญญาณให้ลูกน้องที่อยู่ด้านข้างนำเมล็ดแตงโมทอดออกมาให้ลูกค้าได้ชิม

    

    ”ถ้าพวกคุณชิมแล้วไม่มีปัญหา ฉันก็จะเริ่มรับออเดอร์เดี๋ยวนี้เลย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

    

    หลังจากกลุ่มผู้ซื้อรายย่อยลองรับประทานดูแล้ว พวกเขาก็รู้สึกว่ารสชาติไม่ได้เลวร้าย ย่อมไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน ดังนั้นพวกเขาจึงสั่งซื้อเป็นจำนวนมาก และวางแผนที่จะใช้เมล็ดแตงโมทอดเหล่านี้ทำเงินก้อนโต

    

    เฉิงซูมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง วันต่อมา เธอจัดการจ้างคนงานและเช่าโรงงานเพื่อผลิตเมล็ดแตงโมทอดโดยเฉพาะ

    

    ในโรงงานของตระกูลลู่ ฉินเหนียนเดินเข้าไปในสำนักงานของลู่ฉิวเยว่เป็นครั้งแรก ในอดีตเขารู้สึกผิดและมักจะหลบหน้าเธอเสมอ แต่ครั้งนี้เขามีจิตใจตั้งมั่นอย่างแน่วแน่

    

    ”มีอะไร? เข้ามาทำไมคะ?” หญิงสาววางเอกสารในมือลง ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ในใจคาดเดาอะไรได้บางอย่าง

    

    แน่นอนว่าผู้ชายคนนี้ยอมเปิดเผยจุดประสงค์ของตนเองออกมา “ผมอยากลาออกครับ”

    

    ”หืม?” ลู่ฉิวเยว่ขมวดคิ้ว “โรงงานของเราดูแลคุณไม่ดีพอเหรอคะ?”

    

    ฉินเหนียนแอบหัวเราะเยาะอยู่ในใจ เขามีเงินมากมายขนาดนี้ ไม่ต้องทำงานอีกแล้ว แต่ก็ยังปั้นยิ้มตอบกลับไปว่า “ไม่ใช่ครับ พอดีว่าผมต้องไปดูแลครอบครัว ก็เลยทำงานที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว”

    

    ลู่ฉิวเยว่หัวเราะเยาะอยู่ในใจเช่นกัน เธอไม่ได้พูดถึงเรื่องการแจ้งลาออกล่วงหน้าที่ระบุอยู่ในสัญญา และเธอก็ยังได้จัดการเบิกเงินเดือนงวดสุดท้ายมอบให้เขา

    

    การลาออกอย่างกะทันหันของฉินเหนียนทำให้ซูเจวี้ยนรู้สึกแปลกใจยิ่ง เธอจับตาดูเขามาเป็นระยะเวลาหลายวัน เธอไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนที่อยากลาออกจากโรงงานดี ๆ อย่างนี้อยู่ด้วย

    

    และแล้วซูเจวี้ยนก็นึกถึงห่อใส่เครื่องปรุงสำหรับทำเมล็ดแตงโมทอดที่เถ้าแก่ลู่นำติดตัวไปที่ร้านอาหารด้วยเมื่อหลายวันก่อน หญิงสาวคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ทันที เธอรีบเข้าไปหาพ่อของลู่ฉิวเยว่ด้วยความร้อนรน

    

    ”เถ้าแก่คะ…ฉันคิดว่าฉินเหนียนลาออกอย่างกะทันหันมากเกินไป เถ้าแก่ยังเก็บห่อใส่เครื่องปรุงที่เอาไปร้านอาหารวันนั้นอยู่กับตัวหรือเปล่าคะ?”

    

    พ่อของลู่ฉิวเยว่ส่ายหน้าและตอบว่า “ฉันทำหายระหว่างทางน่ะ”

    

    สีหน้าของเขาเยือกเย็น ไม่มีความวิตกกังวลเลยสักนิด ซูเจวี้ยนพูดด้วยความเป็นกังวลใจว่า “หรือว่าฉินซือจะขโมยไปคะ? นั่นเป็นสูตรสำคัญของพวกเราด้วย…ไม่ได้การแล้ว เถ้าแก่โทรแจ้งตำรวจเถอะค่ะ!”

    

    หัวขโมยอย่างฉินเหนียนจะหนีรอดไปแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด!

    

    เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเป็นกังวลในเรื่องผลประโยชน์ของโรงงานจริง ๆ พ่อของลู่ฉิวเยว่ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขขณะพูดว่า “ไม่ต้องห่วง นั่นเป็นสูตรทำรสชาติใหม่ ฉันเองยังไม่ได้ลองชิมเลย แล้วก็ไม่เคยคิดจะใช้มันด้วย อีกอย่าง เมื่อเช้านี้ฉันโทรแจ้งตำรวจไปแล้ว”

    

    ซูเจวี้ยนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ถ้าแจ้งตำรวจไปแล้วก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล

    

    เพียงไม่นาน ตำรวจก็มาถึง ซึ่งมีแต่คนคุ้นหน้าคุ้นตา เพราะพวกเขาเป็นกลุ่มตำรวจที่มาตรวจเมล็ดแตงโมของโรงงานเมื่อครั้งที่แล้วนั่นเอง

    

    ”มากันแล้วเหรอครับ” พ่อของลู่ฉิวเยว่รีบออกไปต้อนรับ

    

    นายตำรวจทั้งสองคนพยักหน้าและเริ่มต้นการสืบสวน คนงานในโรงงานถูกเลือกตัวมาสอบถามทีละคน

    

    และเนื่องจากการปรากฏตัวของตำรวจ บรรดาคนงานจึงได้แต่ซักถามกันด้วยความสงสัย แล้วในไม่ช้า สิ่งเดียวที่ผิดปกติในวันนี้ก็คือการลาออกอย่างกะทันหันของฉินเหนียน

    

    ทางตำรวจตัดสินใจที่จะจับกุมเขา แต่ด้วยความที่เขาไม่ได้สนิทกับคนงานคนไหนเลย จึงไม่มีใครรู้ว่าบ้านของฉินเหนียนอยู่ที่ไหน และทางตำรวจก็ไม่มีเบาะแสเช่นกัน พวกเขาทำได้เพียงสัญญาว่าจะลองสืบหาในบริเวณนี้ดู พวกเขาจะพยายามให้ดีที่สุดที่จะจับตัวคนร้ายกลับมารับโทษให้ได้

    

    ”ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับ ผมสร้างปัญหาให้พวกคุณแล้ว” พ่อของลู่ฉิวเยว่พยักหน้าด้วยความซาบซึ้งใจ

    

    นายตำรวจทั้งสองคนโบกไม้โบกมือ “การรับใช้ประชาชนเป็นหน้าที่ของพวกเราอยู่แล้วครับ”

    

    ทางด้านเฉิงซูเองก็เริ่มลงมืออย่างรวดเร็ว ภายในเวลาเพียงไม่กี่วัน เมล็ดแตงโมทอดจำนวนมากก็ถูกผลิตออกมา เธอแจ้งให้ผู้ซื้อรายย่อยมารับสินค้าไปขายต่อ

    

    ”เป็นยังไงบ้าง? รสชาติดีไหม?” เธอยิ้มด้วยความมั่นใจในผลิตภัณฑ์ใหม่ของตนเอง

    

    หลายคนพยักหน้า รู้สึกว่ารสชาติไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่พวกเขาก็จะรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ อยู่เสมอ

    

    พวกเขาคิดไม่ออกว่ามันคืออะไร สุดท้ายจึงลงความเห็นว่าตนเองอาจจะคิดมากเกินไป และด้วยความที่กลัวว่าจะไม่มีของไปขาย พวกเขาจึงรีบรับเมล็ดแตงโมทอดเหล่านี้กลับไปอย่างไม่รอช้า

    

    การผลิตเมล็ดแตงโมทอดในครั้งนี้มีจำนวนมหาศาล ผู้รับซื้อต่างก็มารับสินค้าตามกำหนด เฉิงซูสามารถทำเงินได้ก้อนโต เธอต้องนั่งนับเงินจนเหนื่อย

    

    แต่ช่วงเวลาอันดีงามคงอยู่ได้ไม่นานนัก เฉิงซูเพิ่งจะมีความสุขได้เพียงไม่กี่วัน บรรดาผู้รับซื้อรายย่อยก็มาเคาะประตูถึงบ้าน

    

    ”หมายความว่ายังไง? พวกคุณก็ชิมกันแล้วนะว่าสินค้าไม่มีปัญหา แล้วจะมาโทษฉันเนี่ยนะ?” เมื่อเธอได้ยินว่าผู้รับซื้อเหล่านั้นมาขอเงินคืน เฉิงซูก็มีสีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาทันที

    

    ถ้ามีการคืนสินค้าเป็นจำนวนมากขนาดนั้น แล้วเธอจะเอาไปขายที่ไหนต่อ? เธอจะต้องขาดทุนอย่างแน่นอน!

    

    ”ฝันไปเถอะ! เมล็ดแตงโมของคุณมีปัญหา คืนเงินพวกเรามาเดี๋ยวนี้!” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดเสียงแข็ง

    

    เฉิงซูรู้สึกสงสัยจึงหยิบเมล็ดแตงโมทอดที่พวกเขานำมาคืนมารับประทานเล็กน้อย หลังจากนั้น เธอก็เกือบจะอาเจียนออกมา

    

    เฉิงซูขมวดคิ้วและอยากจะหาข้อแก้ตัว “เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ฉันคืนเงินบางส่วนให้ แต่คุณก็เอาสินค้ากลับไปขายต่อเถอะ…”

    

    ”คุณพูดอะไรของคุณ! ผมเอามาคืนเพราะไม่อยากได้ คุณยังจะให้เอากลับไปขายต่อเนี่ยนะ!”

    

    กลุ่มผู้รับซื้อพูดแล้วก็รู้สึกโกรธแค้นขึ้นมาทันที แต่เฉิงซูก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรอีกแล้ว เมล็ดแตงโมทอดจากโรงงานของเธอมีรสชาติเหมือนกันหมด บางคนรับประทานไปแล้วก็บอกว่าพวกมันมีกลิ่นเหมือนขี้หนู ลูกค้าบางคนที่ซื้อไปรับประทานก็กลับมาร้องเรียนว่าเมล็ดแตงโมเหล่านี้ไม่สะอาด

    

    ภาพลักษณ์ร้านค้าของพวกเขาต้องเสียหายมากแล้ว!

    

    พวกเขาแค่ตัดสินใจมาขอเงินคืน แต่เฉิงซูก็ยังไม่ยอมให้! ดีแค่ไหนแล้วที่พวกเขาไม่ให้เธอรับผิดชอบค่าเสียหายจากภาพลักษณ์ของร้านค้าพวกเขาด้วย!

    

    ”ถ้าไม่ยอมคืนเงินมาทั้งหมด งั้นเราก็เจอกันในศาล!”

    

    กลุ่มผู้รับซื้อมุ่งมั่นแน่วแน่ เฉิงซูรู้ดีว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด และเธอก็กลัวว่าเรื่องราวจะบานปลายไปมากกว่านี้ ดังนั้นเธอจึงมีแต่ต้องคืนเงินให้กับทุกคนเท่านั้น

    

    ประตูห้องนั่งเล่นถูกปิดเสียงดังปัง เป็นสิ่งที่บอกได้ดีว่าคนกลุ่มนี้กำลังโกรธแค้นมากขนาดไหน

    

    สิ่งนี้ทำให้เฉิงซูสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ