สาวไอดอลห้องเดียวกับผมชอบทำตัวน่าสงสัย(The Idol Girl in My Class Is Acting Suspiciously) - ตอนที่ 45

วันเสาร์

 

ในที่สุดวันที่ฉันจะได้พบซาเองุสะก็มาถึง

 

เรานัดพบกันที่หน้าสถานีเวลา 11.00 แต่ฉันตื่นเต้นเกินกว่าจะอยู่เฉยๆที่บ้านได้ ฉันจึงมาถึงสถานที่นัดพบก่อนเวลาสามสิบนาที

 

ครั้งล่าสุดที่เรานัดกันไปเที่ยวซาเองุสะซังมาถึงก่อนฉัน แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าฉันจะมาถึงก่อน

 

ฉันยืนพิงเสาหน้าสถานี และตัดสินใจรอขณะฟังเพลงไปด้วย

 

แตะ แตะ

 

ขณะที่ฉันฟังเพลงไปสักพักจู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่ามีนิ้วมาแตะที่ไหล่ของผม

 

ฉันหันกลับไปด้วยความประหลาดใจที่เห็นซาเองุสะซังถือตะกร้าที่ค่อนข้างใหญ่อยู่ในมือ

 

วันนี้เราไปสวนสาธารณะกัน ซาเองุสะซังสวมหมวกฟางใบใหญ่และชุดสีขาว

 

เป็นเหมือนปกติ วันนี้เธอยังคงสวมแว่นกันแดดเพื่อปลอมตัว แต่ถึงอย่างนั้น เธอแสดงบรรยากาศที่งดงามออกมา และคุณสามารถบอกได้ทันทีว่าเธอเป็นสาวสวย

 

เรารู้สึกอึดอัดกับสายตาที่มองมาที่เราจากรอบๆ ดังนั้นเราจึงตัดสินใจที่จะรีบเดินไปที่สวนสาธารณะ

 

หลังจากเดินจากสถานีไปไม่ไกล เราก็มาถึงสวนสาธารณะ จุดหมายปลายทางของเราในวันนี้

 

ขณะที่เราเดินผ่านสวนสาธารณะซาเองุสะดูเหมือนจะมีอารมณ์ร่าเริงมากกว่าปกติ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายอยู่ภายใน

 

ฉันมีความสุขที่เห็นว่าเธอดูอารมณ์ดีในวันนี้ แต่ในขณะเดียวกันฉันก็กังวลเล็กน้อยว่าสวนแห่งนี้เป็นสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับเราจริงๆหรือไม่ แต่เรื่องนี้กลับกลายเป็นความกลัวที่ไม่มีมูลความจริง

 

“ว้าว! น่าคิดถึงจัง!”

 

เมื่อเรามาถึงสวนสาธารณะ คำพูดแรกของซาเองุสะคือ “นี่มันช่างชวนให้คิดถึงจริงๆ” และเธอมองไปรอบๆสวนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับว่าเธอคิดถึงมันจริงๆ

 

ในสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวขจี เด็กนักเรียนชั้นประถมและครอบครัวกำลังอยู่ด้วยกันและเล่นกันอย่างสนุกสนาน

 

ฉันสงสัยว่าฉันไม่ได้มาที่นี่นานแค่ไหนแล้ว และมันทำให้ฉันรู้สึกคิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ

 

อย่างไรก็ตามคำว่า “คิดถึง” จากซาเองุสะดูเหมือนจะบ่งบอกว่าเธอเคยมาที่นี่มาก่อน

 

“เฮ้ ทัคคุง! ไปนั่งบนม้านั่งตรงนั้นกันเถอะ!”

 

ซาเองุสะซังชี้ไปที่ม้านั่งอย่างมีความสุข ซึ่งสามารถมองเห็นฉากเด็กๆกำลังเล่นอยู่ได้

 

เมื่อมองไปที่ม้านั่ง ความทรงจำของฉันในตอนนั้นก็หวนกลับมาหาฉัน

 

“วันนี้อากาศดีมากเลยนะ ทัคคุง!”

 

ขณะที่ฉันกำลังนึกถึงอดีตอยู่ครู่หนึ่งซาเองุสะซังที่อยู่ข้างๆฉันยิ้มและพูดกับฉัน

 

ฉันตกใจเล็กน้อยที่เห็นว่าซาเองุสะซังซ้อนทับกับความทรงจำของฉัน

 

ไม่ ไม่มีทาง ฉันคิดว่าความทรงจำในช่วงเวลานั้นย้อนกลับมาหาฉันเรื่อยๆ

 

 

“อะ คือว่า….”

 

เรานั่งลงบนม้านั่งและซาเองุสะซึ่งนั่งข้างฉันเรียกฉันด้วยท่าทางเขินอายเล็กน้อย

 

เมื่อฉันหันไปตามเสียงของเธอฉันพบว่าซาเองุสะซังกำลังจ้องมองมาที่ฉันพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แก้มของเธอแดงขึ้นเรื่อยๆด้วยความเขินอาย

 

เธอถอดแว่นกันแดดปลอมออกแล้วตั้งแต่เราอยู่ในสวนสาธารณะ และการที่เธอจ้องมองมาที่ฉันด้วยตาที่เชิดขึ้นนั้นน่ารักเกินกว่าจะพูดตรงๆ

 

“วันนี้ฉันทำอาหารกลางวันมาให้ทัคคุงด้วย!”

 

ซาเองุสะซังยื่นตะกร้าใบใหญ่ที่เธอถืออยู่ตรงหน้าฉันอย่างอายๆ

 

ฉันตกใจจนแทบหมดสติเมื่อเห็นรูปร่างที่น่ารักของเธอและความจริงที่ว่าเธอทำข้าวกล่องให้ฉัน แต่ฉันก็ยังถือมันไว้ด้วยกันโดยคิดว่าเกมเพิ่งเริ่มขึ้นและรับตะกร้า ที่เธอเสนอให้ฉัน

 

“โอ้ขอบคุณนะ! ฉันขอเปิดได้ไหม”

 

ฉันถามพลางขอบคุณด้วยความยินดี และซาเองุสะซังก็พยักหน้า เธอหน้าแดงราวกับว่าเธออาย

 

ฉันเข้าใจว่านี่คือความเห็นชอบของเธอ และค่อยๆ เปิดตะกร้าออก

 

มีโอนิกิริ คาราอาเกะ และทามาโกะยากิ จัดเรียงอย่างเรียบร้อยในภาชนะเพื่อให้รับประทานง่าย

 

“อะไรกัน? ชิจังเป็นคนทำทั้งหมดนี่เหรอ?”

 

“อืม ฉันไม่รู้ว่ามันจะดีหรือเปล่า”

 

ซาเองุสะซังดูเขินอายและโบกมือไปในอากาศด้วยความอ่อนน้อม

 

แต่มันยากที่จะทำให้ของที่ดูดีนี้ไม่อร่อย

 

มาตรวัดความสุขของฉันอยู่ที่ระดับสูงสุด และฉันก็ถามทันทีว่ากินได้ไหม จากนั้นฉันก็หยิบข้าวปั้นขึ้นมาหนึ่งคำแล้วกัด

 

ใช่มันอร่อยแต่ในแบบธรรมดา

 

ไส้ในเป็นหนังปลาแซลมอนและมีรสชาติที่……..อร่อยมากกกกก

 

“…… ทัคคุง คิดว่าไง?”

 

“มันดีจริงๆ!”

 

เมื่อซาเองุสะซังถามฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันยิ้มและตอบทันทีว่าอร่อย

 

จากนั้นซาเองุสะก็ยิ้มราวกับว่าเธอโล่งใจแม้ว่าใบหน้าของเธอจะแดงก็ตาม

 

สายตาของเธอช่างน่ารักเสียจนฉันรู้สึกได้ว่าใบหน้าของฉันเปลี่ยนเป็นสีแดงเช่นเดียวกัน

 

“โอ! ฉันก็กินบ้างเหมือนกันดีกว่า!”

 

ซาเองุสะซังหยิบข้าวปั้นมาหนึ่งลูกและเริ่มกินมัน ราวกับจะปกปิดความอายของเธอ และตอนนี้ความกังวลของเธอก็จบลง เธอกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง

 

ฉันยังลองไก่ทอดและไข่หวานซึ่งทั้งสองอย่างก็อร่อยเช่นกัน

 

แม้ว่าเราจะอายุเท่ากัน แต่พวกอาหารทั้งหมดมีรสชาติเหมือนอาหารของแม่ของฉันทำ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ

 

ฉันรู้สึกประทับใจมากที่ซาเองุสะซังซึ่งยิ้มและเคี้ยวข้าวปั้นอยู่ข้างๆฉัน ได้เตรียมเบนโตะแบบนี้สำหรับโอกาสนี้

 

ฉันมีความสุขมาก แต่ถ้าแฟนๆของชิโอรินทั่วประเทศรู้เรื่องนี้ พวกเขาอาจจะฆ่าฉันทันที

 

ท้องฟ้าแจ่มใส เด็กๆเล่นอย่างไร้เดียงสาต่อหน้าเรา อาหารกลางวันแสนอร่อย และสาวสวยข้างๆที่น่ารักเกินกว่าฉันจะเดินไปด้วย

 

ฉันตัดสินใจที่จะทำให้ดีที่สุดเพื่อสนุกกับสถานการณ์นี้ ซึ่งเป็นส่วนผสมระหว่างความธรรมดาและความพิเศษ

 

“ท ทัคคุง!”

 

“อืม? มีอะไรเหรอชิจัง?”

 

ขณะที่ฉันแหงนมองท้องฟ้าซาเองุสะซังก็เรียกฉันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเขินอาย

 

มีอะไรหรือดปล่านะ? เมื่อฉันหันไปตามเสียงของเธอ ฉันเห็นว่าเธอหยิบไก่ทอดด้วยตะเกียบของเธอและยื่นมันออกมาให้ฉัน

 

“เอา! อา อา อัม!”

 

“ฮะ!?”

 

แล้วเธอก็เอาไก่ทอดนั่นมาใกล้ๆ แล้วพูดว่า “อัม”

 

ฉันตกใจมากกับการจู่โจมอย่างกะทันหันจนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงแปลกๆ

 

“ก็เพราะว่าซากุจังและคนอื่นๆ เขาทำกัน!”

 

ซาเองุสะซัง ดูอายและพูดแก้ตัว

 

ไม่ นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เราควรจะทำแบบนั้น มีอุปสรรค์มากเกินไป! แต่ฉันจำได้ว่าเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันที่ร้านกาแฟ ดังนั้นฉันจึงยอมปล่อยให้สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นและกัดไก่ทอดที่ยื่นให้ฉัน

 

 

“……ชอบไหม ชอบไหม”

 

“ฉัน…..มันอร่อยมาก”

 

เมื่อฉันตอบกลับโดยพยายามกลั้นความอายไว้ซาเองุสะซังดูเหมือนจะคิดว่ามันตลกและเริ่มหัวเราะอย่างมีความสุข

 

ฉันคิดว่ามันน่ารักที่เธอหัวเราะแบบนั้น ฉันเลยหยิบไก่ทอดขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วยื่นให้เธอเป็นการตอบแทน

 

“ท ทาคายูกิก็ทำเหมือนกัน!”

 

“ใช่เขาทำ!”

 

ซาเองุสะหัวเราะ แล้วสงบสติอารมณ์ลง และกัดไก่ทอดของฉันโดยไม่อาย

 

“รสชาติดีขึ้นมากเมื่อทัคคุงป้อนให้ฉัน”

 

เธอยิ้มอย่างมีความสุข

 

–เอ๊ะ นี่มันอะไร ……เธอไม่น่ารักเกินไปหน่อยเหรอ……?

 

เมื่อเผชิญหน้ากับซาเองุสะที่ยิ้มแย้ม ฉันไม่สามารถหยุดหัวใจไม่ให้เต้นแรงได้ ราวกับว่าฉันได้ใช้หัวใจที่เต้นแรงเพื่อลดอายุขัยของฉันไปแล้วหนึ่งวัน