สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน - ตอนที่ 252 สาวใช้ตัวแสบ 156

ตอนที่ 252 สาวใช้ตัวแสบ156

ชายหนุ่มไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรทั้งสิ้น เซี่ยชีหรั่นก็เริ่มรู้สึกไม่วางใจ เธอมองไปยังใบหน้าของเขา แล้วพูดออกมาเบาๆ “ขอโทษนะ ฉันทำไม่ค่อยเป็น อาจจะไม่อร่อยเท่ากับที่คุณกินอยู่เป็นประจำ แต่ฉันตั้งใจทำมาให้….”

“ปังปังปัง” พอพูดไปได้แค่ครึ่งประโยค จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“เข้ามา!”

ผู้ที่เดินผ่านประตูเข้ามาคือส้งหลิงหลิง ในมือเธอถือถาดอาหารอยู่ใบหนึ่ง ในถาดใบนั้นมีจานอยู่ใบหนึ่ง จานใบนั้นเต็มไปด้วยเค้กสีเหลืองทองสวย ที่เซี่ยชีหรั่นเห็นอยู่ในครัวก่อนหน้าว่าพ่อครัวท่านหนึ่งเป็นคนทำ นอกจากเค้กชิ้นนั้น ก็ยังมีนมอีกหนึ่งแก้ว

“เชินหลิน อรุณสวัสดิ์ วันนี้ฉันลงมือทำเค้กให้เธอเองกับมือ เธอจะลองชิมมั้ย?” ส้งหลิงหลิงพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

เย่เชินหลินยิ้มมุมปาก “เธอทำเองกับมือ? ดูน่ากินดีนะ รีบเอามาเถอะ!”

“ได้เลย!” ส้งหลิงหลิงยิ้มกระดี้กระด๊า สายตามองไปทางเซี่ยชีหรั่นเห็นว่าในมือเธอถือกล่องข้าวอยู่ จากนั้นหล่อนจึงยิ้มออกมาอย่างผู้ชนะ

“คุณเย่คะ ของที่ส้งหลิงหลิงทำมาให้น่าจะอร่อยกว่าของฉัน ทานให้อร่อยนะคะ ฉันขอตัวกลับห้องก่อน”

เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดออกไปว่าเค้กนั่นไม่ใช่เค้กที่ส้งหลิงหลิงทำเอง เธอคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องบอก ถ้าเขาเลือกที่จะเชื่อ ใครก็เป็นคนทำได้ ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะไม่ได้ทำกับมือ ก็กลายเป็นคนที่ทำได้ แต่ถ้าเขาไม่เชื่อใคร ต่อแม้ว่าจะลงมือทำด้วยตัวเอง ก็จะกลายว่าเป็นคนอื่นทำไป

พอพูดจบ เธอไม่กล้าที่จะอยู่เกะกะต่อ เธอจึงถือกล่องข้าวของตัวเองเตรียมเดินออกจากห้อง

“เดี๋ยวก่อน!” เย่เชินหลินเรียกเธอ

เซี่ยชีหรั่นจึงหยุดเดิน ในใจเริ่มที่จะมีความหวังเล็กน้อย หรือว่าเขาอยากจะกินอาหารเช้าที่เธอทำ ไม่ใช่ของส้งหลิงหลิง?

“เอามานี่!”เย่เชินหลินพูด เธอจึงหันกลับหลัง เดินเข้าไปพร้อมกับกล่องข้าวในมืออีกครั้ง

เย่เชินหลินรับกล่องข้าวจากเซี่ยชีหรั่นแล้วเปิดมัน ตอนนี้ก็กลายเป็นส้งหลิงหลิงที่รู้สึกกระอักกระอ่วน

วันนี้ตอนเช้าพ่อครัวบอกกับหล่อนแล้วว่า เซี่ยชีหรั่นยุ่งอยู่ในครัวตั้งแต่เช้า คงจะทำอาหารให้คุณเย่ทาน

ช่วงนี้เย่เชินหลินดูสนใจเซี่ยชีหรั่นน้อยลง เพราะฉะนั้นหล่อนจึงคิดว่าตัวหล่อนอาจจะมีสิทธิ์ที่จะชนะเธอ หรือว่าเย่เชินหลินเปลี่ยนกลับไปชอบเธออีกแล้ว?

“หลิงหลิง มาดูนี่ ชีหรั่นทำออกมาเป็นไง?” เย่เชินหลินถามอย่างไร้อารมณ์

ส้งหลิงหลิงก็ไม่รู้ว่าที่เย่เชินหลินถามแบบนี้หมายความว่าไง หล่อนสวมบทบาทผู้หญิงใจดีต่อหน้าเขา จากนั้นหล่อนจึงฉีกยิ้มออกมา “ดีนี่ ดีมากเลยด้วย ถึงแม้จะดูไม่ถึงขั้นของที่พ่อครัวทำ แต่ว่าตั้งใจทำออกมาดีมาก ลำบากน้องหรั่นต้องตื่นแต่เช้าลุกขึ้นมาเตรียม เธอคงตั้งใจทำมากๆ ตั้งใจทำกว่าฉันอีก”

“ถึงจะตั้งใจทำยังไง ก็เป็นแค่ขยะ!” อยู่ดีๆเย่เชินหลินก็พูดออกมา เขามองไปที่หน้าของเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาเย็นชาเหมือนไม่อยากจะมองแม้แต่หน้าของเธอ

คำพูดประโยคนี้เหมือนไม่ได้พูดถึงอาหารเช้าที่เธอทำ แต่เหมือนจะเป็นการพูดถึงตัวเธอมากกว่า

“ช่วยเอาไปทิ้งให้ที! หลิงหลิงฉันอยากกินอาหารที่เธอทำ ฉันชอบมันมาก” พอพูดจบ เย่เชินหลินก็ยื่นมือออกไปหยิบถาดจากมือของส้งหลิงหลิง แล้วยัดกล่องข้าวใส่มือส้งหลิงหลิงแทน

ส้งหลิงหลิงใจชื้นขึ้นมา หล่อนดีใจแทบตาย แต่ก็ยังคงสีหน้าไว้อยู่ หล่อนพูดเหมือนเสียดาย “เชินหลิน ทำแบบนี้ไม่ดีมั้ง แบบนี้มันทำร้ายน้ำใจของน้องหรั่นเกินไป”

“เอาไปทิ้ง!” เย่เชินหลินพูดออกมาอย่างไม่ไยดี พร้อมกับหยิบเค้กที่ส้งหลิงหลิงเอามาให้เข้าปาก

คราวนี้ส้งหลิงหลิงไม่ต้องทำอะไร ก็เหมือนชนะใจเขาไปอีกขั้น หล่อนหยิบกล่องข้าวขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ และทำท่าเหมือนจะทำมันหลุดมือ จากนั้นไข่ม้วนที่เซี่ยชีหรั่นตั้งใจทำและวางมันลงไปในกล่องอย่างประณีตก็โดนเททิ้งลงขยะไป

ที่จริงเซี่ยชีหรั่นก็เตรียมใจมาแล้วว่าคงจะเป็นแบบนี้ แต่เธอไม่ได้เตรียมใจมาว่าจะถูกเขาทำแบบนี้ต่อหน้าส้งหลิงหลิง

เธอเตรียมใจมาไม่ว่าเขาจะพูดหรือทำอะไร เธอจะยอมรับอย่างใจเย็น แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ คำก็ขยะสองคำก็เอาไปทิ้ง ไม่คิดว่าตัวเธอเองจะเสียใจได้ขนาดนี้ เสียใจจนจุกอกจนหายใจไม่ค่อยออก

เธอก็รู้ตัวอยู่ว่าเวลานี้ควรจะออกไป ไม่ใช่มายืนโง่ๆมองดูเย่เชินหลินกินของที่ส้งหลิงหลิงเอามาให้แบบนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม ขาเธอเหมือนถูกยึดไว้กับพื้นแม้แต่จะก้าวขายังทำไม่ได้

“เธอก็ยังไม่ได้กินใช่มั้ย ลองกินดูหน่อย” เย่เชินหลินหยิบเค้กชิ้นเล็กขึ้นป้อนส้งหลิงหลิง

เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้เห็นภาพตรงหน้าก็รู้สึกปวดใจเหมือนมีเข็มมาแทงที่หัวใจของเธอ ให้ทนดูต่อไปคงจะไม่ไหว เธอจึงหันหลังเดินไป

ในขณะที่เธอหันหลังกลับไปนั้น เธอก็รู้สึกได้ถึงอะไรเย็นๆบนหน้าของเธอ น้ำตานี่แปลกจัง ทำไมต้องมาไหลเอาตอนนี้ด้วย?

เธอไม่กล้าที่จะอยู่ต่อ ไม่กล้าที่จะให้สองคนที่กำลังไปได้ดีเห็นน้ำตาของตน เธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับทหาร ที่แพ้ศึกสำคัญ แล้วหนีหายไปพร้อมกับความอับอาย

เธอรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง เปิดประตูเข้าไป แล้วยืนพิงอยู่หลังประตู น้ำตาเธอไหลพราก และดูเหมือนว่าจะไม่หยุดง่ายๆ

เธอเสียใจมาก ตัวเธอเองก็นึกไม่ถึงว่าจะเสียใจได้ขนาดนี้

“พี่ เป็นอะไร” เกิดอะไรขึ้น?” โม่เสี่ยวหนงตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น

หลายปีที่ผ่านมา เซี่ยชีหรั่นเธอเป็นคนเข้มแข็งที่สุด จะมีก็แต่โม่เสี่ยวหนงที่เอะอะก็ร้องไห้ เธอไม่เคยเห็นเซี่ยชีหรั่นร้องไห้เลย เธอคิดว่าชาตินี้ก็คงจะไม่ได้เห็น อย่างมากก็แค่น้ำตาคลอเบ้าแดงก่ำ เธอไม่เคยเห็นเซี่ยชีหรั่นที่เป็นแบบนี้มาก่อน