“นายท่านหมายถึงกลัวอะไรเจ้าคะ”

“ก็สิ่งที่เจ้าเกลียดหรือกลัวอย่างใดเล่า มีบ้างไหม”

“ไม่มีเจ้าค่ะ ตั้งแต่เกิดมาบ่าวไม่เคยกลัวอะไรเลย” นางยิ้มรับหน้าตาชื่นมื่น ใครจะไปบอกเพราะอีกฝ่ายต้องการเล่นงานนางอยู่ตลอดเวลา บอกไปก็โง่แล้ว

“ข้าไม่เชื่อ คนเรามันต้องมีเรื่องกลัวบ้างสิ”

“แล้วนายท่านกลัวอะไรบ้างเจ้าคะ บ่าวอยากรู้เหลือเกิน”

“ข้ากลัว…” กำลังจะบอกไปแต่ก็นึกขึ้นได้ ว่าตอนนี้ตนเองกำลังหลงกลเข้าให้แล้ว ยังดีที่ยั้งปากไว้ได้ทันเวลา หรี่ตามองดูสีหน้าอันตั้งใจของสาวใช้อย่างระแวดระวัง “ข้าไม่เคยกลัวอะไรเลยเหมือนกัน” ท่านแม่ทัพตอบอย่างอาจหาญ

“บ่าวก็คิดว่าอย่างนั้นเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่อย่างนายท่าน คงไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้กลัวได้หรอก”

“ข้าเสียเวลากับเจ้ามากพอแล้ว นั่งเงียบ ๆ ข้าจะทำงานต่อแล้ว”

“เจ้าค่ะนายท่าน”

จื่อถงส่ายศีรษะให้กับความพลาดพลั้งของตนเอง เขาตั้งใจจะมาหาจุดอ่อนของนาง แต่กลับต้องมาเสียเวลาโดยไม่ได้อะไรเลย แล้วอย่างนี้จะทำอย่างไรเพื่อไล่นางออกไปให้พ้นได้นะ

หลังจากนั้นท่านแม่ทัพหยางก็ก้มหน้าตั้งใจตวัดปลายพู่กันลงบนกระดาษแผ่นใหม่ โดยแผ่นเก่านั้นได้ขยำแล้วปาไปที่ใบหน้าของสาวใช้ เหม่ยหวารีบหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่ออกให้เป็นแผ่นอีกครั้ง กวาดสายตามองลายเส้นที่นายท่านรังสรรค์ขึ้นมา แม้จะอ่านไม่ออกแต่ก็รู้ว่ามันช่างงดงามเหลือเกิน นางมีความฝันว่าอยากจะอ่านออกเขียนได้ แต่มันคงจะเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้น

“เจ้ายิ้มอะไร” คนที่เพิ่งจะตื่นขมวดคิ้วเป็นปม เมื่อเห็นตัวอักษรที่ตนเขียนไว้บนแก้มขาวนั่นก็พยายามกลั้นขำเอาไว้ ยังคงตีสีหน้าเมินเฉยเช่นเคย

“เปล่านะเจ้าคะ บ่าวแค่มีความสุข”

“ข้าก็มีความสุขเช่นกัน”

ว่าแล้วก็ลงจากเตียงนอน เดินเอามือไขว้หลังออกไปยังด้านนอก เมื่อลับตาสาวใช้แล้วก็ฉายรอยยิ้มออกมา เขาไม่เคยยิ้มอย่างนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ เจ้าตัวคิดในใจพลางเดินตรงไปยังศาลาริมสระน้ำ ยืนทอดสายตามองไปยังสระบัว ที่กำลังออกดอกบานสะพรั่งเป็นจำนวนมาก

เหม่ยหวารีบตามหลังมาติด ๆ จนตอนนี้ยืนอยู่ด้านหลังฝ่ายชาย นางนึกสงสัยว่าเหตุใดนายท่านจึงได้บอกว่ามีความสุข ความสุขของนายท่านคืออะไรกันแน่ นางอยากรู้ซะเต็มประดา

“นายท่านเจ้าคะ”

“ว่าไง”

“นายท่านบอกว่ามีความสุข บ่าวอยากรู้จังว่าอะไรที่ทำให้นายท่านมีความสุขเจ้าคะ”

“แล้วความสุขของเจ้าคืออะไร บอกข้ามาก่อนสิ” คนพูดยังคงยืนหันหลังให้ เพราะหากหันกลับมาเห็นใบหน้าของสาวใช้ อาจจะกลั้นขำไว้ไม่อยู่ อาจจะเสียภาพลักษณ์ของท่านแม่ทัพผู้เคร่งขรึม

“ความสุขของบ่าวคือได้เห็นนายท่านมีสุขภาพแข็งแรงเจ้าค่ะ”

“พูดเอาใจข้าทำไมกัน บอกมาตามตรง”

“บ่าวพูดความจริงเจ้าค่ะ”

“เอาใจเก่งอย่างนี้สินะ ท่านแม่กับน้องสาวข้าถึงได้ติดใจเจ้านัก แต่อย่าคิดว่าข้าจะหลงกับดักเจ้าอีกคน”