สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 48
“แม่นางหมิงซวน”
“คุณชายซุนไห่ แล้วนั่น…” ผู้มาใหม่ปรายตามองสตรีที่ยืนข้างซุนไห่พลางขมวดคิ้วมองอย่างนึกสงสัยว่าเคยเห็นนางที่ไหนมาก่อน
“คารวะคุณหนูซินอวี่เจ้าค่ะ”
“อ้อ ข้าจำได้แล้ว เจ้าคือสาวใช้ในจวนท่านแม่ทัพหยางคนนั้นนี่เอง คงจะมาดูอาการเขาสินะ”
“เจ้าค่ะ”
“ไม่มีอะไรแล้วข้าไปล่ะ” จางหมิงซวนกล่าวอย่างไร้เยื่อใยเดินตรงไปยังทางเข้า ทว่าในจังหวะนั้นซุนไห่ได้เดินเข้ามาขวางไว้เสียก่อน
“ช้าก่อน”
“มีอะไรงั้นหรือคุณชาย ข้าจะรีบเข้าไปเยี่ยมท่านแม่ทัพหยาง”
“ข้ากับเหม่ยเหมยถูกห้ามไม่ให้เข้าไป เจ้าจะพาพวกเราเข้าไปด้วยได้หรือไม่”
“แล้วทำไมข้าต้องพาเข้าไปด้วย”
“เพราะเราต่างก็เป็นห่วงจื่อถงด้วยกันทั้งนั้น แม่นางจะไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรือ”
นางทำหน้าเหมือนถูกขัดใจแล้วถอนหายใจเสียงดัง มองหน้าเหม่ยหวาราวกับคนมีความแค้นกันมาก่อน
“ตามข้ามา”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะคุณหนู”
เหม่ยหวายิ้มออกเมื่อไม่ต้องมาเสียเที่ยว ซุนไห่หันมายิ้มให้จากนั้นทั้งสองก็เดินตามหลังจางหมิงซวนเข้าไป เนื่องจากนางเป็นบุตรีของท่านเสนาบดี เคยตามบิดาเข้าออกวังหลวงบ่อยครั้ง ทำให้ทหารเฝ้าประตูเกรงใจอยู่ไม่น้อย หากเพียงนางบอกว่านี่คือสหายที่รู้จักกัน ก็ทำให้ทั้งสองสามารถผ่านประตูเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
ตอนนี้ผู้มาใหม่ทั้งสามได้เข้ามาในห้องพักฟื้นเรียบร้อยแล้ว เหม่ยหวาคารวะหยางฮูหยิน แล้วรีบตรงไปหาบุตรชายทันทีที่มาถึง ในขณะที่กอดบุตรชายอยู่นั้นสายตาก็จับจ้องมองไปยังเตียงที่มีร่างไร้สตินอนอยู่ นางอยากเข้าไปหาใจแทบขาด ทว่าในวินาทีนี้ควรให้โอกาสคู่หมั้นคู่หมายของเขาได้ทำหน้าที่เสียก่อน
จางหมิงซวนนั่งเฝ้ามองดูใบหน้าของท่านแม่ทัพหยาง แม้เวลาจะผ่านมานานถึงห้าปีแล้ว แต่นางก็ยังไม่ยอมใจอ่อนให้คุณชายบ้านไหนทั้งสิ้น นางยังรอที่จะได้ครองรักกับหยางจื่อถง แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้เขามีทายาทกับอดีตสาวใช้แล้ว แถมยังไม่เคยมอบเศษเสี้ยวหัวใจให้นางเลย
“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกเช่นไร แต่ข้าก็อยากให้เจ้าอยู่ให้กำลังใจจื่อถงที่นี่นะเหม่ยเหมย”
“เจ้าค่ะฮูหยิน ข้าจะอยู่ดูแลท่านแม่ทัพที่นี่จนกว่าเขาจะฟื้น” นางตั้งใจแล้วว่าจะมาอยู่ดูแลเขาจะต้องทำให้ได้ แม้ภาพที่เห็นตรงหน้าจะทำให้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจก็ตามที นางคงไม่มีสิทธิ์ในตัวเขาแล้วเพราะเจ้าของได้นั่งอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
“ข้าจะอยู่กับท่านแม่ที่นี่ขอรับ”
“ได้สิ เจ้าต้องอยู่กับแม่อยู่แล้ว อยู่ดูแลท่านพ่อด้วยกัน”
“เย้! แล้วท่านพ่อจะฟื้นตอนไหนขอรับ ป่านนี้ยังไม่ขยับตัวเลยสักนิด”
“อีกไม่นานพ่อเจ้าจะต้องฟื้นแน่” นางบอกกับบุตรชายด้วยความหวัง ถึงอย่างไรท่านแม่ทัพก็ต้องฟื้น ต้องฟื้นเท่านั้น
ในระหว่างนั้นจางหมิงซวนก็เดินเข้ามาหา นางจ้องมองเด็กชายที่อยู่ในอ้อมกอดมารดา เด็กคนนี้ทำให้นางรู้สึกว่าตนเองนั้นเป็นเพียงส่วนเกินในชีวิตหยางจื่อถง เป็นต้นเหตุที่ทำให้เหม่ยหวากับบุตรชายต้องออกไปอยู่นอกจวน ทว่าถึงอย่างไรนางก็จะใจแข็งเข้าไว้ เพราะนางมีสิทธิ์ในตัวชายผู้นี้ก่อนเหม่ยหวาเสียอีก งานวิวาห์ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน
“คารวะท่านป้าเจ้าค่ะ”
“เจ้าจะอยู่เฝ้าจื่อถงที่นี่หรือไม่หมิงซวน”
“เจ้าค่ะ คู่หมั้นของข้ากำลังไม่สบายข้าต้องอยู่ดูแลอยู่แล้ว”
ได้ยินเช่นนั้นเหม่ยหวาก็ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเจ้าของตัวจริง นางได้แต่ยกมือขึ้นลูบกลางกระหม่อมบุตรชายเบา ๆ
“ถ้าเช่นนั้นข้าฝากเจ้าช่วยดูแลจื่อถงด้วยนะ ข้าจะกลับไปที่จวนแล้ววันพรุ่งถึงจะมาใหม่ เหม่ยเหมยและบุตรชายก็จะอยู่เฝ้าที่นี่ด้วย ข้าต้องฝากสองคนนี้ให้เจ้าช่วยดูแลด้วย”
“เจ้าค่ะท่านป้า”
“ข้าก็จะอยู่ที่นี่ด้วยเจ้าค่ะท่านแม่” ซินอวี่กลัวว่าหากเหม่ยหวาอยู่กับจางหมิงซวนเพียงลำพัง อาจทำให้รู้สึกอึดอัด จึงอยากจะอยู่เป็นเพื่อน
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีคนช่วยดูแลเสี่ยวซู”
“เจ้าค่ะท่านแม่” ซินอวี่ยิ้มให้มารดาแล้วหันไปเอ่ยกับอีกคน “รบกวนคุณชายไปส่งท่านแม่กับอาเฟยที่จวนด้วยนะเจ้าคะ”
“ข้ายินดี แล้ววันพรุ่งข้าจะมาเยี่ยมอีกครั้ง ไปกันเถอะขอรับฮูหยิน”
YOU MAY ALSO LIKE
