สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 47

นางโผเข้ากอดมารดาพร้อมทั้งหลั่งน้ำตาออกมาเป็นทาง ก่อนจะออกเดินทางไปพร้อมซุนไห่ นางจะไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด นางจะอยู่เฝ้าจนกว่าเขาจะฟื้น หรือหากไม่ฟื้นขึ้นมาก็จะดูแลจนกว่าวินาทีสุดท้าย

โรงหมอภายในวังหลวงคือสถานที่รักษาอาการของหยางจื่อถง ฮ้องเต้มีรับสั่งให้หมอหลวงผู้เชี่ยวชาญในด้านต่าง ๆ มาช่วยกันรักษาอาการของท่านแม่ทัพหยาง ผู้ที่เพิ่งจะสร้างผลงานเป็นที่น่าพอใจ ตอนนี้ร่างอันไร้สตินอนอยู่บนเตียง โดยมีหมอหลวงผู้เชี่ยวชาญในการฝังเข็มกำลังทำการรักษาอย่างตั้งใจ

หยางฮูหยินมองดูลูกชายพร้อมทั้งน้ำตา นางอยากจะเข้าไปกอดให้หายคิดถึงแต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงแค่มองและให้กำลังอยู่ห่าง ๆ นอกจากหยางฮูหยินแล้วยังมีคนอื่น ๆ ที่กำลังยืนให้กำลังใจเช่นเดียวกัน สำหรับเสี่ยวซูนั้นเอาแต่จ้องมองใบหน้าบิดา ความสัมพันธ์ทางสายเลือดทำให้เจ้าตัวน้อยรู้สึกรักบิดาตั้งแต่แรกเห็น แต่น่าเสียดายที่ไม่มีโอกาสได้เข้าไปกอดเหมือนอย่างที่ตั้งใจไว้

“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านหมอ”

“ตอนนี้ข้าได้ถอนพิษให้หมดแล้ว แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ เพราะข้ายังไม่มั่นใจว่าจะมีอาการแทรกซ้อนอย่างไรบ้าง หากพ้นคืนนี้ไปแล้วยังไม่ฟื้น การรักษาก็อาจจะยากขึ้นไปอีก”

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะที่ช่วยรักษาลูกชายข้า ถึงอย่างไรข้าก็ยังหวังว่าจื่อถงจะฟื้นแน่นอน”

“ข้าก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น ฝ่าบาททรงรับสั่งให้รักษาท่านแม่ทัพจนกว่าจะหายดี ท่านวางใจได้ว่าพวกข้าจะช่วยกันให้ถึงที่สุดแน่นอน”

“เป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งนัก ขอบพระคุณท่านหมออีกครั้งนะเจ้าคะ”

ในที่สุดเหม่ยหวาและซุนไห่ก็เดินทางมาถึงวังหลวง การจะเข้ามาในเขตพระราชฐานนั้นไม่ใช่จะเข้าได้ง่าย ๆ หากไม่ใช่ขุนนางหรือคนในราชสำนักก็แทบไม่มีโอกาส แม้ซุนไห่จะเป็นคุณชายตระกูลเศรษฐีแต่ก็ไม่อาจจะเข้าไปตามอำเภอใจเขารู้ข้อนั้นดี แต่ด้วยความเป็นห่วงสหายมาก จึงพานางเข้ามาโดยไม่ได้เตรียมการล่วงหน้า

“ช้าก่อน พวกเจ้าจะไปไหน”

“ข้าจะเข้าไปเยี่ยมท่านแม่ทัพหยางในโรงหมอ ข้าเป็นสหายรักของเขา ขอเข้าไปได้หรือไม่”

“ข้าจะเชื่อพวกเจ้าได้อย่างไรกัน แม่นางผู้นี้ล่ะเป็นใคร ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นชาวบ้านธรรมดา หากไม่ได้รับอนุญาตจากฝ่าบาทข้าไม่ให้พวกเจ้าเข้าไปแน่”

“ถ้าเช่นนั้นวานเข้าไปบอกหยางฮูหยินให้พวกข้าที ว่าข้าซุนไห่และเหม่ยเหมยมาถึงแล้ว” ซุนไห่พยายามใช้ถ้อยคำและน้ำเสียงที่สุภาพ แม้จะรู้สึกโกรธไม่น้อยก็ตามที

“ไม่ใช่ธุระของพวกข้า รีบกลับไปซะ”

“คุณชายกลับกันเถอะเจ้าค่ะ ข้าเองก็ลืมไปว่าที่นี่คือวังหลวง คนธรรมอย่างเราคงจะเข้าไปไม่ได้” สีหน้านางไม่สู้ดีนัก เพราะอีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะได้เห็นหน้าเขาแล้ว แต่ก็ยังมีอุปสรรคจนได้

“มาถึงแล้วจะต้องเข้าไปให้ได้ ข้าจะพาเจ้าเข้าไปเอง เพียงแต่สองคนนี้ยังไม่เชื่อว่าเรารู้จักกับจื่อถง”

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังคิดหาทางเข้าไปข้างในอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีรถม้ามาหยุดอยู่ที่ประตูทางเข้า ทำให้ทั้งสองต้องหันไปมองพร้อมกัน เมื่อผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าก้าวขาลงมาจนรู้ว่าเป็นใคร ก็ทำให้ซุนไห่คิดหาหนทางออกแล้วว่าจะเข้าไปข้างในได้อย่างไร