สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 46

ได้ยินอย่างนั้นซุนไห่ก็ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด แต่ก็พยายามทำเหมือนไม่มีอะไรในใจ ได้แต่ยืนรอการกลับมาของหยางจื่อถง ที่ป่านนี้ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

ในช่วงเวลาที่หยางฮูหยินกำลังร้อนใจ เสี่ยวซูเริ่มไม่สนุกกับการต้องมายืนรอ และอีกหลายชีวิตที่รู้สึกว่ามันนานผิดปกติ ก็มีทหารคนหนึ่งควบม้าตรงเข้ามาที่หน้าจวน เมื่อลงจากหลังม้าแล้วก็เดินเข้ามาคารวะหยางฮูหยินทันที

“คารวะหยางฮูหยินขอรับ”

“ลูกชายข้ามาถึงแล้วใช่ไหม” นางเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“เอ่อ…มาถึงแล้วขอรับแต่ว่าตอนนี้…”

“ตอนนี้อะไร ลูกข้าอยู่ที่ไหนกันแน่”

“ท่านแม่ทัพถูกลอบทำร้ายในระหว่างทาง ตอนนี้หมอหลวงกำลังรักษาอยู่ในวังหลวงขอรับ”

“จื่อถงลูกแม่” เมื่อรู้ข่าวหยางฮูหยินก็ทรุดตัวลงในทันที

“ท่านแม่!”

ซินอวี่รีบเข้ามาพยุงร่างมารดาไว้

“เดี๋ยวข้าอุ้มฮูหยินเข้าไปเอง พวกเจ้ารีบไปเตรียมยาหอมมาเร็ว”

“ถึงรักก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาไม่ได้ต้องการข้าแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ เราเป็นเพียงพ่อและแม่เสี่ยวซูเท่านั้น เป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้ว”

“แม้กระทั่งคนรู้จักงั้นหรือ ถึงแม้จะไม่ได้ร่วมหอลงโรงกันแล้ว แต่แม่ก็อยากให้เจ้ากับท่านแม่ทัพพูดคุยกันด้วยดี เพื่อเสี่ยวซูอย่างใดเล่า”

เหม่ยหวาเงียบแล้วก้มหน้าลง ยอมรับว่าสิ่งที่มารดากล่าวมานั้นก็มีเหตุผล ความปรองดองเป็นสิ่งที่ดีเสมอไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด ยิ่งตอนนี้นางกับเขามีทายาทด้วยกันยิ่งต้องปรองดองเพื่อลูก

“เจ้าค่ะ ข้าจะพยายามเพื่อเสี่ยวซู”

“เหม่ยเหมย!”

“อ้าวคุณชายซุนไห่ มาที่นี่มีอะไรงั้นหรือเจ้าคะ” เมื่อได้ยินเสียงผู้มาใหม่เหม่ยหวาก็หันไปมอง นางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะนานเกือบห้าปีแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าชายผู้นี้ จู่ ๆ เขาก็มาปรากฏตัวให้เห็น

ซุนไห่คารวะผู้อาวุโสกว่าตามมารยาท แล้วหันมาส่งยิ้มให้กับเหม่ยหวา ห่างกันเป็นเวลานานก็ทำให้รู้สึกเขินอายอยู่บ้าง

“ข้ามีข่าวจะมาแจ้งให้ทราบ”

“ข่าว? ข่าวอะไรหรือเจ้าคะถึงได้มาด้วยตัวเองเช่นนี้”

“จื่อถงกลับถึงเมืองหลวงแล้ว แต่ยังกลับมาที่จวนไม่ได้”

“อ้าว ทำไมหรือเจ้าคะ” เมื่อได้ยินเหม่ยหวาก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทว่าประโยคหลังทำให้นางต้องขมวดคิ้วมองหน้าอีกฝ่ายในทันที

“จื่อถงถูกยิงด้วยธนูอาบยาพิษ ตอนนี้นอนพักรักษาตัวอยู่ในวังหลวง โดยมีท่านหมอหลวงกำลังรักษา เป็นตายเท่ากัน”

“โธ! ท่านแม่ทัพ ฮึก”