สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 44
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปช่วยท่านน้าเก็บไข่ไก่ก่อนนะขอรับ จะได้รีบไปอาบน้ำที่ลำธาร”
“ไปเถิด แล้วอย่าซนเด็ดขาด เชื่อฟังท่านน้าด้วยเข้าใจหรือไม่”
“เข้าใจแล้วขอรับท่านแม่”
นางนั่งยิ้มมองตามหลังลูกชายไป หยางซูหลานโตขึ้นมาจนป่านนี้แล้วยังไม่เคยเห็นหน้าบิดาเลยสักครั้ง นั่นทำให้นึกถึงใบหน้าของอดีตคนรักขึ้นมาทันที ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ นางรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก จู่ ๆ ก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา
*-*-*-*-*-*-*-*
หยางฮูหยินสั่งให้ลูกสาวคนเล็กเดินทางมาแจ้งข่าวดีให้เหม่ยหวารับรู้ นั่นเพราะจดหมายจากเมืองฉางเจิ้งเพิ่งจะถึงเมื่อช่วงเช้ามืด หยางจื่อถงส่งข่าวมาบอกว่าตอนนี้กำลังเดินทางกลับมา คงจะถึงในอีกเร็ววัน หยางฮูหยินจึงสั่งให้บ่าวรับใช้ปรับปรุงทำความสะอาดจวนเสียใหม่ เพื่อต้อนรับการกลับมาของท่านแม่ทัพหยาง ผลงานชิ้นโบแดงครั้งนี้อาจจะทำให้ตำแหน่งทางทหารของเขาถูกเลื่อนขึ้นไปด้วย
“เสี่ยวซู อยู่ไหนเอ่ย”
เมื่อมาถึงแล้วซินอวี่ก็ตะโกนเรียกชื่อหลานชายอยู่หน้าบ้าน ในมือของนางมีซาลาเปาไส้ถั่วของโปรดหลานชายมาให้ด้วย
“ท่านอามาแล้ววว!!!”
เมื่อเห็นผู้มาเยือนยืนยิ้ม เด็กชายก็รีบวิ่งเข้าไปกอด เหม่ยว่ายิ้มทักทายคนทั้งสองพลางสาวเท้าเดินเข้าไปหา ตอนนี้ซินอวี่ไม่ใช่เด็กสาวกะโปโลเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เมื่อย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ความงดงามยิ่งสะพรั่งขึ้นเป็นเท่าตัว จนมีคุณชายหลายต่อหลายบ้านเข้ามาขายขนมจีบ แต่นางก็ไม่ได้สนใจบุรุษคนไหนเป็นพิเศษ เพราะตั้งใจว่าจะรอให้พี่ชายกลับมาช่วยคัดกรองหนุ่ม ๆ เหล่านั้นให้นั่นเอง
“อาซื้อซาลาเปาไส้ถั่วของโปรดเจ้ามาฝากด้วย”
“เย้! ท่านอาใจดีสุด ๆ เลยขอรับ”
“เชิญพี่อาเฟยและซินอวี่มานั่งข้างในก่อนเถิด”
“ไม่เป็นไร ข้ามีเรื่องสำคัญจะพูดกับเจ้าตอนนี้เลย”
“เรื่องสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ”
“ใช่ สำคัญมาก”
“ถ้าเช่นนั้นเชิญทางนี้”
เหม่ยหวาเดินนำหน้าไปยังสวนดอกไม้ข้างบ้าน โดยมีซินอวี่เดินตามหลังไปติด ๆ ส่วนซูหลานนั้นกำลังนั่งกินซาลาเปาไส้ถั่วอยู่กับอาเฟยที่เตียงนั่งอีกฝั่ง
“มีอะไรจะบอกข้างั้นหรือซินอวี่ หรือว่า…มีคุณชายบ้านไหนมาขอเจ้าแต่งงานแล้ว”
“บ้า! ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย มันเป็นเรื่องของเจ้ามากกว่า”
“เรื่องของข้า! จะมีอะไรสำคัญงั้นหรือ” เหม่ยหวาขมวดคิ้วโก่งมองหน้าอีกฝ่าย
“เช้าตรู่วันนี้มีม้าเร็วมาส่งจดหมายให้ท่านแม่ ข้าเลยเอามาให้เจ้าอ่านด้วย” ซินอวี่ล้วงมือเข้าไปหยิบจดหมายฉบับนั้นในแขนเสื้อยื่นให้ “ในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ ข้าอยากให้เจ้าอ่านมันด้วยตัวเอง”
เหม่ยหวากวาดสายตาอ่านข้อความในจดหมายฉบับนั้นอย่างตั้งใจ ได้เห็นลายมือของเขาอีกครั้งก็ทำให้ภาพในอดีตที่เกิดขึ้นในห้องหนังสือฉายวนในหัวอีกครั้ง นางยังคงจำช่วงเวลาแห่งความสุขนั้นได้ดี เมื่อรู้ว่าท่านแม่ทัพหยางปลอดภัยและกำลังจะกลับมา น้ำตานางก็เอ่อคลอดวงตาคู่สวย ค่อย ๆ หยดแหมะลงบนแผ่นกระดาษหยดแล้วหยดเล่า
“เขาปลอดภัย ฮึก เขากำลังจะกลับมา”
“ใช่ ท่านพี่กำลังจะกลับมา เสี่ยวซูกำลังจะได้เจอหน้าพ่อแล้วนะเหม่ยเหมย ข้าคิดภาพในหัวไว้ว่าหากท่านพี่กับเสี่ยวซูได้เห็นหน้ากันครั้งแรก คงจะต้องรีบวิ่งเข้ามาสวมกอดกันด้วยความดีใจ เจ้าเองก็คิดเช่นเดียวกับข้าใช่หรือไม่”
“อื้ม ข้าก็คิดเช่นนั้น เสี่ยวซูคงดีใจมาก” นางกล่าวพลางยกชายเสื้อขึ้นซับหยาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม
“แล้วเจ้าล่ะดีใจหรือไม่”
“ข้า…ไม่รู้ ข้าไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับท่านแม่ทัพแล้ว เราเป็นแค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้น”
“แต่เจ้าร้องไห้ ไม่ใช่เพราะดีใจหรอกหรือ”
“ข้าเปล่า ที่ร้องไห้เพราะดีใจกับเสี่ยวซูที่จะได้เจอหน้าพ่อต่างหาก”
“เอาเถอะข้าไม่ถามเจ้าแล้ว เรารีบไปบอกข่าวดีให้เสี่ยวซูฟังดีกว่านะ”
ซินอวี่ฉายรอยยิ้มแห่งสุขออกมา แล้วคว้ามือเพื่อนรักให้เดินตามหลัง ตรงไปหาเด็กชายที่กำลังนั่งกินซาลาเปาอย่างเอร็ดอร่อย เหม่ยหวาได้แต่คิดในใจว่าหากเจอหน้าเขาอีกครั้ง นางจะทำหน้าอย่างไร เขาจะดีใจหรือไม่หากได้เห็นหน้านาง คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวไม่หยุดหย่อน สัมพันธ์กับความตื่นเต้นที่ทำให้หัวใจเต้นแรงตลอดเวลา เมื่อถึงวันนั้นแล้วนางจะทำอย่างไรกับชีวิตต่อไปดีนะ
YOU MAY ALSO LIKE
