สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 42 - อ่านทั้งวัน.Com | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย pdf

เมื่อรู้ว่าเหม่ยหวาได้ตั้งครรภ์ซุนไห่ก็ตัดสินใจไปบอกหยางฮูหยินที่จวน เพื่อให้นางได้รับรู้และเกลี้ยกล่อมให้เหม่ยหวาเข้าไปอยู่ในจวนอีกครั้ง เพราะเขาอยากให้นางได้อยู่อย่างสุขสบายและคลอดลูกที่นั่น ในฐานะทายาทของตระกูลหยาง จึงอยากให้เด็กที่เกิดมานั้นได้รับความเป็นธรรม และอีกอย่างก็รู้สึกผิดที่คำพูดของตนทำให้หยางจื่อถงและเหม่ยหวา ต้องมีเรื่องผิดใจกันจนบานปลายมาถึงขนาดนี้

หยางฮูหยินและบุตรีได้เดินทางมาหาเหม่ยหวาถึงบ้านหลังจากทราบข่าว มาถึงก็พบว่าอดีตสาวใช้กำลังนั่งปักผ้าอยู่หน้าบ้าน เมื่อนางเห็นหยางฮูหยินก็รีบวางผ้าแล้วลงจากเตียงตรงเข้าไปคารวะ

“คารวะฮูหยินเจ้าค่ะ เชิญนั่งก่อน ข้าจะนำชาร้อน ๆ มาให้เจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกเหม่ยเหมย ลำบากเจ้าเสียเปล่า นี่พ่อกับแม่เจ้าไม่อยู่บ้านหรือ”

“ท่านพ่อกับท่านแม่เข้าไปทำไร่เจ้าค่ะ เย็น ๆ ถึงจะกลับมา”

“พอข้ารู้ข่าวก็รีบมาที่นี่ทันที ข้าดีใจเหลือเกินที่เจ้ากำลังจะมีทายาทให้ตระกูลหยาง”

“ฮูหยินรู้แล้วหรือเจ้าคะ”

“ใช่ ซุนไห่มาบอกข้าที่จวนเมื่อวานนี้เอง ใจจริงอยากจะมาตั้งแต่เมื่อวานเสียด้วยซ้ำ”

“ข้าดีใจมากรู้ไหมเหม่ยเหมย ที่กำลังจะมีหลานแล้ว” ซินอวี่ที่นั่งอยู่ข้างกันเอ่ยด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม

“ข้ายินดีด้วยนะเหม่ยเหมย” พี่อาเฟยกล่าวหลังจากนั้น

เหม่ยหวาไม่รู้สึกยินดีเลยสักนิดกับการที่ทุกคนรู้เรื่องนี้ นางตั้งใจว่าจะเก็บเป็นความลับไม่บอกใคร แต่ก็ลืมไปว่าซุนไห่รู้เรื่องนี้แล้ว นางเองก็ลืมไหว้วานให้เขาเก็บเป็นความลับด้วย มันเป็นความสะเพร่าของนางเอง

“ดูสีหน้าเจ้าไม่ค่อยดีเลย มีอะไรไม่สบายใจงั้นหรือ” หยางฮูหยินถามเมื่อสีหน้านางดูซัดเซียว ผิดจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง

“จุดประสงค์ของฮูหยินที่มาวันนี้คือเรื่องอันใดเจ้าคะ”

“พูดตามตรง ข้าอยากให้เจ้ากลับเข้าไปอยู่ในจวน ข้าจะให้คนดูแลเจ้าเป็นอย่างดี กลับไปกับข้านะเหม่ยเหมย ถึงอย่างไรเจ้าก็กำลังจะมีทายาทให้ตระกูลหยาง ข้าไม่อาจปล่อยให้เจ้าอยู่อย่างลำบากเช่นนี้”

“ขอบพระคุณที่เมตตาเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่รู้สึกลำบากอะไรเลย การได้อยู่กับครอบครัวมันเป็นอะไรที่วิเศษที่สุดแล้วเจ้าค่ะ”

“นี่สินะสิ่งที่ทำให้เจ้าไม่สบายใจ เจ้ากลัวว่าข้าจะมาแย่งลูกเจ้าไปใช่หรือไม่”

“มิใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ เพียงแต่ข้าอยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่…มันมีความสุขมากกว่าอยู่ในจวนเจ้าค่ะ ปล่อยให้ข้าได้อยู่ที่นี่ต่อไปเถอะเจ้าค่ะ อย่าทำให้ข้าลำบากใจไปมากกว่านี้เลย”

“ข้าเข้าใจเจ้า แต่ข้าก็อยากให้หลานได้รับสิ่งที่ควรได้รับ ข้าสัญญาว่าจะไม่ให้ลูกของเจ้าน้อยหน้าผู้ใด ข้าจะยกย่องให้เด็กคนนี้เป็นใหญ่ในภายภาคหน้า เจ้าไม่อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดีงั้นหรือเหม่ยเหมย”

“ข้าเข้าใจฮูหยินเจ้าค่ะ แต่ถึงอย่างไรข้าก็อยากให้ลูกอยู่กับข้าที่นี่ หวังว่าฮูหยินคงจะเข้าใจข้านะเจ้าคะ”

หยางฮูหยินมองหน้าบุตรสาวอย่างรู้สึกเหนื่อยใจ นางจะทำอย่างไรดีเพื่อให้อีกฝ่ายใจอ่อน หากหยางจื่อถงอยู่ที่นี่ด้วยคงจะดี นางจะให้บุตรชายมาง้องอนถึงที่นี่ และคิดว่ามันอาจจะได้ผลกว่าที่นางมา หากเหม่ยหวาไม่ยอมจริง ๆ นางก็จะไม่มีวันทอดทิ้งทายาทคนโตของตระกูลอย่างแน่นอน

“เอาล่ะ ข้าเข้าใจเจ้าแล้ว ข้าจะไม่บังคับฝืนใจเจ้า แต่ขอให้ข้าได้มีส่วนดูแลรับผิดชอบเด็กคนนี้แทนจื่อถงด้วยได้หรือไม่ ให้เขารู้ว่าข้าเป็นย่า ให้เขารู้ว่าจื่อถงคือพ่อผู้ให้กำเนิด ให้เขาได้มีโอกาสเห็นหน้าพ่อ หากว่า…จื่อถงมีชีวิตรอดกลับมา” แววตาของหยางฮูหยินเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อนึกถึงบุตรชายที่กำลังทำหน้าที่อยู่ในสนามรบ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะมีชะตากรรมเป็นอย่างไรบ้าง

เหม่ยหวาเองก็รู้สึกเห็นใจนางเช่นกัน หยางฮูหยินคือผู้มีพระคุณยิ่งนัก หากจะทำให้ท่านมีความสุขได้นางก็จะตอบแทน อย่างน้อยในช่วงเวลาที่ท่านแม่ทัพหยางไม่อยู่ ก็จะได้มีรอยยิ้มจากการได้เห็นหน้าหลานบ้างก็ยังดี

“เจ้าค่ะ ข้าจะยอมให้ลูกรู้ว่าพ่อเขาเป็นใคร หากคลอดแล้วข้าจะพาเขาไปเยี่ยมฮูหยินที่จวนบ่อย ๆ เจ้าค่ะ”

“ขอบใจนะเหม่ยเหมย ข้าดีใจเหลือเกิน ข้าดีใจเหลือเกิน”

เมื่อเหม่ยหวายอมตอบตกลงหยางฮูหยินก็โผเข้ากอดทันที อย่างน้อยตอนนี้นางก็ไม่ได้ทอดทิ้งสายเลือดตระกูลหยาง ไม่ว่าหยางจื่อถงจะมีทายาทอีกกี่สิบคน แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าเด็กคนนี้คือทายาทคนโตของตระกูลหยาง