“เจ้าค่ะฮูหยิน”

หยางฮูหยินยืนอยู่กลางลานภายในจวน มองไปรอบตัวเพื่อหาจุดที่ต้องปรับปรุงเปลี่ยนแปลง เพื่อเตรียมงานแต่งของบุตรชายให้ดีที่สุด ก่อนจะพบว่ามีสตรีสองนางเดินเข้ามาในจวน นั่นคือจางหมิงซวนและสาวใช้นั่นเอง

“คารวะท่านป้าเจ้าค่ะ”

“เจ้ามาก็ดีแล้ว จะได้ช่วยข้าดูว่าต้องมีอะไรปรับปรุงอีกหรือไม่”

แม้ว่าหยางฮูหยินจะชอบใจกับเหม่ยเหมยมากกว่านางผู้นี้ แต่ก็ยิ้มแย้มต้อนรับขับสู้อย่างให้เกียรติ เพราะนางไม่ได้ทำอะไรผิด แถมยังเป็นบุตรีของท่านเสนาบดีผู้มีอำนาจอีกด้วย

“ข้าคิดว่าท่านป้าเตรียมงานเป็นอย่างดีที่สุดแล้วเจ้าค่ะ มั่นใจว่าท่านป้าจะต้องทำมันออกมาดีที่สุดแน่นอน”

“เจ้าชมข้ามากไปแล้ว”

“วันนี้ท่านแม่ทัพอยู่ที่จวนหรือไม่เจ้าคะ”

“อ้อ ที่แท้ก็มาหาจื่อถงนี่เอง อยู่ที่ศาลาริมสระบัวที่เดิมนั่นล่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวไปพบท่านแม่ทัพก่อนนะเจ้าคะ”

“เจ้ารีบไปเถิด”

จางหมิงซวนคารวะหยางฮูหยินแล้วเดินตรงไปหาว่าที่สามี นางสั่งให้สาวใช้ที่ติดตามมาด้วยพักผ่อนตามอัธยาศัย เพื่อจะได้มีโอกาสอยู่กับท่านแม่ทัพหยางเพียงลำพัง มาถึงก็เห็นอีกฝ่ายยืนเอามือขัดหลัง วางสายตาไว้ที่ท้องฟ้าราวกับกำลังอยู่ในห้วงแห่งความคิด

“ท่านหมายถึงเรื่องอะไร”

“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ได้รักเจ้า แต่ด้วยเพราะสัญญาของทั้งสองตระกูลทำให้เราต้องแต่งงานกัน”

“แต่ข้าไม่เคยสนใจเรื่องนั้น ขอแค่ได้แต่งงานกับท่านก็พอใจแล้ว”

“เรื่องงานแต่งของเราคงจะต้องยุติไว้แค่นี้ก่อน เพราะข้าตัดสินใจจะไปประจำการที่ชายแดนเมืองฉางเจิ้งเป็นเวลานานหลายปี ข้าไม่อยากให้เจ้าเสียเวลารอคนที่ไม่มีหัวใจเช่นข้า หากในระหว่างนี้…”

“ข้าจะบอกให้ท่านพ่อเปลี่ยนความคิดท่านให้ได้”

“ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนใจข้าได้แม้กระทั่งท่านแม่ เพราะเรื่องนี้ข้าได้กราบทูลฝ่าบาทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

“ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้ ทั้งที่รู้ว่างานแต่งของเรากำลังจะมีขึ้นในอีกไม่ช้า ฮึก ท่านใจร้ายเหลือเกิน รู้หรือไม่ว่าคนจะต้องนินทาข้าเสีย ๆ หาย ๆ แม้กระทั่งเจ้าบ่าวก็ไม่อยากจะร่วมหอลงโรงด้วย”

“คุณหนูตระกูลใหญ่เช่นเจ้ามีชายหนุ่มอีกมากมายที่หมายปอง ดีกว่าข้าเป็นร้อยเท่าพันเท่า ข้าอยากจะให้เจ้าพิจารณาเสียใหม่”

“ไม่! สามีของข้าจะต้องเป็นท่านแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น”

“หากเจ้าต้องการเช่นนั้นข้าก็ไม่สามารถขัดได้ แต่ต้องรอจนกว่าข้าจะกลับมา บางที…ข้าอาจจะโชคร้ายกลับมาเพียงร่างที่ไร้วิญญาณก็เป็นได้”

“ท่านกำลังบังคับให้ข้าแต่งงานกับคนอื่นงั้นหรือ”

“แล้วแต่เจ้าจะคิด หมดธุระข้าแล้ว ขอตัว”

“ท่านแม่ทัพ! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง ข้าบอกให้กลับมา!”

เสียงอันเล็กแหลมดังมาจากด้านหลัง แต่หยางจื่อถงไม่สนใจเลยสักนิด เขาเดินเอามือขัดหลังตรงไปยังเรือน เข้าไปในห้องหนังสือแล้วนั่งลงหน้าโต๊ะ หยิบพู่กันขึ้นมาก่อนจะตั้งใจเขียนอะไรบางอย่าง หลังจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่เสียใจ เพราะได้ทำตามสัญญากับเหม่ยหวาแล้ว ว่าเขาจะรักนางเพียงผู้เดียวและจะรักตลอดไป