“ข้าไม่คิดว่ามันเป็นการเสียเวลา เพียงแต่อยากให้เจ้ารับรู้ว่าข้าบริสุทธิ์ใจ บ้านข้าไม่เคยถือเรื่องความร่ำรวยหรือยากจน หรือแม้แต่ฐานะทางสังคมเพราะบ้านเราไม่ได้ทำงานในราชสำนัก พวกเราก็เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญที่ทำการค้าจนร่ำรวย จึงไม่ได้ตั้งกฎเกณฑ์ว่าคู่ครองนั้นจะต้องสูงศักดิ์แต่อย่างใด ขอแค่เป็นคนดีและขยันทำมาหากิน เจ้าโปรดวางใจว่าหากเข้าไปเป็นสะใภ้ตระกูลซุนแล้วจะไม่มีใครกล้าดูหมิ่นดูแคลนเจ้าเป็นแน่”

“บ่าวเข้าใจสิ่งที่นายท่านจะสื่อ แต่การจะใช้ชีวิตคู่นั้นต้องเกิดจากความรักจึงจะไปได้รอด”

“ข้ามั่นใจว่าจะทำให้เจ้ารักข้าได้”

ยิ่งได้ฟังยิ่งรู้สึกหนักใจ นางจะทำอย่างไรเพื่อให้คุณชายซุนไห่เลิกล้มความตั้งใจนี้ มันไม่มีทางเป็นไปได้ นางเป็นของนายท่านทั้งตัวและหัวใจ แม้อีกฝ่ายจะเป็นคนดีและพร้อมที่จะให้นางเป็นฮูหยินเอกแต่มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้แล้ว

“ปล่อยมือนางซะ!”

เสียงบุคคลที่สามดังขึ้น ทำให้เหม่ยหวารีบชักมือกลับมา หันไปมองก็เห็นนายท่านทำหน้ายักษ์ ข้างกันนั้นก็มีสตรีนางหนึ่งยืนอยู่ด้วย

“บ่าวขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” เหม่ยหวาหลบตาทุกคนแล้วรีบลุกขึ้นเดินออกห่างจากซุนไห่ สาวเท้าออกไปจากศาลาทันที

“เดี๋ยวก่อนเหม่ยเหมย” ซุนไห่ตะโกนตามหลังพร้อมจะลุกขึ้นตามไป แต่โดนสหายรักกล่าวห้ามไว้เสียก่อน

“เจ้าไม่ต้องตามนางไป อยู่ที่นี่ล่ะ”

“ช้าก่อน เจ้าช่วยนั่งสนทนาเป็นเพื่อนแม่นางหมิงซวนก่อนสักครู่ ข้ามีธุระต้องไปจัดการ”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ ข้ารอที่นี่คนเดียวได้ เชิญท่านไปทำธุระก่อนเถอะ”

“ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวไปร่ำลาเหม่ยเหมยก่อน”

“ไม่ได้! นางไม่ว่าง”

หยางจื่อถงรีบยืนกางแขนกั้นทางเพื่อนไว้ นั่นทำให้ซุนไห่มองหน้าอย่างไม่พอใจ เริ่มสงสัยในตัวสหายว่ากำลังมีความลับบางอย่างปกปิด แสดงออกนอกหน้าว่าหวงนักหนา แล้วอย่างนี้จะเข้าใจเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร

“เจ้ามีพิรุธ เจ้าหวงเหม่ยเหมยเกินกว่าเจ้านายกับสาวใช้ บอกความจริงข้ามาว่าเจ้าเป็นอะไรกับเหม่ยเหมยกันแน่”

ไม่ใช่แค่ซุนไห่ที่รอฟังคำตอบ แต่จางหมิงซวนเองก็ยืนจ้องหน้าท่านแม่ทัพอย่างตั้งใจเช่นกัน นางรู้ตัวมาตลอดว่าจะต้องแต่งเข้าสกุลหยางเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพผู้นี้ แม้จะไม่ค่อยได้เจอหน้ากันมากนัก แต่นางก็ไม่เคยข้องแวะกับชายใด ยังคงรักษาหัวใจดวงนี้ไว้ รอคอยให้หยางจื่อถงมาครอบครองในฐานะสามีในอนาคต แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้หัวใจของท่านแม่ทัพคงไม่มีพื้นที่ว่างเสียแล้ว

“มันไม่ใช่เรื่องของเจ้า กลับไปแล้วลืมนางซะ” หยางจื่อถงอึกอักได้แต่บ่ายเบี่ยงไม่ยอมตอบความจริง เขายังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองเหม่ยหวาในทางไม่ดี กลัวคนอื่นเอาเรื่องของนางไปนินทาเสีย ๆ หาย ๆ

“ในเมื่อนางยังไม่มีเจ้าของข้าก็ยังมีสิทธิ์”

“นางเป็นสาวใช้ในจวนข้า เจ้าลืมไปแล้วหรือ”