สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 30
“อย่าหวังว่าจะมีโอกาสได้แตะข้าแม้แต่ปลายเล็บ ไอ้โจรชั่ว” นางสังเกตเห็นว่ามีไม้ท่อนหนึ่งวางอยู่ จึงก้มลงไปหยิบขึ้นมาถือไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง แบกขึ้นบนบ่าเตรียมตัวจะเข้าไปสำเร็จโทษไอ้โจรชั่วนั่น ทว่ากลับมีใครบางคนมาจับที่ท่อนไม้ไว้เสียก่อน จึงหันขวับไปด้านหลัง
“ว่าไง้จ๊ะแม่นางคนสวย เก่งกล้าดีอย่างนี้ข้าชอบ”
“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ ช่วยด้วย! ช่วยข้าด้วย!”
เป็นโจรอีกคนนั่นเองที่มายืนอยู่ด้านหลังเหม่ยหวาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มันแย่งไม้ท่อนนั้นแล้วโยนทิ้งไป คว้าข้อมือนางแล้วลากเข้าไปหาโจรคนแรก
“วันนี้ได้ทั้งเงินทั้งเมียคุ้มจริง ๆ”
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยข้าด้วย”
“ร้องให้ตายก็ไม่มีคนมาช่วยเจ้าหรอก ที่นี่มันคือถิ่นของพวกข้า หึ ๆ ลากนางเข้าไปเร็ว”
“ปล่อยข้านะไอ้พวกสารเลว”
“ปล่อยนางเดี๋ยวนี้!”
เสียงใครบางคนดังมาจากปากทาง เหม่ยหวารู้สึกเหมือนกำลังได้เกิดใหม่อีกครั้ง นางหันไปมองก็เจอกับบุรุษรูปงามท่านหนึ่งที่แต่งตัวดูดี ยืนในท่วงท่าสง่างามยิ่งนัก
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้าหลีกไปซะ”
“เหตุใดจะไม่เกี่ยวในเมื่อนางผู้นี้เป็นคนรักของข้า จะปล่อยดี ๆ หรืออยากจะเจ็บตัว”
“มาคนเดียวเจ้าคิดว่าแน่งั้นหรือ ได้! จับนางไว้เดี๋ยวข้าจัดการเอง”
เหม่ยหวาได้แต่ยืนดูทั้งสองต่อสู้กันอย่างเอาใจช่วย นางพยายามนึกในใจว่าเคยเจอบุรุษท่านนี้ที่ไหนมาก่อน เหตุใดถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าเช่นนี้ แค่ไม่กี่อึดใจไอ้โจรคนนั้นก็กระเด็นมานอนกระอักเลือดตรงเท้านางเสียแล้ว
“เจ้าจะยอมปล่อยนางหรือไม่! ไม่เช่นนั้นเจ้าเจ็บหนักกว่ามันแน่”
“ข้ายอมปล่อยแล้ว ไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด”
เมื่อเป็นอิสระแล้วเหม่ยหวาก็รีบวิ่งเข้าไปหลบด้านหลังของฮีโร่หนุ่มรูปงามผู้นั้นด้วยความโล่งใจที่สุด
“เอาเงินนางคืนมาด้วย!”
“อ่ะเอาคืนไปเลย”
ไอ้โจรผู้นั้นโยนถุงเงินคืนมาให้แล้วช่วยพยุงเพื่อนหนีไปโดยเร็ว เมื่อได้ถุงเงินคืนมาแล้วคุณชายท่านนั้นก็ยื่นมันคืนให้เจ้าของ ที่กำลังยืนทำหน้าเหมือนนึกอะไรอยู่
“นี่ถุงเงินแม่นาง”
“ขอบพระคุณคุณชายมากเจ้าค่ะ หากไม่มีคุณชายป่านนี้ข้าน้อยคงจะโดนพวกมันย่ำยีไปแล้ว”
“ข้ายินดีช่วยแม่นาง และดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง”
“เราเคยเจอกันงั้นหรือเจ้าคะ มิน่าล่ะข้าน้อยถึงได้คุ้นหน้าท่าน ไม่ทราบว่าเราเคยเจอกันที่ไหนเจ้าคะ”
“ก็ในป่าเช่นใดเล่า วันนั้นเจ้ายังไล่ตะเพิดข้าหนีอยู่เลย จำไม่ได้แล้วหรือ”
“ใช่แล้ว! คุณชายท่านนั้นเอง ข้าน้อยขออภัยที่แสดงกิริยาไม่ดีต่อท่าน ข้าน้อยผิดไปแล้ว ยกโทษให้ข้าน้อยด้วยนะเจ้าคะ” นางรีบค้อมตัวประสานมือต่อหน้าคุณชายท่านนั้น
“ข้ามิได้ใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้น ขอแค่แม่นางมองข้าเป็นมิตรก็ดีใจแล้ว ว่าแต่แม่นางมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไร ส่วนข้าชื่อซุนไห่”
“ข้าน้อยชื่อหานเหม่ยหวาเจ้าค่ะ เป็นบ่าวรับใช้ในจวนท่านแม่ทัพหยาง”
“ช่างเป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก” เมื่อรู้ว่านางเป็นใครมาจากไหนเขาก็ยิ้มออกมา
“ทำไมคุณชายจึงกล่าวเช่นนี้เจ้าคะ”
“ท่านแม่ทัพหยางคือสหายรักของข้าเช่นใดเล่าแม่นาง”
“ช่างเป็นเรื่องบังเอิญยิ่งนักเจ้าค่ะ ที่แท้คุณชายก็เป็นสหายของนายท่านนี่เอง”
“บังเอิญมาก ๆ แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะถึงได้ถูกพวกโจรมันวิ่งราวเช่นนี้”
“ฮูหยินให้บ่าวมาซื้อยาที่ร้านสมุนไพรเจ้าประจำเจ้าค่ะ แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน”
“ถ้าเช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไปซื้อด้วยตนเอง และจะพากลับไปส่งที่จวนก็แล้วกัน จะได้มั่นใจว่าพวกมันไม่กลับมาระรานเจ้า ว่าแต่ให้ข้าเรียกเจ้าว่าอย่างไรดี”
“เหม่ยเหมยเจ้าค่ะ คนในจวนเรียกบ่าวอย่างนี้กันทุกคน ขอบพระคุณคุณชายอีกครั้งนะเจ้าคะ”
“ไม่ต้องเกรงใจข้ายินดี ไปกันเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
ซุนไห่เดินเป็นเพื่อนนางไปที่ร้านขายยาสมุนไพร ระหว่างนั้นก็ชวนสนทนาไปด้วย และได้รู้ว่านางเป็นคนพูดเก่งมาก และมีอัธยาศัยดีกว่าที่คิดเสียอีก หลังจากซื้อยาแล้วก็เดินมาส่งนางจนถึงหน้าจวน
“ขอบพระคุณคุณชายมากเจ้าค่ะ บ่าวจะไม่มีวันลืมบุญคุณครั้งนี้”
“ไม่เป็นไรข้ายินดีช่วย เอาไว้คราวหน้าข้าจะมาเยี่ยมเจ้าก็แล้วกัน”
“คุณชายไม่เข้าไปคารวะฮูหยินหรือเจ้าคะ”
“ไม่ล่ะ วันนี้ข้าไม่สะดวก อีกอย่างเจ้าเป็นคนบอกเองว่าจื่อถงไม่ได้อยู่ที่จวนนี่นา ถึงเข้าไปข้าก็ไม่รู้จะนั่งสนทนากับใคร”
“เจ้าค่ะคุณชาย ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะแจ้งนายท่านว่าวันนี้เจอกับคุณชายนะเจ้าคะ” เหม่ยหวาส่งยิ้มให้ผู้มีพระคุณด้วยความบริสุทธิ์ใจ นางไม่นึกเลยว่าคุณชายที่นางด่าในวันนั้นจะเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตในวันนี้
“รบกวนเจ้าแล้ว ข้าไปล่ะ”
“เดินทางปลอดภัยเจ้าค่ะคุณชาย”
เหม่ยหวาโบกมือให้บุรุษท่านนั้นพร้อมรอยยิ้มแห่งมิตรภาพ นางไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น คิดแค่ว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณและสหายรักของนายท่าน ที่ต้องให้ความเคารพนับถือเยี่ยงเจ้านายอีกคน นางหันกลับเข้ามาในจวนโดยที่ใบหน้าสวยยังคงมีรอยยิ้มประดับ ทว่ากลับเห็นนายท่านยืนเอามือขัดหลังทำหน้าถมึงทึง สายตาที่มองมานั้นราวกับนางทำความผิดใหญ่หลวงเสียอย่างนั้น
“อ้าว! นายท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ”
“ข้ากลับมาตอนไหนไม่สำคัญ มันสำคัญตรงที่ว่าเจ้ายิ้มและให้ความสนิทสนมกับชายคนอื่นที่ไม่ใช่ข้า มันผู้นั้นเป็นใคร!”
YOU MAY ALSO LIKE
