สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 18
หยางจื่อถงกลับมาที่เรือนในสภาพเมามาย หลังจากดื่มสุรากับสหายรักจนดึกดื่น เขาเดินตรงมายังเตียงนอนเพื่อดูให้เห็นกับตาว่าเหม่ยหวาทำตามคำสั่ง แต่พอมาถึงแล้วกลับพบว่าแม่สาวใช้ตัวป่วนไม่ได้นอนอยู่บนเตียง หยางจื่อถงโกรธจัดรีบเดินหานางทั่วทั้งเรือนจนพบว่าได้นอนอยู่บนพื้นในห้องหนังสือ จึงเดินเข้าไปหาด้วยสีหน้าที่เดือดดาลน่ากลัว โทสะที่มีฤทธิ์ของสุราเข้ามาผสม ทำให้พายุแห่งอารมณ์ของท่านแม่ทัพรุนแรงยิ่งขึ้น
“ข้าบอกให้เจ้านอนอยู่บนเตียงไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงมานอนที่นี่”
เสียงเอ่ยของนายท่านทำให้เหม่ยหวาเริ่มรู้สึกตัว นางลืมตาขึ้นช้า ๆ ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น นั่นเพราะตอนนี้นายท่านได้คร่อมร่างของนางเอาไว้
“นายท่าน!”
“เจ้าขัดคำสั่งข้า ทำไมไม่ไปนอนบนเตียง เจ้ารังเกียจเตียงของข้างั้นหรือ” เสียงที่เปล่งออกมานั้นทำให้นางได้กลิ่นสุราชัดเจน และรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังอยู่ในอาการเมามายแค่ไหน
“เปล่านะเจ้าคะ บ่าวแค่คิดว่าไม่มีสิทธิ์ไปนอนบนนั้น มันไม่ควร”
“ก็ข้าอนุญาตแล้วยังจะต้องกลัวอะไรอีก”
“บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ นายท่านเมาแล้ว ไปนอนพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ” มือทั้งสองข้างของนางยังคงดันที่แผงอกของนายท่านไว้ และดูเหมือนว่าเขาเอาแต่จ้องหน้านางตลอดเวลา สายตาที่หื่นกระหายทำให้เหม่ยหวารู้สึกหวาดหวั่น กลัวว่านายท่านจะยั้งสติไม่อยู่ทำอะไรไม่ควรลงไป
“ข้าต้องลงโทษเจ้าแล้วล่ะ” เขากล่าวแล้วโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอระหง มือทั้งสองข้างพยายามดึงผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวนาง เหม่ยหวาส่ายหน้าไปมา มือน้อย ๆ พยายามดันแผงอกกำยำแต่เขากลับไม่ยุติความบ้าคลั่ง
“ปล่อยบ่าวนะเจ้าคะ นายท่านเมาแล้ว”
“เด็กดื้ออย่างเจ้าต้องโดนลงโทษด้วยวิธีนี้ถึงจะสาสม”
“บ่าวไม่มีทางยอม อื้อ…” เขาไม่ยอมให้นางได้มีโอกาสต่อว่าและแสดงความคิดเห็นใด ๆ รีบประทับริมฝีปากร้อนเข้าไปบดจูบ มือหนาทั้งสองข้างกำลังสาละวนอยู่กับการปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางออกอย่างเร่งรีบ จนตอนนี้ไหล่บางอันขาวสะดุดตาโผล่พ้นออกมาให้เห็น แม้เนินอกจะมีผ้าสีขาวรัดเอาไว้แต่ก็มีบางส่วนที่โผล่พ้นออกมาล่อตานายท่าน ยิ่งเขาเห็นยิ่งเกิดอารมณ์อยากจะสัมผัส อยากจะลิ้มลองให้อาการที่เป็นอยู่มันหายไป
“วันนี้เจ้าจะต้องเป็นของข้า”
“ได้สิเจ้าคะนายท่าน บ่าวยอมนายท่านแล้วเจ้าค่ะ” จู่ ๆ นางก็ส่งยิ้มละลายใจพร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนหวานให้นายท่าน เห็นอย่างนั้นหยางจื่อถงก็ยิ้มอย่างพอใจ
“ในที่สุดเจ้าก็ทนความต้องการไม่ไหว เหมือนสตรีนางอื่น ๆ ที่ได้อยู่ใกล้บุรุษเช่นข้า”
“เจ้าค่ะ”
นางปล่อยให้นายท่านระดมจูบตามซอกคอขาว เขาเลื่อนใบหน้าลงมาเรื่อย ๆ จวนจะถึงเนินอกของนางเต็มทีแล้ว เหม่ยหวาเอื้อมมือลูบไล้หน้าท้องของนายท่านที่ขึ้นลอนอย่างชัดเจน ผิวกายตึงแน่นบ่งบอกว่าเขาดูแลตัวเองดีมากแค่ไหน เป้าหมายของนางต่ำลงไปกว่านั้น เกิดมาไม่เคยต้องสัมผัสอวัยวะของบุรุษมาก่อน แต่ครานี้นางทำเพื่อเอาตัวรอด เมื่อถึงพวงสวรรค์ของนายท่านแล้วก็กลั้นใจบีบแรง ๆ
“โอ๊ย! นะ…นี่เจ้า ปล่อยมือเดี๋ยวนี้” หยางจื่อถงตะโกนร้องราวกับคนใกล้จะตาย ทุกอย่างหยุดชะงักลงทันที เหม่ยหวาใช้โอกาสนี้ลุกขึ้นยืนจัดเสื้อผ้าให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย
“บ่าวขอโทษเจ้าค่ะนายท่าน แต่บ่าวจำเป็นต้องทำจริง ๆ นายท่านนอนพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ” ว่าแล้วนางก็รีบวิ่งแจ้นหนีออกไปอย่างไม่คิดชีวิต
หยางจื่อถงได้แต่นอนเอามือกุมที่กลางกาย ดิ้นไปมาด้วยความทรมาน อาการเมามายจางลงจนเกือบเป็นปกติดีแล้ว สายตาคมยังคงจับจ้องมองแผ่นหลังของแม่สาวใช้ตัวป่วน จนนางหายไปจากระยะสายตา
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่แม่สาวใช้ตัวดี”
*-*-*-*-*-*-*-*
เช้าวันต่อมาหยางจื่อถงรีบออกมาจากเรือนที่พัก ตรงไปหามารดาและน้องสาว ซึ่งตอนนี้ทุกคนกำลังนั่งรวมตัวกันปักผ้าที่ศาลาริมสระบัว เมื่อเห็นท่านแม่ทัพหยางเดินหน้าตาเคร่งเครียดมาก็พากันวางมือทันที
“อ้าวจื่อถง ทำไมเดินหน้าตาเคร่งเครียดมาอย่างนั้นล่ะลูก”
“สีหน้าข้ามันดูออกชัดเจนขนาดนั้นเชียวหรือขอรับท่านแม่”
“ก็ใช่น่ะสิ ถามซินอวี่กับอาเฟยดูก็ได้”
“จริงเจ้าค่ะท่านแม่”
“บ่าวก็เห็นด้วยเจ้าค่ะ”
“เห็นไหมเล่า ยิ้มบ้างก็ได้ หรือมีเรื่องอะไรไม่สบายใจอยู่งั้นหรือ” คนเป็นแม่ถามด้วยความเป็นห่วง
“ข้าไม่ได้มีอันใดจริง ๆ ขอรับท่านแม่ แค่อยากจะมาถามว่าทำไมวันนี้เหม่ยเหมยไม่ไปหาข้าสักที นี่มันก็สายมากแล้ว”
“อ้าว! เหม่ยเหมยยังไม่ได้บอกท่านพี่หรอกหรือว่านางกลับไปเยี่ยมบ้านวันนี้”
“กลับบ้าน! ทำไมข้าไม่เคยรู้มาก่อน”
“ท่านพี่ลืมไปแล้วแน่ ๆ วันนั้นท่านพี่ก็อยู่ด้วยนี่น่า ช่วงนี้หากท่านพี่ต้องการอะไรให้เรียกสาวใช้นางอื่นก่อนนะเจ้าคะ” ซินอวี่ว่า
“จะไปแล้วทำไมไม่บอกข้าสักคำ เป็นสาวใช้ประสาอะไร กลับมาข้าจะลงโทษให้หลาบจำเลยคอยดู”
“เจ้าก็อย่าใจร้ายกับนางมากนักเลย เหม่ยเหมยยังเด็กนัก นางอาจจะดื้อจะซนตามประสาเด็กก็เหมือนอย่างเช่นน้องสาวของเจ้า จะมีใครที่ไหนมาอดทนกับเจ้าได้เท่านาง สาวใช้น้ำดีเช่นนี้ควรรักษาเอาไว้ให้นาน ๆ เข้าใจหรือไม่จื่อถง”
“ขอรับท่านแม่ ข้าต้องขอโทษด้วยที่แสดงสีหน้าไม่ดีออกไป ข้าจะพยายามไม่ทำให้นางต้องเจ็บตัวก็แล้วกัน ข้าลาล่ะ” จื่อถงค้อมตัวคารวะมารดาแล้วเดินเอามือขัดหลังกลับไป
คนที่นั่งอยู่ต่างก็มองหน้ากันยิ้ม ๆ จากนั้นเรื่องของเหม่ยหวาและหยางจื่อถงก็ถูกนำมาเป็นประเด็นนินทากันอย่างสนุกปาก
กลับมาถึงเรือนที่พักแล้วหยางจื่อถงก็หย่อนก้นลงที่เก้าอี้ เอามือทุบลงบนโต๊ะเสียงดัง เขาโกรธที่นางไม่ยอมบอกว่าจะไปไหนมาไหน ทำให้ต้องรู้สึกเป็นห่วง แถมเรื่องเมื่อคืนยังไม่ได้เคลียร์ใจกันให้รู้เรื่อง เขารู้ว่าตนเองทำผิดเพราะอยู่ในอาการเมามาย แต่ถึงอย่างไรนางก็ไม่ควรมาทำกับเจ้ามังกรของเขาอย่างนี้ หากมันเกิดอันตรายจนไม่สามารถสืบพันธุ์ได้ เขาจะลงโทษนางให้หนัก ๆ เลยคอยดู
YOU MAY ALSO LIKE
