สาวใช้ตัวป่วนของท่านแม่ทัพ - ตอนที่ 12

เมื่อเรือนกายกำยำอยู่ภายใต้มวลน้ำแล้วเหม่ยหวาก็รู้สึกโล่งใจ นางพยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้ลนลานไปมากกว่านี้ กำลังยืนทำใจก็มีเสียงของนายท่านดังขึ้นอีก

“จะยืนอยู่ทำไมเล่า เข้ามาถูหลังให้ข้าสิ”

“เจ้าค่ะ”

เหม่ยหวาเดินเข้าไปยืนข้างถังไม้ ยื่นมือน้อย ๆ ไปสัมผัสที่แผ่นหลังกว้างอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ นางเองก็เพิ่งจะรู้ตัว ว่าหวาดหวั่นกับเรือนกายของบุรุษมากขนาดนี้ เมื่อได้เห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นความประหม่ายิ่งทวีคูณ จากคนที่เคยเก่งกาจและทันคน บัดนี้กลายเป็นลูกแมวตัวน้อยภายในอุ้งมือนายท่านไปเสียแล้ว

“มีแรงแค่นั้นหรือ ข้าแทบไม่รู้สึกว่าเจ้ากำลังถูหลังให้ข้าเลย”

“บ่าวทำเต็มที่แล้วนะเจ้าคะ หากนายท่านยังไม่พอใจก็ถูเองเลยสิเจ้าคะ”

“หากข้าทำเองได้ข้าทำไปแล้ว เจ้ามีหน้าที่ดูแลข้าไม่ใช่หรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ”

“ข้าว่าเจ้าไม่เด็กแล้วนะ หากเจ้าอยากเรียนรู้อะไรให้มากกว่านี้ ข้ายินดีจะสอนเจ้าให้รู้จักทุกซอกทุกมุมของเรือนกายบุรุษ เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร” จื่อถงเงยหน้าขึ้นไปมองสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง

เหม่ยหวารีบหลบตาท่านแม่ทัพหยาง ขมวดคิ้วทำหน้าคิดหนัก คนเย็นชาผู้นั้นหายไปไหนแล้วนะ เหตุใดนายท่านถึงได้เปลี่ยนอารมณ์ปุบปับจนนางตามแทบไม่ทัน กลับกลายเป็นนายท่านผู้หมกมุ่นในเรื่องกามารมณ์ไปเสียแล้ว อย่างอื่นพอทนไหวแต่นิสัยแบบนี้นางกลัวเหลือเกินว่าจะพลาดท่าให้ในสักวัน เพราะนางเป็นแค่สาวใช้เท่านั้น หาได้มีสิทธิ์มีเสียงฝ่าฝืนคำสั่ง

“เอ่อ…บ่าวขอตัวไปเอาผ้ามาให้นายท่านก่อนนะเจ้าคะ” นางรีบเปลี่ยนเรื่องไม่ยอมตอบคำถาม กำลังจะก้าวเท้าเดินไป ทว่าข้อมือน้อย ๆ กลับถูกรั้งเอาไว้จนเสียหลักเซล้มลงไปในถังน้ำ “ว้ายยย!!!”

จื่อถงเองก็ตั้งตัวไม่ทันเมื่อเจอสถานการณ์เช่นนั้น รู้แค่ว่าต้องทำให้นางปลอดภัยที่สุด เขาดึงร่างบอบบางให้ลงมาสู่อ้อมอก ก่อนที่ศีรษะจะกระแทกกับขอบอ่างเสียก่อน เหม่ยหวาปิดเปลือกตาแน่นสนิทด้วยความตกใจกลัว เมื่อคิดว่าปลอดภัยแล้วนางจึงเปิดเปลือกตาขึ้น จนพบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดชายหนุ่มเสียแล้ว เนื้อตัวเปียกปอนจนทำให้อะไรต่อมิอะไรโดดเด่นต่อสายตาของนายท่าน

เหตุใดอ้อมกอดนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน

ไม่ใช่ความอบอุ่นอย่างที่บิดานางเคยกอด

…มันแปลกกว่านั้น

ริมฝีปากอวบอิ่มขยับเล็กน้อย ส่งผลให้คนที่กำลังจ้องมองรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งใบหน้า อยากจะครอบครอง อยากลิ้มลองว่ารสชาติมันจะเป็นเช่นไร เหตุใดจึงรู้สึกหิวกระหายเรื่องอย่างว่าขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ไม่จริง! เขาต้องไม่เกิดอารมณ์กับนางผู้นี้เด็ดขาด มันไม่มีทางเป็นไปได้ ภายในใจส่งเสียงห้าม ทว่าใบหน้ากลับไม่ยอมฟัง มันโน้มเข้าหาราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่าง

นางพยายามขยับกายแต่นายท่านกลับตรึงร่างไว้แน่น โน้มใบหน้าคมคายลงมาประทับรอยจูบบนริมฝีปาก เมื่อได้ลิ้มลองกลับรู้สึกอร่อยเกินห้ามใจ ตักตวงลมหายใจอย่างบ้าคลั่งราวกับหิวโหยสิ่งนี้มานาน ทว่าแม่นางที่อยู่ในอ้อมกอดพยายามหลีกหนีจากวินาทีอันน่าละอายนั่น แต่มีหรือที่ท่านแม่ทัพหยางผู้ห่างจากการสัมผัสเรือนกายของสตรีมานาน จะยอมปล่อยให้นางได้มีโอกาสเป็นอิสระได้