Transmigration with QQ Farm สาวน้อยปลูกผัก - ตอนที่ 750 อวสาน (18)

TQF:บทที่ 750 อวสาน (18)

 

ที่สำคัญคือสิ่งที่หยินเฟิ่งทำเรียกได้ว่าทำให้พวกเขาโถงวิหารสวรรค์อับอายขายขี้หน้าอย่างมาก ถ้าสรุปในประโยคเดียวก็คือนางรนหาที่ตายเอง ไม่น่าสงสารเลยสักนิด

 

โม่ซวนซุนพาเฉิงเสี่ยวเสี่ยวกลับมายังที่พักของตัวเอง สามีภรรยาโม่อู๋เซอไปคารวะอาจารย์ของพวกเขา โถงวิหารสวรรค์ สงครามเลือดสาดสงบลงอย่างรวดเร็ว

 

แน่นอนว่าหยินฟิ่งกลายเป็นหัวข้อที่เหล่าลูกศิษย์โถงวิหารสวรรค์พูดคุยกันลับหลัง เมื่อก่อนถ้าพูดถึงศิษย์พี่ใหญ่คนนี้ทุกคนต่างมีท่าทีเคารพนับถือ บัดนี้มีแต่การล้อเลียน น้ำเสียงยังมีความเหยียดหยามดูหมิ่นเจือปนด้วย

 

ส่วนเหล่าลูกศิษย์ที่เป็นศิษย์เอกที่ได้รับสืบทอดวิชาเหมือนกันนั้นเงียบกันหมด เมื่อกี้พวกเขามองดูการดำเนินของเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ

 

เรียกได้ว่าพวกเขาแสดงออกอย่างเฉยเมยที่สุดราวกับรู้อยู่แล้วว่านิสัยหยินเฟิ่งเป็นยังไง ส่วนบนใบหน้าสงบของเหล่าลูกศิษย์ผู้หญิงนั้น เห็นประกายแห่งความสมน้ำหน้าจากแววตาของพวกนางได้ไม่ยาก

 

เรียกได้ว่าพวกนางเป็นบุคคลที่ถูกหยินเฟิ่งรังแกข่มเหงไว้ และมีลูกศิษย์ผู้หญิงไม่น้อยที่ต้องเสียชีวิตไปเพราะนาง หรือก็คือเบื้องหน้าหยินเฟิ่งเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่ใครๆก็รัก แต่จริงๆแล้วเหล่าศิษย์เอกที่ได้รับการสืบทอดล้วนเคยถูกนางรังแกมาก่อน

 

โดยเฉพาะพวกที่พรสวรรค์ดีๆหน่อยหรือโดดเด่นในด้านใดด้านหนึ่ง คนพวกนี้ใช้เวลาเพียงไม่นานก็จะได้รับการดูแลจากศิษย์พี่ใหญ่ ถ้าเบื้องหลังของคนพวกนี้แข็งแกร่งไม่พอหรือคนๆนี้วิทยายุทธต่ำเกินไปไม่มีทางรอดจากเงื้อมมือนางไปแน่ ส่วนใหญ่แล้วเมื่อผ่านไปสักระยะหนึ่งมักจะหายไปอย่างพิศวงหรือตายไปเลย

 

เพราะฉะนั้น การตายของหยินเฟิ่งนอกจากจะไม่เป็นอะไรกับเหล่าปีศาจเฒ่าแล้ว ต่อให้เป็นในท่ามกลางเหล่าลูกศิษย์ก็ไม่สะเทือนอะไรใดๆ ไม่มีใครออกหน้าให้นาง และไม่มีใครอธิบายแก้ตัวให้นาง

 

ทั้งโถงวิหารสวรรค์สงบอย่างที่สุด

 

ส่วนผู้อาวุโสหนิงที่ประกาศเก็บตัวฝึกฝนเหมือนจะแก่ลงไปอีกหลายสิบปี การตายของลูกศิษย์หยินเฟิ่งสะเทือนใจเขาเกินไป

 

โดยเฉพาะที่เมื่อกี้เขาไปหาตาแก่ซอมซ่อมา ตั้งใจจะอ้างเกียรติของโถงวิหารสวรรค์เพื่อกู้ชื่อให้ลูกศิษย์ของเขาบ้าง เมื่อตาแก่ซอมซ่อลองทำนายดูและเผยภาพบางอย่าง นั่นก็คือการกระทำที่หยินเฟิ่งเคยปฏิบัติต่อเหล่าลูกศิษย์แห่งโถงวิหารสวรรค์ได้แสดงต่อหน้าเขาทั้งหมด

 

เดิมทีไม่สามารถทำนายทุกอย่างของคนที่เกี่ยวพันกับตัวเองได้ แต่หยินเฟิ่งตายไปแล้ว แม้แต่วิญญาณของนางก็ได้สลายไป ด้วยพลังของตาแก่ซอมซ่อย่อมทำนายอดีตทุกอย่างของนางได้

 

เมื่อผู้อาวุโสหนิงได้เห็นว่าลูกศิษย์สุดรักสุดหวงของตัวเองนอกจากจะผยองจองหองที่ข้างนอกแล้ว แม้แต่ลับหลังไปก็ทำกับลูกศิษย์ของโถงวิหารสวรรค์เช่นนี้เหมือนกัน โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นนางสังหารลูกศิษย์ของโถงวิหารสวรรค์อย่างอำมหิตไปหลายคน เขากระอักเลือดออกมาอย่างแบกรับไม่ไหวอีกต่อไป เกือบจะโมโหตายไปทั้งอย่างนั้น

 

ภายใต้การช่วยของตาแก่ซอมซ่อ ผู้อาวุโสหนิงที่หมดความหวังทุกอย่างไม่เรียกร้องอะไรอีก แม้แต่ความแค้นใจนิดหน่อยที่มีต่อเฉิงเสี่ยวเสี่ยวและโม่ซวนซุนก็ได้มลายหายไปในบัดดล

 

ลูกศิษย์คนนี้ ลูกศิษย์สุดรักสุดหวงคนนี้ ลูกศิษย์ที่เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ ถ้าตอนนี้นางมาปรากฏตัวต่อหน้าตัวเอง เขาจะตบนางให้ตายโดยไม่ลังเล

 

เพราะนางสมควรตาย

 

ไม่เพียงแต่จองหองอำมหิตกับคนนอกเท่านั้น ต่อให้กับคนกันเองยังโหดร้ายทารุณขนาดนี้ คนแบบนี้มันปีศาจร้ายชัดๆ

 

เพราะฉะนั้น นางสมควรตาย

 

พวกของเฉิงเสี่ยวเสี่ยวพักที่โถงวิหารสวรรค์ไปก่อนเพียงไม่กี่วัน หยูเฮงน้อยก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป โวยวายอยากจะไป

 

โถงวิหารสวรรค์ไม่สนุกจริงๆแหละ โดยเฉพาะเรื่องที่เกิดขึ้นที่โถงวิหารสวรรค์ไป ต่อให้ทุกคนไม่ได้โกรธแค้นอะไร แต่ก็ยังไม่สามารถเผชิญหน้ากันได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จะนั่งคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กัน

 

ดังนั้น ความรู้สึกของหยูเฮงน้อยก็เหมือนความรู้สึกของเฉิงเสี่ยวเสี่ยว พวกนางจึงตัดสินใจจะไปจากโถงวิหารสวรรค์

 

ถ้า 2 สาวไปโม่ซวนซุนก็ไม่อยู่อยู่แล้ว ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังไม่รู้สึกผูกพันธ์กับโถงวิหารสวรรค์ที่นี่สักเท่าไหร่ อีกอย่างมอบให้เจ้าโถงปัจจุบันดูแล นายน้อยอย่างเขาแทบไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลย

 

ส่วนสามีภรรยาโม่อู๋เซอไม่สามารถเข้าไปรับสืบสานในตำหนักถ้ำของอาจารย์ปู่รุ่นแรกได้ ที่โถงหลักวิหารสวรรค์มีอิทธฤทธิ์ที่พวกเขาอยากจะเรียนมากกว่า เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะพลาดโอกาสครั้งนี้

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวและโม่ซวนซุนต่างเข้าใจดี และเห็นด้วยที่พวกเขาจะอยู่ต่อ คุยกันไว้ว่าตอนที่พวกเฉิงเสี่ยวเสี่ยวจะไปจากผืนดินฉางไห่แล้วค่อยมารับพวกเขาไปด้วยกัน

 

ก่อนที่จะไปตาแก่ซอมซ่อเรียกทั้ง 3 คนไปที่ๆนึง

 

หลังจากที่เข้าไปในถ้ำที่ถูกปิดเอาไว้ เมื่อได้เห็นของข้างในทั้ง 3 คนที่ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนอึ้งไปตามๆกัน

 

ในที่สุดตาแก่ซอมซ่อก็เผยรอยยิ้มสบายใจ “ชอบล่ะสิ ของทั้งหมดนี้ให้พวกเจ้า แม้ข้าจะไม่รู้ว่าพวกเจ้าจะเอาทรัพยากรมากมายขนาดนี้ไปทำไมกัน แต่ถ้าพวกเจ้าต้องการก็เอาไปเถอะ”

 

เมื่อได้ยินคำพูดของตาแก่ซอมซ่อทั้ง 3 คนก็ได้สติกลับมาในที่สุด หยูเฮงน้อยเบิกตาคู่สวยและถามด้วยความตะลึง “ตาเฒ่า เจ้าพูดจริงเหรอ ของพวกนี้ให้พวกเราหมดเลยเหรอ”

 

ของเหล่านี้ตรงหน้ากองอย่างกับภูเขา มากกว่าของที่หยูเฮงน้อยไปปล้นทั่วสารทิศมาซะอีก จะไม่ให้พวกเขาตะลึงได้อย่างไร

 

ที่สำคัญคือทรัพยากรเหล่านี้ไม่มีชิ้นไหนเป็นของธรรมดาเลยที่กองเป็นภูเขาอยู่ที่นี่ “ถูกต้อง ให้พวกเจ้า เก็บไว้เถอะ”

 

ตาแก่ซอมซ่อหัวเราะเบาๆ มองโม่ซวนซุนด้วยสายตาอ่อนโยน “ของพวกนี้ล้วนเป็นของที่เหล่าอาจารย์ปู่แต่ละรุ่นเก็บสะสมมาเรื่อยๆ พวกเจ้าก็รู้ว่าพวกเราโถงวิหารสวรรค์มีแต่ทรัพยากรเข้าไม่มีทรัพยากรออก สะสมมาในช่วงเวลาหลายสิบล้านปีขนาดนี้ย่อมเป็นที่น่าตกใจ ของพวกนี้ไม่ถือว่าเยอะ แต่ข้าสามารถถือวิสาสะมอบให้พวกเจ้าได้ ส่วนของอย่างอื่นเป็นรากฐานของโถงวิหารสวรรค์ให้พวกเจ้าไม่ได้” “ตาเฒ่า เจ้าหมายความว่าเจ้ายังมีอีกเยอะเหรอ” ลูกตาหยูเฮงน้อยเป็นประกายสุดๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังคิดเรื่องปล้นอยู่

 

ราวกับมองความคิดของนางออก ตาแก่ซอมซ่อหัวเราะพลางกล่าว “ข้ารู้ว่ายัยหนูจอมแก่นอย่างเจ้าไม่ธรรมดา ยังไงข้าก็เอาของพวกนี้ออกมาให้พวกเจ้าแล้ว เจ้าก็อย่าเล็งของอย่างอื่นเลย เหลือไว้ให้เป็นฐานพวกเรา แล้วออกไปเล่นเกมปล้นกับคนที่ยอมเล่นกับเจ้าเถอะ โถงวิหารสวรรค์หวังว่าเจ้าจะละเว้นเอาไว้ อย่ามาเล่นเกมนี้อีกเลย” “อิๆ….” หยูเฮงน้อยหัวเราะอย่างได้ใจ

 

เฉิงเสี่ยวเสี่ยวย่อมตัวเป็นการขอบคุณ “ขอบคุณครู” “ไม่ต้องเกรงใจ ถือเป็นทรัพยากรที่ครูให้พวกเจ้า เก็บไว้เถอะ” ตาแก่ซอมซ่อโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

 

เขาใจกว้างกับลูกศิษย์ ของพวกนี้ก็ให้พวกเขาด้วยความจริงใจ แต่เหล่าปีศาจเฒ่าแห่งโถงวิหารสวรรค์ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่

 

แต่พวกเขาเคยได้ยินวีรกรรมของหยูเฮงน้อยมาก่อน จึงหมดหนทาง ถ้าไม่ยอมเสียไปพวกเขากลัวว่านางมารน้อยอย่างหยูเฮงน้อยจะเข้าไปตามถ้ำสมบัติต่างๆและกวาดล้างของทุกคนไปหมด ตอนนี้สิร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาจริงๆ

 

ของทั้งหมดใส่แหวนมิติไปทั้งหมดกว่า 30 วง มีรอยยิ้มระรื่นอยู่บนใบหน้าของคนทั้ง 3 เรียกว่าเก็บเกี่ยวมาก้อนใหญ่

 

โม่ซวนซุนทิ้งไว้ประโยคเดียวตอนไป “เดี่ยวตอนที่พวกเราแต่งงานจะพาเจ้าไปด้วย”

 

เพียงประโยคเดียวก็ทำให้ตาแก่ซอมซ่ออายุนับหมื่นปีตื้นตันอยู่นาน เขารู้ว่าลูกศิษย์ที่เขาฝืนรับมายอมรับผู้เป็นครูอย่างเขาจากใจจริงแล้วในนาทีนี้

 

เพียงพอแล้วสำหรับเขา

 

  เขาตัดสินใจว่าจะให้ของขวัญชิ้นใหญ่อีกชิ้นในวันที่ลูกศิษย์แต่งงาน